Kieuws- en Advertentieblad Bolsward en Wonseradeel. No. 71. Verschijnt Donderdags en Zondags. 43ste Jaargang. 1904. ZONDAG 4 SEPTEMBER- BINNENLAND. EEN ITALIAANSCHE TENOR. 1 VOOR afzonderlijke INGEZONDEN. tengevolge twintig oogenblik een der schoonste onder een van Verbijsterd wierp Ze werd gered door Jim Cross, met in het huwelijk trad, en duurste sigaren van {Naar het Franschi) er gebeuren een boschje mag- ze de sterren den weg Bij zee meisjes zijn ze schoon. Miss Kington was de schoonen. Ze was romanesk tot in’t bui tensporige, begaafd met een sterk gestel, en dol op allerlei moeilijke en gevaarlijke uit spanningen. Op zekeren dag was ze de eerstaankomende in een groote steeple-chase, waar niemand haar in haar jockey’s costuum had herkend. Op eene reis om de wereld had ze de zeldzaamste avonturen gehad. Teruggekeerd 1 in Londen mishaagden haar te vrije manieren en gedragingen aan de aristocratische kringen, waartoe haar ouders behoord hadden en die salons werden voor haar gesloten. Dit kon haar echter weinig schelen. Heeg, 31 Aug. Tijdens het hevige onweer, dat hedenmiddag boven ons dorp woedde, sloeg de bliksem in den watermolen van den landbouwer M. Flapper alhier, waarin zich drie timmerlieden bevonden. Een van hen werd door het hemelvuur een paar meters wegge slingerd, maar kwam overigens met den schrik vrij. Ook de beide anderen ondervonden geen letsel. Ofschoon de molen vrij wat gehavend werd, ontstond er geen brand. Joure. De heer R. L. Bouma ontving dezer dagen van zijn zoon, den Eerw. Heer G. Bouma, Missionaris in Ugada (Midden-Afrika) eigenaardig cadeau, n.l. een slangenvel een z.g. Boaconstuctor of reuzenslang. Het dier werd indertijd door inlanders gedood, bij hem gebracht en op zijn verzoek van de huid ontdaan. Het vel heeft de respectabele lengte van ongeveer 5 Meter, is mooi getee- kend en geheel met kleine en groote vliezige schubben bedekt. ABONNEMENTSPRIJS: 80 Cents per 3 maanden. Franco per post 95 Cents. nos. van dit Blad zijn verkrijgbaar a 5 Cent. geoordeeld dening en bewerking. Ofschoon het mij niet bekend is, of en in hoever het in de bedoeling ligt in dit reglement uitbreiding te geven aan de in het belang der volksgezondheid reeds bestaande voor schriften, wel weet ik, dat in de thans van kracht zijnde verordening geen straf wordt bedreigd tegen het op de openbare straat op alle tijden van den dag uitkloppen van matten, loopers en karpetten, een misbruik dat hier veelvuldig voorkomt en waartegen eene strafrechterlijke voorziening m.i. niet mag uitblijven. In bijna elke stad van eenige beteekenis toch, bestaan dienaangaande wetsbepalingen en is het verrichten van genoemde werk zaamheid, op andere dan de daarvoor aan gewezen tijdstippen, ten strengste verboden. Men moge kunnen twisten over de vraag in hoever, op hygiënsche gronden, tegen gemeld misbruik met meer of minder ge strengheid dient te worden opgetreden, dat de inademing van het uitgeklopte stof, hoofd zakelijk bestaande in het door schoenzolen en sleepjaponnen in huis gedragen straatvuil, voor de gezondheid niet anders dan hoogst nadeelig kan zijn, acht ik aan geen twijfel onderhevig, terwijl, waar het hier nog boven dien eene hinderlijke belemmering geldt voor het openbaar verkeer, eene wettelijke regeling des te meer klemt en m.i. aan ’s Raads aandacht niet mag ontsnappen. Mochten we derhalve eerlang maatregelen tot wering van bedoeld misbruik kunnen tegemoet zien, dan zou het tevens over weging verdienen het personeel der gemeente lijke straatreiniging te voorzien van flinke gieters, waarmee ze in tijden van droogte, Zooals we die tegenwoordig beleven, de straten zouden moeten besproeien, alvorens den bezem ter hand te nemen en wanneer dan ten slotte nog een post op de begrooting kon worden uitgetrokken voor den aankoop van ruwe carbol, teneinde de publieke urinoirs op gezette tijden te kunnen desinfecteeren, dan geloof ik M. de R. dat met geringe moeite en kosten een goede schrede voor waarts zou zijn gegaan op den weg ter be vordering van de volksgezondheid, eene materie, welker beteekenis men niet licht overschat en die, in verband met de tegen woordige woning- en gezondheidswetten mag worden geacht te zijn: zzeen voorwerp van de aanhoudende zorg der (stedelijke) regeering.” Met dank voor de plaatsing, Hoogachtend, Uw dv. Dr. HYGIENIST. Bolsward, 1 Sept. 1904. ADVERTENTIEPRIJS: 50 Cts. van 1—7 regels. Vervol gens 10 Cts. per regel. Overigens naar plaatsruimte. Plotseling hoorde men niet meer van haar spreken, men vertelde elkaar, dat zij opnieuw op reis gegaan was. Eindelijk, een tijdje later, vernamen de edele lords en de eerzame ladies met verontwaardiging, dat de jonge miss te Chicago in het huwelijk getreden was met een mulat, schipper of sjouwerman van beroep. Eerst sedert kort weet men tengevolge van welke wonderlijke omstandigheden het huwelijk van miss Kington plaats vond. II. De jonge Engelsche was te Chicago aan gekomen in het begin van den herfstze nam haar intrek in een hotel met twaalf verdiepingen en honderd ramen, van waar men een heerlijk uitzicht had op het groote, groene Lincolnspark. Ze leidde het leven van een jongen, schat rijken heer, en bezocht de plaatsen, waar publieke vermakelijkheden gegeven werden, zonder dat de vrijheid harer bewegingen de aandacht scheen te trekken van de bedrijvige Yankees der groote wereldstad, waar men zich trouwens over niets verwondert. Op zekeren avond raadde men haar aan in het nieuwe theatre den beroemden Itali- aanschen tenor Luzzini te gaan hooren, wiens naam op alle offiches in alle straten prijkte. Zij huurde een loge van vijf en dollars. Men speelde de Traviata. Dezen avond wilde zij meer vrouw zijn dan gewoon. Ze had de gril zich als de elegantste Parisienne te kleedeu en zag er betooverend uit, toen zij zich voor naar spiegel een weinig blankette. In den schouwburg verborg geen enkele bezoekster met meer gratie haar schoonheid achter een waaier. Haar verschijning verwekte een geweldige opschudding: van alle zijden werden, zonder dat zij het scheen te bemerken, op onbe schaamde wijze de tooneelkijkers op haar gericht. De millionair Arthur Will, de groote han delaar in verduurzaamde levensmiddelen, verklaarde op luiden toon aan zijne vrienden, dat hij 20.000 dollars wilde geven, om in hare loge aan de bekoorlijke vrouw voorgestel! te worden. Zoodra de tenor Luzzini optrad, heerschte er echter plotseling eene diepe stilte. Hij zong overheerlijk met een eenigszins vreemde stem, waarin metaalachtige klanken afwissel den met tonen, die als lief koozingen door de zaal streken. Daarbij was hij uitermate schoon en bewoog hij zich met eene vorstelijke waardigheid. De hartstochtelijke zie] van miss Kington werd diep geroerd. Haar gelaat vertoonde een Imogen blos. Toen het gordijn viel, ging de jonge Engelsche, smoorlijk verliefd, naar het groene Lincolnspark. lederen avond kwam Jane terug in den schouwburg, zonder dat Luzzini haar tegenwoordigheid scheen te bemerken, en toch moesten hare vorstelijke toiletten zijne opmerkzaamheid wel trekken. Niemand klapte levendiger in de handen en applaudis seerde luider dan zijiedereen in de gansche zaal zag dat, iedereen, behalve de tenor, die geen enkelen keer zijn oogen scheen te willen richten naar hare loge. Ze gevoelde zich uiterst ongelukkig en peinsde zich suf om een middel te vinden, waardoor de tenor minder onverschillig zou worden te haren opzichte. Ze stelde een onderzoek in, in den omtrek van den schouwburg, maar ze vernam bitter weinig. Al wat ze te weten kwam, was, dat Luzzini tegen geen zijner kameraden sprak, dat men hem nooit in de stad zag en dat men in ’t geheel niet wist waar hij woonde. Het was een uiterst geheimzinnige personage. Deze schrale inlichtingen vergrootten nog den hartstocht van miss Kington ze zag in den tenor een even ongewoon wezen als zij zelve was en ze vleide zich te eeniger tijd den geheimzinnigen sluier op te kunnen lichten, waarin hij zich gewikkeld had. Op zekeren avond bleef ze na de uitvoering een geruimen tijd aan de deur van den schouwburg, waarlangs de artisten naar buiten kwamen, wachten, maar ze zag geen Luzzini. Acht avonden achtereen kwam zij op haar waarnemingspost terug, als een jager op zijn loerpunt, maar, steeds te vergeefs. Eindelijk besloot ze een zanger aan te spreken, dien ze ’t meest met Luzzini in zijne scène zag optreden heel beleefd kwam Toen nam zij waanzinnig, een revolver uit den boezem van haar kleed en loste zes schoten op den zanger. Hij ging voort met zingen. Miss Kington viel in zwijm op den vloer, terwijl de tenor zich na een buiging verwijderde. V. De bezwijming van miss Jane duurde niet lang ternauwernood een paar minuten. Toegesneld op het geluid der schoten goot Tom Burton haar een weinig cognac tusschen de tanden en het jonge meisje kwam tot zich zelve. De directeur deed haar op een stoel bij hem plaats nemen. Mejuffrouw, zei hij, ik heb u mijn geheim voor honderdduizend dollars verkocht. Ge zult nu begrepen hebben dat de gevierde tenor Luzzini een wonderlijke automaat is. Hij is bedacht en vervaardigd door een ingenieur van Boston. Niemand te Chicago vermoedde nog dat mijn zanger een machine is. Alleen mijne artisten weten het, maar ze wórden betaald voor hun stilzwijgen. Wilt ge de brieven terug hebben, die ge hem gezonden hebt Hij opende een reusachtige koffer, gevuld met ongeopende brieven en gaf de Engelsche haar minnebrieven terug. Ge ziet, merkte hij op, dat gij niet de eenige zijt. Mijnheer, zei miss Kington, hier hebt ge een chèque voor 100.000 dollars. Dat is nu niet meer voldoende, antwoordde de directeur, Luzzini, wiens vertrek ik overigens reeds had aangekondigd, had slechts vijf opera’s mefer in zijn borstkas een Faust, twee Lucie’s en twee Traviata’s. Hij heeft u een fragment van het laatste stuk gegeven, dat slechts één keer meer kan gezongen worden. Gij zijt mij dus schuldig het bedrag der ontvangsten, welke we gewoonlijk maakten, dat is tien duizend dollars. Verder hebben de kogels van uw revolver de phonograffsche toestellen van Faust en van Lucie doorboord, wat mij verplicht de Nota met drie andere ontvangsten te verhoogen. In het geheel dus veertig duizend dollars. Nu wil ik u mededeelen dat Luzzini slechts eenmaal meer zingt. De prijzen der plaatsen worden verdrievoudigd. Wilt gij de zaal af huren Ik heb de eer u te groeten, antwoordde miss Kington droogjes. Zij bleef tot op den avond in de groote stad ronddwalen, als eene ziel, die geen rust kan vinden. Toen de avond viel, wilde zij nog eenmaal het boschje magnolia’s in het Lincolnspark wederzien, waar ze zoo dikwijls in zoete mijmeringen vertoefd had. De frissche lucht der boomen, de geuren van de pas geboren lente, de sterren welke de vijver weerkaatste, konden haar koorts niet tot bedaren brengen. Zij ging naar het Michikars meer en rustte onder een hoogen populier. VI. Een groote kalmte daalde in haar ziel neer toen, niet verre van haar af, een lied weerklonk een aria uit de Traviata. ze zich in het meer. een schipper, den mulat wien ze eenige dagen later en die nu de grootste Chicago rookt. de artist haar aan haar rijtuig begroeten en in antwoord op haar vragen, deelde hij haar mede, dat Luzzini in den schouwburg zelf woonde en nooit uitging. III. Ze liet haar rijtuig bij het Lincolnspark stilhouden en besloot, ondanks het late uur, naar het hotel te voet af te leggen. Ze had behoefte aan frissche nachtlucht en eenzaamheid. Ze zette zich neer op een bankje bij den oever van een vijver onder nolias en droomde, terwijl beschouwde. LuzziniIk bemin u ik wil, dat gij weet, dat ik u bemin Gij zult den schouw burg, waarin men u zoo toejuicht, vaarwel zeggen verre van hier zullen wij gaan en daar in het huwelijk treden Zij wilde, dat hij weten zou, hoezeer zij hem lief hadMaar hoe zou zij dat aanleggen Tot nu toe had het haar tegen de borst gestuit aan den tenor te schrijven. Nu besloot ze er echter toe. Ze zou hem haar plannen meededen, hem zeggen, dat zij hem beminde en dat zij rijk was, onmetelijk rijk. Dat vooral zou ze hem schrijven dat haar schatten onuitputtelijk waren. En miss Kington keerde in haar hotel terug, blijde in de gedachte aan haar aanstaand huwelijk met den schoonen tenor. Miss Jane schreef tien brieven. Ze bleven onbeantwoord. Evenmin als vroeger verwaar digde Luzzini zich, naar haar te kijken, wanneer ze het oogenblik kiezende, waarop het publiek zwijgend, met ingehouden adem aan de lippen van den tenor hing schit terende van schoonheid, in ruischende zijden kleeren hare loge binnentrad. Er kwam een tijd, waarin ze niet mter wist, of het gevoel, dat zij den zanger toedroeg, liefde was of haat. De verbittering verwekte storm in haar zoo prikkelbaar gemoed. Hij dreef den spot met haar En toch, hij moest weten, hoezeer ze leed. Welnu ze zou zich wreken. En de doornen en esschen van het Lin- colspark, het terrein harer nachtelijke wan delingen, hoorden haar muzikale stem roepen Luzzini... Luzzini... Ik bemin u... Ik zal u dooden. het vertrek van van ik heb van een uwer artisten vernomen, dat mijnheer Luzzini in den schouwburg woont, ik kom u verzoeken, ja smeeken, mij aan hem voor te stellen. Mejuffrouw, antwoordde Tom Burton, een buiging makende, het spijt mij,nietaan uw verzoek te kunnen voldoen. Mijnheer, zei de Engelsche, ik geef u duizend dollars, zoo ik een onderhoud van vijf minuten met hem kan hebben. Ik moet u nogmanls verklaren, dat ’t mij onmogelijk is. Tweeduizend dollars Mejuffrouw...! Vijf duizend Ónmogelijk Tien duizend Onmo... Vijf en twintig duizend On... Honderd duizend! De directeur van het Nieuwe Theatre nam een pen en schreef eenige regels. Aangenomen, zeide hij. In een zal Luzzini bij u zijn Hij verwijderde zich. Toen ze alleen was, voelde miss Kington al haar stoutmoedigheid van daareven haar ontvlieden. Hij zou komen Wat zou Eene deur werd geopend. Precies alsof hij op het tooneel verscheen maakte Luzzini eene buiging. Hief den rechterarm op... en begon zijn groot aria uit de Traviata te zingen. Miss Jane werd bleek zij stampte toornig met den voet op den vloer Mijnheer! riep zij bevende van toorn. Hij ging voort met zingen. De haat fonkelde in haar oogen. Ze schreeuwde Luzzini I Ik bemin u Hij ging voort met zingen. LuzziniWees op uw hoede Nog altijd zong hij. M. de R.l Wanneer ik goed ben ingelicht, heeft de Raad dezer gemeente eene herziening noodig van de Algemeene Politieveror- is een desbetreffend ontwerp in IV. Mijnheer, zei miss Kington, toen ze Tom Burton, den directeur het Nieuw Theatre binnengetreden was, Een paar jaren lang hadden de Engelsche bladen iederen dag de een of andere gril of excentriciteit te vermelden van de jonge Miss Jane Kington, die op twintigjarigen leeftijd, meesteresse was van een der grootste fortuinen van Engeland. onze buren ten westen van de Noord- treft men niet als in andere landen jonge aan met ordinair gezicht daar of schreeuw leelijk, of bekoorlijk Bolswardsche Courant •W ,r_ -

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Bolswards Nieuwsblad nl | 1904 | | pagina 1