NIEUWS-EN ADVERTENTIEBLAD
BOJtSWARB EK VTOKSEBABEEI.
K
r
Verschijnt Donderdags en Zondags. Vier en dertigste Jaargang.
Vrouwelijke Zakkenrollers.
1
1895.
No. 28.
ZONDAG 26 MEI.
O
VOOR
me niet gezegd.'
zei tegen den
me
nu nog eene
I
ADVERTENTIEPRIJS: 50 Cts. van 1—7 regels. Ver
volgens 10 Ct. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
ABONNEMENTSPRIJS80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
derom
briefje.
Eene Humoreske
MARIE ZORNOW.
XXXXXXXX^
■M
I
Ook de oude vader Homerus moet zoo
nu en dan geslapen hebben. Waarom zou
het dan ook niet kunnen gebeuren, dat een
almachtige chef van politie, voor wien alle
spitsboeven en schurken een overgroot
respect hadden, op de brutaalste wijze wordt
bestolen
Dat is dan ook den commissaris van po
litie in de stad M., meneer Schleiden, het
opperhoofd van alle detectives en agenten,
herhaaldelijk gebeurd en heeft indertyd in
de aanzienlijke fabrieksplaats, waar men
anders niet kleinsteedsch was, eey groot
opzien gebaard.
Er was voor eenige dagen in M. een ge
zelschap kunstrijders gearriveerd, dat in
een vlug opgerichten circus eiken avond
zeer goed bezochte en zeer toegejuichte
voorstellingen gaf. De ster van het gezel
schap was de voortreffelijke schoolrijdster
miss Sprinzi, eene jeugdige schoonheid van
den eersten rang. In een oogenblik .had de
koene rijdster de gunst van het publiek
veroverd; de heeren, getrouwde zoowel als
ongetrouwde, begonnen op onrustbarende
wijze met de interessante Amerikaansche
te dwepen de fatten droegen in plaats van
de tot dusver zoo hooggeroemde knuppels
niet anders dan rijzweepen a la Sprinzi en
zouden het zich tot eene onuitwischbare
schande gerekend hebben, den hals met eene
andere das te sieren dan zij droeg.
De stad was, wat de mannelijke bevol
king betreft, in een zoodanigen Sprinzi-roes
geraakt, dat de jaloerschheid van de dames
in M. reeds niet weinig was opgewekt.
In de eerste plaats was het Elvira Schlei
den, de even jonge als sehoone echtgenoote
van den commissaris van politie, die door
een vreeselijke ijverzucht werd geplaagd.
Toen hij nu op zekeren morgen aan zijne
vrouw mededeelde, dat hy weldra eene voor
stelling dacht te bezoeken, toen viel er in
het jonge huishouden de eerste hevige scène
voor. Mevrouw Elvira beproefde door smee-
kingen haren man te vermurwen.
De echtelijke twist had zijn hoogtepunt
bereikt, toen Linette kwam zeggen, dat een
bediende uit den circus den commissaris
een oogenblik wenschte te spreken. De
elegant gekleede jockey trad binnen en
overhangde meneer Schleiden een sierlijk
briefje met de woorden „de complimenten
van miss Sprinzi en ze laat meneer den
commissaris vriendelijk verzoeken heden
avond gebruik te willen maken van de beide
inliggende kaartjes voor den eersten rang.'
Eer nog de eenigszins verbaasde Schlei
den een woord kon zeggen, had de jockey
zich reeds verwijderd. Als door een adder
gestoken sprong mevrouw Elvira op en
riep: „Je zult er toch niet heengaan?'
„Natuurlijk zal ik gaan,' antwoordde hij,
„zeer graag ga ik, en ik zal mijn vriend,
den advocaat Schirmir, meenemen.'
Bij deze woorden stak meneer Schleiden
het briefje in den borstzak van zyne over
jas en verliet het vertrek om zich naar zijn
bureau te begeven. Mevrouw Elvira ging
in opgewonden toestand op de canapé zit
ten en bedekte haar gelaat met beide han
den. Doch slechts weinige minuten bleef
ze in deze houding, toen sprong ze vast
beraden op, want ze had een’ inval gekregen.
Ze drukte op den knop der electrisehe schel
en eene minuut daarna stond Linette voor
haar
„Linette, kun je zwijgen?'
„Als het graf, mevrouw
„Nu, luister dan. Mijn man heeft van die
miss Sprinzi een briefje met twee plaats-
kaarten voor den circus ontvangen en in
den binnenzak van zijne overjas gestoken
als hij vanmiddag tehuis komt en naar ge
woonte die overjas in de voorkamer ophangt,
sluip jij er heen, neemt den brief met de
kaartjes en stopt ze on middellijk in de
kachel.'
„Mevrouw kan zich op mij verlaten.'
Mevrouw Elvira was sedert dit oogenblik
als met de handen omgekeerd, en toen haar
echtgenoot des middags tehuis kwam, sprong
ze hem tegemoet en kuste en streelde hem
zoo teeder, alsof er niet het geringste was
voorgevallen. De commissaris was daarover
zeer tevreden en beantwoordde de teederheid
zijner gemalin door te zeggen,’t verheugt
mij, myn schat, dat je tot betere gedachten
gekomen bent.'
Alles ging, zooals mevrouw Elvira had
verwacht. De brief met de kaartjes was eene
prooi der vlammen geworden. Tegen den
avond haalde de commissaris, toen hij van
zijn bureau kwam, zyn’ vriend Schirmer af
en beiden gingen naar den niet ver verwij
derden circus. Hoe groot was Schleidens
verwondering, toen hy, voor de tent geko
men, in zijn’ borstzak tastte en tot de ont
dekking kwam, dat brief en kaartjes ver
dwenen waren
Tevergeefs doorzocht hy alle zakken,
’t Kou niet anders zijn, hij moest den brief
verloren hebbenmisschien ook was hij hem
bij ’t aantrekken van de overjas uit den
zak gevallen, Beide vrienden snelden naar
het politie-gebouw; in Schleidens bureau
werd alles ’t onderstboven gehaald, maar
van de kaartjes was er geen spoor. Dat was
nu miserabel 1 Intusschen waren er ander
half uur verloopennu was het heelemaal de
moeite niet meer waard om naar den circus
te gaan en twee kaarten te koopen.
Zeer ontstemd begaven de beide vrienden
zich naar een wijnhuis in de buurt en spoel
den hunnen boozen luim met vurigen Rijn
wijn weg.
Den volgenden morgen zaten de commis
saris en zijne echtgenoote juist bij de koffie,
en Elvira was overgelukkig, toen haar man
haar vertelde, dat hij de voorstelling niet
had bijgewoond, daar hij de kaartjes op
onverklaarbare wijze was kwijt geraakt.
Daar kwam weer de jockey de kamer bin
nen en overhandigde den commissaris we-
op last van zijne gebiedster een
Haastig brak Schleiden dit open, las
vluchtig den iahoud en
brenger
„ik zal van avond bepaald komen.'
De jockey ging heen.
„Opdat ik de kaartjes nu niet weer ver
lies, zal ik ze nu in den binnenzak van
mijnen rok steken.'
Verwonderlijk was’t, maar mevrouwtje
maakte haren man dezen keer geene scène
ze stond daarentegen haastig van tafel op
en ging de kamer uit om met Linette te
beraadslagen. Ditmaal was de zaak niet zoo
gemakkelijk, maar Linette, de geslepenste
van alle kameniertjes, wist weer raad. „Laat
het maar aan mij over, mevrouw!'
Met deze woorden haastte zich Linette
naar de woonkamer om de koffietafel op te
ruimen. Hier was de commissaris juist bezig
zijne overjas aan te trekken. Fluks liep Li
nette op hem toe om haren meester behulp
zaam te zijn. Plotseling echter riep ze
„Maar, meneer, zoo wil u toch niet naar het
bureau gaan? Er is een naad van den rok
los gegaan. Trek hem maar gauw uit, ’t is in
een minuut hersteld
„Je bent toch een drommelscbe meid,'
zei meneer de commissaris, terwijl hij haar
in de wang kneep en daarop den rok uit
trok. Vlug ging Linette aan ’t werk, en
met eene handigheid, welke een’ zakken
roller van beroep tot eer zou verstrekt heb
ben, verdonkeremaande ze den brief met de
kaartjes uit den binnenzak van den rok,
hielp daarop meneer de overjas aantrekken
en huppelde vroolijk uit de kamer, terwijl
Schleiden den hoed opzette en daarna even
eens heenging.
Triomfeerend danste ze in de kamer barer
meesteres. „Ik heb hem, ik heb hem, me
vrouw!' en met een hield ze den gerolden
brief omhoog.
„Geef hier!' zei Elvira.
Linette aarzelde een weinig, eer ze aan
’t bevel voldeeddaarna zei ze bedeesd
„mevrouw, ’t is toch eigenlijk zonde, dat
die mooie kaartjes weer verbrand worden;
och mevrouw, ik ben nog nooit in een
paardenspel geweest, mijn vrijer ook niet,
och, als ’t u blieft, mevrouw, als u er niet
tegen hebt, ga ik van avond met mijn’
Oscar van de kaartjes gebruik maken
och toe, mevrouw
Nu, ga je gang. Houd de kaartjes, doch
den brief krijg ik
Tot hare groote teleurstelling deed me
vrouw Elvira de ontdekking, dat de brief
niets anders inhield dan deze woorden:
„hedenavond bepaald! miss Sprinzi.' De
zaak was wat raadselachtig, doch voorloo-
pig troostte Elvira zich met de gedachte,
dat naar alle waarschijnlijkheid de voor
stelling van hedenavond ook wel weer
niet voor haren man zou zijn, ’t Ging dan
ook haast evenzoo als den vorigen dag.
Toen Schleiden met zijn vriend Schirmer
ongeveer vijf minuten voor den aan vang
der voorstelling bij den circus arriveerde,
kwam hij tot de ontdekking, dat de kaart
jes weer verdwenen waren. Hij kon nu geen
oogenblik in twijfel verkeeren, dat hij heden
zoowel als gisteren bestolen was. Zijn plicht
als ambtenaar van politie gebood dadelijk
alles in het werk te stellen om den dief te
ontdekken. Vol woede ijlde hij naar zijne
woning, waar hy door de telephoon dadelyk
verwonderd.
„Ach, beste meneer de commissaris,'
snikte Linette, „ik ben wezenlijk onschuldig
en mijn Oscar ook
„Onschuldig Hahaha lachte Brummer,
„alle misdadigers zeggen, dat ze onschuldig
zyn.'
„Vertel eens, Brummer, hoe de zaak
eigenlijk in elkander zitheval Schleiden.
„Heel eenvoudig, meneer de commissaris.
Ik beredeneerde bij mij zei ven, dat de ge
stolen kaartjes gebruikt zouden worden.
Bij den bureaulist werd ik gewaar, welke
nummers de uwe haddenin den circus
vond ik toen deze schelmen, die vol def
tigheid op de mooie stoelen in de loge
zaten. In de pauze heb ik ze in hechtenis
genomen.'
„Ach, meneer de commissaris, ik ben
onschuldig mevrouw snikte Linette.
„Dat zal spoedig blyken,' antwoordde
Schleiden op barsehen toon.
Weer een luid bellen aan de huisdeur.
Schleiden ging er op af en opende de deur
dezen keer was het werkelijk de gemalin,
die eindelijk van haar bezoek huiswaarts
keerde. Toen mevrouw Elvira het geboeide
paar zag, kon ze in de eerste oogenblikken
geen woord zeggen.
„Wat moet dat beteekenen?' vroeg ze
eindelijk.
„Deze galgebrokken zijn in hechtenis ge
nomen, omdat ze twee plaatskaarten van
den commissaris hebben gestolen,' ant
woordde Brummer.
Mevrouw wilde zich nu tot haren man
wenden om hem eenige woorden in ’t oor
te fluisteren, en nu zag ze op het tafeltje
voor de canapé de half ledige champagne-
flesch en de beide gevulde glazen, en op
heftigen toon riep ze,’t Lijkt, datje een
feestje vierten nog luider ging ze voort
„Ha, wat zie ik, een paar elegante hand
schoenenVerrader!'
Miss Sprinzi had gedurende deze laatste
scènes geluisterd aan de even geopende
deur van het neven vertrek. Nu trad ze
met vasten tred tusschen Schleiden en El
vira, Bedaard, bedaard, mevrouw
„O, maar deze onbeschaamdheid is toch
al te groot„riep Elvira op zenuwachtigen
toon.
Miss Sprinzi legde den arm om de taille
der jonge vrouw en op haar zoetsten vlei
toon zei ze„wees kalm, lieve schoonzus
ter! dat is immers myn broeder!'
„Zuster! Waar kom jij vandaan? Waar
ben je al die lange jaren sedert onze kinds
heid geweest? riep Schleiden opgewonden.
„Toen voor twee en twintig jaren onze
goede vader stierf,' begon Adèle, „was jij
een jongen van twaalf jaar, ik nog eene
baby van twee.
Een verre bloedverwant erbarmde zich,
zooals je weet, over jou en voedde je op,
terwyl ik met mijne goede moeder allerlei
landen doorkruiste. Ik ben, zooals jelui
ziet, het beroep van vader en moeder ge
trouw gebleven. Het grootste deel van myn
leven heb ik met mijne moeder in Noord
en Zuid-Amerika doorgebracht.
Toen nu voor ongeveer een jaar onze
moeder in Valparaiso stierf, werd ik door
onweerstaanbare machf gedrongen om het
vaderland weer te zien en jou, myneenig-
sten bloedverwant op te zoeken. Na veel
moeite gelukte het mij te ontdekken, waar
je woonde, en alleen daarom verbond ik
my aan het gezelschap, dat hier optreedt.'
„O, jy lieve, hartelyke zusterNu vind
ik den sleutel voor al je kleine schelmstre
ken,' zei Schleiden met tranen in de oogen,
terwyl hij haar opnieuw omarmde en kuste.
„Lieve, beste schoonzuster!' zei Elvira,
die men wel in hare tranen kon wassehen,
„kun je mij vergeven?'
„Van harte gaarne; en nu nog eene
kleine verrassing. Toen mijne moeder stierf,
liet ze een niet onaanzienlijk vermogen na.
Ik zwoer de stervende, dat ik je jou aan
deel zou brengen.
Ik heb myn plicht vervuld.' By deze
woorden overhandigde ze haren broeder
eene elegante portefeuille, waarin een
cheque.
„350000 markstamelde Schleiden, na
dat hy het papier had ingezien. „Dat mag
ik nu niet en nooit aannemen.'
„Behoud, wat je toekomt.'
De ontroering, welke door deze scène was
veroorzaakt, had zich ook meester gemaakt
van Linette en Oscar, ja zelfs van den bar-
schen Brummer. Alle drie snikten en huil
den als een heeinhond. Adèle keerde zich
om, en terwijl ze op het nog altijd geboeide
paar wees, vroeg ze haren broeder „en wat
moet van die beide arme drommels worden?'
„Een echtpaar,' antwoordde Schleiden,
snel.
„Brummer, laat die luidjesvry. Alles
twee zijner beste detectives bescheidde.
Een paar minuten later stonden de detecti
ves, Brummer en Stein, voor hunnen chef,
die hun in groote opgewondenheid de noo-
dige aanwijzingen gaf.
Vol zelfvertrouwen zei Brummer: „Ver
laat u op mij, meneer de commissaris!
Binnen een uur heb ik den dief beet!'
„Goed, dan breng je hem dadelijk hier.'
De detectives verwijderden zich, terwijl
Schleiden knorrig op de canapé ging liggen
en op den schelknop drukte. Eerst na her
haald bellen kwam de oude, eenigszins
hardhoorige keukenmeid in de kamer.
„Waar is mijn vrouw?'
„üitgegaan, meneer.'
„Waarheen
„Dat heeft mevrouw
„Waar is Linette
„Ook uitgegaan.'
„Waarheen
„Dat heeft Linette me ook niet gezegd.'
„Maak dat je wegkomt, schaapskop
riep Schleiden en marcheerde met groote
stappen de kamer op en neer. Volle twee
uren wachtte hij in alles behalve pleizierige
stemming. Geen detective liet zich zien,
ook de vrouw niet, en het dienstmeisje
niet. Een hevig gebei aan de huisdeur nood
zaakte hem zijne wandeling te staken.
„Wat is dat voor een onbeschaamd bellen
Ik zal zelf eens gaan zien!'
Door de geopende huisdeur trad eene
dame binnen, gehuld in eene lange, zwarte
rotonde. Ze sprak hem op theatralen toon
aan
„Gy zijt geen man van uw woord 1“ en
zonder zich te geneeren, wierp ze den man
tel af en ging op de canapé zitten, alsof
ze hier thuis was.
Schleiden stond sprakeloos, „Neem
niet kwalijk is u miss Sprinzi?'
„Die ben ik en daar u myne uitnoo-
diging niet hebt aangenomen, moest ik wel
besluiten om tot u te komen. Ik heb iets
zeer belangrijks met u te spreken. Maar
voor ik hiermee begin een verzoek ik heb
een vreeselijken dorst!'
„Wat verlangt u, een glas water of een
glas wijn „’k Zou liever wijn hebben
eenvoudig champagne' en met deze
woorden legde ze haren arm om zijn middel,
„als ’t u blieft, laat dadelijk maar twee
flesschen in ijs zetten ik heb grooten dorst.'
Den commissaris schoot het als vuur door
de aderen toen de sehoone vrouw met hare
gitzwarte oogen hem zoo teeder aanzag,
durfde hy niet tegenspreken; met moeite
stotterde hij eindelijk: „Ik zal dadelijk de
noodige bevelen geven
Styf drukte hij op den schelknop.
Met alle teekenen van een’ hevigen schrik
stormde de keukenmeid in de kamer. „Waar
is toch de brand? Wat moet ik toch?'
„Maak geen onnoodige praatjes! Hiér
heb je de sleutels van den wynkelder. Haal
twee flesschen champagne met twee glazen
„Als ’t u blieft, breng drie glazen
zei miss Sprinzi weer.
„Ook goed, drie glazen dan.' De keuken
meid ging heen, hoofdschuddend en ten
hoogste verbaasd.
„Nu, mijn beste commissaris,' zei de
schoolrijdster op den teedersten toon, ter
wijl ze hem bij de hand greep, „kom nu
en ga naast mij op de canapé zittenwij
hebben heel wat met elkander te bepraten.'
En bij deze woorden trok de sehoone Ama
zone den verbluften en geheel willoozen
commissaris van politie naast zich op de
canapé. Na een oogenblik kwam deze ein
delijk zoover om te vragen: „Mag ik nu
eindelijk weten, juffrouw, waarmee ik u
van dienst kan zyn
„Niet zoo haastig,' antwoordde ze. „Eerst
moet de champagne voor ons staan.'
De keukenmeid trad binnen met eene
mand met champagne, een koel vaatje en
drie glazen.
Schleiden begon dadelijk met eene der
flesschen te ontkurken. Daarop vulde hij
de glazen en ze klonken met elkander.
„Maar nu tot de zaak, als ’t u blieft.
Een forsche ruk aan de bel stoorde plot
seling het tête a tête. Verschrikt sprong
Schleiden op.
„O, hemel, dat is mijne vrouwIk be
zweer u, j ultrouw, ga spoedig in de kamer
hiernaast!' en meteen schoof hij de paard-
rijdster, die ook slechts weinig tegenstand
bood, in het naaste vertrek en ging haastig
heen om de deur te openen. De scène, die
thans volgde, was comisch. De detective
Brummer stormde de woonkamer binnen
en dreef voor zich uit de geboeide en luid
snikkende Linette en baren eveneens ge
boeiden vrijer Oscar.
„Hier breng ik de beide misdadigers,
mijnheer de commissaris.'
„Linette! En je vryer!' riep Schleiden
Bolswardsche Courant
4
DOOR
-
Li
6
