NIEUWS EN ADVERTENTIEBLAD
BOLSWARD EN WONSERADEEL
No. 79. Verschijnt Donderdags en Zondags. Acht en dertigste Jaargang. 1899.
E. B.
Uit de Raadszaal.
ZONDAG 1 OCTOBER.
Ingezonden.
VOOR
en
Een schets naar het leven, door Hans Hagen.
ABONNEMENTSPRIJS: 80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
ADVERTENTIEPRIJS: 50 Cts. van 1—7 regels. Ver
volgens 10 Ct. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
ziene tafel
en 1
slot vallen.
Vergadering op Vrijdag 29 September 1899.
fCXXXXXXX^
„maar
Het Bestuur der Muziek-vereeniging
Alle leden waren tegenwoordig.
De notulen werden gelezen en goedgekeurd.
In gekomen stukken
a. Een schrijven van den heer Eisma,
dat hij de benoeming tot wethouder aanneemt.
De Voorzitter verheugt zich over dit ge
nomen besluit. In den tijd toch, dat de heer
Eistna als tijdelijk wethouder fungeerde,
werden de verschillende zaken steeds op
vriendschappelijke wijze besproken. Hij hoopt
dan ook, dat het den heer Eisma gegeven
mag zijn nog lang voor de gemeente werk
zaam te zijn, en dat de aangename wijze
van samenwerking bij het D. Best, zal blijven
voortduren. (Applaus).
b. Een schrijven van den onderwijzer
L. de Jong, dat hij de benoeming aan ichool
No. 2 aanneemt, waarbij de Voorzitter de
mededeeling doet, dat hij waarschijnlijk 1
November in functie zal treden.
c. Een resolutie van Ged. Staten, hou
dende goedkeuring van het gewijzigd plan
van geldleening.
Een en ander voor kennisgeving aange
nomen.
d. Een adres van P. Brandenburg, stads
timmerman, verzoekende eenige verhooging
van loon, daar hij in 1880 reeds aangesteld,
nog steeds een loon van f 10 ’s weeks ver
dient en dus ongeveer 2 cent per uur minder
verdient dan de gewone timmerknechten,
terwijl hij nog vele gereedschappen voor eigen
rekening moet houden, die anderen van hun
baas hebben.
Zal worden behandeld bij de begrooting.
e. Een adres van den heer F. G. Kramer
en andere bewoners over ’t Hooghout, ver
zoekende een betere verlichting van het ge
vaarlijke pad naar hunne woningen.
In handen van B. en W. gesteld om con
sideratie en advies.
f. Een adres van S. Koopmans, stadstuin-
man, verzoekende herbenoeming.
Zal worden behandeld bij de begrooting.
g. Een adres van J. W. de Boer, pachter
der Exmorrazijl, verzoekende verlenging van
de pacht voor 5 jaren.
in handen van B. en W. om advies.
h. Een adres van de heeren C. J. van
der Veen en M. Schotman Mz., verzoekende
voor de vereeniging „Floralia" een subsidie
uit de gemeentekas van f 50, omdat die
vereeniging, die voor den werkmansstand zoo
veel doet tot aantrekkelijkheid, en een geheel
plaatselijk doel beoogt, steeds gebrek aan
finantieelen steun heeft.
Het advies van het D. Best, hierbij ge
voegd luidt, dat met bevreemding van dit
verzoek kennis genomen is. Bij het Dag.
Best, heeft steeds het beginsel voorgestaan
geen gelden aan de particuliere vereenigin-
gen toe te staan uit de gemeentekas. Zij oor-
deelen, dat een vereeniging als „Floralia"
genoegzamen steun behoort te vinden bij de
particulieren, en vindt geen reden, om het
verzoek in te willigen.
Zal bij de begrooting worden behandeld.
Burg, en Weth. hebben uit de ^sollici
tanten eene aanbe veling opgemaaktbestaa nde
uit de heeren H. Schievink en A. v. d.
Meer, beiden alhier.
Ter inzage tot de volgende vergadering.
PUNTEN van BEHANDELING.
1. Aanbieding van de gemeente-begroo-
ting voor 1V00.
De begroetingen voor de gemeente,de schut
terij het Alg. Armenhuis en den weg Bols-
ward -Harlingen worden ingediend.
Burg, en Weth. merken in hunne mis
sive op, dat de inkomsten zijn geraamd op
f91,021,515 en de hoofd, omslag gelijk is aan
htt vorig jaar.
Omtrent de uitgaven deelen zij mede,
dat het salaris van den 2en klerk ter se
cretarie f 100 hooger is geraam 1, met het
oog op de dienstjaren en de werkzaamheden
van den betrokken persoon.
Voor keurmeester van het hooi en de lan
derijen is geen post uitgetrokken, wijl B.
en W. meenen, dat de politie wel kan toe
zien op brandgevaar bij het hooi en het
toezicht over ue landerijen wel aan eene
commissie kan worden opgedragen.
Voor het aanbrengen van een bliksemaf
leider op den raadhuistoren is f180 uitge
trokken. B. en W. meenen, dat op dit fraaie
gebouw deze voorzorg niet mag ontbreken.
Het salaris van den stadstimmerman is
f 52 hooger uitgetrokken, en dat van den
stadstuinman is gehandhaafd op f 250. De
instructie van dezen laatste is ernstig over-
Een kale plaats, bedekt met stof van
steenkool, gehuld in de schemering van
een herfstavond. Onduidelijk steken de
omtrekken van de woelige fabrieksstad
tegen de lucht af. Een menigte schoor
steenen staan geweldig te rooken en uit
reusachtige hoogovens slaan vlammen op,
die de donkere omgeving spookachtig ver
lichten met een flikkerend rood licht.
Over de plaats trekken troepen arbei
ders, sommigen komende van hun dagwerk,
anderen gaande naar hun nachtarbeid.
Tusschen hen gaat stadwaarts een statig
man met energieke trekken, met scherpe
verstandige oogen. Het is de heer Willy
Römer, een man van nauwelijks 35 jaar
en toch reeds een der best betaalde machine-
ingenieurs in dit ver verwijderd ijzer-
district. Hoe menigmaal is zijn salaris reeds
verdubbeld, tot hij nu sedert eenige jaren
bij de grootste ijzergieterij in het district
als hoofdingenieur geplaatst is en een hono
rarium geniet, waarmee misschien menig
Duitsch staatje zijn geheele ministerie zou
kunnen betalen. Sedert twee jaren heeft
hy het toezicht op den bouw van eene
nieuwe groote ijzergieterij. Volgens zijne
ontwerpen werden veranderingen ingevoerd,
die veel kosten zouden besparen, maar
wier praktische waarde nog niet in de
concurrentie was gebleken. Langen tijd
stonden honderdduizenden op het spel.
Menig bezorgde blik had den heer Römer
gedurende den bouw schuchter vragend ge
troffen. Eindelijk echter hadden moed en
genie gezegevierd. Heden voor de eerste
maal was de fabriek in werking gesteld
enhad prachtig gewerkt. De direc
teuren hadden verbaasd gestaan, den heer
Römer de hand geschud, hem geluk ge-
wenscht en op morgenmiddag waren het
geheele bestuur en de aandeelhouders bijeen
geroepen. Het zou weer eens een dag van
zegepraal voor Willy Römer worden!
Op de eerste verdieping van het heeren-
huis, dat aan de kleine promenade, nog
het mooiste gedeelte van de stad, stond,
was slechts één venster verlicht en wel in
het boudoir van mevrouw Emmy Römer.
Hoe koud trok de herfst de roeterige fabrieks
stad binnen en het armzalig beetje natuur
maakte nu in haar doodskleed een nog
treuriger indruk dan gewoonlijk. De jonge
vrouw dacht aan haar lief, groen geboorte
land, aan de trotsche bergen en den heer
lijken stroom! Naar dit kale nest was zjj
haar man gevolgd. In het begin had zij
geloofd, dat de liefde haar niets zou doen
missen. Maar nu... De eerste tweejaren
hadden zij in hun eenvoudig huis als twee
tortelduifjes geleefd, maar sedert Willy’s
eerzucht door zijn aanvankelfjk succes steeds
meer werd geprikkeld, ging hij geheel en
al op in zijn plannen en nu stelde hij alleen
nog maar belang in zijne machines; als
hij ’s avonds uit het leven zijner duizend
raderen overspannen tehuis kwam, kon hij
niet vlug genoeg zijn eten gebruiken om
maar gauw naar de sociëteit te kunnen
gaan. Tegen één uur kwam hij dan weer
thuis, sliep tot den volgenden morgen acht
uur en om negen uur was hij weer bij zijne
machines!
Daar hoorde zij de deur openen. Willy
kwam thuis. Ze had tranen in de oogen,
maar veegde ze niet af. Hij mocht wél
zien, dat zij geweend had, dat zjj aan zijne
zijde ongelukkig was.
„Nog geen licht op?" vroeg de heer
Römer, toen hij in de eetkamer kwam,
„spoedig asjeblieft, ik heb een razenden
honger."
Het dienstmeisje snelde toe en i
gas aan; dralend trad zijne vrouw
„Nu. schat," riep hij uit,
de heele boel aan den gang. Kolossaal!
De oude beambten, de angstige pessimisten
zielen stonden met open mond te kijken.
En die directeuren, ze waren kinderlijk
blij. Morgen groote inspectie, gevolgd door
een feestelijk diner. Maar schat, je zegt
immers in ’t geheel niets!"
Mevrouw Römer had niet alles in zich
opgenomen, wat haar man zeide, hij sprak
immers dikwijls zoo enthousiastisch over
zijne plannen.
„Ja, maar Emmy, ben je dan niet blij
over deze groote overwinning van je man?"
ging Willy voort.
„Zeker, zeker," antwoordde zij,
wat heb ik daaraan?"
„Wat jij daaraan hebt? Maar kind, waar
aan anders hebben wjj ons welzijn te danken,
dan aan mijn succes?
verwierf hij overal succes en toen eindelijk
de dag kwam, waarop Emmy’s vader zelf
hem den gouden ring met de letters „E.
B.“ aan den vinger stak, sloot hij zijne
Emmy in de armen en weende aan de borst
van zijn eindelijk verkregen geliefde.
Daar trad de kellner binnen en over
handigde hem een briefje. „Uw dienst
meisje bracht dit briefje, mijnheer en wacht
op antwoord," zeide bij.
Haastig opende hij het couvert en las
de volgende regels:
„Lieve Willy!
Zoo kunnen wij toch om deze kleinig
heid onmogelijk van elkaar gaan. Kom ten
minste nog een uurtje weer thuis, dan gaan
wij spoedig een kleine feestbowl maken.
Ik heb het meisje een mand meegegeven,
daarin moet zjj dadelijk een ananas mee
brengen.
Steeds in oude liefde,
je „E. B.“
Den ingenieur schoot het schaamrood
naar de wangen. Steeds in oude liefde,
je „E. B.“ Waarom had zij juist nu met
haar meisjesinitialen onderteekend?
Wilde zjj hem er aan herinneren, hoe
onuitsprekelijk veel zijne trouwe lieve
„E. B.“ eens voor hem was geweest en
hoe onverschillig hem nu zijne „E. R.“
geworden was?
Hjj ademde diep. Toen ging hij naar
buiten en zeide tegen het meisje: „Ik kom
dadelijk thuis. Mevrouw wil een feestbowl
maken. Ga daarom naar een delicatessen
winkel en koop de prachtigste perziken!"
Een uur later zaten aan de clubtafel
verscheidene heeren, die ijverig het nieuwe
werk van Willy Römer bespraken en menige
hatelijke opmerking maakten. De man,
waarop zjj zoo naijverig waren, zat intus-
schen thuis bjj zjjn vrouwtje, beiden lach
ten en dweepten met de toekomst. Dien
nacht moet tot nog zeer laat licht in Romers
woning gezien zjjn.
Den volgenden dag zat mevrouw Emmy
in haar boudoir, met een natten doek om
het voorhoofd en een vreeseljjke hoofd-
pjjn. Niettemin was zjj in een allervroo-
Ijjkste stemming en begon zjj zelfs op een
sigarenkoker te borduren, nu echter de
letters „E. R.“
In het nieuwe machine-gebouw was alles
feestelijk versierd. Vele zwartgerokte heeren
wachtten in de grootste spannig. Boven,
naast het reusachtige dryfrad van 600
paardekrachten, stond als een beheerscher
van het raadselachtige Willy Römer. Aller
oogen waren strak op hem gericht. Een
schril gefluit, één druk van zjjn hand en
ratelend bewogen de duizende radéren zich
in de groote fabriek en een enthousiastisch
„hoera!" drong door tot zijn oor. Ja, dat
was zijn wereld, hier voelde hjj zich tehuis
Toch mocht hij hierom een ander tehuis
niet verwaarloozen, dat bestuurd werd door
het lieve wezen, dat hem tot de behaalde
zegepraal had gedreven.
Dit had hjj thans leeren inzien en dat
zou hjj nooit weer vergeten.
„Jawel, heel mooi! Maar al dat welzjjn
is maar betrekkelijk. Tenminste voor zoover
mjj betreft, is het er dikwijls droevig mee
gesteld. Jjj gaat naar je fabriek, naar je
club en komt eerst des nachts tehuis en
ikik kan je succes hier thuis vieren,
alleen, verlaten!"
„Dat zou je werkelijk ’t geduld doen
verliezen!" voer de heer Römer uit. „Ik
kom thuis met het grootste succes van mjjn
leven en in plaats dat mijn vrouw zich
daarin verheugt, maakt zjj mij een scène!"
„Ik zou er mij immers graag in willen
verheugen," antwoordde mevrouw Römer
„maar kan ik dat? Wat denk je nu te doen?
Je eet in de grootste haast en gaat dan
naar de sociëteit, nietwaar?"
„Nu ja, ik dacht daar zijn de directeuren
van de andere inrichtingen..."
„Waarvan niemand je het succes gunt,"
viel zijn vrouw hem in de rede. „Weet je
wat, je wjjn zal je niet behoeven te missen,
bljjf eens bij mij thuis. Wij maken een
bowl en vieren je nieuwe overwinning.
Wil je?"
Willy’s gelaat betrok. Dat viel geheel
niet in zjjn smaak. Hjj had er zich juist
op verheugd, zyn concurrenten nu te ont
moeten. En nu dit voorstel van zijne vrouw
En eigenlijk had zjj gelijk! Hij verlangde
belangstelling van haar kant, zjj wilde zjjn
succes feestelijk vieren en hjj wilde haar
geen avondje geven.
Emmy verliet de kamer. Hij had een
onbehagelijk gevoel, alsof hij iemand onrecht
had gedaan. Maar dan dacht hij weer aan
zjjn club, hjj mompelde wat van vrouwen
grillen, gebruikte staande aan de rijk voor-
XU1 een broodje, nam hoed en stok
weldra hoorde Emmy de deur in het
stak het
binnen,
„vandaag is
De tafel, waaraan de club van den heer
Römer vergaderde, was nog geheel onbezet.
De heer Römer kwam dien dag een uur
vroeger dan gewoonljjk. Hij had wijn be
steld, peizend haalde hjj zjjn sigarenkoker
uit den zak en stak een echte havanna op.
Daar lag de koker voor hem. Hij was reeds
tameljjk oud, maar hjj gebruikte hem nog,
omdat het een aandenken en heel mooi en
kunstig geborduurd was. Aan den binnen
kant prjjkten in goud de letters „E. B.“
Het waren de initialen van zijne vrouw,
Emilie Burger. „E. B.“ Hoevele herinne
ringen doemden bjj deze beide letters niet
op voor zijn geestesoog. Op school had hjj
een vriend gehad, Franz Bürger. In het
begin was het slechts een vriendelijk gevoel
geweest, dat hen verbond, maar later kwam
er nog wat anders bjj. Franz Burger had
een allerliefst zusje, waarop Willy reeds
verliefd was toen hij nog een schooljongen
was. Emmy heette zjj. Emmy Bürger, E. B
die E. B. was toen voor hem het begrip
van geluk. Ongelukkig de boom, die een
glad plekje had op zjjn bast, de E. B. werd
daar ingesneden. Maar helaas was Willy’s
liefde hopeloos. Zjjn vader was een een
voudig griffier bjj de rechtbank en Emmy’s
vader president aan hetzelfde gerechtshof.
En als hjj zag, met hoeveel eerbied zjjn
vader en de collega’s tegen den gestrengen
heer president opzagen, kon hjj onmogeljjk
hopen, de geliefde van zjjn hart ooit de
zjjne te zullen mogen noemen.
Op zekeren dag, hij zat reeds in de eerste
de hoogste klas en had overmoedig
in de nieuwe schoolbank in groote letters
E. B. gesneden. Zjjn leeraar betrapte hem
op heeterdaad en hjj bekwam twee uren
arrest. Terwjjl hij nu tjjd had over zjjn
wanbedrjjf na te denken, kregen zijne ge
dachten woorden en eindeljjk schreef hjj,
uit gebrek aan papier, het navolgende ge
dicht op zjjn kerkerdeur:
Aan „E. B.“
Ik zit hier reeds een vol uur lank,
Omdat ik in mjjn klassenbank
Gesneden heb vol liefdeswee
Met eigen hand en mes „E. B.“
Wat zjjn voor mij toch die paar uur,
Die ik bier slechts om jou bezuur?
Mocht ik maar ’t heele leven mjjn
In liefde jouw gevang’ne zijn!
De regels waren spoedig bjj zijne mede
scholieren bekend geworden en de broeder
van zjjne aangebedene had haar zelfs den
gevangenisdichter aangewezen. Dat roerde
het hart van de schoone Emmy. Heimeljjk
kocht zjj een sigarenkoker, borduurde daarin
zoo geheim mogeljjk de letters E. B. en
zond deze door haar broeder aan Willy.
Toen vatte Willy meer moed. Op het
jjs waagde hjj haar aan te spreken, lang
zamerhand werden zjj beter met elkaar
bekend en de „E. B.“ was nu de leidster
van zjjn geheele leven. Ter wille van die
jE. werkte hy met verdubbelde kra^ht^
Bolswardsche Courant
I
Het bestuur der MUZIEK.-VEREENIGING
„BOLS WARD” wordt bedreigd, eene vereeuiging
die reeds 23 jaren telt en wier werkende leden
steeds evenals haar directeur, de heer W. Jacobs,
met groote toewijding de edele toonkunst naar
de hun gegeven krachten beoefenen.
Van waar de oorzaak, dat zulk eene vereeni-
ging haar bestaan bedreigd ziet?
Het is gebrek aan voldoende geldmiddelen om
haar in stand te houden.
Vroeger genoot zij eene vaste jaarlijksche sub
sidie, doordat die sedert eenige jaren niet meer
verstrekt werd, is het voor de werkende leden
bezwaarlijk om alle kosten, die zulk eene ver-
eeniging meebrengt, te dragen.
Daarom doen wij een beroep op de kunstlie
vende leden en andere liefhebbers van de toon
kunst om, als ’t kan, die ramp af te wenden.
Wij geven dientengevolge aan belangstellenden
in haar lot in overweging, om MAANDAG den
2en OCTOBER, ’s avonds 9 uur met de werkende
leden in „de Doele” te compareeren om daartoe
de middelen te beramen.
Wie herinnert zich niet de uitvoering ter ge
legenheid van het kroningsfeest, toen de zaal
van „de Doele” eivol was en er van alle kanten
waardeerende woorden werden gehoord over dit
Kroningsconcert, waaraan de Muziek-vereeniging
een werkzaam aandeel had, en ook bij andere
gelegenheden hare concerten in de laatstejaren
bijval mochten vinden? Zou dit niet een reden
zijn om haar bestaan te helpen verzekeren?
zoo ja, dan hopen we Maandagavond op eene
flinke opkomst ter vergadering van allen, die
het goed meenen met de beoefening der toon
kunst in onze goede oude stad Bols ward, waar
deze kunst steeds in eere was.
RnlowziavZ
6