7
NIEUWS EN ADVERTENTIEBLAD
BOLSWARD EN ««mUMEB
HET PORTRET,
No. 55. Verschijnt Donderdags en Zondags. Zeven en dertigste Jaargang. 1898.
a
ZONDAG 10 JULI.
Uit de Raadszaal.
-I
i<I
I
VOOR
Malden niet
vrouw en
K3'
ABONNEMENTSPRIJS80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
Vergadering Donderdag 7 Juli 1898.
ADVERTENTIEPRIJS50 Cts. van 1—7 regels. Ver
volgens 10 Ct. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
trek naar Indië, zulke heerlijke dagen bij
u te R... heb doorgebracht/'
Mijnbeer van
Een flikkering
S3
7’
J
’t Was een sombere, droevige najaarsdag.
De zonnestralen drongen slechts bij tus-
sehenpoozen door de grauwe wolken om
een treurigen glans te verspreiden op de
gele bladeren, die de Octoberstormen aan
de boomen hadden ontrukt.
Een eenzame wandelaar, die zooeven het
station te R... heeft verlaten, gaat met
moedeloozen tred door de oude lindenlaan,
die naar Villa Anna” leidt.
Waarom had hjj geen antwoord ontvan
gen op het s@hrijven( waarin bij vroeg of
zijn bezoek gelegen kwam Waarom was
er niemand aan het station om hem welkom
te heeten
Dit vroeg van Leeuwen zich af, terwijl
hij het fraaie landhuis naderde.
Daar staat hij voor het tuinhek en staart
op het huis, waarvan de gesloten luiken
hem antwoorden op zijn vragen, hem toe
roepen, dat daar in stede van gezelligheid
en vreugde droefheid en smart hun rouw-
zetels hebben opgeslagen.
„Is de Villa sinds lang niet meer be
woond geweest?” vraagt hij aan een voor-
bijgaanden landman.
„Ze staat reeds drie jaren leeg, mynheer
hier buiten worden zulke huizen niet licht
verhuurd 1“
„Woont dan de notaris van
meer in het dorp?”
„O, sedert dien tijd hebben hier al twee
andere families gewoond. Die is ruim acht
jaar dood.”
„Dood?... En zijn vrouw en dochter?”
„’k Geloof, dat ze op ’t oogenblik te Nij
megen wónen. Zij moeten het daar niet te
breed hebben.”
Dat was een wreede teleurstelling. Van
Malden dood, zijn woning verlaten en ver
waarloosd, zjjn vrouw en Eugenie arm in
een vreemde stad Wat veranderingen kun
nen in eenige jaren plaats grijpen
Twaalf jaren Wat zijn twaalf jaren
Een druppel in den oceaan des tjjds, maar
machtig genoeg om geheel ons geluk met
zich mee te sleepen in het grondeloos diep.
In sombere stemming keerde hij terug
naar het station. Nog heden wilde hij me
vrouw van Malden en haar dochter weder
zien. Hij zou ze opzoeken in hun armoede,
ze troosten en ter zijde staan.
Met moeite gelukte het hem te Nijmegen
de woning van mevrouw van Malden uit
te vinden.
Na herhaald vragen is hij eindelijk ver
wezen naar een klein bovenhuis in de Steyn-
buisstraat, waar wy hem thans met klop
pend hart aan de bel zien trekken.
Een slanke jonge dame opent de deur,
een parel onder Nymegen’s schoone doch
ters.
Dat is Eugenie 1
Terstond heeft hy haar herkend aan het
regelmatig, fijn gevormd gelaat, aan die
groote, donkere oogen, waarmede zy hem
voor jaren vaak zoo argeloos had aange
staard, maar wier blik thans doordrong
diep in zyn hart. Hoe sierlijk was ze opge
groeid, die kleine Eugenie van „Villa Anna 1“
Hoe levendig herinnerde zij aan den, helaas,
zoo vroeg gestorven vader, den trotschen,
schoonen man, dien hij eens zijn vriend
mocht noemen. Kon hy gevolg geven
aan den drang zyns harten, hy zou harts-
tochtelyk dat fijne witte handje grijpen en
het in vervoering aan zyne lippen drukken.
Eerbiedwaardige, maar strenge wetten ver
boden hem ditzy was niet meer een kind,
maar een jonkvrouw. Geen oogenblik ver
loor hy dit uit het oog, temeer, wijl zy
hem in het geheel niet scheen te herken
nen, en met schijnbare onverschilligheid
vroeg hy om terstond hare mama alleen te
kunnen spreken, maar voorloopig onbekend
te mogen blijven.
Eugenie verzocht hem naar boven te
gaan, deed hem plaats nemen in de kleine,
sober gemeubeleerde voorkamer en verwij
derde zich om haar mama van zijn komst,
te verwittigen.
Een paar minuten en mevrouw van Mal
den trad binnen. Haar kon van Leeuwen
maar met moeite herkennenzy had ook
zooveel doorstaan sinds de zonnige dagen
van „Villa Anna”, en van haar lij den droeg
haar gelaat de onuitwischbare sporen.
Zij maakte een stijve, maar hoffelijke
buiging en verzocht hem te gaan zitten.
„Mevrouw, kent u my niet meer?” was
zyn eerste woord, „weet u dan niet meer,
dat ik twaalf jaar geleden, voor mijn ver-
naar Indië, zulke heerlijke dagen by
rge bracht.”
Leeuwen”, riep zy uit,
„myn hemel zjjt u het?”
Een flikkering van vreugde toog over
dat bleek gelaat en zy stak hem gul de
magere hand toe, die hy met warmte drukte.
„Eugenie, kom eens gauw binnen, hier is
je oude vriend, die je vroeger zoo verwende.”
En er heerschte in het nederig vertrek
een vreugde, als daar nooit was geweest,
sinds de weduwe het bewoonde.
Veel werd er dien avond by het gezel
lig theelicht gesprokenoude herinnerin
gen werden wakker geschuder klonk me
nige lach, maar ook blonk er menige traan.
Van Leeuwen beschreef zyn loopbaan, voort
durend bestraald door den zonneschijn van
geluk en vreugde en mevrouw van Mal
den de hare, een weg vol lijden en droef
heid,
Hare geschiedenis was de roman van
zoovele familiën, die, als met den vader
alles te grave gaat, afhankelijk worden van
het werk hunner handen of den steun van
een bloedverwant.
Menige voetstap heeft van Leeuwen sinds
dien avond in het bovenhuisje aan de Steyn-
buisstraat te Nijmegen gezet en toen hjj
het volgend jaar naar Indië wederkeerde,
stond hjj niet meer alleen op de Rotter-
damsche kade, maar voerde een vrouwtje
njet zich mede, dat hem wel geen rijke
huwelijksgift had aangebracht, maar een
warm hart bezat en een schoone ziel in een
schoon lichaam.
Mevrouw van Malden vergezelde haar
kinderen naar Java.
Tegenwoordig waren 10 leden. Afwezig
de heeren Hommes en Eerdmans, de eerste
met kennisgeving.
De notulen der vorige vergadering werden
gelezen en goedgekeurd.
Ingekomen stukken
a. Een resolutie van Ged. Staten, waarbij
Wordt bepaald het tijdstip, waarop de ge-
meenterekeningen bij hun college moeten
worden ingezonden, voor deze gemeente is
dit uiterlijk 3 September.
b. Een resolutie van Ged. Staten, hou
dende goedkeuring der wijziging van de
Schutterij-begrooting 1897.
c. Idem, houdende goedkeuring der wij
ziging van de gemeentebegrooting 1897 en
de staten van at- en overschrijving.
d. Een schrijven van den heer C. J. van
der Veen, berichtende dat ZEd.Achtb. de
benoemingen tot Comm, van den weg Bols-
ward—Harlingen en van den weg Sneek
Bolsward, alsmede van bestuurslid van de
Vereeniging voor Ambachtsteekenonderwjjs
aanneemt.
e. Een schrijven van Mej. E. Holwerda,
waarin zij haar dank betuigt voor de her
benoeming tot stadsvroedvrouw.
Een en ander voor notificatie aangenomen.
f. Een verzoek van den gemeente-ont-
vanger, verzoekende verlof, om zich van
1 tot 30 Aug. buitenlands te mogen begeven,
wijl hij om gezondheidsredenen op aanraden
van den geneesheer een badkuur te Ems
zal ondergaan.
Het gevraagde verlof wordt zonder hoofdel.
stemming toegestaan.
PUNTEN van BEHANDELING:
1. Proces-verbaal van Kasverificatie over
het 2e kwartaal 1898.
De ontvangsten bedroegen
op den vorigen dienst f 95,784,35®
tegenw. - 28,480,97
Samen f 124,265,32®
De uitgaven beliepen
op den vorigen dienst f 91,614,06®
tegenw. 28,640,07®
Samen f 120,254,14
Zoodat in kas moest zijn en ook werd
bevonden f 4,011,18®.
Aangenomen voor notificatie.
2. Voorstel van Burg, en Wethouders
om machtiging tot het aanbesteden van de
berg- en werkplaats der gemeentereiniging
Bij de behandeling der begrooting is de
herstelling en verbouwing van de bergplaats
der gemeentereiniging als memoriepost aan
genomen. Burg en Weth. bieden nu teeke-
ning en bestek aan ter goedkeuring aan den
raad en stellen voor, ook in verband met
het volgende punt, dit voorstel in handen
eener commissie te stellen, ten fine van
consideratie en advies, om bij eventueele
goedkeuring over te gaan tot publieke aan
besteding.
Omdat dit voorstel verband houdt met
het volgende, wordt tegelijk in behandeling
genomen
3. Voorstel van Burg, en Wethouders
tot het vernieuwen en herstellen van straten.
Bij de aanbieding der begrooting stond
het D. B. er op, dat eene algeheele ver
nieuwing en herstelling der straten noodig
is, de raadscommissie had een andere bedoe
ling en wilde eenige onderdeelen van het
plan afvoeren.
Na een lokaal onderzoek, ingesteld den
28 Juni jl., heeft de architect een uitgewerkt
plan bij het D. B. ingediend, waarop na
eenige bemerkingen een nadere omschrijving
van het werk door dien ambtenaar is inge
zonden, waardoor de raming der kosten ia
f 8469,34, De meerderheid van het D. B,
Thans keerde hij vol lust en opgewekt
heid voor één jaar naar Holland terug, om
zijne nagelaten betrekkingen weder te zien,
die met hem in het heerlijk Insulinde zouden
genieten van de vruchten, door zijn arbeid
vergaard. De vreugde van het wederzien
der vaderlandsche kusten werd echter groo-
tendeels vergald door een somber gevoel
van droefheid en verlatenheid, dat hem
beving zoodra hij aan wal stapte.
Hoezeer verschilde deze aankomst van
zijn vertrek Toen had hy zich met kracht
moeten losrukken uit de armen eener tee-
derbeminnende moeder, die onder wanhopig
snikken de vigilante had zien vertrekken,
waarmede hy naar de kade was gereden.
Op dezelfde plek, waar hy zich thans
bevond, had toen een man gestaan, die
met een traan in het oog het stoomschip
nastaarde, dat zyn zoon naar het verre
Oosten voerde.
En thans...
De beide geliefden rusten reeds jaren op
den akker des doods en er is niemand, die
zijn verwelkomende armen naar hem houdt
uitgestrekt. Eenzaam staat hij daar op de
drukke kade, geheel alleen...
Tranen blinken in zijn oogen. Ware het
niet beter geweest in Indië te blyven dan
Holland weder te zien
Vóór zyn vertrek van Java en op de
boot had Louis zich meermalen de vraag
gesteld: „Waar zal ik mijn verloftyd door
brengen
Na het voor en tegen van bijkans alle
Hollandsche steden van eenige beteekenis
te hebben overwogen, besloot hij den Haag
tot woonplaats te kiezen. Hij haakte naar
afleiding en beschaafde conversatie, die hij
in Java’s binnenlanden maar al te zeer had
moeten ontberen, en het vorstelijk ’s Graven-
hage alleen, zoo meende hij, zou die be
hoefte kunnen bevredigen.
’t Is op een bovenkwartier van een der
buitenwyken onzer residentiestad, dat wy
op een fraaien najaarsdag, Louis aantreffen,
bezig een kistje met oude boeken en papieren
na te snuffelen, die hy sinds jaren niet
heeft ingezien.
Eensklaps valt zyn oog op een fotografie,
die wel is waar door de jaren en het klimaat
is verbleekt, maar nog duidelijk de afbeel
ding van een lief groepje vertoont, waartoe
hy als jongmensch van twee-en-twintig
jaar behoorde.
Oude, aangename herinneringen, die sinds
lang in zijn hart hebben gesluimerd, wekt
dit portret in hem op instinctmatig keert
hy het om en leest wederom de woorden,
twaalf jaren geleden door een hartelijken
man geschreven: Herinnering aan „Villa
Anna” te R..., zooals het daar was op 20
Oct. 18..., toen onze vriend Louis van
Leeuwen, veertien dagen vóór zijn vertrek
naar Indië afscheid van ons nam.”
Ja, zoo was het daar vóór twaalf jaar
by die lieve, gastvrije menschen de blyde
glans van vrede en vreugde bestraalde toen
even liefelyk die gelukkige familie als thans
de zachte najaarszon het portret, haar trouwe
af beelding.
Zou dat nog heden zoo zyn?
Hjj schrikte by het onwillekeurig stellen
dezer vraag. Welzeker 1 Nog altoos zou te
R... notaris van Malden wonen, door allen
geacht en bemindnog altoos zou zyn
goede vrouw daar het voorbeeld geven van
de teederste liefde voor echtgenoot en kind.
En Eugenie Ja, haar uiterlyk zou geheel
veranderd zyn, maar niet haar inborst. Zij
is opgegroeid tot een schoon, slank meisje,
de bekoorlykste bloem van het dorp, door
alle jonge lieden gefêterd, door iederen
vader als een brillante party voor zyn zoon
gewenscht.
Wat belette hem zich van dit alles per
soonlijk te gaan overtuigen? Was dit niet
veeleer een plicht, die hij maar al te lang
had verzuimd, die hy helaas geheel had
vergeten, wijl door den dood zyner groot
moeder de laatste familiebetrekking te R...
was ontbonden.
Ja R. moest hy wederzien, R... metzjjn
jovialen van Malden en diens lief gezin.
Waarschijnlijk hadden zy reeds zyne komst
naar Holland vernomen en waren reeds
boos op hem over zyn onverschilligheid om
hen te bezoeken.
„Zoo, Louis, kom je afscheid nemen, dat
is geen vroolijke visite, beste jongen
„Volkomen gelyk, notaris, vooral nu er
hoogstwaarschijnlijk de eerste twaalf jaar
geen kans op wederzien bestaat!”
De laatste woorden werden gesproken
door een kranig jongmensch van twee-en-
twintig jaren, die een paar maanden geleden
met goed succes zyn examen voor Indisch
ambtenaar bad af gelegd en over veertien
dagen naar het land van zijn werkkring
zou vertrekken. Van zyn afscheidstournée
had hij een dag of tien voor R... gereser
veerd, waar zijn grootmoeder woonde, en
was daar in kennis gekomen met notaris
van Malden, bij wien wij hem thans aan
treffen.
Ofschoon relaties, onder zulke omstan
digheden aangekuoopt, zelden van intiemen
aard zijn, gevoelde Louis zich bijzonder
tot het huishouden van den jovialen notaris
getrokken en> wist menig uur aan de oude
matrone te ontstelen, om met van Malden
een avondje in de sociëteit te gaan biljarten
of met diens geestige vrouw en bekoorlijk
dochtertje door den fraaien tuin der villa
te wandelen. De twaalf-jarige Eugenie was
zijn lievelingetje geworden; hy stoeide met
haar als ware hijzelf nog een kind. Kwam
hy haar op straat tegen dan mocht zy met
hem naar den suikerbakker en nooit had
hy vergeten by zyn bezoek een kleinigheid
voor haar mee te brengen. Ook thans, nu
hy afscheid kwam nemen, met de gedachte
haar in geen jaren misschien weer terug
te zien, had hy een keurig souvenirtje ge
kocht en toen hy haar dit overhandigde,
zag mevrouw van Malden een traan in zijn
oog blinken.
„Mijnheer van Leeuwen, u zyt veel te
goed voor Eugenie geweest, zy mag u wel
nooit vergetenik zal haar op het hart
drukken, dat ze u eens een briefje schrijft.”
„Ja, mynheer!” riep Eugenie opgewekt
uit, „dat zal ik doen hoorDat zal ik doen
„Beloof je me dat, kleine meid? Nu, ik
hoop dat je woord zult houden
„Louis,” dus onderbrak de notaris dit
tooneeltje, „vind je het niet aardig een
blijvende herinnering aan onze, helaas, zoo
korte kennis, naar Indië mede £e nemen
Je weet, ik fotografeer nu is myn plan
een portret van ons viertjes te maken mijn
vrouw heeft daar niets op tegen, is het u
goed
„Een uitstekend idéé, notaris! U kunt
mij geen grooter genoegen doen! Waar
zullen we poseeren?”
„Het liefst in den tuin, kom maar allen
mee, ik weet een prachtig plekje.”
De notaris haalde het toestel te voor
schijn, organiseerde een lief groepje, waarvan
hij, als huisvader, het middelpunt zou uit
maken, nam zyn gereserveerde plaats in en
liet Annabet, na de noodige instructies,
den dop van de lens nemen.
De oude keukenprinses had meer dit
werk verricht, en daarom kon de notaris,
na een half uurtje in zyn donkere kamer
te hebben vertoefd, de blijde boodschap
brengen, dat het negatief er uitstekend
uitzag.
Toen Louis een paar dagen in de ouder
lijke woning was wedergekeerd, waar hy
de laatste weken vóór zjjn vertrek wilde
doorbrengen, ontving hy van notaris van
Malden een prachtige fotografie, waarop
zijn welgelijkend beeld prijkte, naast dat
van zyn vriend, diens echtgenoote en doch
tertje, dat in haar mouselinen kleedje er
snoeperig uitzag. Op de achterzijde van
het portret had de notaris geschreven
„Herinnering aan „Villa Anna” te R...
zooals het daar was op 20 Oct. 18.. toen
onze vriend Louis van Leeuwen, veertien
dagen vóór zjjn vertrek naar Indië, afscheid
van ons nam.”
In het begin van November ging Louis
scheep.
Hy arriveerde behouden te Batavia,onder
scheidde zich in alle opzichten en maakte
spoedig promotie.
De kleine Eugenie had woord gehouden
en hem een brief geschreven, doch maar
éénkinderliefde vergaat zoo ras, en vooral
die van een jong meisje.
Ook Louis had weldra notaris van Malden
en de zijnen vergeten. Nieuwe streken,
nieuwe kennissen Zoo is het karakter der
menschen
Twaalf jaren vloden heen.
Met de „Sumatra” arriveerde te Rotter
dam de assistent-resident Louis van Leeu
wen, die op Java door zyn bekwaamheid
en trouwe plichtsbetrachting in betrekke-
lyk korten tijd een schitterende carrière
had veroverd.
>1
'k
Bolswardsche Courant
i e"
J.
4'
