Kieuws- en Advertentieblad
Bolsward en Wonseradeel.
No. 71.
Verschijnt Donderdags en Zondags.
43ste Jaargang.
1904.
ZONDAG 4 SEPTEMBER-
BINNENLAND.
EEN ITALIAANSCHE TENOR.
1
VOOR
afzonderlijke
INGEZONDEN.
tengevolge
twintig
oogenblik
een der schoonste onder
een
van
Verbijsterd wierp
Ze werd gered door
Jim Cross, met
in het huwelijk trad,
en duurste sigaren van
{Naar het Franschi)
er gebeuren
een boschje mag-
ze de sterren
den weg
Bij
zee
meisjes
zijn ze
schoon.
Miss Kington was
de schoonen. Ze was romanesk tot in’t bui
tensporige, begaafd met een sterk gestel, en
dol op allerlei moeilijke en gevaarlijke uit
spanningen. Op zekeren dag was ze de
eerstaankomende in een groote steeple-chase,
waar niemand haar in haar jockey’s costuum
had herkend.
Op eene reis om de wereld had ze de
zeldzaamste avonturen gehad. Teruggekeerd
1 in Londen mishaagden haar te vrije manieren
en gedragingen aan de aristocratische kringen,
waartoe haar ouders behoord hadden en die
salons werden voor haar gesloten. Dit kon
haar echter weinig schelen.
Heeg, 31 Aug. Tijdens het hevige onweer,
dat hedenmiddag boven ons dorp woedde,
sloeg de bliksem in den watermolen van den
landbouwer M. Flapper alhier, waarin zich drie
timmerlieden bevonden. Een van hen werd
door het hemelvuur een paar meters wegge
slingerd, maar kwam overigens met den schrik
vrij. Ook de beide anderen ondervonden geen
letsel. Ofschoon de molen vrij wat gehavend
werd, ontstond er geen brand.
Joure. De heer R. L. Bouma ontving
dezer dagen van zijn zoon, den Eerw. Heer G.
Bouma, Missionaris in Ugada (Midden-Afrika)
eigenaardig cadeau, n.l. een slangenvel
een z.g. Boaconstuctor of reuzenslang.
Het dier werd indertijd door inlanders gedood,
bij hem gebracht en op zijn verzoek van de
huid ontdaan. Het vel heeft de respectabele
lengte van ongeveer 5 Meter, is mooi getee-
kend en geheel met kleine en groote vliezige
schubben bedekt.
ABONNEMENTSPRIJS: 80 Cents per 3 maanden.
Franco per post 95 Cents.
nos. van dit Blad zijn verkrijgbaar a 5 Cent.
geoordeeld
dening en
bewerking.
Ofschoon het mij niet bekend is, of en in
hoever het in de bedoeling ligt in dit reglement
uitbreiding te geven aan de in het belang
der volksgezondheid reeds bestaande voor
schriften, wel weet ik, dat in de thans van
kracht zijnde verordening geen straf wordt
bedreigd tegen het op de openbare straat
op alle tijden van den dag uitkloppen van
matten, loopers en karpetten, een misbruik
dat hier veelvuldig voorkomt en waartegen
eene strafrechterlijke voorziening m.i. niet
mag uitblijven.
In bijna elke stad van eenige beteekenis
toch, bestaan dienaangaande wetsbepalingen
en is het verrichten van genoemde werk
zaamheid, op andere dan de daarvoor aan
gewezen tijdstippen, ten strengste verboden.
Men moge kunnen twisten over de vraag
in hoever, op hygiënsche gronden, tegen
gemeld misbruik met meer of minder ge
strengheid dient te worden opgetreden, dat
de inademing van het uitgeklopte stof, hoofd
zakelijk bestaande in het door schoenzolen
en sleepjaponnen in huis gedragen straatvuil,
voor de gezondheid niet anders dan hoogst
nadeelig kan zijn, acht ik aan geen twijfel
onderhevig, terwijl, waar het hier nog boven
dien eene hinderlijke belemmering geldt voor
het openbaar verkeer, eene wettelijke regeling
des te meer klemt en m.i. aan ’s Raads
aandacht niet mag ontsnappen.
Mochten we derhalve eerlang maatregelen
tot wering van bedoeld misbruik kunnen
tegemoet zien, dan zou het tevens over
weging verdienen het personeel der gemeente
lijke straatreiniging te voorzien van flinke
gieters, waarmee ze in tijden van droogte,
Zooals we die tegenwoordig beleven, de straten
zouden moeten besproeien, alvorens den bezem
ter hand te nemen en wanneer dan ten
slotte nog een post op de begrooting kon
worden uitgetrokken voor den aankoop van
ruwe carbol, teneinde de publieke urinoirs
op gezette tijden te kunnen desinfecteeren,
dan geloof ik M. de R. dat met geringe
moeite en kosten een goede schrede voor
waarts zou zijn gegaan op den weg ter be
vordering van de volksgezondheid, eene
materie, welker beteekenis men niet licht
overschat en die, in verband met de tegen
woordige woning- en gezondheidswetten mag
worden geacht te zijn: zzeen voorwerp van
de aanhoudende zorg der (stedelijke) regeering.”
Met dank voor de plaatsing,
Hoogachtend,
Uw dv. Dr.
HYGIENIST.
Bolsward, 1 Sept. 1904.
ADVERTENTIEPRIJS: 50 Cts. van 1—7 regels. Vervol
gens 10 Cts. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
Plotseling hoorde men niet meer van haar
spreken, men vertelde elkaar, dat zij opnieuw
op reis gegaan was. Eindelijk, een tijdje
later, vernamen de edele lords en de eerzame
ladies met verontwaardiging, dat de jonge
miss te Chicago in het huwelijk getreden
was met een mulat, schipper of sjouwerman
van beroep.
Eerst sedert kort weet men tengevolge
van welke wonderlijke omstandigheden het
huwelijk van miss Kington plaats vond.
II.
De jonge Engelsche was te Chicago aan
gekomen in het begin van den herfstze
nam haar intrek in een hotel met twaalf
verdiepingen en honderd ramen, van waar
men een heerlijk uitzicht had op het groote,
groene Lincolnspark.
Ze leidde het leven van een jongen, schat
rijken heer, en bezocht de plaatsen, waar
publieke vermakelijkheden gegeven werden,
zonder dat de vrijheid harer bewegingen de
aandacht scheen te trekken van de bedrijvige
Yankees der groote wereldstad, waar men
zich trouwens over niets verwondert.
Op zekeren avond raadde men haar aan
in het nieuwe theatre den beroemden Itali-
aanschen tenor Luzzini te gaan hooren, wiens
naam op alle offiches in alle straten prijkte.
Zij huurde een loge van vijf en
dollars. Men speelde de Traviata.
Dezen avond wilde zij meer vrouw zijn
dan gewoon. Ze had de gril zich als de
elegantste Parisienne te kleedeu en zag er
betooverend uit, toen zij zich voor naar spiegel
een weinig blankette. In den schouwburg
verborg geen enkele bezoekster met meer
gratie haar schoonheid achter een waaier.
Haar verschijning verwekte een geweldige
opschudding: van alle zijden werden, zonder
dat zij het scheen te bemerken, op onbe
schaamde wijze de tooneelkijkers op haar
gericht.
De millionair Arthur Will, de groote han
delaar in verduurzaamde levensmiddelen,
verklaarde op luiden toon aan zijne vrienden,
dat hij 20.000 dollars wilde geven, om in
hare loge aan de bekoorlijke vrouw voorgestel!
te worden.
Zoodra de tenor Luzzini optrad, heerschte
er echter plotseling eene diepe stilte. Hij
zong overheerlijk met een eenigszins vreemde
stem, waarin metaalachtige klanken afwissel
den met tonen, die als lief koozingen door de
zaal streken.
Daarbij was hij uitermate schoon en bewoog
hij zich met eene vorstelijke waardigheid.
De hartstochtelijke zie] van miss Kington
werd diep geroerd. Haar gelaat vertoonde
een Imogen blos.
Toen het gordijn viel, ging de jonge
Engelsche, smoorlijk verliefd, naar het groene
Lincolnspark. lederen avond kwam Jane
terug in den schouwburg, zonder dat Luzzini
haar tegenwoordigheid scheen te bemerken,
en toch moesten hare vorstelijke toiletten
zijne opmerkzaamheid wel trekken. Niemand
klapte levendiger in de handen en applaudis
seerde luider dan zijiedereen in de gansche
zaal zag dat, iedereen, behalve de tenor, die
geen enkelen keer zijn oogen scheen te willen
richten naar hare loge.
Ze gevoelde zich uiterst ongelukkig en
peinsde zich suf om een middel te vinden,
waardoor de tenor minder onverschillig zou
worden te haren opzichte.
Ze stelde een onderzoek in, in den omtrek
van den schouwburg, maar ze vernam bitter
weinig. Al wat ze te weten kwam, was, dat
Luzzini tegen geen zijner kameraden sprak,
dat men hem nooit in de stad zag en dat
men in ’t geheel niet wist waar hij woonde.
Het was een uiterst geheimzinnige personage.
Deze schrale inlichtingen vergrootten nog
den hartstocht van miss Kington ze zag in
den tenor een even ongewoon wezen als zij
zelve was en ze vleide zich te eeniger tijd
den geheimzinnigen sluier op te kunnen
lichten, waarin hij zich gewikkeld had.
Op zekeren avond bleef ze na de uitvoering
een geruimen tijd aan de deur van den
schouwburg, waarlangs de artisten naar buiten
kwamen, wachten, maar ze zag geen Luzzini.
Acht avonden achtereen kwam zij op haar
waarnemingspost terug, als een jager op zijn
loerpunt, maar, steeds te vergeefs.
Eindelijk besloot ze een zanger aan te
spreken, dien ze ’t meest met Luzzini in
zijne scène zag optreden heel beleefd kwam
Toen nam zij waanzinnig, een revolver uit
den boezem van haar kleed en loste zes schoten
op den zanger.
Hij ging voort met zingen.
Miss Kington viel in zwijm op den vloer,
terwijl de tenor zich na een buiging verwijderde.
V.
De bezwijming van miss Jane duurde niet
lang ternauwernood een paar minuten.
Toegesneld op het geluid der schoten goot
Tom Burton haar een weinig cognac tusschen
de tanden en het jonge meisje kwam tot zich
zelve. De directeur deed haar op een stoel
bij hem plaats nemen.
Mejuffrouw, zei hij, ik heb u mijn geheim
voor honderdduizend dollars verkocht. Ge
zult nu begrepen hebben dat de gevierde tenor
Luzzini een wonderlijke automaat is. Hij is
bedacht en vervaardigd door een ingenieur
van Boston. Niemand te Chicago vermoedde
nog dat mijn zanger een machine is. Alleen
mijne artisten weten het, maar ze wórden
betaald voor hun stilzwijgen. Wilt ge de
brieven terug hebben, die ge hem gezonden
hebt
Hij opende een reusachtige koffer, gevuld
met ongeopende brieven en gaf de Engelsche
haar minnebrieven terug.
Ge ziet, merkte hij op, dat gij niet
de eenige zijt.
Mijnheer, zei miss Kington, hier hebt
ge een chèque voor 100.000 dollars.
Dat is nu niet meer voldoende, antwoordde
de directeur, Luzzini, wiens vertrek ik
overigens reeds had aangekondigd, had slechts
vijf opera’s mefer in zijn borstkas een Faust,
twee Lucie’s en twee Traviata’s. Hij heeft u
een fragment van het laatste stuk gegeven,
dat slechts één keer meer kan gezongen
worden. Gij zijt mij dus schuldig het bedrag
der ontvangsten, welke we gewoonlijk maakten,
dat is tien duizend dollars. Verder hebben
de kogels van uw revolver de phonograffsche
toestellen van Faust en van Lucie doorboord,
wat mij verplicht de Nota met drie andere
ontvangsten te verhoogen. In het geheel dus
veertig duizend dollars.
Nu wil ik u mededeelen dat Luzzini slechts
eenmaal meer zingt. De prijzen der plaatsen
worden verdrievoudigd. Wilt gij de zaal
af huren
Ik heb de eer u te groeten, antwoordde
miss Kington droogjes.
Zij bleef tot op den avond in de groote
stad ronddwalen, als eene ziel, die geen rust
kan vinden. Toen de avond viel, wilde zij
nog eenmaal het boschje magnolia’s in het
Lincolnspark wederzien, waar ze zoo dikwijls
in zoete mijmeringen vertoefd had. De frissche
lucht der boomen, de geuren van de pas
geboren lente, de sterren welke de vijver
weerkaatste, konden haar koorts niet tot
bedaren brengen.
Zij ging naar het Michikars meer en rustte
onder een hoogen populier.
VI.
Een groote kalmte daalde in haar ziel
neer toen, niet verre van haar af, een
lied weerklonk een aria uit de Traviata.
ze zich in het meer.
een schipper, den mulat
wien ze eenige dagen later
en die nu de grootste
Chicago rookt.
de artist haar aan haar rijtuig begroeten en
in antwoord op haar vragen, deelde hij haar
mede, dat Luzzini in den schouwburg zelf
woonde en nooit uitging.
III.
Ze liet haar rijtuig bij het Lincolnspark
stilhouden en besloot, ondanks het late uur,
naar het hotel te voet af te leggen.
Ze had behoefte aan frissche nachtlucht en
eenzaamheid.
Ze zette zich neer op een bankje bij den
oever van een vijver onder
nolias en droomde, terwijl
beschouwde.
LuzziniIk bemin u ik wil, dat gij
weet, dat ik u bemin Gij zult den schouw
burg, waarin men u zoo toejuicht, vaarwel
zeggen verre van hier zullen wij gaan en
daar in het huwelijk treden
Zij wilde, dat hij weten zou, hoezeer zij hem
lief hadMaar hoe zou zij dat aanleggen
Tot nu toe had het haar tegen de borst
gestuit aan den tenor te schrijven. Nu besloot
ze er echter toe. Ze zou hem haar plannen
meededen, hem zeggen, dat zij hem beminde
en dat zij rijk was, onmetelijk rijk.
Dat vooral zou ze hem schrijven dat
haar schatten onuitputtelijk waren.
En miss Kington keerde in haar hotel
terug, blijde in de gedachte aan haar aanstaand
huwelijk met den schoonen tenor.
Miss Jane schreef tien brieven. Ze bleven
onbeantwoord. Evenmin als vroeger verwaar
digde Luzzini zich, naar haar te kijken,
wanneer ze het oogenblik kiezende, waarop
het publiek zwijgend, met ingehouden adem
aan de lippen van den tenor hing schit
terende van schoonheid, in ruischende zijden
kleeren hare loge binnentrad. Er kwam een
tijd, waarin ze niet mter wist, of het gevoel,
dat zij den zanger toedroeg, liefde was of
haat. De verbittering verwekte storm in haar
zoo prikkelbaar gemoed. Hij dreef den spot
met haar En toch, hij moest weten, hoezeer
ze leed. Welnu ze zou zich wreken.
En de doornen en esschen van het Lin-
colspark, het terrein harer nachtelijke wan
delingen, hoorden haar muzikale stem roepen
Luzzini... Luzzini... Ik bemin u...
Ik zal u dooden.
het vertrek van
van
ik heb van een uwer artisten vernomen, dat
mijnheer Luzzini in den schouwburg woont,
ik kom u verzoeken, ja smeeken, mij aan
hem voor te stellen.
Mejuffrouw, antwoordde Tom Burton,
een buiging makende, het spijt mij,nietaan
uw verzoek te kunnen voldoen.
Mijnheer, zei de Engelsche, ik geef u
duizend dollars, zoo ik een onderhoud van
vijf minuten met hem kan hebben.
Ik moet u nogmanls verklaren, dat ’t
mij onmogelijk is.
Tweeduizend dollars
Mejuffrouw...!
Vijf duizend
Ónmogelijk
Tien duizend
Onmo...
Vijf en twintig duizend
On...
Honderd duizend!
De directeur van het Nieuwe Theatre nam
een pen en schreef eenige regels.
Aangenomen, zeide hij. In een
zal Luzzini bij u zijn
Hij verwijderde zich.
Toen ze alleen was, voelde miss Kington
al haar stoutmoedigheid van daareven haar
ontvlieden.
Hij zou komen Wat zou
Eene deur werd geopend.
Precies alsof hij op het tooneel verscheen
maakte Luzzini eene buiging.
Hief den rechterarm op... en begon zijn
groot aria uit de Traviata te zingen.
Miss Jane werd bleek zij stampte toornig
met den voet op den vloer
Mijnheer! riep zij bevende van toorn.
Hij ging voort met zingen.
De haat fonkelde in haar oogen.
Ze schreeuwde
Luzzini I Ik bemin u
Hij ging voort met zingen.
LuzziniWees op uw hoede
Nog altijd zong hij.
M. de R.l
Wanneer ik goed ben ingelicht, heeft de
Raad dezer gemeente eene herziening noodig
van de Algemeene Politieveror-
is een desbetreffend ontwerp in
IV.
Mijnheer, zei miss Kington, toen ze
Tom Burton, den directeur
het Nieuw Theatre binnengetreden was,
Een paar jaren lang hadden de Engelsche
bladen iederen dag de een of andere gril
of excentriciteit te vermelden van de jonge
Miss Jane Kington, die op twintigjarigen
leeftijd, meesteresse was van een der grootste
fortuinen van Engeland.
onze buren ten westen van de Noord-
treft men niet als in andere landen jonge
aan met ordinair gezicht daar
of schreeuw leelijk, of bekoorlijk
Bolswardsche Courant
•W
,r_ -