DE GEZUSTERS RENATO.
I
I
I
spoedig zal herkennen
Wordt vervolgd.
Stoomdruk, Firma B. Cuperus Az. Bolaward.
I
v i'
de Directie altijd
i en zoo
haar de voorgeschreven boete laten betalen,
ik zal hij danste van het eene been op
het andere en luisterde angstig, of het publiek
nog niet onrustig werd. Als zij nu eens in
’t geheel niet kwamWat valt haar in Heb
ik haar niet schitterend betaald En de
bloemenmand, die ik haar van avond wil
laten aanbieden. Is het niet, om uit het vel
te springen Met de noodige kracht zette
hij den hoed weer op. Maar Machaz moet
of hij wil of niet
Tignani lachte spottend. Dwing hem, di
recteur Ik laat mij uit beginsel met geen
athleet in!
De directeur hoorde niet, wat zijne rech
terhand opmerkte. Om zijne woede te koelen,
stormde hij eensklaps naar een eenoogige
toe, een schamel gekleed man van in de
zestig. Meneer, wat zoekt gij hier snauwde
hij hem toe. Wat is dat voor een toezicht,
TignaniIk wensch van dat vreemde volk
op de planken verschoond te blijven
De directeur had niet den moed den ath
leet of Alexandra Renato de les te lezen,
maar hier openbaarde hij zich in het volle
gevoel zijner macht. Zijn geschreeuw ver
grootte nog de algemeene verwarring.
De ongelukkige indringer was een verloo-
pen bankist, hij had het waarschijnlijk ge
munt op een collecte bij de collega’s, die in
gunstiger conditie verkeerden.
Scheer u weg brulde nu ook de regisseur.
De eenoogige verzocht bij de gezusters
Renato toegelaten te worden, en woedend
dat van avond alles tegenliep, bereidde het
Tignani eene duivelsche vreugde, ook anderen
er te zien in loopen.
Dat is hare kleedkamerzeide hij kort. Ik
geloof, dat zij toevallig nog graag een uurtje
wil praten.
De vreemdeling zag hem angstig aan, want
hij had uit den ironisehen toon gehoord, dat
hij ongelegen kwam. De vrees van den armen
drommel ontroerde den als het weer veran
derlijken Tignani, en hij wilde den oude
reeds den raad geven, toch liever nog een
uurtje te wachten, totdat hier alles weer in
orde was, toen de deur der kleedkamer open
ging en Alexandra Renato zelf verscheen.
Zij was in rose tricot. Haar bovenlichaam
was bedekt door een kort zijden lijfje, dat
armen, hals en nek vrij liet en de slanke
maar toch volle vormen tot hun recht deed
komen. Een geurige bloemenguirlande, die
bij den linkerschouder begon, reikte over den
rechterheup tot aan den zoom van het licht
kleurige lijfje. Het weelderig haar hing los
over den verblindend witten nek, die ook
zonder poeder en blanketsel het voorkomen
van marmer zou hebben gehad,
Nauwelijks had Alexandra, die ongeduldig
het personeel vroeg, of hare zuster nog
altijd niet in hare kleedkamer was, den oude
met het eene oog opgemerkt, of zij strekte
de armen uit en sprong met een wilden,
bijna juichenden circuskreet naar hem toe.
Chiarini, hé, ouwe, ken je me nog
De oude bankist scheen verblind door de
schoonheid van zijne vroegere collega. Het
duurde eenige seconden, voordat hij van zijne
bewondering zoo ver bekomen was, om haar
duidelijk te maken, dat hij om haar geko
men was. Hij sprak het gebruikelijke koe-
terwaalsch der artisten, die overal gereisd
hebben en de kunsttermen, ontboezemingen,
vloeken en technische benamingen in alle
talen mengen
Ach Alexandra, welk eene vreugde, dat je
zoo mooi en beroemd bentIk wil mij laten
koppen, als je niet nog mooier bent gewor
den sedert BordeauxEn Francesca even
eens. Gij zijt de great attraction hier. O, dat
je den ouden Chiarini niet vergeten hebt!
Wacht, zeg niets aan je zuster. Ik wil zien,
of zjj mij ook zoo spoedig zal herkennen
als jij.
De trapéze-kunstenares trok hem, om hem
aan de onderzoekende blikken van het op
het tooneel verzamelde personeel te onttrek
ken, met zich mede naar de garderobe, een
nietig klein, helder verlicht vertrek met
blankettafel, garderobemanden, koffers, sterk
verhit en met een atmosfeer van gesmolten
blanketsel parfum, gas en verbrand haar
vervuld.
Spreek mij niet van Francesca, ouwe! O,
ik zou haar de oogen kunen uitkrabben, de
kat! Weet je, dat ze nog niet hier is? Van
avond op onze af scheids voorstellingMachaz
moet nu al zijn nummer geven, maar hij
verzet zich, omdat hij weet, dat men ons
verwacht. En de soubrette is ook nog niet
gekleed. Het is heilloos met Francesca, zeg
ik je
Mon Dieu, eene specialiteit van zulk eene
beteekenis, zij zal toch de kunst niet ontrouw
worden Zeg, Alexandra, heeft zij eene
amourette
Zij ontkent het. Ach, kameraad, je moet
haar eens onder handen nemen. Sedert veer
tien dagen is het niet meer met haar uit te
houden. Zij wil niet oefenen, is altijd ver
moeid en ons sloteffect moest al twee
maal uitblijven. Je moet nameljjk weten, dat
wij veel bijgeleerd hebben sedert het eerste
engagement in de Folies Bordelaises te Bor
deaux. Denk eens aan. De groote dubbele
saltomortale aan de vliegende trapéze ik,
met de voeten in het rek, houd Francesca
aan de knokkels vast zwaai tot den lood*
vloeiende bedoelingen van
woorden der verbeelding blijven
weinig in daden worden omgezet.
De wijze waarop bij een vroeger ongeluk,
(ongeveer 4 jaar geleden), door de directie
de smart der achtergeblevenen van de toen
bij de ramp verongelukten is gelenigd ge
worden, komt den Muidenaars thans weer
in herinnering en wordt nog steeds in af
keurenden zin besproken.
Enkel toch de philanthropische gevoelens
der ingezetenen deed toen een ruime som
gelds voor die achtergebleven bijeenkomen,
zonder dat flink afdoende maatregelen van
de zijde der directie deze edele pogingen óf
ondersteunden óf onnoodig maakten.
Met dat voorbeeld voor oogen vraagt
Muiden zich dan ook nu weder af: „Hoe
zal het nu zijn
Even als toen zijn ook nu slechts twee
kostwinners gedood, waardoor één gezin
van 6 personen in hulpbehoevende omstan
digheden achter blijft.
Muiden ziet zich dan ook weder een taak
voor oogen gesteld, indien tenminste Je
directie der buskruitfabriek ook nu weder
geen rekening houdt met die plichten, die
haar én door de christelijke naastenliefde
worden voorgeschreven én haar door de
sociale rechtvaardigheid als werkgever wordt
opgelegd.*4
Mc. Kinley's voorouders. President
Mc. Kinley heeft gelijk de Westminster
Gazette verhaalt, onlangs bezoek gehad van
een lersche dame, die in Amerika is komen
wonen en den president een geschenk aan
bood, dat hem zeer veel belang inboezemt.
Het is een fotografie van de met stroo be
dekte hut, waarin zijn overgrootvader heeft
gewoond en een opname van de plaats waar
zijn grootvader Francis Mc. Kinley bij den
opstand van 1798 werd opgehangen. Dat
geschiedde in het dorp Dervock bij Hotty-
money, in het lersche graafschap Antrim.
De bewoners van het dorp moeten er niet
weinig trotsch op zijn, dat de president der
Vereenigde Staten een afstammeling is van
een zoon van Oud-Ierland.
Hoe de Spanjaarden zelf over hun
vloot denken. Lang reeds voor den oorlog
met Amerika, toen het nog niet daadwer
kelijk gebleken was. in welk een gebrek-
kigen staat zich de Spaansche vloot bevindt,
werd in Spanje zelf daarover zeer ongun
stig geoordeeld. Ter illustratie van dat feit
diene het volgende, dat ontleend is aan een
Spaansch humoristisch blad van verleden
jaar.
„Een Spaansch kapitein ter zee komt met
zijn schip in een vreemde haven en brengt
een bezoek aan den schout-bij-nacht, de
hoogste marine-autoriteit der stad. Bij zijn
tegenbezoek ziet de schout-bij-nacht de
kleine kanonnen op het Spaansche oorlog
schip, die juist geladen worden om de sa
luutschoten te beantwoorden. Op het oogen-
blik, dat de kanonnen zullen worden afge
vuurd laat de kapitein de kanonnen echter
overboord werpen. „Wat beteekent dat
vraagt de verbaasde schout-bij-nacht. „Waar
om werpt gij het koninklijk geschut over
boord
Omdat het schip in elkaar zou vallen
als ik de kanonnen afschootNu ben ik
er zeker van een lintje te zullen krijgen
was het antwoord.
Dat begrijp ik niet
Wel, omdat ik den moed gehad heb,
alles prijs te geven om het schip te redden
Amerikaansch. Een nieuw electrisch
straftoestel, een „tuchtigingstoestel,*4 is in
Als eerste nummer van de tweede afdee-
ling kondigde het programma der specialitei
tenvoorstelling het laatste optreden van de
gezusters Renato aan. De koene, scboonge-
bouwde trapéze kunstenaressen waren gedu
rende haar geheele engagement de lievelingen
van het publiek geweest. Hoofd aan hoofd
verdrong zich nu, op haren afscheidsavond,
de menigte in de prachtige zaal.
De korte pauze na afloop van de eerste
afdeeling benutten de bedienden, om de hoog
boven de hoofden der parketbezoekers, on
middellijk onder den koepel aangebrachte
trapéze zoo gauw mogelijk met lange, dunne,
bijna onzichtbare draden vast te knoopen,
terwijl zij de daaronder hangende, vliegende
rekken vrij door de lucht liet zweven. Klet
terend ging daarop het groote, witte vang
net over het midden van het parket naar
boven, en onwillekeurig bukte zich het aan
de met bierglazen, wijnflesschen, koppen en
schotels bedekte tafeltjes gedrongen zittende
publiek. Vervolgens keek men door den
blauwachtigen sigarendamp, die het groote
lokaal vulde, naar boven, en schatte met voor
een deel angstwekkende hoogte, waarop de
schoone gezusters Renato haar glansnummer
aan de achtvoudige trapéze zouden uitvoeren.
Op het tooneel heerschte eene nog grooter
drukte dan in de zaal, waar het komen en
gaan, het roepen en bestellen der gasten, de
drukte der kellners, het gegons eener tal
rijke ongeduldige menigte zich vermengde
met de oorverdoovende circusmuziek.
Achter het gordijn waren de artisten op
hunne gewone heftige wijze aan het kijven.
Om den twist te beslechten, werd de direc
teur geroepen. Matthias Machaz, de „wel
bekende acrobaat, athleet en voetantipode14,
weigerde, zijn voor de opening van de derde
afdeeling aangekondigd nummer nu reeds te
geven.
Maar gij moet voor den drommel invallen,
als de gezusters Renato nog niet klaar zijn
riep Benno Tignani, de onontbeerlijke rech
terhand van den directeur, een forsche, ruwe
kerel met een waar galgengezicht.
Eene wijziging van ’t programma? vroeg
de toesnellende directeur ontsteld.
Signorine Francesca is er nog niet
En Alexandra
Die is klaar. Maar waag het niet, in haar
vaarwater te komen, directeur, anders gebeurt
er een ongeluk
De directeur nam zijn cylinder af en streek
zich zenuwachtig over het voorhoofd. Ik zal
Amerika uitgevonden en reeds op een school
te Denver ingevoerd.
Het is een leuningstoel zonder zitting,
van welks zitrand vier vrij harde lederen
kussentjes, zoo groot als een hand ongeveer,
afhangen. De jeugdige boosdoener, die ge
straft moet worden, laat men in dien stoel
plaats nemen en zijne armen worden op de
leuningen vastgebonden. Dan drukt de
onderwijzer of een ander, die het „tuchti-
gingsrecht" heeft, op een knopje, en de
vier lederen handen komen in beweging,
zoolang tot de kastijding voldoende geacht
en de electrische stroom afgebroken wordt.
De machinale kastijding heeft het voordeel,
dat de kinderen niet, zooals anders wel bij
afstraffingen gebeurt, te hard geslagen en
ernstig bezeerd kunnen worden.
De ongalante douanebeambte. Een grap
pig voorval had eenigen tijd geleden bij
aankomst van een passagiersboot te New-
York in de douaneloods plaats. Toen men
de bagage van een zeer net gekleede jonge
dame inspecteerde, viel het oog van een
der beambten op een klein doosje, dat met
een blauw lint omwonden was. De tolbe
ambte nam het verdachte doosje op. Een
donkere blos overdekte de wangen van de
jonge dame en zij smeekte den douane den
inhoud niet te onderzoeken. Zij gaf daarbij
de verzekering dat het doosje niets belast
baars bevatte, doch bood aan om elk ver
langd bedrag voor invoerrecht te betalen
als hij van het onderzoeken van den inhoud
wilde afzien.
De beambte, die juist nu in zijn vermoe
den versterkt werd dat er smokkelarij in
het spel was, liet zich niet door de smeek
beden van de schoone vreemdelinge ver
bidden. En toen er eenige andere douanen
bijkwamen, liet het jonge meisje haar ge
heele bagage in den steek om zoo spoedig
mogelijk zich uit de voeten te maken.
Allen keken vol spanning naar het ge
heimzinnige doosje in de handen van den
beambte, die reeds het blauwe lint had
losgemaakt. „Er zitten zeker diamanten in“,
meende een der omstanders. Voorzichtig
opende hij het en verwijderde de eene laag
watten na de andere. „Zie je, zóó worden
die dingen verpakt*4, merkte een der tol
beambten op„misschien zit er wel voor
een waarde van 100,000 dollars in“.
„Wij zullen het direct weten44, sprak de
man, die met het uitpakken belast was en
terwijl hij de laatste laag watten verwijderde,
vertoonde zich aan zijn verbaasde blikken
een... valsch gebit!
Een homerisch gelach van de omstanders
weerklonk bij deze ontdekking en op het
gelaat van den strengen douanenbeambte
was het duidelijk te lezen, dat het hem
speet, tegenover het lieve jonge meisje zoo
ongalant te zijn geweest haar verzoek niet
in te willigen.
Eerst drie dagen na dit voorval liet de
jonge dame haar bagage en het noodlottige
doosje af halen.
Een roman uit het leven. Een interes
sante erfeniszaak wordt thans te Weenen
behandeld. Voor een tiental jaren trad te
Weenen een chansonnettenzangeres op onder
een adellijken naam, doch die eigenlijk
Anna Eigel heette. Zij was een geboren
Weensche en wekte door hare buitengewone
schoonheid veel opzien. Vele vereerders
ruïneerden zich voor haaronder dezen
bevond zich ook de huzaren-luitenant Victor
Kasparides, die om de „kunstenares44 op
haar tournées te kunnen volgen, het leger
verliet.
GEHEWCD NIEUWS.
Dat het den suikerfabrieken weer beter
gaat blijkt wel hieruit, dat ze dezen zomer
weer aan het uitbreiden en verbeteren gaan.
Zoo wordt de suikerfabriek van de firma
van der Linden te Bergen op Zoom aan
merkelijk vergroot en gaat men bij de fa
briek aan de Wouwpoort een groot bassin
graven en een nortonpomp slaan, opdat men
bij langdurige droogte niet meer door water
gebrek genoodzaakt kan worden de fabriek
in de campagne te laten stilstaan.
Voor eenige dagen werd te Zaltbommel
een bakkers bond opgericht, die reeds weder
is... ontbonden. Waarom?... Enkele bak
kers uit de omliggende dorpen, die in de
vergadering mede het besluit hadden geno
men om den prijs van het brood te stellen
op 13 cent per Kg., leverden het aan hun
klanten te Zaltbommel tegen lageren prijs.
Het gevolg was, ontevredenheid der Bom-
melsche bakkers, ontbinding van den pas
gevormden bond en... uit boosheid of
wraak afslag der broodprijzen tot op
10 cent per kg.
De bond heeft dus in den korten tijd
van zijn bestaan wel degelijk gewerkt voor
de belangen der afnemers.
Voorbarige angst. Dezer dagen werd
naar de P. Gr. Crt. meldt, door het bestuur
der gemeente Groningen een verzoek ont
vangen van een 60-jarige, die, voor 35 jaren
ingelijfd bij de schutterij daar, wel inder
tijd de wapens ingeleverd, maar nooit, naar
hij meende, een bewijs van ontslag ont
vangen had. De man zou thans gaarne in
het bezit van zoodanig bewijs willen worden
gesteld, wijl men ónmogelijk kon weten,
waartoe de Spaansch-Amerikaansche oor
log zoo al kan leiden.
In de Weesper Courant De Reclame
komt een artikel voor naar aanleiding van
de jongste ontploffing aan de kruitfabriek
te Muiden. Er wordt daarin op gewezen,
dat de bewoners van het historische stadje
door deze fabriek gestadig in angst leven.
Muiden dus zegt het blad weet dat
het gevaar aan deze fabriek zoo groot blijft,
omdat haar werkkrachten eerstens lichame
lijk geschaad en tweedens maatschappelijk
beonrecht worden. Of wordt het lichaam
niet afgemat, de geest niet versuft bij een
werkdag van 14 uur, in eene omgeving zoo
uiterst schadelijk inwerkend op het lichaam,
dat, zware hoofdpijnen, tandpijnen en ver
lies van hoofdhaar het gevolg zijn
Zoo ergens, dan is ’t aan de fabriek „De
Krijgsman44 van de gezamenlijke buskruit-
makers van Noord-Holland, Utrecht en Zee
land, zooals deze Vennootschap heet, waar
de sociale rechtvaardigheid en billijkheid
ingrijpende hervormingen zou tot stand kun
nen brengen om den haar dienenden werk
lieden een menschwaardig bestaan te ver
zekeren. „’s Zomers en ’s Winters van half
vijf tot half zeven uur (des Zaterdags tot
half vijf) te werken voor een loon van hoog
stens f 9.’s weeks (slechts zeer enkelen
genieten f 11.met de schafturen ook door
te werken), in eene hoogst gevaarlijke om
geving, met de wetenschap, dat, zoo hem
een ongeluk treft, aan de verzorging zijner
achtergeblevenen niets gedaan wordt, ziedaar
de omstandigheden waaronder deze fabrieks
arbeider verkeert.
Muiden kent de geringe mate van sym
pathie die er aan de Buskruitfabriek tusschen
patroon en werklieden bestaat en noemt
het daarom bittere ironie, als de goedaar
dige, van menschen en naastenliefde over-
rechten stand en dan zonder elkaar los
te laten, in de lucht over den kop buitelen
en aan de tweede trapézeEen toer, die
niemand ons nadoetMaar ga zitten, ouwe,
drink een glas portwijn
Zij duwde de garderobière, die bezig was
de koffers te pakken, op zij, en noodigde
den ouden man aan de toilettafel, waar zij
hem wijn inschonk, zonder zelf te drinken.
Daarbij viel haar oog op zijne schunnige
kleeding.
En jou gaat het slecht, kameraad Ja, ja,
;k hoorde van je ongeluk met het oog. Je
hebt natuurlijk geld noodig. Als Francesca
komt, zul je ’t hebben. Je weet, dat zij de
kas heeft. O, zij was zoo verstandig, en nu
zulke domheden. Alsof zij niet aan mij eene
les had moeten nemen
De eenoogige straalde van vreugde over
de warme ontvangst. De omgeving, de aan
blik der gevierde trapèze-kunstenares riep
bij hem de herinnering aan zijn eigen artis-
tenleven wakker. Ach, zuchtte hij, als ik
terugdenk aan de Folies Bordelaises! Ja,
destijds was men nog wat in tel. Voorbij,
voorbij. En dat men niet scheiden kan van
het geharkte zand dat is het verschrik
kelijke en het schoone
W ij artisten behooren niet tot de anderen,
moeten op ons zelven blijven, anders gebeu
ren er altijd ongelukken Herinner jij je nog
mijn huwelijk met Trajar Hettas
Met den Roemeniër? Diavolo, men dacht
toen, dat je je fortuin gemaakt had. Hij moet
moorddadig rijk geweest zijn, je koninklijke
luitenant.
Geweest zijn ja, zoo is het. Maar toen hij
met mij trouwde, was hij op. O, Chiarini,
toen ik naar de Folies Bordelaises terug
keerde, was een groote, treurige roman voor
mij ten einde. Een demonische man, die
Trajan Hettas, mooi en listig. Dat was een
tijd, per bacco! Hij dronk, hij speelde, hij
sloeg mij en doodde alles in mij, alles wat
goed en braaf in mij geweest was. Een
schurk, zeg ik je, en toch kon ik hem niet
verlaten, altijd weer vergaf ik hem, totdat
hij er op zekeren dag met de zwarte Kascha
van door ging en ik gedwongen was, naar
de trapéze terug te keeren. Maar sedert Bor
deaux haha, lach ik om alle mannen.
Signora! riep Tignani op dit oogenblik,
Francesca is er zjj is er
De artiste sprong op. En Machaz
Nadat hij zijn vrij groot vermogen voor
de zangeres had opgeofferd, pleegde hij, om
aan haar kostbare grillen te voldoen, dief
stal. Herhaaldelijk werd hij deswege ver
oordeeld en ook thans bevindt hij zich voor
een dergelijk feit in de gevangenis.
Nu is den gewezen officier, die nog
een tiental jaren straf te goed heeft, een
erfenis van 12000 gulden ten deel gevallen.
De erflaatster is zijne vroegere geliefde,
Anna Eigel, die onlangs vergeten en onbe
kend op een dorpje in Hongarije is overleden,
waar zij bij een vriendin harer jeugd in
woonde. Zij had in haar testament bepaald,
dat haar juweelen en kostbaarheden, welke
zij nog uit haar betere dagen had overge
houden ten voordeele van Kasparides zouden
worden verkocht „om hem een deel terug
te schenken van ’t geen hij voor haar had
uitgegeven44. De verkoop er van bracht
12000 gulden op. De erfgenamen van de
eens zoo gevierde schoonheid betwisten
echter de geldigheid van het testament en
hebben daartoe een proces aangegaan. Zij
beweren n.l. dat Anna Eigel bij het opmaken
van het testament niet toerekenbaar was,
omdat zij nog niet lang geleden uit een
gesticht voor zenuwlijders was ontslagen,
terwijl zij ook meenen, dat de ex-luitenant
door zijn gedrag geen recht meer op die
erfenis kan doen gelden, „erbunwürdig44 is
geworden zooals de Duitschers zeggen.
Dit proces is nu in vollen gang.
Een afdoend middel. Zeker iemand,
die niet tot de „afschaffers44 behoorde, had
veel last van een verschrikkelijk rooden
neus, welk weinig fraai uitziend voorwerp
’t doelwit geworden was van allerlei spot
ternijen en kwinkslagen, die den bezitter
er van zeer begonnen te vervelen.
Op zekeren dag leest hij in eene courant
eene annonce, waarin door ’n Engelsche
firma ’n middel aangeboden wordt, om
neuzen met ’n verdacht rood kleurtje, een
andere tint te doen aannemen. Men moest
zoo- en zooveel postzegels inzenden en dan
werd ’t „universal44 middel direkt franco
toegezonden.
Verheugd leest onze vriend dit, zendt de
zegeltjes en wicht met ongeduld de zending
af. Deze komt spoedig en bestaat uit ’n
reep papier waarop
Z...p zooveel tot dat je neus blauw ziet...
Vreemd. De menschen, die beweren,
dat ze nooit kranten lezen, zijn er altijd
het eerst bij, te ontdekken dat hun naam
ergens gedrukt staat.
Ook duidelijk. Frederik. Hoe sta je
nu met juffrouw Klara? Heb je met haar
vader gesproken zooals je plan was
Frank. Ja.
Frederik. En wat zei hij
Frank, ’t Ging zóó. Ik zei tegen hem
Meneer Arkel ik bemin uw dochter. En
toen zei hijZoo, dat doe ik ook, en laat
ons nu over wat anders spreken.
Frederik. En toen
Frank. Toen spraken wij over wat anders.
In de cel. Medelijdend bezoeker. En
is er nu nog iets wat ik voor u doen kan?
Boef. Nu mijnheer, als u dan toch zoo
vriendelijk is, dan zou ik voortaan wel graag
geroosterd brood bij de soep hebben.
Waarom Latijn. Weet gij wel waarom
de doktoren als ze een consult bij een patient
hebben altijd latijn spreken
Jawel, opdat de patient het niet zal
verstaan.
Pardon, om hem alvast aan een doode
taal te gewennen.
kK
f
j
