Nieuws- en Advertentieblad
Bolsward en Wonseradeel.
Nel 't hirdriden to Bolsert.
1908.
Amsterdainsctie Beelden.
Vraagt bij Donderdags en Zondags. 47ste Jaargang.
Zondag 5 Januari.
Ingezonden.
1
VOOR
wol
brekme
It Bestjur fen 'e Krite Bolsert.
BINNENLAND.
glas op en wenschen:
moeten zetten: geduld;
den lezers van mijn Amsterdamsche Beelden
een Oud-Hollandsch
Veel Heil en Zegen in ’t Nieuwe Jaar.
F/
(Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.)
as dy
in lyts
der wirdt tor
een „blijde boodschap”;
joun tige min, de doarren to
min net graeg ta-
er de reis om
’t elts dy ’t san
En hja seach Kobus oan, my hjar Ijeave
snütsje en stiek him de frissche lipkes ta.
En dit lietsje sunder wirden is het einbi-
slüt fen de reis nei ’t hirdriden to Bolsert.
Ws.
ADVERTENTIEPRIJS: 17 regels 50 Cts. Vervolgens
10 Cts. per regel. Overigens naar plaatsruimte.
Het bureau van dit blad is telefonisch aangesloten onder No. 4,
Het oude en het nieuwe jaar.
Weer ligt een jaar achter ons, weer stonden
we voor den overgang en het oogenblik is
weer voorbij dat we ons neerzetten bij de
vulkachel om onder ’t genot van een glaasje
warme punch en een oliebol het goede en
slechte te overdenken dat de laatste twaalf
maanden ons brachten. Rust een weinig!
Doen ze dat werkelijk, treden we voor een
moment uit den wereldstrijd om vrede en rust
te zoeken in de huiselijke binnenkamer? Of
is er kranten-rethorica in die gelegenheids-
stemming? Zeker is het dat op bet platte
land de traditiën, goede als kwade, beter
bewaard blijven dan in de steden. Daar toch
vermengt bet cosmopolitisme de zeden zoo
met gewoonten van vreemden bodem, dat het
leven er wordt als een lappendeken, bont als
de diverse stijlen waarin onze nieuwste huizen
gebouwd zijn. Zie naar Oudejaarsavond; de
Duitschers blijven dan niet thuis maar maken
er een uitgaansavond bij uitnemendheid van.
Konden vroeger alle schouwburgen dien avond
gerust sluiten en waren de café’s slechts
toevluchtsoorden voor enkele sukkels» die
Oan ’e Redacteur fen ’e Boalserter Kr ante
M.
In Tasköger skriuwt yn Jo blêd fen ’e
le fen- Foarmoanne oer üs Bütengewoane
gearkomste
Hy klaget oer brekme oan stüllen, hwer-
troch wol san tritich minsken stean moasten.
Hy hat gelyk, dat wier net aerdig. It
Bestjur fen ’e Krite, hy den ek foaroaf al
oan Wiersma om mear ten dat sitark freege.
Dy hat der lykwols syn wirk net fen
makke. Tsjin achten wier dat to let, en hy
it Bestjur ek to folie oare drokte, om derfoar
to soargjen.
Nou is it de Ij ft by ’t ynkommen wol
sein, dat op sitten net folie raek wier, mar
de measten woene der dochs yn.
Dat er,
nog sa
Witmarsum, 4 Jan. Aan de gisteren ge
houden leden-hardrijderij onzer ijsclub namen
deel een twintigtal rijders beneden 36 jaar
en een achttal daarboven, deze reden met
dames.
In de eerste afdeeling wonnen de prijzen
fraaie voorwerpen de heeren J. Cuperus
en 0. Werkhoven; in de tweede de heer
A. J. Bangma met mejuffr. Sj. T. Bangma
en de heer L. Reitsma met mejuffr. J. Koop-
mans-Bijlsma.
Workum. Donderdag geraakte de jonge
ling O. de L., tijdelijk alhier met Kerst-
vacantie, in het diepe kruiswater bij de
Rolpaal. Gelukkig voor hem zag hij een
heer en dame aankomen en dacht, dat die
hem de behulpzame hand zouden bieden.
Toch deze edele(?) lieden reden ongestoord
den weg naar Bolsward voort, net of niemand
in levensgevaar verkeerde.
Doch gelukkig zagen twee knapen, nl.
Jacob Boorsma en Pieter Bootsma, beiden
ongeveer 16 jaar, den jongeling worstelen
om boven water te blijven. En kranig ge
droegen zij zich. Fluks de jassen uitgetrok-
ken, aan elkander geknoopt en den drenkeling
toegeworpen, terwijl zij plat op het lichaam
lagen om hem het reddingstuig toe te
werpen, daar het anders te kort bleek. En
na veel moeite gelukte het hun den jonge
ling behouden op den vasten wal te krijgen.
Een kranige daad, wel een ridderorde
waard.
Het water in den nieuwen gashouder
aan de gasfabriek te Heerenveen is door de
strenge vorst bevroren. De gashouder kan
niet gebruikt worden. Per draad zijn mon
teurs uit Duitschland waar de houder
gemaakt werd ontboden om het euvel ta
verhelpen.
tsjin it forsyk „net smoke” yn,
rookt wirdt, is wol jammer. Dat
giet sain inkele begjint en de oaren sisse,
nou hoeve wy it ek net meer to litten,
en der rookt it hinne.
Wy winskje, dat fen dy ears ten it gewisse
ris begjint to sprekkendan krye wy tonei
ligt hwet minder reek.
Dat bfttenlju nei in ftre rinnen nog stean
moatte, is wol tige slim.
Mar wol sa sekuur scoe ’t weaze,
bütenljft plak besprekke lieten,
brifke oan ’t Bestjftr, en
soarge.
It is san
sinten, earstens, omdat
skógers keare wol, dy ’t
makke babbe en twad’ om
joun op touw set, graeg rounkomme wol
mei it jild en dos ek derom in bilte kaerten
forkeapje mat
Dochs wol it Bestjftr der hwet op utfyne
op in oare kear wol it ek foaral for de
Leden fen ’e Krite, in oare oarderingynfyre,
mftlk wol, troch for dy Leden mei Gasten
apart to spyljen.
Yn tank for in plakje hjirfoar yn Jins
bied.
Mar nou wier der wer ’n nye club yn ’t
libben roppen. Mei folie ambitie en ’n hopen
drokte hie de nye forieniging it spil yneltsoar
brocht; de Bolserters sjimpotterseerden tige
mei de club, en de Boargemaster hie graeg
it Earefoarsittersskip oannomd. Sjedear, yn
oarder wier ’t en tige ek.
’n Moaie baen, kreas forsierd mei daggen,
en wimpels. En hwet ’n minsken minsaen,
hwet ’n minsken. Ut alle doarpen rounom
de stêd wieren hja komd. Wonseradeel wie
leag round, like ’t wol.
Hark, mesyk. Kobus mast ’s hjerre, hij
blaest Bugel bij us fanfarje, en hat fensels
forstan fen mesyk. Hy woe de nye Bolserter
mesykmaster eK wol ris sjen.
Nou, dat corps spyle wol aerdich, fleu-
riche stikjes, dat foei yn ’e smaek.
O, ja, de hirdrydery. Der wer om it touw
o sa folie fortier, ’n bulte wille en ’n aerdich
dwaen en litten fen aid en jong, mar
binnen it touw? Kalde groc .fen spuitwetter,
sei Kobus.
Op ’e Joure wieren sa hwet alle goede
hirdriders bijien west. Der is lül rideu, mar...
doe haww$ hja ‘t spil fitset.
poarte wie al jieren op pensioen set, dy
ysclub koe net tjin „it hirde libben”, en
wier, nei folie „hbbenstriid”, forstarn.
Toen lei het ysvermaak in Bolsward op
(den rug.
En wenschte men Egypte’s vleeschpot”
(graag terug,
sei Kobus. Fremd wier ’t, dy jonge hie
rourom en oaral ’n wirdsje om en by.
ABONNEMENTSPRIJS: 40 Cents per 3 maanden.
Franco per post 50 Cents.
Afzonderlijkenos. van dit Blad zijn verkrijgbaar 5 Cent.
Twakear barde ’n ftnk. Earst kaem ien
to fallen, die briek syn sconk. Dy stumper
roun bijgelyks ek noch mei ’n stok. Hja
roppen om 'e dokter, dy wier der in ienen
by, mar koe dat geval der net behaffelje.
Hy helle twa diregeerstokken üt de mesyk-
tinte, dy boun er foarearst om de stikkene
skonk.
Sjoch, sei Kobus, dy pesjint wirdt in twa
kwartsmaet forboun. Hja setten hem doe
’n stoel en brochten him foart.
Letter kam er noch ien to fallen, mar
dat hie docter rédlik gauw yn ’t linnen.
Mei sa folie minsken kin der sa maklik
hwet barre, net
Op ’t lest sei Eabe.l, dat hja nou wol ’s
yn 'e stêd sjên woe, en ’s efkes dounsje.
De oaren tochten der ek sa oer. Nou sei
Kobus „die het doet, die het weten moet”,
toe dan mar.
En doe oer ’t krüswetter nei boppen, by
Meyer. Earst hwet ite en hwet dnnke.
En tonei dounsje.
Jonges, hwet 'n nocht. Dütske polke,
Mesurke, De Trijekaert, Scotse, ’t ien nei
't oare. Der sieten nog forskate ljue ut üs
contreinen, hja sieten allegjaere oan ien tafel.
Wille by de rfts.
Eu doe noch efkes nei Boermans, dat
kin net oars. Der kaem de hiele kaert bijien.
Fensels
„Wij wieren üt foar üs plesier
En moasten fen ’e flier”.
Net lang mear. Hja scoene net to let
thus komme. En derom wier 't al gauw
„kom jongens, opbine. Doe noch ien Krüs-
polke en dermei wier ’t üt.
Bitelje, de doar üt, opbine... foaruwt
Hja kamen best wer thüs. It wier ’n dei
fen nocht en wille. Plesierig üt, plesierig
thüs, sa wier ’t.
In de bftrren namen hja afskie, Kobus
brochte Eabel nei hüs.
Hy sei: Eabel, hast dy hwet formakke?
Och, Kobus andere hja, hwet wier ’t ’n mooie
dei, tankje wol, hjer.
alleen op de wereld stonden, nu zijn
eenerzijds Stadsschouwburg en Stoel Spree
wel gesloten, doch anderzijds zal in ’t
Rembrandttheater wel geen plaatsje onbezet
zijn. En even na twaalven breekt de pret
door heel de stad eerst goed los, hoewel in
aanmerking genomen de zeer stille Kerstdagen
gevolgen van de treurige economische toe
standen en de doodsche stille saaiheid, waaraan
Amsterdam al geruimen tijd stuiptrekt ook
Sylvester er niet in vroolijkheid op zal zijn
toegenomen.
Sylvester is een eigenwijs heer. Wie komt
er nu op Dinsdagavond, ais de vorige week
er pas 2 Zondagen midden in de week zijn
geweest, en nu weer één Zondag en één
werkdag achter ons liggen. Veel tijd om rustig
na te denken is er niet, want op den Nieuw
jaarsdag is ’t weer Zondag en de strijd om
het bestaan eischt al onze aandacht. Maar
bij onze, al zij Y ook haastige begroeting,
merken we op dat Sylvester er niet welvarend
uitziet, in zijn nadagen. Toch is Sylvester
niet... getrouwd, evenals Nico of Jaapie of
Sjefke maar.gesjochten. Diamantbewerkers
werkeloos, alles wat timmert en metselt en
bouwt werkeloos, malaise op allerlei gebied.
Zelfs in de beste standen, waar een jaar ge
leden nog weelde was, heerscht nu kommer,
ontbering en zorg. Amerika hat schuld d’ran.
Las ik laatst niet dat Vrijdag geen ongeluksdag
was, omdat Columbus op dien dag de nieuwe
wereld ontdekte. Juist daarom alleen zou ’t
al een ongeluksdag zijn. Want we weten allen
hoeveel tonnen gouds en millioenen dit jaar
uit óns landje door Amerika zijn uitgezogen.
Eigen schuld. Zeer zeker. Maar de verleider
was toch altijd Uncle Sam. En behalve de
rechtstreeksche slachtoffers, de speculanten,
die door eigen schuld in de misère raakten,
zijn er nog zoovelen, familieleden en anderen,
menschen, die den nu gefailleerden hadden
gecrediteerd of van hen afhankelijk waren,
die volmaakt onschuldig in de ramp moeten
deelen.
Zooveel oog en oor en hart het Neder-
landsche volk heeft voor de misère op finan
cieel gebied de bron der milddadigheid
die op de Kerstdagen zoo rijkelijk vloeide
was daarvan wel het bewijs, zóó koud en
onverschillig worden we bij de politieke
overdenkingen. Wat trekt 19/2o van de natie
er zich van aan (fat het ministerie is gevallen?
Wat weten we meer van de vredesconferentie
dan dat er verbazend veel gegeten is en...
dat er tot op heden nog niet eens een oorlog
uit is voortgevloeid. Zonder jaloesie sta ik
dus gaarne die ernstige onderwerpen ter over
denking aan de andere medewerkers van de
Bolswardsche Courant af.
Twaalf sloeg de klok. De nieuwe periode
ligt weer voor ons en met opgeheven glas
punch, bier, champagne of desnoods een kopje
koffie, wenschen wij onze omgeving en in
stilte ons zelf het beste toe. leder in zijn
kring, ieder naar zijn gevoelens.
Ook wij willen niet achterblijven, heffen
in gedachten maar daarom niet minder wel
gemeend ons
Het land
spoedig
Amsterdam
dat het nog lang zijn dit jaar zoo vaak
als doodziek beschrevene burgervader moge
behouden
den hoofd-commissaris, die één Januari weer
in functie hoopt te treden: sterkte;
den Amsterdamschen handel... een oude
Beurs en een sluis waar een boot door kan
den, Hollanders minder uiterlijke degelijk
heid en meer verstand bij het beleggen hunner
gelden
de Nederlandsche Tooneelvereenigiug’n
uitkomst;
den directeur van het Rembrandttheater:
meer parlementaire omgangstaal jegens zijn
damesartisten
Louis Bouwmeester, een verder kwestie-looze
kunstloopbaan
den Fneschen journalisten, bijna nog grooter
collegialiteit dan onder de Amsterdamsche
persbroeders heerscht;
Otto Zeegers den schrijver van het nieuwe
drama voor de Bouwmeester-tournée dat z(jn
„Goudkoorts” zoo epidemisch en hevig moge
heerschen dat hij er slechts langzaam van
opknapt;
de Firma Cuperus, dat zij geen raad weet
met alle advertenties en toch raad weet;
den zetters die mijn vaak onleesbare copy
Kobus hie ’n faem. Dy hie der opdien
op ’e brilloft fen Folkert en Frouk. Och,
och, hwet wier dat ’n fieuriche tiid wést.
Hwet hiene hja der ’n wille hawn
D’ aid frou, Froukje hjar mem, hie ’t
oars sa net bigrepen; it scoe allegjaeremar
sahwet stikum tagean mar jawol, 't wier
hiel oars ótkomd. De jongeljue tochten dat
dizze boask oanlieding moast jaen ta 'n dei
fen allerheislikste wille.
Dat wier hja wol tabetroud. Brilloft yn
'n hüs né hjer, op ’e boppeseal fen 'n
herberg.
En as d’ aid Iron al seihwet wolle jimme
mei jimme fisefasen, hja koe snetterje
sa ’t hja woe, hja wier nou gjin baes. En
hjar „geliefkoosd” sprekwird „as ’t er op
oankomt, ik baes en dermei üt”, kaem dizze
kear net yn tapassing.
Ba 'k sei, op ’e boppeseael hiene hja ’t
feest balden, och hwet ’n minsken.
En wille? nou, nou. Foard rage, kemeedsje-
spylje, sjonge, dounsje, fen alles en noch
hwet.
En doe hie Kobus ’n faem opdien, Eabel,
dy tsjinne by Ynse Hobbema.
’n Kreas .ding, hjer. Net te great, net
te lyts, net te tsjuk, net te tin, krekt sa
’t wêze moast, sa 'n echt bher fromminske,
sa men dy fine kin yn ’t Fryske lan.
En Kobus, nou dat wier bekind, gjin
fleuricher jongfeint op 't doarp, koe er
moaier spantsje foun wirde? En doe wier’t
Nijjiersjoun ófpraet, hja scoenen Tongersdei
nei 't hirdriden to Bolsert.
Sa knipt sa naeidmoarns kertier oer
taolven stiene hja op de redens, en wier ’t
„liz mar op, Eabel". Foart gong it, mei
streken. Klunje, né der halde hja net fen,
’t wier alles om ’t plesier. „Haastige spoed
is zeiden goed”, sei Kobus, dy ’t noch al
’s ré ’n sprekwird brukt.
Al redhk gauw kam it pearke to Bolsert
oan. Der wier al aerdig folts op ’e lappen.
Underweis hiene hja noch bikinden opdien,
Syke Wiebinga mei de feint. Dy scoenen
ek nei ’t hirdriden.
Dy twa wieren net bij eltsoar wei to slaen.
Nou, Eile hie seis jier fen hüs west,
troch dy biroerde branhistoarje; en nou’t sa
klear as wetter wirden wier, dat alles leugen
en kwealaster wier, nou moasten hja ’n hopen
skea ynhelje. Koe ’t nou moayer, ’t ys
sa sterk en bitrouwd, beide soun en fen seisen
klear, frede en Ijeafde werom komd yn
’e hüs... dy twa jonge herten hiene eltsoar
wêrom foun, hwa scoe ’t hjarren forginne,
dat de blomkes ris büten doar set waerden.
Nou yn ienen nei de baen, op ’e Wor-
kumerfaert. Dy nye ysclub hie ’t eptich
yn ’e es, hjer! De greate baen by de Snitser
De iene scoe derhinne, ’n oare 'n oare
kant üt, elts krige syn plak. Sadwaende for-
moardsje hja eltsoar net, en wieren hja,
troch it heapke primadons oer Eryslan te
forspreidsje, wis fen ’e priisen. Tonei wirdt
dy pot fordield. Dat is hegere sprotkinde,
tochte Kobus.
N ou wier der ien fen dy snaken op Bolsert
ta tein, dy scoe ’t spil der behimmelje.
Ja ’n inkele kam op de list foar, dy
’t wol aerdich ride koe, hiel aerdich sims
wol, mar dy koe ’t dochs net hélde.
Dy twadehands riders hawwe oars
hjar best diend, dat is mar sa, mar ’t wier
net dat hwet men forwachtsje koe.
Der moasten prikken yn Jt wirk steld
wirden tsjin sok dwaen, ’t is bij de keatsers
om af.
A
H.DE wrdsclie Courant
