Het merkwaardige testament. GEMENGD NIEUWS. en Stoomdruk Firma B. Cuperus Az., Bols ward. ri - 58,— - 52,— t zou ver- hem het gewicht een Delft Leiden Zwolle Kampen f 50,— - 50,— - 50,— lot ’s avonds laat ’t berekenen, hij zocht en zocht geheim vakje of tenminste naar een geheim vakje zou De ketting behoorde en als hij zich niet aan de het testament hield, zou de en nog wel mèt inhoud den bewusten neef in den en de inzittenden Een van hen, een I van hooggeleerde afgetrok- een goed zwemmer, bereikt Maar daar bedenkt hij weer te water en redt zijn Walter Holst had er steeds op gerekend, dat hij de eenige erfgenaam van zijn rijken grootvader zou worden. Hij had dezen zoo dikwijls hij kon bezocht en was altijd wel willend en beleefd tegen den ouden man geweest. Buiten hem kon nog één erfge naam in aanmerking komen, een neef in den vierden graad, maar die had zich nooit om den ouden heer bekommerd. Grootvader was echter niet altijd welwil lend tegen Walter geweest. Hij dreef zelfs dikwijls den spot met hem, omdat hij een paar maal voor een examen was gezakt. Maar dat kwam er niet op aan, als je van een rijken grootvader erven moet De oude heer Holst was tachtig jaar, toen hij uit Australië terugkwam. En hoewel hij nog drie volle jaren leefde, verliet hij nooit zijn woning, daar jicht hem aan huis bond. Van zijn reis had hij niets anders meegebracht, dan een vakjes en Indisch toilet. Mevrouw, zoo uit de Javaansche binnenlanden, mèt familie èn groot-verlof naar Holland, laat zich i japon maken, die haar, niet gewend aan mode van de ontelbare drukknoopjes, zeer ongemakkelijk om de leest past. Zij wil haar modiste uitleggen, dat die japon anders moet, en weet zich niet beter uit te drukken dan Jij anders maak, ja!... Niet knopje, knopje, knopje, knopje Maar jij maak knopje, wacht ’n beetje knopje «vacht ’n beetje knopje wacht ’n beetje knopje, ja? In den laatsten tijd had de oude heer zijn kleinzoon er dikwijls van beschuldigd, dat hij op zijn dood wachtte om van hem te erven. Dan lachte hij hem uit en zeide, dat hij 'meer respect voor hem zou hebben, indien hij een geroutineerd schurk bleek te zijn en door een of andere schel menstreek bewees, dat er toch nog iets in hem stak. Over ’t algemeen was de groot vader stekelig en boos. Maar Walter ver droeg dat alles met een bewonderenswaardig geduid, want hij hoopte, dat door de rijke erfenis al het kwaad, dat hij nu moest ver dragen, zou worden beloond. Toen grootvader eindelijk overleden was en het testament geopend werd, bleek, dat de oude heer zijn geheele, zeer groote vermogen aan de executeurs testamentair had toever trouwd met de bestemming, zijn kleinzoon jaarlijks een som uit te betalen, zoolang hij de schrijftafel in on veranderden staat liet. Iedere week moest iemand gaan kijken, of het oude meubelstuk nog in denzelfden staat verkeerde. Wanneer ook maar het minste spoor aanduidde, dat er iemand aan de tafel geweest was, moest het geheele vermogen op den neef in den vierden graad overgaan benevens de schrijftafel. Deze bepaling was zoo buitengewoon, dat Walter zich er eerst niet zoo bij neerleggen wilde. Op aanraden van een goeden vriend schikte hij zich even wel in het onvermijdelijke. Den dag na de begrafenis liet Water Holst de tafel naar zijn huis brengen. En voort durend brak hij zich het hoofd et over, waar om zijn grootvader toch zoo op het oude meubelstuk gesteld was geweest, ’t Werd een idee fixe van hem, dat zich in de schrijf tafel een geheim vakje moest bevinden, waar in onschatbare kostbaarheden verborgen moes ten zijn. Grootvader was niet alleen in Australië, maar ook in Indië geweest en daar nog wel in dienst van een inlandschen prins. En in Indië waren diamanten, safieren, robij nen en andere kostbare edelgesteenten Wie weet, wat er in de schrijftafel verborgen lag! Wat voor een leven grootvader in Indië en Australië geleid had, had niemand ooit ge weten. Een werkelijke toegenegenheid voor zijn kleinzoon had de oude, booze heer nooit gehad en waarschijnlijk had hij die nare bepaling alleen in het testament gezet om zijn kleinzoon te plagen. Hij had hem natuurlijk gedwongen, de schrijftafel onaangeroerd te laten, anders ver loor hij alle recht op de erfenis en zou hij geen cent van het zoo vurig verlangde geld zien. Twaalf duizend gulden inkomen jaar lijks dat had hij, maar in de tafel lagen misschien kostbare steenen, die waarschijn lijk eene waarde van eenige millioenen ver tegenwoordigden. Het was afschuwelijk wat grootvader be dreven had En als Walter er zich goed indacht, dat het zonde en schande van den ouden man was om zulk een testament te maken, inplaats van hem de erfenis zonder eenig bezwaar na te laten, dan verwenschte hij zijn grootvader, zooveel hij maar kon. Het idee fixe, dat een waarde, die milli oenen vertegenwoordigde, in de schrijftafel verborgen lag, wortelde zich al vaster en vaster in Walters hoofd. Hij begon de tafel te meten om van buiten te kunnen vast stellen, of de hoogte, diepte en breedte van het meubel met het binnenste overeenkwam. Van ’s morgens vroeg was hij aan naar een een spoor, dat lot leiden. Maar hoeveel moeite hij ook deed, hij vond niets. Hij kwam niets verder dan en hij De „Onder de Streep" schrijver van het Algem. Eandelsblad schrijft De langste gast van „Artis" is ziek. De eenige giraffe, op wie we in onzen Amsterdamschen dierentuin zoo trots zijn, lijdt aan ongeneeslijke rheumatiek. Van elk beest kun je, al even goed als bij een mensch, onderscheiden of het ziek is of gezond. Van een Artis-dier is dit wel wat moeilijker, omdat achter hekken en tralies, in kooien en hokken de natuurlijk heid van een individu te lijden heeft, en dus het verschil tusschen zijn gewone of onge wone voorkomen bezwaarlijk te herkennen valt. Van een giraffe zou je bijvoorbeeld rheumatiekknobbels in eiken uitbuitenden halswervel willen herkennen, en ook de mis vormde kniegewrichten en de Wkel-k noedels zou je met leeken-eigenwijsheid als rheuma- tische vergroeiingen willen aanduiden. Maar bij een van nature reeds zoo aller- uitbundigst mismaakt gedierte als een giraffe, lijden zulke diagnosen schipbreuk. Want ook de meest gezonde giraffe, gekoesterd in blakende woestijnzon, vertoont eveneens de knoestige gewrichten, die haar magere, stakige spillepooten nog erger ontsieren dan hun rechte onmatige ellemaat reeds doet. Toch moeten we haar rheumatische aan doening omlaag zoeken, omdat het niet aan te nemen is, dat een kwaal zóó hoog zou optrekken als tot de tweede of derde ver dieping van een giraffen-lengte. Èn dan is er een afwijking te consta- teeren aan haar rechtervoorpoot, waarop je zoo dadelijk niet zou hebben gelet, bij het onnoemelijk aantal afwijkingen dat de archi tectuur van een giraffe reeds vertoont. Het schijnt wel, of zij zelve er onop vallend de aandacht op wil vestigen, als een bescheiden zieke, een niet opdringerige pijn- lijdster, als een dier, dat al zoo veel te lijden had door haar afstootelijke potsierlijkheid, door haar bovenmatige afmetingen, dat nie mand het zachte verkleinende troostwoordje voor ziekte en pijn toch ooit tegen haar zal omhoog spreken. „Arm dier”te fluisteren tot zóó iets verhevens, verwijderds, afstands Er liggen immers minstens vijf meter tusschen haar zielig kopje, waarop de stompe, zachte horentjes zoo ongevaarlijk doen en waarin de oogen met een meelij-wekkende berusting in de diepte neerkijken naar haar misvormden voet, die zoo vertrokken en vergroeid staat, dat ze er bijna niet meer op steunen kan. Op drie stelten houdt de giraffe zich nog in evenwicht, als een reusachtig gebouw, waarvan een der steigerpalen geen dienst meer doet. Het loopen gaat heel moeilijken hinken is niet gemakkelijk voor iemand, die de vrije beschikking heeft gehad over onge veer tien meter beenen, en nu op het drie vierde gedeelte daarvan wordt aangewezen Daarom strompelt het hemelhooge ge vaarte zijn hok door op drie pooten, die reeds op krukken gelijken. Buiten haar verwarmde glazen verblijf komt deze giraffe niet meer. Ze kwakkelbeent te onhandig op haar zeven m ij ls-staken één verkeerde stap voor een giraffe is een afstands-eeuwigheid, en beteekent erger dan een faux-pas. Dus staat ze daar te wachten tegen den hoogen houten wand van haar stal, geleund om steun, en onafgebroken slingert ze den zieken poot heen en weer, in eindelooze regelmaat, wanneer de rheumatiek-aanval haar weer pijnigt. Een giraffe klaagt niet; ik weet niet eens, of een giraffe uit de orgelpijp van haar keel een hoorbaar geluid kan voortbrengen En pijngebaren, die wij begrijpen, maakt ze niet, omdat haar karikatuur dan nog potsier lijker zou toonen En ook welt er nooit een traan in haar bijziende, wat droevige oogenmisschien omdat het te be spottelijk zou zijn, wanneer een traan kwam neergedropen van zóó hoog, den meter-langen hals neer, als een biggelende regendrop langs een fabriekspijp. Zoo barmhartig is wel de Natuur, dat zij een zieke giraffe tenminste niet belachelijk maakt in haar aanvallen van smart. Dat er nu geen rheumatiek-remedie bestaat voor uit haar kracht gegroeide, zwak-beetfige giraffen F. MARKTBERICHT VAN BOTER. In den Binnenlandschen handel komen geen veranderingen van beteekenis voor en de handel is overal zeer kalm. Het weder blijft uitermate gunstig voor den grasgroei en de aanvoeren van boter zijn ruim. Quali- téit heeft in de laatste dagen iets verloren, tengevolge van het broeiïge warme weder. Noteeringen zijn onveranderd. f 4,8, - k f 56,— 48, - 48, 50,— - 52,— Ook de Buitenlandsche handel vertoonde niet veel teekenen van verandering. Evenwel kan men van de afgeloopen week wel zeggen, dat de handel niet flauwer ge worden is en daarin heeft zij de verwach tingen beschaamd. Hoewel men juist ook niet kan beweren, dat de handel vaster werd, ging er speciaal van Londen een steunenden invloed uit. Daardoor waren de exportmarkten in Fries land iets vaster en liep de prijs i/a gulden op. Ook schijnt het, dat Duitschland wel zoo vast is. Het is naar aanleiding hiervan ook moge lijk, dat wij het laagste punt hebben gehad en dat verdere dalingen uitgesloten zijn, zoo- dat men zich allengs op eenige verhooging zou moeten prepareeren. Sneek, fabrieksboter boerenboter Leeuwarden, fabrieksboter De professorale egoïst. Een boeier slaat door een rukwind om tuimelen in het water, professor, iemand kenheid, echter het eerst het land, zich, begeeft zich i vrienden. Als allen goed en wel gedroogd zijn, be spreekt men het avontuur; een vraagt den kranigen zwemmer, waarom hij eerst naar land zwom, om dan terug te keeren en de anderen te helpen. Ik wilde eerst mij zelf redden, ver ontschuldigde hij zich. Familietwist. In een woning in de Anjelierstraat te Amsterdam kreeg iemand twist met zijn schoonmoeder. Hij wierp haar de deur uit op zulk een onzachte manier, dat ze wonden opliep en haar dijbeen brak. Zij moest in het Binnen-Gasthuis worden opgenomen. De dochter van den woesten man werd op haar vader zoo nijdig, dat ze hem met een hard voorwerp op het gezicht sloeg en hem verwondingen toebracht. M. Crt. Ned. Tooneelvereeniging. De heer Herman Heyermans is, naar het Fwsbl. v. N. bericht, uit Berlijn naar Amsterdam gekomen ten einde te trachten de Nederl. Tooneelvereeniging weder op de been te helpen. Hij hoopt*van verschillende zijden genoeg geldelijken steun daartoe te ontvangen en heeft reeds bij verschillende kunstvrienden daartoe aangeklopt. Een griezelige ontdekking Te Gateshead, aan de Tynne tegenover New-Castle, is het volgende geval aan het licht gekomen. Een familielid wilde daar twee bejaarde zusters, beiden boven de zeventig, opzoeken. Daar niemand op haar schellen open kwam doen, werd de deur opengebroken. De oudste zuster vond een nachtjapon, toestand van koffer en een prach tige, gesneden kleine schrijftafel, die met perle d’amour en mozaïk ingelegd was. Het oude meubelstuk bezat een massa kleine laadjes en de oude heer verkon digde meermalen, dat hij het nooit koopen, ook al wilde men 1 in goud ervoor betalen. men als geraamte in een nachtjapon, en de jongere zuster in een toestand van uitputting naast haar, onbekwaam om eenige opheldering te geven over de omstandigheden van den dood van de andere. Een dokter verklaarde, dat de vrouw in de nachtjapon al een jaar dood moest zijn. De twee zusters hadden vroeger een goed beklante modezaak met vele bedienden gehad. Toen die verloopen was, gingen zij in een klein huisje wonen. De suffragettesin vrijheid gesteld. De suffragettes hebben succes gehad met haar hongerstaking. Zaterdag is de laatste van haar, die wegens het inslaan van ruiten in Maart tot zes maanden gev. straf waren veroordeeld, in vrijheid gesteld. Smokkelarij te water. Op den Rijn bij Emmerik is een boot aangehouden, waarin 5 kisten sigaren, welke uit Holland waren gesmokkeld, werden ge vonden. De schipper zal een boete van 1100 Mark hebben te betalen. zijn. Drie der steenen waren veel grooter dan de andere en ieder van hen moest ongeveer zoo groot zijn als de wereldbe roemde Kohinoor. Als het werkelijk echte diamanten waren, dan lag in het geheime vakje zeker wel voor een waarde van honderd-millioen. Den geheelen ketting zou geen enkele juwelier kunnen koopen, zooveel geld bezat natuur lijk geen hunner. Hij zou de steenen dus apart gaan verkoopen. Walter geraakte geheel van de wijs. Maar hij dwong zich er toe, kalm te blijven. Nadat hij een weinig tot zich zelf gekomen was, begon hij zijn gestorven grootvader opnieuw te verwenschen, omdat hij dezen kostbaren schat zoo verstopt had. Én toen hij er aan dacht, dat hij, wanneer hij dien schat voor den dag haalde, zijn inkomen verspeelde, werd hij weer razend van woede Wat moest hij doen hem niet toe bepaling van schrijftafel in handen van vierden graad overgaan. Bij deze gedachte verloor hij geheel en al zijn zelfbeheersching. Hij kon zich de diamanten toeëigenen. Dat zou het slimste zijn als niet zijn eergevoel medegespro ken had. Zijn grootvader had toch zeker niet gewild, dat hij in het bezit van den schat kwam, vandaar de bepaling. Hij durfde trouwens de schrijftafel niet open temaken. Dat was hem streng verboden. Deed hij het toch, dan kon hij door de justitie ver volgd worden en in de gevangenis komen. En den brief, die in het vakje lag dien zou hij nooit durven openen. Die was toch het eigendom van zijn grootvader. Het was ontzettend Dat testament was een onge hoord iets. Maar het verlangen, om de schrijftafel te plunderen, werd steeds grooter en Walter begon er reeds aan te denken, wanneer het wel de gunstige tijd zou zijn. In elk geval moest het gebeuren, kort nadat een der spionnen weer gecontroleerd had. Een der volgende dagen kwam dan ook een spion en overtuigde zich ervan, dat de schrijftafel nog in den zelfden staat was. Nauwelijks had hij de kamer verlaten, of Walter deed de deur achter hem op slot en met behulp van een beitel en een hamer bereikte hij het geheime vakje. ■Eindelijk, eindelijk was de kostbare schat dan toch in zijn handenDe Röntgen stralen hadden hem niet bedrogen. Voor hem» lag werkelijk een ketting van schitteren de steenen. En het kleine ovale voorwerp bevatte het portret van een jong meisje waarschijnlijk een Indische die den ket ting om den hals droeg. En toen begon een woeste strijd in Wal ters binnenste. Nu eens kwam hij zich als een dief en een inbreker voor, dan weer schold hij zich zelf uit voor een gek, omdat hij nog één oogenblik aarzelen kon om den schat te nemen. Hij was toch de recht matige erfgenaam van zijn grootvader en dus behoorde de schat hem. Nu geen gewetens bezwaren. Dat was maar onzin. Vlug-be- sloten verbrandde hij het papier, dat een gesloten brief bleek te zijn, want de gehei men van zijn grootvader eerbiedigde hij, stak het collier in zijn zak, pakte een kleine koffer en verliet het huis. Behalve den ketting had Walter ongeveer duizend gulden bij zich dat was alles. Hij wilde zich vóór alles naar een kenner begeven om te hooren, wat de steenen waard waren. Daarvoor schafte hij zich een val- sche haard en een bril aan om niet her kend te worden. Natuurlijk durfde hij den geheelen ketting niét te laten zien, hij nam de steenen er uit om ze apart te toonen. Toen hij bij een juwelier kwam, toonde hij dezen een der kleinste steenen en vroeg wat die waard was. De man nam den steen in zijn handen, keek er slechts vluchtig naar en zeide minachtend Totaal niets. Wat, riep Walter, wiens knieën begonnen te beven, uit, totaal niets Neen, totaal niets. De steen is natuurlijk niet echt. Het is niet eens imitatie. Het is maar geslepen glas. In Idië worden zij wel eens door meisjes uit de laagste klassen gedragen, maar in heel Europa zult ge geen dame vinden, die zulke steenen wil dragen. Bekijk dit eens, stamelde Walter en hij haalde bet miniatuur-portretje te voorschijn, is dit een meisje uit het volk Dat is een Indische waterdraagster. Een snoezig gezichtje anders - Walter verliet den winkel zonder verder een woord te zeggen. In het hotel, waar hij reeds drie deftige kamers gehuurd had, durfde hij niet terug te keeren, want hij moest met het geld, dat hij bij zich had, zuinig zijn. Daarmee moest hij zich behel pen, totdat hij ergens in de wereld een baan tje had gevonden. Eerst knoopte hij evenwel onderhande- lingen aan met den bewusten neef in den vierden graad. Daar deze echter een afschuwelijk kerel was en op niets inging, maar alleen zijn recht handhaafde, nam Walter een betrek king aan als kellner in een voornaam café. En van dat oogenblik af verwenschte Walter zijn dooden grootvader nog veel meer, want hij was er toen meer dan ooit van overtuigd, dat deze zijn ongeluk gewild had. Het was bij het maken van zijn testament minstens krankzinnig geweest, ja volgens Walter nog erger. dat zijn hoofd door het vele meten rekenen geheel in de war geraakte en iederen keer een ander resultaat kreeg. Zoo verliepen er weken, terwijl hij den geheelen dag niets deed dan rekenen meten Een jaar was verloopen en in dien tijd was Walter tot de overtuiging gekomen, dat zijn grootvader een uiterst kwaadaardig mensch was geweest, die het erop aange legd had, of zijn kleinzoon door waanzinnige nieuwsgierigheid er toe te krijgen de schrijf tafel te openen óf hem krankzinnig te maken. Maar hoe wanhopig en buiten zich zelf van woede de jonge man ook was, hij kwam er niet toe de tafel te beschadigen, want de spionnen kwamen hun verplichting zeer nauwgezet na. Toen hij op zekeren dag weer in diep ge peins verzonken was, kwam er plotseling een denkbeeld bij hem op. Röntgenstralen Ha, die vernuftige uitvinding zou hem tot zijn doel brengen. De Röntgenstralen zouden hem verraden, waar het geheime vakje was en wat het verborgen hield. Met koorts- achtigen ijver begon hij zich alle mogelijke brochures aan te schaffen. Hij bezat kennis genoeg om zelf een Röntgenapparaat te kunnen bedienen en het duurde dan ook niet lang, of hij had er een in zijn bezit. Toen begon het zoeken naar de edel gesteenten van grootvader opnieuw. De geheimzinnige stralen, die alles doordringen, toonden hem dan ook heel gauw, dat er werkelijk een geheim vakje, zes centimeter lang en vier breed, aanwezig was. Maar Walter keek niet naar het zoo lang ge zochte vakje, maar naar den inhoud. En die maakte, dat zijn hart geweldig begon te kloppen. Ten eerste ontdekte hij een ovaal voorwerp, dat waarschijnlijk een minia tuur-portretje bevatte, ten tweede een toegevou wen papier en ten laatste een halsketting een halsketting waarvan de kleinste steenen een centimeter doorsnede hadden en die, te oor- deelen naar den vorm, diamanten moesten 1 i de

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Bolswards Nieuwsblad nl | 1912 | | pagina 4