LEVEND BEGRAVEN.
GEMENGD NIEUWS.
de
gewoon glimmen” raad
einde te maken
De plicht om te leven. Onder de vele
Wat lag
- 56.—
- 53.—
het
den
elf
uur
was
het
den
f 54.—
- 57.—
- 57.—
weer ter sprake ge-
en uit Europa is
van 33 jaar, die sterk aan
verslaafd, bezweek aan de ge-
loodvergiftiging, veroorzaakt door
'o_' i van de snuif,
■in de snuif, die zij gewoon
was verpakt, had een
89 pCt.de snuif zelf be-
Bij het afstoffen van den schoorsteen
mantel stoot de meid een antieke vaas om,
die aan scherven valt.
Zij verontschuldigt zich en tracht het goed
te maken door de opmerking, dat het zoo’n
oud ding was.
De antiquiteiten-liefhebber antwoordt ge
laten
Dat is waar’t Ware me ook liever
geweest, indien je de vaas tweeduizend jaar
geleden hadt gebroken.
zeer goed vandaar zijn poging om met zijn
raad den knuppel te werpen in het hoender
hok van den tegenstander; vandaar het zoet
gefluit dezes listigen vogëlaars, om den
grooten strijd uit te stellen tot het kwaad
onherstelbaar is.
Wij danken den //minister achter de
schermen” voor zijn raad. Een gewaarschuwd
mensch rekent voor twee.
I hiervan te voorkomen, dat de nood nog
grooter wordt dan hij nu reeds is.
Een eerlijke automaat.
Gistermorgen nam een heer in de vesti
bule van het Centraal-Station te Amsterdam
een perronkaartje. Twee 2x/2 centstukken
moeten in de daarvoor bestemde automaat
worden geworpen. Doch wie schetst de ver
bazing van den betrokkene, toen hij niet
het perronkaartje in het vakje zag verschijnen
doch... een gouden tientje. Wat was het
geval De automaat was zoo eerlijk geweest
het gouden tientje, dat de heer bij vergis-
ging met een ander 2x/2 centstuk in
sleuf had geworpen, te restitueeren.
Loodvergiftiging door snuif.
Een vrouw van 33 jaar, die sterk
snuiven was
volgen van
het aanzienlijke loodgehalte
Het metaal, waarin
was te gebruiken,
loodgehalte van
vatte 1.751.9 pCt. lood.
Quderdomsverzekering
De Vereeniging ter behartiging van de
belangen der vrouw heeft zich met een adres
tot de leden van de Tweede Kamer gewend,
daarbij met klem verzoekende het wets
ontwerp tot verzekering van werklieden tegen
geldelijke gevolgen van invaliditeit en
ouderdom niet aan te nemen. Adressante
oppert in haar adres verschillende principieele
bezwaren, welke zij ten slotte als volgt
resumeert
a. Nog niet de helft der noodlijdenden
voor wie de wet in ’t leven geroepen wordt,
zal worden bereikt
b. de wet wordt door de vrouw levens
lang als een druk gevoeld en ondermijnt de
financieele draagkracht der gezinnen
c. zij stempelt nog meer dan tot dusver
de positie als huisvrouw tot een minder
waardige, wat een demoraliseerenden invloed
op het gezin uitoefent
d. de vrouwen zijn verplicht een gedeelte
van het loon af te staan om daardoor in
slechtere conditie te komen, dan zij zonder
die wet zouden zijn.
Om al deze redenen is adressante van
oordeel, dat invoering van dit wetsontwerp
een ramp zou zijn vooral voor de vrouwen,
zoodat zij ernstig verzoekt, door verwerping
Hij had dien morgen niet ontbeten, als
men een kop koffie niet een ontbijt wil
noemen. Hij had tot nu toe in het geheel
geen honger bespeurd, nu echter kreeg hij
een geweldigen honger, hij stelde evenwel
zijn maaltijd zoo lang mogelijk uit. Volgens
zijn berekening moest het ongeveer midder
nacht zijn toen hij besloot den eersten van
zijn vier eigenaardige maaltijden te gebruiken,
het witte was had geen smaak, maar be
antwoordde aan zijn doel.
Hij gevoelde, hoe de duisternis, stilte en
koude langzamerhand hun invloed lieten
gelden. Op de koortsachtige werking der
hersens was een reactie gevolgd, hij werd
slaperig, en niets meer denkend, zonk hij
weer op de steenen trappen neer. Toen hij
ontwaakte, werd bij zich huiverend van zijn
toestand bewust.
Er was hem nog slechts één stukje der
waskaars gebleven hij had de drie andere
porties opgegeten, niet om den honger te
stillen, maar zooals men een medicament
gebruikt, waarvan onze redding afhangt.
Snel naderde het oogenblik, waarop zelfs
dit armzalige voedingsmiddel verteerd zou
zijn. Hij stelde dit oogenblik zoo lang mo
gelijk uit het stukje kaars in zijn hand
was voor hem een heilige zaak, het was
zijn laatste verweer tegen den dood.
Eindelijk, toen alle wilskracht geweken
was, bracht hij het naar den mond, maar
wierp het even haastig van zich, toen eens
klaps de eiken deur geopend werd en Philip
de gestalte van den heer Dorine zich scherp
tegen den blauwen hemel zag afteekenen.
Toen men hem half blind in de buiten
lucht had gebracht, zag de heer Dorine, dat
Philips vroeger pikzwart haar op eenige
plaatsen grijs geworden was. Ook zijn
oogen stonden dof de duisternis had er
allen glans aan ontnomen.
En hoe lang was hij eigenlijk in ’t graf
opgesloten vroeg ik, toen vriend H.' zijn
verhaal geëindigd had.
Een uur en twintig minuten, antwoordde
hij glimlachend.
Stoomdruk Firmi B. Cupertu Aï., Bolaward.
Kindervoeding.
In de grensplaats Bocholt zullen de arme
kinderen der volksscholen in de pauze der
ochtendschooluren warme melk ontvangen.
Deze maatregel wordt bekostigd door de
Vereenigingen tot bestrijding van het gebruik
van sterken drank en bestrijding der tuber
culose.
De //Onder de Streep” schrijver van
het Algem. Handelsblad schrijft
Het recht om te sterven. Dit onderwerp
is niet nieuw. Het is dikwijls te berde ge
bracht. Herhaaldelijk heeft het gedachten
wisselingen uitgelokt, van voorstanders en
van tegenstanders. In verschillende landen
heeft zelfs de wetgever een laatste woord
gesproken en verboden dat een individu over
zijn eigen leven zal beschikken, nl. door
pogingen tot zelfmoord strafbaar te stellen.
De katholieke kerk veroordeelt zelfs na zijn
dood den katholiek, die de hand aan zich
zelf sloeg.
Ditmaal is de kwestie
bracht in de Ver. Staten,
er op geantwoord.
In een aantal brieven van inzenders, in
een reeks interviews, hebben de New-York-
sche bladen dit onderwerp eenigen tijd ge
leden weer eens aan de orde gebracht. Het
ging hier voornamelijk niet over het ge
oorloofde van zelfmoord doch over de vraag,
of men al dan niet aan een geneesheer het
recht moet geven om bij een hopeloos ziekte
geval den patient langs wetenschappelijken
weg te doen sterven.
Er waren hartroerende protesten bijZoo
van een dame, die sedert drie jaren aaneen
ongeneeslijke, hevig pijnlijke kwaal lijdt, en
haar naam aan het hoofd heeft geplaatst van
een verzoekschrift aan den New-Yorkschen
Wetgever, om de wet in dien zin te wijzigen,
dat elk individu het recht heeft, van zijn
geneesheer te vragen uit zijn lijden verlost
te worden. Dieren, die lijden, mogen wel
pijnloos worden afgemaakt, zegt zijwaarom
wij menschen dan niet?
Er zijn een aantal geneesheeren in New-
York, die rond voor hun meening zijn uit
gekomen, dat dit verzoekschrift volgens hen
op een volkomen juisten grondslag berust;
ieder mensch, die aan een ongeneeslijke
ziekte lijdt, moet het recht hebben over het
kunstmatig verlengen of afbreken van zijn
eigen leven te beschikken, meenen zij. En
derhalve dringen zij er op aan, dat de wet
niet meer belemmerend zal werken. Men
zou van overheidswege een technischen raad
kunnen instellen, om uit te maken of een
ziektegeval waarlijk ongeneeslijk is,en wanneer
daarna een individu uit vrijen wil begeert
te sterven, zou de wetenschap daarbij behulp
zaam moeten zijn door op pijnlooze, zachte
wijze een einde te maken aan het lange
lijden.
buitenzijde bevestigd.
Nadat Philip dit geconstateerd had, zette
hij de kaars op den grond en leunde na
denkend tegen den wand, starend in het
blauwachtig schijnsel der vlam, die heen en
weer ging, alsof zij zich van de pit wilde
losmaken. In elk geval is hier ventilatie,
dacht hij. Eensklaps greep hij haastig naar
de kaars en blies haar uit. Zijn leven hing
van deze kaars afHij had in de eene of
andere beschrijving van een schipbreuk ge
lezen, hoe de overlevenden zich eenige
dagen lang gevoed hadden met de weinige
kaarsen, die men in de verwarring in de
reddingsboot geworpen bad. En nu ver
brandde hij met de kaars zijn eigen leven
Bij het flikkerend oplichten van een zijner
lucifers keek hij op zijn horloge, het
op elf uur blijven staan maar was
elf uur van denzelfden dag of van
vorigen avond De lijkstoet had, dat wist
hij, om tien uur de kerk verlaten. Hoeveel
uren waren er sedert verloopen Hoelang
had zijne bezwijming geduurd
Hij nam de kaars op en ging op de stee
nen trappen zitten. Hij was een sanguinisch
mensch, maar toen hij over de mogelijkheid
zijner redding nadacht, zonk hem de moed
in de schoenen. Hij zou in elk geval ver
mist worden, zijn verdwijnen onder die
omstandigheden moest stellig zijne vrienden
verontrusten, men zou zijn verblijf trachten
op te sporen, doch wie zou er aan denken,
een levend mensch in een graf op Mont
martre te zoeken De politie zou al het
mogelijke doen, om hem te vinden men
zou de Seine afdreggen, de dooden in de
Morgue bezichtigen, een nauwkeurige be
schrijving van zijn peroon zou elke politie
agent in den zak hebben, terwijl hij in
den familie-grafkelder van den heer Dorine
opgesloten was
Met zijn zakmes sneed Wendworth de
halfverbrande kaars in vier gelijke deelen.
Vandaag zal ik, zoo overlegde hij bij zich
zelf, het eerste van deze stukjes eten, mor
gen het tweede, morgenavond het derde,
den volgenden dag het laatste, en dan
dan wil ik wachten.
Slot.
De maatschappelijke positie der jonge
dame, haar schoonheid, haar plotselinge dood
en de roman, die in zeker opzicht om de
liefde voor den jongen Amerikaan geweven
was, lokte groote massa’s nieuwsgierigen naar
de begrafenis-ceremonies, die in de kerk in
de Rue d’Agnesseau plaats hadden
lijk werd in den familiegrafkelder van
heer Dorine op Montmartre bijgezet.
Deze grafkelder vereischt een korte be
schrijving. Hij was omgeven door een ijzeren
hek, door hetwelk men in een hal zag,
aan het einde waarvan een massieve eiken
houten deur naar eenige steenen trappen in
het grafgewelf voerde. Het gewelf was 15
bij 20 voet groot en donker. Het bevatte
twee Sarcophagen, waarvan de een het stof
felijke overblijfsel van Dorine’s moeder, voor
jaren reeds gestorven, bevattede andere
was nog nieuw en droeg op den zijwand het
met leliën doorslingerde monogram J. D.
De lijkstoet maakte halt bij den tuin, die
de kleine begraafplaats omringde, en alleen
de naaste bloedverwanten volgden de dra
gers in den grafkelder. Een dunne kaars
brandde aan het benedeneinde van den
Sarcophaag, een somber schijnsel werpend
in de ruimte, waar de in de hoeken gevormde
schaduwen nog donkerder schenen. Bij het
schijnsel van deze flikkerende kaars werd
de kist in haar omhulsel van grapiet geplaatst,
het zware deksel eerbiedig daarover gelegd
en de eiken deur draaide in haar roestige
scharnieren, den trillenden zonnestraal afwe
rend, die het gewaagd had, deze diepe duis
ternis binnen te dringen.
In zijn mantel gehuld, wierp de heer Dorine
zich in de kussens van zijn wagen, te zeer
aangegrepen door zijne smart om te bemer
ken, dat hij alleen was.
Het was doodstil om hem heen, toen Phi
lip, verward als uit een zwaren droom ont
wakend, zijn oogen opende. Hij stond op
en staarde in de hem omringende duisternis.
Waar was hij In het volgende oogenblik
f 59.— a f 64.—
u - 62.—
- 57.-
54.— - 57.—
Zooals boven reeds is aangehaald heeft de
hooge prijs belemmerend op de Buitenland-
sche vraag gewerkt en luiden de berichten
over het algemeen minder gunstig. Vooral
einde der week was de handel flauwer, en
het laat zich aanzien, dat ook de loopende
week ongunstige berichten zal geven over
den Buitenlandschen handel.
De hooge prijzen moeten ten slotte wel
eenmaal remmend werken.
Tot heden bleven de noteeringen nog ge
handhaafd, maar het is te voorzien, dat
deze zullen moeten worden verlaagd, tenzij
men handhaving prefereert en er beneden
verkoopt wat in het nadeel van den handel is.
Sneek, boarenboter
n fabrieksboter
Leeuwarden u
(Ph. Wbl).
Buitengewoon slim.
De Vaderlander bespreekt den /buiten
van dr. Kuyper aan
de vrijzinnigen, om in 1913 wèl Verzamelen
te blazen, maar van elke poging om het
tegenwoordige bewind te doen vallen, af te
zien tot 1917.
En waarom is die raad nu zoo buiten
gewoon slim Hierom, omdat er ook onder
de vrijzinnigen enkelen zijn, gelukkig
zijn het maar enkelen, die meenen, dat
het goede tactiek zou wezen^ de coalitie nog
vier jaar aan het roer te laten, opdat deze
zich zoo zal uitleven, dat ze voor goed in
ons staatsleven onmogelijk zal worden. En
dan krijgt men alle schoone theoretische
beschouwingen over den politieken hemel,
die dan open zal gaan, met de samenwerking
van de democraten van Links en Rechts.
Wij hebben den tijd gehad, dat wij ook in
die democraten van Rechts geloofden, maar
dat is voorbij. Want waar zijn die toch Is
daarmede soms Van Vliet bedoeld, nog wel
Patrimonium’s voorzitter, die uit coalitie-
liefde nooit heeft durven opkomen voor de
zoo deerlijk om den tuin geleide anti-
revolutionnaire arbeiders, of heeft men
daarbij op het oog mr. Aalberse, die terwille
van de coalitie èn eigen motie over den
10-urigen arbeidsdag, èn eigen ingediende
Bakkerswet ten vure doemde? Waarlijk, wie
van die Rechtsche //democraten” nog eenige
kans op winste voor de democratie zal willen
hebben, dient ze zoo spoedig mogelijk los
te maken uit het coalitieverband.
Maar er is veel gewichtiger reden, om de
coalitie reeds in 1913 de nederlaag toe te
brengen. Haar aanblijven als Regeerings-
meerderheid tot 1917, beteekent toch le.
dat we een Grondwetsherziening zullen krijgen
in reactionnairen zin 2e. dat de Tariefs-
verhooging stellig en zeker haar beslag krijgt.
Wie nu weet, hoe uiterst moeilijk het is,
om het kwaad, door een Grondwetsherziening
gesticht, weer te verhelpenhoe groote
bezwaren het met zich brengt pas aange
brachte wijzigingen in het Tarief weer te
niet te doen, zal begrijpen, dat het eerste
eisch is, aan deze ons bedreigende gevaren
te ontkomen. En dat weet dr. Kuiper ook
MARKTBERICHT VAN BOTER.
Ook de afgeloopen week kenmerkte zich
voor den Binnenlandschen handel door een
vasten ondertoon, waardoor de handel goed
bleef en de prijzen hier en daar nog verder
iets opliepen.
De vermindering in productie laat zich
op de Binnenlandsche markt wel gevoelen,
want tengevolge van het mooie herfstweder
zijn de nachtvorsten voor den tijd van het
jaar streng en het gras verliest daardoor veel
van zijn waarde.
Wij verwachten echter vooral ook in
verband met de kalmere stemming in den
Buitenlandschen handel dat de prijzen
voorloopig hun toppunt zullen hebben bereikt
en de vraag wel eenigszins zullen belemme
ren, waardoor een kalmere handel wordt
verwacht.
De noteeringen zijn
Delft
Leiden
Zwolle
Kampen
hij vermoedelijk
en zijn afwezig-
onopgemerkt gebleven. Zijn eerste
was een natuurlijke rilling,
het verdween even snel als ’t geko-
Het leven had opgehouden, be-
voor hem te zijn, en als het zijn
was aan Julia’s zijde te sterven,
dan zou dit tie verwezenlijking zijn van den
wensch, die hij des morgens wel honderd
maal tegen zich zelf geuit had,
hem er aan gelegen, eenige jaren eerder of
later te sterven, de levenslast moest ten
slotte toch neergelegd worden waarom
nu niet dadelijk Op deze gedachte volgde
een pijnlijke zelfbeschuldiging kon hij zoo
licht de liefde vergeten, die zijne wieg be
waakt had De heilige moedernaam gleed
onwillekeurig over zijn lippen. Was het niet
zijn plicht zoowel tegenover de levende als
tegenover de doode, de gevaren van zijn
toestand in het oog te zien en ze, als het
in zijn menschelijke macht was, te over
winnen.
Hij vermande zich, stond op en strekte in
de duisternis de handen voor zich uit.
Daar Philip een rooker was, had hij lucifers
bij zichhet gelukte hem na eenige ver-
geefsche pogingen, aan het vochtige doosje
een lucifer te doen ontbranden, en bij haar
vluchtig schijnsel bemerkte hij, dat de kaars
in den grafkelder achtergebleven was. Deze
kon hem dienen bij het onderzoek van de
wijze, waarop het gewelf gesloten was. Als
hij op de eene of de andere wijze de binnen
deur forceeren en het hek daarbuiten, dat
hij zich onduidelijk herinnerde, bereiken kon,
mocht hij hopen, dat hij van zijne aan
wezigheid aan anderen kon doen blijken.
Doch de eiken deur bleef onbewegelijk, even
vast als het metselwerk zelf, waarin zij lucht
dicht aangebracht was. Zelfs indien hij de
noodige werktuigen had gehad, zouden deze
hem niet gebaat hebben; er viel geen grendel
te verwijderen, de scharnieren waren aan de
werd hij zich bewust van de verschrikkelijke
zekerheid hij was in het grafgewelf
achtergebleven Terwijl hij bij de plechtige
handeling aan de andere zijde van de stee
nen kist geknield was, was
bewusteloos neergezegen,
heid was
gewaarwording
maar
men was.
geer] ijk
noodlot
antwoorden heeft ons het meest getroffen,
dat van een Franschen geneesheer, professor
Marache. Hij antwoordde op de vraag als
volgt
Neen, volstrekt neen de geneesheer heeft
nooit het recht een aanslag te doen op het
leven van den zieke, die hem is toevertrouwd.
Er bestaat geen enkele uitzondering, die
rechtvaardigt of toelaat zulk een ontduiking
van het grondbeginsel van de medische weten
schap dat altijd en overal de geneesheer
moet zijn de verdediger van het mensche
lijke leven.
Trouwens, het zou ook niet anders kunnen.
Indien de geneesheer^ volgens dit beginsel,
niet de verdediger van het leven is, met
welk recht neemt hij dan zijn plaats in aan
het ziekbed van don zieke Om hem raad
gevingen te doen, met het oog op zijn»ge-
nezing, voor zijn opbeuring tenminste. Doch
wanneer, na ernstig beraad, hij meent dat
alles is gedaan, dat de stervende geen enkele
kans meer heeft, er het leven af te brengen,
dat het uiteinde noodlottig moet zijn, dat
het leven voor hem slechts een strijd kan
zijn, gekenmerkt door de vreeslijkste kwel
lingen, dan zou dus de geneesheer, die oor
spronkelijk was geroepen, om den zieke bij
te staan,... hem, uit menschlievendheid, het
leven benemen
Het is de moderne stelling. Laten wij het
godsdienstige standpunt ter zijde stellen, dat
volslagen in tegenstelling is met dit antwoord
op de vraag: wij zouden daarmee slechts tot
hetzelfde negatieve resultaat komen. Doch
hoevele argumenten ontmoeten wij niet,
wanneer wij de kwestie beschouwen van uit
sluitend menschelijk standpunt
In de eerste plaats is er de dwaling, die
nu eenmaal der menschheid eigen is. Waar
is de geneesheer, die zou durven verzekeren,
zich nooit te zullen vergissen, zich nooit
vergist te hebben bij het beoordeelen van
een ziektegeval Deze twijfel bevindt zich
op den bodem van het geweten van elk
van ons.
Neen: de geneesheer, die bij een zieke
wordt geroepen, heeft zonder twijfel verschil
lende plichten te vervullen, in de voornaamste
plaats om zoo lang mogelijk dit leven te
bewaren, dat hem is toevertrouwd, en dat
verdwijnende is; dan om indienhet hem
mogelijk is, de pijnen te doen verminderen
en tijd te winnen, een beetje tijd, soms slechts
enkele minuten, want wie weet wat er in
dien tusschentijd kan geschieden Soms kan
de geneesheer de toekomst voorzienwelke
zijn kennis echter ook zij, nooit zal hij de
toekomst stellig kunnen voorspellen.
Neen, de geneesheer moet volgens zijn
allereerste beginsel, altijd en overal de ver
dediger zijn van het menschelijke leven. Het
is een grootsche taak om deze te vervullen
laten wij niet trachten ons er aan te ont
trekken.
