NIEUWS- EN M-
VERTENTIEBIAD.
Veertiende Jaargang
No. 7.
LI
1875
BUITENLAND.
ft
DONDERDAG 18 Februari].
r
i
>4
's Pausen «gevangenschap” is dan nu toch ge-
ABONNEMENTSPRIJS: 80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
de
Don
plaats
smelten.
kw.
ADVERTENTIEPRIJS: 50 Cis. van 1—7 regels. Vervol
gens 10 Cent per regel Overigens naar plaatsruimte.
»Ze is de onuilputbre bron
loosheid
«Ze steunt de willekeur, die orde en wet verkracht
Heinrich Muller uit Dresden die
--i heb-
valschheid in ge-
Amerika begeven
zijne ruim
zijne krachten niet heeft
Garibaldi, die verklaard
i om zich met
Italië sterk en
JUHUVll --7
■spoedig te helpen maken draagt s pausen
Ikcuring weg. «De booze vijand zoo sprak
De advokaat
aangeklaagd was van zijne vrouw vergeven
ben? en later na het plegen van vi.krhhmr
scbrifte gevlugt is, had zich naar
«Mimi inn
Dat niet het ambt den man maar de man het
ambt schande of eere kan aandoen, blijkt al weder
uil het gedrag van twee geestelijken der engelsche
staatskerk,
De eerste is de weleerwaarde heer Coley, predi
kant te Colwey nabij Oxford die geweigerd heeft
’t stoffelijk overschot van een zekeren Mozes Mer
ritt op T kerkhof aldaar te doen begraven omdat
(in de meening van den beer Coley) gezegde Mo-
’t Gaat in Spanje ieder naar wensch. Don Car
los behaalt overwinning op overwinning en
togt van koning Alfonsus is een triumftogt.
Carlos heeft het liberale leger geheel verslagen
jdat beteekent niet het geheele leger verslagen)
zijne verliezen zijn gering; zijn leger heeft juist
die linies bezet, die opgenomen waren in het plan,
*t welk in den grooten raad der generaals was
vastgesteld. Koning Alfonsus hield een triumfan-
telijken intogt in Pampelunade inwonersdie
hem als hun redder beschouwen ontvingen hem
met geestdrift.
Don Carlos en koning Alfonsus hebben dus beide
wel reden om met een «vreugdavol hart den te
legraaf met de mededeeling hunner ontmoetingen
te belasten, maar of don Carlos ook regt heeft om
te bluffen als hij doet in een dagorder aan zijn
legerdan of hij liet enkel doet om de beriglen
zijner schitterende zegepralen meer klem en ge
loofwaardigheid bij te zetten blijft nog eenigzms
twijfelachtig, in die dagorder zegt hij o. a. tot
zijne vrijwilligers«Uw heldenmoed heeft volko
men aan mijne verwachtingen beantwoord. De
bloedige velden van Lacar en Lorca* zijn op den
dag van den 3 February getuigen geweest van de
grootste onzer overwinningen een zegepraal die
ik met een beangstigd hart bijwoonde, maar ook
met de hoop, die uwe onvergelijkelijke dapperheid
mij steeds heeft ingeboezemd. Gij hebt bewezen,
dat niets uwe bajonnetten weerstaal en dal niemand
ongestraft den grond kan ontwijden, die door ons
zweet en bloed geheiligd is.
»ln de vlakten hebt gij den vijand verpletterd
door als een stroom op hem neder te vallen. Wij
zullen hem weldra vervolgen naar de vlakten van
Kastilië en daar zullen wij even als hier overwin
nen want God is met ons en de zegenwenschen
van het christelijk Spanje vergezellen ons.
«Met de hulp van God en onze dappere pogin
gen zullen wij den vijand verslaan tot aan onze
intrede in Madrid, en als gij naar uwe haardsteden
zijl teruggekeerdzult gij uwe onvergelijkelijke
daden kunnen verhalen, met fierheid zult gy kun
nen zeggen Ik ben een der oude overwinnaars
van Lacar”.
Don Carlos schijnt de bulletins van wijlen Na
poleon I bestudeerd te hebben en er zich op toe
te leggen om die wat le versieren met Gods hulp
en christelijke zegenwenschen. Berigtgevers uit
Spanje durven beweren dat de «groote overwin
ningen op de bloedige velden van Lacar en Lorca
van geen belang voor den stand der zaken geacht
kunnen worden, evenmin als hel herhaaldelijk vuren
der Carlisten op spoortreinen.
Zoo heeft elk wat wils en kunnen nog velen
voor de heilige zaak sneuvelen en kan de maat
schappelijke toestand in Spanje nog langen tijd
een toestand van jammer en ellende zijn. Hel
christelijk Spanje ondervindt de gevolgen van on
kunde in ruime mate het bevestigt de woorden
des dichters
»De domheid is gelijk een donkre winternacht
«Ze is de moeder van T verderf, van bijgeloof en
boosheid
van schande en zede-
zes Merritt bij zijn leven een speler en een «slecht
mensch” was geweest. Zelfs T bevel van den bis
schep van Oxford des heeren Coley s kerkdijken
superieur, vermogt niet de hardnekkigheid van
dien geestelijke te buigen hij bleel weigeren 't
lijk van Merritt in den door hem gewijden en on
der zijn beheer staanden godsakker te dulden.
Thans is de gezondheidsoverheid tusschenbeide ge
komen en heeft gelast dat T lijk, hetwelk nu reeds
acht dagen boven de aarde gestaan heeft onver
wijld zoude begraven worden met of zonder goed
vinden van den weleerwaarden Coley. Deze zaak
beeft, gelijk zich deuken laat, geweldige ergernis
«egeven. Algemeen hoopt en verwacht men, dat
tie" heer Coley de bij de wet bepaalde straf (drie
maanden schorsing) niet ontloopen zal.
De andere geestelijke die van zich heeft doen
spreken, is de heer S. Hansard, rector van Bethnal-
"reen een der armoedigste wijken, van t londen-
sche eastend. De heer Hansard ligt op ditoogen-
blik gevaarlijk ziek aan roodvonk. Dit is de derde
maal reeds, dat hij een gevaarlijke ziekte opdeed
bij't trouw bezoeken van kranke en noodlijdende
parochianen. De eerste maal kostte zijn mensch-
lievendheid hem een aanval van pokken, de tweede
maal een hevige typhuskoorls. Toen hij de pok-
ken onder de leden had, overvielen hem de eerste
ziekte-symptomen plotseling in den kansel. On-
middellyk wilde hij naar’t hospitaal. Een huur
rijtuig werd gehaald doch hij weigerde daarin
te nemen uit vrees anderen te zullen be-
Toevallig kwam juist een lijkwagen
voorbij en daarin liet hij zich vervoeren.
ëindrnd. Den 4 February bezocht Pius IX voor
het eerst sedert 20 September 1870, de St. Pie
terskerk. Men had de ceremoniele voorzorg ge
nomen te voren het publiek uit de kerk te ver
wijderen en de deuren te sluiten Een aantal kar
dinalen en prelaten vergezelden den paus naar de
kerk waar hij het kapittel van St. Pieter met den
aartspriester der basilica, kardinaal Borromeo, aan
het hoofd, ontving. Nadat hij de graven der apos
telen bezocht had, beschouwde hij de nieuwe wer
ken o a. met bijzondere belangstelling zijn eigen
in mozaïk uitgevoerd portret, dat ter herinnering
aan zijn jubileum tegen een der pilaren is aange-
bra«t. Zonder steun besteeg bij daarna de lange
rij trappen die naar zijn paleis voeren wat wel
als een teeken mag aangewerkt worden dat bij
zich ligchamelijk zeer wel gevoelt en zijne ruim
4-jarige gevangenschap i j
ondermtjnd.
De kalme houding van
beeft niet le Rome te zijn gekomen
de politiek in te laten, maar om 1:
voor;
goedkeuring weg. -
de paus «heeft in de laatste dagen getracht de
verwarring te vergrooten en een dier stormen op
te wekken, die alles omverwerpen. Maar de Voor
zienigheid heeft zich bediend van een arm die
anders niet vriendelijk voor de kerk is om eene
groote verwoesting te verhinderen. Die arm heeft
dit ten koste zijner waardigheid gedaan. Altijd
heeft God een Cyrus gebruikt om een zondigen
Belsazar te tuchtigen.” Altijd ook in 18t>J.
De vrede van Praag en het verdrag, daar geslo
ten, is nu bijna 9 jaar oud. Bij dal verdrag werd
bepaald, dat de bevolking van Noord-Sleeswyk door
eene volksstemming zou verklaren, of zij pruissisch
of deensch wilde zijn. Maar nog kwam het daar
toe niet en ongeveer 200,000 Denen zien al dien
tijd uit naar hunne vereeniging met hun vaderland.
Van lijd tot tijd werd er aangedrongen op de na
leving van het prager traktaat. Vooral geschiedde
dit in de Dannevirke, een blad, dat met moed en
takt geredigeerd wordt door den heer Hyort-Loren-
zen. Maar zijn moed en takt deden hem met han
delen in overeenstemming met het verlangen van t
nruissisch gouvernement, 't welk er niet van houdt
zoo openbaar aan deze verpligling herinnerd te
worden. De redacteur werd veroordeeld tot
maand vestingstraf. Dit zou oorzaak kunnen wor
den van het staken der uitgave van de Dannevirke
en de bevolking zou dan geene andere bladen le
zen dan pruissische en door Pruissen bezoldigde.
Maar als Pruissen van zulke maatregelen verwacht,
dat de bevolking prnissischgezind zal worden, kan
het wel eens bedrogen uitkomendwang verbit
tert wel maar verbreekt de banden niet, waardoor
een trouw volk zich aan zijn land en vorst ge
hecht voelt.
De Opinione nationale meldt het volgende
«Zekere beer D.woonachtig in de rue i.e
Vau-irard te Parijs wandelde dezer dagen op de
Boulevards, vergezeld door zijn prachtiger! hond
van russisch ras. Voor het café-bides gekomen
waar tal van heeren daartoe uitgelokt door de
zachte temperatuur, voor het gebouw zaten, wierp
zich de anders zoo makke hond met woede op
een der heeren dien hij, ondanks den muilband
trachtte te bijlen. De tafel werd onderste boven
geworpen en de eigenaar had groote moeite hel
slagtoffer te verlossen. Zoodra was dit met ge
schied of laatstgenoemde koos het hazenpad. Dit
wekte achterdochthij werd gearresteerd en wat
bleek nu
«Een jaar geleden, toen de heer D. in den o ui
trek van Parijs woonde, werd hij tijdens zyn af
wezigheid bestolen. Men had hem zilveren voor-
werpen, inweelen linnen en kanten ontvreemd
bovendien had men zijn hond medegenomen De
heer D. hoopte het dier den een of den anderen
da” op de hondenmarkl terug te vinden en zijne
verwachting werd niet beschaamd. Op zekeren
dar verneemt hij eensklaps een blij geblaf en een
oogenbhk later betuigt zijn hond hem allerlei be
wijzen van vriendschap De verkooper ziende
dal hij den regtmatigen eigenaar voor zich had
was tevreden met 40 francs. Na een door de po
litie ingesteld onderzoek bleek het dat het zoo
genaamde slagtoffer de dief was, die in het huis
van den heer 0. had ingebroken.
