NIEUWS EN ADVERTENTIEBLAD
BMSWAB0 BH WONSEBA.OEEE
j I
No. 97. Verschijnt Donderdags en Zondags. Acht en dertigste Jaargang. 1899.
De Leeuwenkoning.
1
1
p
BINNENLAND.
$xxxxxxxxx^xxxx:>ocxx$
ZONDAG 3 DECEMBER. g
„,-1
I
VOOR
was
.want
ABONNEMENTSPRIJS80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
ADVERTENTIEPRIJS50 Cts. van 1—7 regels. Ver
volgens 10 Ct. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
De voorstelling
juist sloeg het negen
oogenblik nooit vergeten De bel ging
riep ik met een verachte-
lach en vervolgde toen: „Dat gaat
Kiniswerd, 1 Dec. In den loop dezer
week werd alhitr eene aigemeene vergade
ring gehouden van de leden der nieuw op te
richten vereeniging: „de coöperatieve stoom-
zuivelfabriek te Kiens werd." Tot bestuurs
leden werden benoemd de heeren J. Timmer,
voorz., Egb. Westra, secr. en Mijle Anema,
vice voorz., d e sedert de oprichting der
oude vereeniging (12 Febr. 1888) ook’t be
stuur vormden. Tot hunne plaatsvervangers
werden gekozen de heeren KI. H. Westra
M. D. Anema en Tiete Anema. Met betrek
king tot de statuten en het huishoudelijk
reglement wer Jen twee belangrijke besluiten
genomen. Met aigemeene stemmen werd
besloten de melk naar vetgehalte te betalen.
Zeer zeker heeft het feit, dat een jaarlang
het vetgehalte der melk van alle koeien,
zoowel van leden als leveranciers is onder
zocht, tot dit gewichtig en billijk besluit
geleid. Verder werd mst aigemeene stemmen
bepaald, melk van Koeien, die bij inspuiting
met tubarculine verdacht worden aan tu-
berkelziekte te lijder, beslist te weigeren.
Het vee van toegetreden leden en van ver
dere melkleveranclers wordt reeds door de
heeren Poll en Buiterse, veeartsen te Wit-
marsum en Harlingen aan genoemd onder
zoek onderworpen.
Mogen deze beide besluiten bijdragen tot
den bloei der C. Z. te Kimswerd!
Wonseradeel. Het prachtige herfst
weer komt onze landbouwers uitstekend te
stade. De bouw toch was van ’c jaar laat.
Er moest nog heel wat geplorgd worden.
Dit nu kon de laatste weken uitmuntend
geschieden. De grond is zoo geschikt ala
ze maar zelden om dezen tjjd van ’c jaar
A i
i
“jNfeen, kinderen, laat mjj! Ik wil niet 1“
gjgjlMI Met deze woorden had de oude
leeuwentemmer Bastable aan tafel plaats
genomeneen onderdrukte zucht ontwor
stelde zich aan zijn borst en allen keken
den oude verschrikt aan.
„Alles, alleen dat niet!” vervolgde hjj,
„en ik bid u, lacht niet, na gij de redenen
niet kent. In vijftien jaren heb ik geen
kaart aangeraakt en dat komt doordat, dat
ik bid u, legt de kaarten een oogenblik
op zjjik zal het u vertellen, al valt het
mjj ook nog zoo moeilijk. Vijftien jaar 1
Misschien herinneren eenigen uwer zich
nog dien tijd. Het gebeurde te Manchester
waar het circus toen drie maanden voor
stellingen zou geven. Als ik mjjne oogen
sluit, zie ik het nog zoo duidelijk, alsof
het daar voor mij hing het laatst plak
kaat, waarop mijn nummer was afgebeeld,
met mijn artistennaam in reusachtige letters
MONSIEUR LEO.
De Leeuwenkoning.
Zooals ik zei nog zie ik dat plakkaat
voor mjjDe groote kooi met Romeo en
Julia, het kleine leeuwenpaar dat zijne
oogen dreigend op het publiek richtte en
Nero, den reuzenleeuw uit Nubië, die
tegen de ijzeren tralies opsprong, wanneer
ons nummer zou aan vangen. Ziehier, dit
litteeken op mjjn arm doch het is zoo
lang geleden, als ware het een droom. Ge
zult het nauwelijks begrijpen.
Den naam „leeuwenkoning” had ik met
recht aangenomen ik was er trotsch op
die naam bewees, dat ik met mijne drie
leeuwen alles kon doen, wat ik wilde. Als
ik met hem werkte, scheen het nog ge-
makkeljjk maar het publiek heeft er
geen begrip van hoeveel volharding, studie
en moed er toe behooren, om zulke beesten
aan zjjn wil te onderwerpen. En dan werd
ik in de volle ontwikkeling van mijn kunnen
dikwijls tegengewerkt door de omstandig
heid, dat mjjne vrouw van angst verging,
zoo dikwjjls zij er aan dacht dat mij een
ongeluk zou kunnen overkomen daarom
smeekte zjj mij dikwjjls mjjn beroep te
laten varen. Maar dat kon ik niet. Overigens
leefden wjj zoo gelukkig als maar mogelijk
is en ons eenig verdriet op de wereld
was Jimmie, onze jongen, die een waan
zinnigen hartstocht had voor het kaartspel.
Op zekeren morgen stond ik vroeg op
en verliet mjjne woning, want Nero moest
aan den rechterklauw geopereerd worden.
Jimmie was echter nog vroeger uitgegaan
en den geheelen dag kreeg ik hem niet te
zien.
Toen ik tegen den avond opnieuw mjjne
woning verliet, om mjj naar de voorstelling
te begeven, trad een man op mjj toe, die
mjj op den schouder tikte.
„Pardon, dat ik de vrjjheid neem, “zeide
hjj„ik heb reeds eenigen tjjd op u gewacht
om u alleen te spreken. U is mjjnheer
Bastable, nietwaar? Mag ik u verzoeken
een oogenblik onder dezen gaslantaarn te
komen... Ik wilde u slechts iets vragen.
Zou u mjj wel willen zeggen of deze hand-
teekening echt is
Echt?”
Met eenig wantrouwen nam ik het papier
dat hjj mij voorhield, uit zjjn hand. Het
was samengevouwen, zoodat ik eerst alleen
aan den voet den naam, Bernard Bastable”
las.
„Ja, dat is mjjne handteekening,” zeide
ikmaar toen was het mjj alsof ik door
den bliksem werd getroffen. Ik bekeek het
papier nauwkeuriger. Het was een wissel
van twaalf honderd gulden, betaalbaar met
een maand bij een bankier te Londen.
„Goede hemel!” riep ik, „ik heb nooit
zulk een wissel geschrevenWie wie
heeft u dit papier gegeven En tegelijk
deed ik alsof ik ’t in stukken wilde
scheuren.
„Halt! doe dit niet!” zeide de vreemde
ling. „Het is dus niet uwe handteekening
HmNu, uw zoon heeft de som bij het
spel verloren. Het ging volstrekt eerljjk
toe en niemand heeft van uw zoon ver
langd, zoover de grenzen te overschrjjden.
Hjj heeft aan mjj en nog twee anderen
gezamenlijk ruim f 1200 verloren en wjj
hebben ons voorloopig laten vinden, dezen
wissel in plaats van geld aan te nemen.
Hjj zeide, dat het stuk door u zelf was
onderteekend, maar wjj koesterden dadeljjk
eenigen twjjfel en daarom besloot ik mjj
hjj u persoonljjk van de echtheid te over
tuigen. Het spjjt mij zeer, maar wanneer
u de handteekening ontkent en uw zoon
Op den vervaldag niet betalen kan...”
„Dat was het dus 1 Twaalf honderd gulden,
En Jimmie onze Jimmie was een fal-
de autoriteiten zouden het niet gedoogen.
Op hetzelfde oogenblik dat men verneemt
dat de dame hier in de stad thuis be
hoort, zal het nummer verboden worden.”
„Meent ge dat werkeljjk antwoordde
hij lachend, „nu, dan weten wjj daar wel
raad op. Wij zullen voor een paar weken
van u een bigamist maken.”
„Wat moet dat beteekenen?”
„Heel eenvoudig! Wij annonceeren de
dame als mevrouw Leo, dus als uwe vrouw
Een goed idee, nietwaar Het zal dan wel
minder sterk trekken, maar de politie zal
ons geen moeilijkheden in den wegleggen,
wanneer het de vrouw van den leeuwen
temmer zelf geldt...
Gjj schijnt nog altijd niet overtuigd?”
ging hij voort„nu, als gij er geen lust
in hebt, moet gjj er met den directeur
over spreken Uw nummer komt om
kwart voor negen. Precies negen uur gaat
miss Montrose in de kooi... daarbij blijft
het. Afgedaan
saris gewordenAlles draaide met mij in
’t rond en ik kon geen woord uitbrengen
totdat de man schouderophalend vervolgde
„Zooals ik zeide, het spijt mjj zeer! Wij
vreesden dat het dien weg op zou gaan,
doch hij wilde volstrekt spelen
Eensklaps werd ik woedend en schreeuwde
luid: „Neen meneer, ik betaal geen cent.
Doe maar wat gij goedvindt, doe een I
aanklacht tegen mjjn zoon, als gij wilt,
misschien zal hem dit tot inkeer brengen
„Bedenk wel wat u zegt. Wjj laten uw
zoon nog drie weken tjjd dan
Ik hoorde niets meer. Als een beschon-
kene liep ik door de straten. Onze jongen
was een falsaris geworden...
Het was over twaalf, toen ik thuis kwam.
Ik had gehoopt, gebeden, dat Lottie reeds
naar bed zou zjjn gegaan, doch neen, zjj
was nog op en zag er zoo bleek en droevig
uit, dat een enkele blik mjj reeds zeide,
dat zjj alles wist.
Waar is hjj? Zeg het mijGij moet het
mjj zeggen riep ik.
Zonder te weten wat ik deed, was ik
naar den muur gegaan en had een paar
geladen revolvers genomen, die ik in de
leeuwenkooi placht mee te nemen, doch
op hetzelfde oogenblik sloeg mijn vrouw
haar armen om mijn hals en riep op ang-
stigen toon
„Doe dat niet! Ik heb genoeg geleden,
meer dau gjj beiden weet! Doe dat niet
BernardHij heeft mjj alles verteld en op
zjjn knieën gesmeekt om vergiffenis, heilig
belovende, nooit weer te zullen spelen.
Hjj was krankzinnig, toen hjj de noodlot
tige daad bedreefhjj wil de schuld boeten
Betaal nog deze eene maalge zult hem
daarmee reddenBernard, ge kunt, ge
moogt hem niet laten verongelukken.”
„Neen,” antwoordde ik, „laat hem in
zjjn verderf gaanWij hebben reeds te
veel voor den jongen geofferd. Voor, mijn
part mogen ze hem in de gevangenis
stoppen. Ik heb gezegd dat ik hem ditmaal
i en mjjn woord neem ik
druk in gang en
uur ik zal het
en
de régisseur annonceerde zooals hij
eiken avond deed de verrichtingen van
den leeuwenkoning Leo. De gevaarlijke
beestjes lagen instinctmatig opgewonden
in hun kooien ook zjj gevoelden, dat er
iets ongewoons zou gebeuren. Het circus
was stampvolde nieuwe aanplakbiljetten
hadden hunne uitwerking niet gemist, alles
was uitverkochtde aankondiging, dat een
dame in de leeuwenkooi zou zingen, had
heel veel menschen doen besluiten te gaan.
Schijnbaar koel en onverschillig boog ik
en ging de kooi binnen. Nero liet zjjn
gewoon gebrul hoorende beide andere
dieren geeuwden en sloegen met den staart,
doch een tikje met de zweep, een schot
uit een zesloops revolver, en zij werden
gedwee. Een salvo van toejuichingen weer
klonk toen ik mjj op Nero schjjnbaar
slapende neerlegde, terwjjl de beide andere
leeuwen met hunne pooten boven mijn
hoofd een boog vormden, totdat ik opeens
opsprong. Het publiek zat te rillen, toen
Nero op een teeken den muil opende en
ik gedurende tien seconden mjjn hoofd
daarin stak. Dat leek griezelig, doch mjj
scheen het heel eenvoudig en gewoon. Zoo
maakte ik den eenen truc na den andere
ofschoon ik maar half bij mjjn werk was.
Jim, Jim Nog maar een week had
hij tijd deze gedachte kon ik maar niet
van mij afzetten. Onze eenige zoon!Als
het eens tot het ergste kwam. Nir liet
de stem van den directeur zich hooren,
en er ging een beweging door het publiek.
Ik had het bjjna vergeten. Een slag met
de zweep, en de dieren kropen weer in
den rechterhoek. Zjj waren dien dag iets
beter gevoederd dan andersals men hen
dus niet ongewoon prikkelde, was er niets
te vreezen. Weer een slag! Ik zag hoe
het publiek opstond en draaide half het
hoofd om, om een blik te werpen op de
moedige dame, die zich tusschen de wilde
beesten wilde wagen. Daar was zjj zjj
ging tameljjk zeker, slechts een blik richtte
ik op de forsche gestalte, die langzaam in
de manége verscheen.
„Klaar!” fluisterde ik, en zag, hoe een
een der stalknechten de buitendeur der
kooi opende. Klaarherhaalde ik en deed
een stap achterwaarts, terwjjl zes gloeiende
oogen den komende tegen bliksemden, Het
was een emotie vol oogenblik, doch ik
vreesde nietsmjjn blik beheerschte de
beesten volkomen...
Alles in orde, alles veilig,” zeide ik mjj
half omkeerende, „ze zullen zich niet ver
roeren Daar! Almachtige! Alles danste
voor mjjn oogen; elk haar op mjjn hoofd
rees ten berge. Ik had ik had ïn twee
oogen gekeken waaruit een vreeseljjke
ontzetting mjj tegen blonkDaar stond
zjj bjj de binnendeur, de handen trilden,
het gelaat was bleek als dat van een lijk,
de oogen waren gericht op die van Nero
den wildste der leeuwen, en de ongelukkige
scheen als door schrik verlamd en onbe
weeglijk als een standbeeld. De dame die
het waagstuk wilde ondernemen, was...
mjjn eigen vrouw.
Een zware zucht ontsnapte aan mjjne
borst, al mjjne zenuwen waren in spanning
ik had alles begrepen. Mjjn vrouw 1 De
moederliefde had haar angst, haar onover
winnelijke af keer voor wilde dieren
overwonnen, om Jim te redden, om het
■voor zjjne redding vereischte geld te ver
dienen, had zjj zich in de kooi gewaagd,
ze wilde daar zingen Het is zoo een
voudig en ongevaarljjk, had ik dikwjjls
lachend verklaard. Deze eenige gedachte I
had haai; hier gebraohtj maar in het laatste
i
niet zal helpen
niet terug
Dit tooneel ik zal het nooit vergeten
had plaats op een Donderdag.
De volgende dagen deed ik mjjn werk
als in een droom, waaruit ik niet kon
ontwaken en meer dan eens had ik een
kleine botsing met de dieren. Eenmaal
was dit zelfs zoo ernstig, dat men mjj
vroeg, of ik de macht over de beesten
had verloren. Ik was als een zinnelooze,
het was mjj onmogelijk te blijven leven,
als mjjn eigen zoon tegen mij samenspande.
Sedert dagen had ik hem niet gezien,—
ik had er trouwens niet naar gevraagd,
waar en hoe hjj zich voor mjj verborgen
hieldalleen de voortdurende aanblik van
het smeekend, treurig gelaat m jjner vrouw
stond mij steeds- voor oogen. Zoo ging dus
een week voorbjj, zoo verschrikkelijk, dat
ik haar niet vermag te beschrjjven. Ja,
een week. Den volgenden Vrjjdag verzocht
de régisseur van het cicus mij bjj hem
te komen. Half droomend, werktuigeljjk
om zoo te zeggen, ging ik naar hem toe
en vond hem voor een pakket pas gedrukte
aanplakbiljetten en programma’s.
„Nu, Bastable Welk nieuws brengt ge?”
was zjjn eerste droge opmerking. „Niets
HmGjj zult uw nummer een beetje
moeten opfrisschen. De menschen willen
wat zien voor hun geld, de zaken gaan
slecht en de directeur is slecht geluimd.
Daarom heeft hjj iets nieuws bedacht, om
het publiek te lokken. LuisterMaandag
den 14den en de vjjf volgende avonden
zal eene moedige dame uit deze stad met
den temmer in de leeuwenkooi gaan en
een lied zingen... Hé, waarom ziet ge mjj
zoo eigenaardig aan Zjjt ge misschien
jaloersch
Jaloersch
Ijjken 1' n
niet! Vroeger heb ik ’t al eens"beproefd,
maar reeds den eersten avond kwam het
tot een paniek. Gevaar is er niet bjj
maar Nero heeft een afkeer van vrouwen
en ik neem de verantwoordelijkheid niet
op mjj. Bovendien...”
„Dat doet er niet toe en uw oordeel
wordt in dezen niet gevraagd. De dame
heeft een contract onderteekend. De zaak
is heel eenvoudiggjj werkt eerst met de
dieren, daarna komt de dame aan de beurt.
De heele zaak duurt hoogstens vjjf minuten.
Zij noemt zich miss Montrose, doch wjj
mogen den naam niet drukkendat is ook
beter, daardoor blijft het geheim bewaard.
Uw taak is zeer gemakkeljjkgij houdt
de leeuwen in een hoek en laat ze door
den hoepel springen, als de binnendeur
achter de dame gesloten wordt. Dat ver
hoogt het effect. Als dat niet trekt, trekt
niemendal. Nu, wat zegt gjj nu
„Het gaat niet,” herhaalde ik, „want
oogenblik begaf haar de moed en maakte
de angst zich met verdubbelde kracht van
haar meester.
Hoe ik mjj zelf op dit verschrikkelijk
oogenblik staande wist te houden ver
mag ik niet te zeggen. Maar opeens bracht
een verdacht gebrul mij tot mij zelf. Ik
klapte met de zweep en riep„GaIk
wil alles doen, wat je wilt! Verlaat de
kooiLaat alles aan mjj over en ga
Op dit oogenblik stiet zij een vreemden
lach uit, die schril in mijne ooren klonk.
„Neen,” hjjgde zij ik hoorde hoe haar
tanden van angst klapperden. „Neen, ik
moet zingen. Ik ben niet bang, als jij er
bij bent. Je hebt mjj eenmaal uitgelachen.
Nu wil ik zingen om Jims wil moet
ik zingen. HaZie
Het laatste woord werd een krijschende
schreeuw. Wat er toen gebeurde weet ik
niet. Ik weet alleen dat Nero zich had
opgericht, om te springen, dat ik in waan
zinnigen angst naar hem toegesteld was
en hem mijn linkerarm in den muil stak,
juist toen hjj wilde springen. De gewel
dige tanden boorden zich door mouw en
vleesch en scheurden mij op den grond.
De warme adem sloeg mij in ’t gelaateen
wild gehuil vervulde de lucht, terwijl een
paniek zich van het publiek meester had
gemaakt. Ik lag op den grond, mijn
krachten namen af. Toen hoorde ik het
knarsen der kooistangen. En nu het gevaar
op het hoogst was, herinnerde ik mij dat
mjjn revolver, die ik altijd bjj mij had,
met zes kogels geladen was. Ze lag in
mjjn linkerhand, die ik niet kon bewègen.
Met bovenmenscheljjke inspanning gelukte
het mij haar in de rechterhand te krijgen.
Terwijl ik zoo lag, staarden de gele oogen
der leeuw mjj woedend aan. Ik legde op
zjjn voorhoofd aan, twee, driemaal ging
de haan over en telkens boorden de tanden
van het dier zich dieper in mijn vleesch.
Maar toen viel hjj neer, terwjjl een wel
dadige bewusteloosheid zich van mij meester
maakte.
Vele dagen later, toen mjjne wonden
voor een deel genezen waren, vernam ik
wat er verder was gebeurd. Men deelde
mij mede hoe de circus-bedienden mijne
vrouw in veiligheid gebracht en de beide
andere leeuwen doodgeschoten hadden.
Jimmie zat voor mjjn bed te snikken.
Dagen lang had hij mij met de meeste
zorg verpleegd. En Lottie? Ach, dat was
het verschrikkelijkste van alles, want de
jongen had, hoewel zjjn schuld den vol
genden dag betaald was, een hoogen prijs
voor zijne speelmanie te betalen. Men wilde
het ons eerst niet zeggen en een week
lang mochten wjj Lottie niet zien. Maar
toen lieten wjj ons niet langer afwjjzenen
begrepen het ontzettende, zonder dat het
gezegd werd. Zij lachte en streelde Jimmies
lokken als een kind haar verstand was
verdwenen, ze was krankzinnig geworden.
Nu begrjjpt gjj waarom wjj, Jim en ik,
sedert nooit weer een kaart hebben aan
geraakt.
1
Bolswardsche Courant
s
A
i
1
1
ft
