WAARD EN WATERWILD IN WINTERTIJD
Qabe Skroar
üs hjoed p p
to sizzen
J
STREEKBLAD VOOR WEST- EN ZUIDWEST FRIESLAND
De vogels hebben het soms moeilijk
Fan de Martinytoer
Zilveren filmpjes
Gezinus Schrik legt de
dirigeerstok neer
55e JAARGANG
DINSDAG 17 FEBRUARI 1959
No. 13
Bolswards Nieuwsblad
Waarin opgenomen: De Bolswardsche Courant, Westergoo en De Jong’» Nieuwsblad
Hwal haf
J. v. d. L.
Makkum.
DIENSTEN OP GROENLAND HERVAT.
OM BETTER SJEN TO KINNEN.
Friese kap: kanten en tullen
Tj. de J.
Advertentieprijs: 13 cent per mffl
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
Handelsadvertenties bij contract reducti*
Sjuch nei de sinnekant en it skaed
fait efter jo.
Verschijnt DINSDAGS en VRIJDAGS
Uitgave: A. J. OSINGA N.V., Bolsward
Administratie- en Redactie-adres:
Marktstraat 13
Telefoon 451 Na 18.30 uur 305 of 335
(K 5157)
Wy ha fan ’e wike allegearre mei grea-
te fornuvering opharke, dat yn de Noard-
Eastpolder in hiel doarp leechroun is.
Künderbrêge is fan de léste biwenner
forlitten. de nije hüzen steane nou
leecht, de trije strjitten rint gjin foet
mear oer. Dit frjemde feit is in foarbyld
fan in forsnelde biweging, sa’t dy oer
hiel West-Jerope langsum yn syn wurk
giet. Yn sawn jier tiid in doarp biwenne
en wer forlitten, de direksje fan de pol
der kin it mar ófbrekke litte, hwant it
hat gjin kansen mear foar de takomst.
Jitteris wol ik mei alle klam sizze, dat
ik soks net in fleurich nijtsje fyn, krekt
oarsom. Mar it hurde feit is foar elk in
iepenbiere les. Hjir wurdt in forskynsel,
dat slüpende üs allegearre bldriget, mei
ien flits oerbiljochte. As yn in forsnel
de film sjogge wy it moderne tiidsfor-
skynsel, hwat üs net loslitte wol.
O, ik wit bést, dat dit in apart gefal is,
hwer’t it oer in plak giet sünder his-
toarje, sünder tradysje, sünder djippe
woartels. Ik wit like goed as jo, dat
Dit besluit werd vriend Abe noodlottig.
Het ijs, dat al vervaarlijk boog en jam
merlijk kraakte, bezweek onder het ge
wicht van mijn metgezel. Een hevig ge-
scheur en geplas deed me omzien en daar
plaste hij met een angstig gezicht tussen
de schotsen. Gelukkig stond er slechts
ruim een meter water.
„Daar is het al zo,” mopperde hij, terwijl
hij met handen en voeten trachtte op het
ijs te komen, wat hem ook vrij vlug ge
lukte.
„Als een dweil,” verklaarde hij bibbe
rend en zag rood-blauw van de kou.
Abonnementsprijs f 1.90 per kwartaal
(bij vooruitbetaling)
Giro 887926
"f-
b
Yn de wittenskip makket men tsjint-
wurdich gebrük fan in middel, dat bi-
paelde forskynsels skerper en düdliker
ütkomme lit. Dat middel is dan it byld
tige to forgreatsjen of in oare kear it
tempo fan in forskynsel folie rêdder to
meitsjen. Soms ek troch it folie langsu-
mer sjen to litten. Troch dizze kunst
grepen wurdt it proses, hwat men bistu-
deart, djipper yn it ünthald brocht en
ek skerper ütbylde. Yn de film past men
dizze dingen ek wol ta, elk hat wolris
fan dy close-ups sjoen, hwerby in biwe
ging, fan draevjende hynders bygelyks,
tige langsum projekteard wurdt, om alle
ündertdielen fan dy biweging better sjen
to litten. In oare kear wurdt in hiel
libben yn fiif minuten op it doek brocht.
Sa binne der films, hwerby it ütrinnen
fan it sied, de biwoarteling, it groeijen
en ütsprieden fan de blêdden, it kommen
fan de blommen, de bifruchting en de
siedfoarming, yn in pear minuten to
sjen binne. Wy witte dan wol, dat it sa
hurd net giet, al is it tempo hwat lang-
sumer. Dizze methoaden binne tige lear-
sum, hwant hja meitsje, dat wy de kearn
fan de kwestje better en de bykomstich-
heden minder sjogge. De Amearikaenske
korrespondint fan ien fan de greate
blêdden joech dizzer dagen ek sa’n apart
byld fan de tiid, hweryn wy libje.
Om sjen to litten, dat de greate foroa-
rings hoe langer hoe hurder op it minsk-
dom tasetten komme, skreau er it folg-
jende:
,,As wy de tiid fan it minskdom op 50000 dizze minsken hjir net hikke en tein
De heer Gezinus Schrik heeft te kennen
gegeven zijn werkzaamheden als koor
dirigent geheel te willen beëindigen, al
dus deelt men ons mede.
Dat betekent voor de betrokkenen, het
Ned. Kerkkoor van Bolsward, de Bols-
warder Oratoriumvereniging en het Sne-
ker Cantatekoor ongetwijfeld een gevoe
lig verlies, want deze koren hebben uit
ten uit elkaar te rukken. Voor hen was
de winter reeds afgelopen. Ook een paar
kraaien hadden een slachtoffer gevon
den. Toen we het wak tot op twintig
a dertig meter waren genaderd, gingen
de zwanen op de wieken en met hen
de hele zwerm meerkoeten. Het gespat
van de duizenden koetenpoten, het zoe
mend geluid van de wieken van de ko
ninklijke knobbelzwanen en het veront
waardigde gekwaak van honderden een-
den vervulde de lucht. Die konden zo te
zien, nog wel wat winter verdragen.
Alleen één zwaan bleef zitten. Een kla
gelijk gekloek vertolkte zijn vrees en
onmacht. Langzaam naderden we het
dier, dat na een mislukte start in het
wak angstig de komende dingen zat af
te wachten. Tot op enkele meters liet het
zich benaderen, maar toen met een zo te
zien uiterste krachtsinspanning nam hij
een aanloop vanuit het water het ijs
op, dat kraakte onder de druk van de
zware poten en verhief zich ten slotte
met moeite in de lucht.
„Die is net bést mear,” merkte Abe op
en dat was ook zo. Maar ja, vele varkens
maken de spoeling dun en het kleine
stukje IJsselmeerbodem onder het wak
was gauw schoon gevreten. Nou, maar
weer naar de dijk, want het ijs was hier
zwak en onder de enkele centimeters be
vroren water bevonden zich enkele me
ters ijskoud water. Na enige tijd bij de
dijk langs te zijn geschaatst, werd het
witberijpte gras onderbroken door een
enorme koppel koeten die zich uit het
veilige wak gewaagd hadden en zich te
goed( deden aan het korte bruine dijk-
gras. Ze waren echter zeer schuw, want
reeds op 100 m. afstand verhief de kop
pel zich in de lucht en streken in het
daar zijnde grote wak neer.
Vele koeten konden deze afstand echter
niet meer vliegende afleggen en holden
fladderend op hun hoge poten naar het
open water. Enkelen negeerden ons ech
ter volkomen en bleven rustig door-eten.
Een zéér brutale wandelde vlak voor ons
langs de aangespoelde drift de dijkhel
ling op.
„Daar ligt ook een dooie,” wees Abe en
het leek er Inderdaad veel op. Als een
de kop diep tussen de schouders wegge
trokken roerloos in een grote kring op
het witte ijs. Het scheen of ze juist be
zig waren in een vergadering te over
leggen waar ze voedsel vandaan konden
halen.
Nauwelijks hadden we de open plek be
treden of de bijeenkomst werd geschorst.
Onder schorre kreten verhieven de ko
ninklijke vogels zich boven het riet en
vlogen met lome wiekslag in de rich
ting Afsluitdijk.
Hoogstwaarschijnlijk naar de open Wad
denzee. Maar voordat ze geheel aan het
gezicht ontrokken waren, zagen we hoe
één van hen plotseling daalde.
Dat was niet in de haak. Haastig bega
ven we ons naar de neergestreken vogel,
die net buiten het riet op het ijs was
gaan zitten.
Voorzichtig naderden we het dier.
Na een vruchteloze poging om weg te
vliegen, deed hij een paar wankele, on
zekere passen en zakte langzaam in el
kaar.
Deemoedig boog het prachtige dier de
kop, waarin de heldere ogen angstig
blonken naar omlaag. Nu stonden we
oog in oog met een dier, dat de strijd
met de winter verloren had en nu uit
gehongerd op het ijs lag te sterven.
De sterke, brede wieken lagen krachte
loos, terwijl over een maand zijn soort
genoten al bezig zullen zijn met neste
len, als. de winter de sloten niet te
lang in zijn gfeep houdt.
„Hoe moeten we hiermede aan?” vroeg
Abe. „We hebben ook geen brood of iets
dergelijks bij ons.”
We besloten het dier, waar geen gewicht
meer in zat, mee te nemen en probe-
den het thuis bij te brengen.
Met de reiger in de armen' ondernamen
we de terugtocht. Maar reeds na enige
minuten liet de reiger de kop met de
fraaie sierveren slap hangen. Het was
reeds te laat. We besloten het dode dier
in het hoge riet te verstoppen, zodat de
kiekendieven, die laag over de pluimen
op zoek naar prooi, zweefden, hem niet
zouden verscheuren.
„Waarom zouden zulke beesten ook niet
wegtrekken?” vroeg Abe zich verwon
derd af. Ja waarom?
Nog onder de indruk van de dood van
de reiger schaatsten we langzaam terug.
Maar plotseling waren we getuige van
de harde natuurwet die ook hier geldt:
het recht van de sterkste.
Em eenzame meerkoet, die zich van
geen kwaad bewust, op het ijs had ge
zeten, werd plotseling vanuit de lucht
door een kiekendief aangevallen.
Verschrikt nam de koet een aanloop,
maar voor hij zich van het ijs had los
jier stelle, sa as de gelearden miene, dan
soe it sahwat 10.000 jier lyn wêze, dat
de earste biwenners har primitive bi-
skaving bigoun binne. Lit üs,” sa sei
er, „de skiednis nou ris op hwat lytser
skael bringe en dizze 50.000 jier op 50
sette. Hwat byld krije wy dan?”
Hy jowt seis it antwurd:
„Dan soe it tsien jier lyn wêze, dat de
minsken üt har hoalen krüpt binne. Foar
5 jier waerd it earste skrift brükt, 2 jier
lyn kaem it Kristendom op ’e wrald,
njoggen moanne lyn waerd is earste boek
printe, twa moanne lyn üntduts men de
elektrisiteit, foar trije wike de fleanma-
sine, tsien dagen lyn it radio, foar trije
dagen de televisy en juster de strael-
fleantugen.”
Op in hiel nije wize sjogge wy lans diz
ze wei, dat it tempo fan de foroaringen
yn de wrald hoe langer hoe hurder for-
rint. Dat üntgiet üs soms, as wy de for
oaringen meimeitsje yn de deistige sleur
fan it libben. Ja, party lju kinne wol sjen
dat it hiel hwat foroare is by eartiids,
mar hja misse it formogen om to sjen,
dat it yn de takomst jit folie rêdder
gean sil.
Hja sizze op in bipaelde manear: dat
moat ik earst mar ris sjen. Dit liket op
dy lytse jonge, dy’t fan syn mem hear-
de, dat it mei seis wike Sinteklaes wie
en op de manear, dy’t hy fan greate
minsken ófharke hie, mei in wiis gesicht
sei: dat moat ik earst mar ris sjen!
heer Schrik te danken, getuige de uit
nemende resultaten. Dank zij zijn gaven
als musicus, zijn enthousiasme en enor
me werklust wist hij de prestaties van
zijn koren en in het bijzonder die van
het Sneker Cantatekoor hoog op te voe
ren.
De heer Schrik, die dit jaar zijn vijftig
ste verjaardag hoopt te vieren, is de
laatste tijd te druk bezet. Naast zijn
lessenpraktijk is hij o.m. als muziek
leraar verbonden aan diverse scholen en
als kerk- en concertorganist (en nu nog
dirigent) schiet er te weinig vrije tijd
over.
Het spannende en slopende werk van het
100 %-dirigent-zijn eist op de duur te
veel van zijn energie, reden waarom hij,
mede op medisch advies, zijn taak als
koordirigent niet wenst te bestendigen.
Daarom heeft de heer Schrik, na rijp
beraad en niet zonder strijd, zoals hij
ons verzekerde, deze belangrijke beslis
sing genomen. Een beslissing, die voor
hem zelf niet gemakkelijk geweest is en
door zijn koorleden stellig betreurd zal
worden. t
Het is lang niet eenvoudig de grote ver
diensten van de heer Schrik in enkele
regels te schetsen.
Hoogtepunten waren de uitvoeringen, die
in samenwerking met het Sneker Can
tatekoor èn in Bolsward èn in Sneek
gegeven werden.
De bekende grote oratoria kwamen op
het repertoire voor. Ook bracht de heer
Schrik ons hier in kennis met minder
gangbare en hoge-eisen-stellende wer
ken. Wij denken hierbij aan de geslaagde
uitvoeringen van meer recente data,
waarbij de „Grosse Messe” van Mozart
en Verdi’s „Requiem” vertolkt werden.
Al deze concerten werden echter als
„aanvullend” werk gezien, want de jaar
lijkse uitvoeringen van Bach’s „Math-
thaus-Passion” bleven het hoogtepunt
vormen. Hiervoor heeft de heer Schrik
zeer geijverd en. met groot succes.
Met deze korte en zeker niet volledige
opsomming tracht de muzikale mede
werker (J. N.) in ons zusterblad, het
Sneeker Nieuwsblad, de bijzondere ver
diensten van de heer Schrik als koor
dirigent, voornamelijk over de laatste 15
jaar, te belichten.
Wij sluiten ons er van harte bij aan.
Met de uitvoering op Goede Vrijdag a.s.,
waarbij de „Matthaus-Passion” onver
kort gegeven zal worden, hoopt de heer
Schrik dus (als dirigent) voor het laatst
op te treden.
Zijn functie als organist van de Martini
kerk blijft bestaan.
De „Kista Dan” is het eerste Deense poolschip, dat na de ramp met de
„Hans Hedtoft” de haven van Kopenhagen verlaten heeft voor een reis
naar Groenland. De diensten op Groenland zijn hervat, maar de regering
heeft toeslist, dat reizen voortaan op eigen risico gaat.
binne, dat har alderlik hüs hjir net stiet,
noch har famylje en sibben. Mar de
kearn fan de kwestje, sünder de bykom-
stichheden, wurdt troch dit aparte feit,
yn ien kear düdlik. En dy kearn is diz
ze:
Alle plakken, Boalsert en Snits net üt-
sündere, dy’t der net yn slagje de mins
ken safolle to bieden as it moderne lib
ben fregetf, sille deselde wei ütgean. O,
folie langsumer en folie geleideliker.
Dêr gean jierren oerhinne, tsientallen
jierren. It tempo fan Künderbrêge is in
rekordtempo, dat yn Nederlün in tryst
kampioenskip bihelle. Mar it is ek in
teken oan ’e muorre foar üs allegearre
yn it oergreate diel fan Fryslan.
Oerheit en biwenners fan elts plak, dat
takomst halde wol, sil Künderbrêge foar
eagen halde moatte. Minder dan ea meije
de lju bitrouwe op hwat hja hawwe. Op
it foarste plak op har wurkgelegenheit.
Wolle hja der bliuwe, dan leart Winsum
en Bakhuzen, Drachten en Koastertille,
Dokkum en Wolvegea, hokfor kant it üt
moat. De revolüsje yn de bou- en grei-
debidriuwen, bitter needsaeklik, makket
tüzenen arbeiders oerboadich. Hja kinne
net op har Aide sté bliuwe, hja sykje op
oare plakken wurk en brea. Kinne wy
har yn üs doarpen en stedtsjes dat wurk
net jaen, dan stiet it fêst, dat wy har
kwyt reitsje. Dat bitsjut foar de ge
meenten minder ynwenners, minder yn-
komsten, minder mooglikheden.
Dat bitsjut foar de sakelju minder klan
ten, minder omset, hegere ünkosten,
lytsere bisteanskansen. Dat bitsjut foar
de tsjerken en skoallen minder bisikers
en sa draeit de sniebal yn de sinne om
en elk kin de ein wol riede. Dy’t de ta
komst iepen yn de eagen sjen doart en
derby oan lan en folk forboun is, kin,
tinkt my net oars as nei de wapens gri
pe. Wy wolle gjin Künderbrêge, wy
wolle in libben diel fan Nederlan bliu
we. Mar dan sil der folie mear bigryp
komme moatte foar de heechst nuod-
like situaesje, hweryn Fryslan yn dizze
tiid forkeart. Dan moat it wurk fan de
deskundigen en autoriteiten gong krije
troch in machtige folksbiweging yn diz
ze kontreijen.
Dan sille rounom warbere lju harren bi-
riede moatte, hoe’t hja de needsaeklike
opgong fan- har plak, har kontrij birikke
moatte. De sloerderij mei it ETIF-rap-
port oer de Süd-Westhoeke en de stadige
gong fan de Sudergoa-aksje set gjin
seadden oan ’e dyk. Der moat folie mear
en folie hurder oan arbeide wurde.
De takomst mei üs hjir net üntkom-
me.
scherpe kromme nagels in het magere
vogellijf en wiekte de lucht in.
„Dat kreng,” schold Abe en gespannen
volgden we de ongelijke strijd die zich
in de lucht voortzette. De meerkoet
maakte het de rover met zijn grote po
ten zó lastig, dat de kiekendief zijn
slachtoffer losliet.
Schuin fladderde de koet naar omlaag,
onmiddellijk gevolgd door zijn belager.
„,Maar die krijgt ie niet,” riep Abe uit
en snelde naar de vogels.
De koet landde in een klein rietbosje en
voordat de kiekendief hem met een sna-
velhouw had kunnen afmaken, bereikten
we de vogel.
Hijgend en met uitgespreide vleugels
lag het dier op het dode riet.
De meerkoet herstelde zich echter snel
van de achtervolging en spurtte zonder
ons een blik waardig te keuren naar z’n
soortgenoten.
Teleurgesteld cirkelde de roofridder van
het rietland boven onze hoofden. Hoe
wel het zijn eerlijke prooi was geweest,
waren we toch blij, dat we de koet uit
zijn klauwen hadden weten te redden.
Het was onderhand tien uur geworden
en we besloten recht aan recht uit op
huis aan te gaan.
zwart hoopje zat een koet op het ijs.
Maar toen we er vlakbij kwamen, kwam
het dood gewaande dier in beweging en
snelde haastig naar zijn kornuiten.
De harde nageltjes krasten schurend
op het doorzichtige ijs. Maar hoewel de
vogels door honger naar de dijk gedre
ven waren, vertoonden ze nog een grote
levendigheid en schenen ze nog geen last
van de kou te hebben.
Ook in het wak wriemelde een bonte ver
scheidenheid van eendensoorten doorel-
kaar. Tafeleenden, toppers, brilduikers,
enz. enz.
,,’t Lijkt hier wel goed,” was onze me
ning en schaatsten vol goede moed ver
der.
In een grote bocht van de dijk hetzelfde
beeld. Een wak met een tiental zwanen
er in en enige uitgepikte meerkoeten op
het ijs er rondom. Ook hier zag de dijk
zwart. Deze meerkoeten en ook enige
smienten lieten zich tot dertig meter be
naderen, voordat ze hun ontbijt in de
steek lieten. Boven ons, naast ons, voor
ons en achter ons vlogen de koeten vlak
bij ons langs. De lucht was vol van het
geruis van de vele wieken. Het hoge
gefluit van de smienten klonk echter bo
ven alles uit. Maar aan de uitwerpselen
op het ijs was wel te zien, dat de koe
ten en eenden aan de zeedijk nog een
goede dis hadden.
Ze haalden het wel op een enkele na.
„Nou maar naar de Waard,” besloten we
en zetten koers naar het riet-eiland.
Dit was een gevaarlijk stukje, want nu
moesten we dwars over de oude vaar
geul. Maar zonder ongelukken bereikten
we de overkant. Ook de waard zag er uit
als een sprookjestuin. Traag bewogen de
rotan dikberijpte stengels zich in het
koeltje. Men waande zich in een uitge
storven deel van de Noordpool.
Maar ook hier, in deze vredige omgeving,
ontrolde zich voor onze ogen enige dra
ma’s.
Een witte strook roffelig bomijs om
zoomde de sprookjeswereld. Krakend
stapten we door het broze ijs waar we
tot aan de enkels in verdwenen. Geluk
kig stond er weinig water onder.
Een witte regen ruiste op ons neer toen
we ons een weg door het hoge riet baan
den.
Het was onwerkelijk stil en we verwach
ten ook hier nog iets aan te treffen.
„Zullen we maar terug?” stelde Abe
voor, terwijl hij zijn schouders afklopte.
Voor ik antwoord kon geven vlogen,
waarschijnlijk opgeschrikt door zijn stem
een drietal reigers voor ons op.
Als afgesproken liepen we naar de plek
waar ze opvlogen. Op een kleine open
plaats, omzoomd door lage dode biezen,
stonden een twintigtal blauwe reigers, gemaakt, sloeg de rover zijn zwarte 1 eindelijk veel aan de kundigheden van de
Om een indruk van het vogelleven rond
om de Makkumer Waard te krijgen,
werd besloten om dinsdagmorgen in alle
vroegte een tocht over het bevroren Ijs
selmeer te maken.
Met de schaatsen in de hand, de camera
over de schouder wandelden we naar de
zeedijk. Het zou een vrij gevaarlijke rit
worden. Het ijs was nog zeer Onbetrouw
baar en het gevaar, dat voor ons in de
dicht gevroren en nog open wakken
school, werd door de mist aanzienlijk ver
groot.
„Ik hoop niet, dat ik er dóór ga,” merk
te vriend Abe op, terwijl hij zijn handen
om de oren drukte.
Indien hij geweten had, wat hem te
wachten stond die morgen, was hij
hoogstwaarschijnlijk weer terug gegaan.
Vanaf de kruin van de zeedijk staarden
we uit over de bevroren vlakte, die zich
in een grijze oneindigheid oploste. Aan
de voet van de dijk vlogen krassend en
kele kraaien weg, maar verder hóórde
nog zag men een levend wezen, 't Was
onwerkelijk stil.
Maar hóór. Uit de mist klonk klagend
het korte „kloek, kloek” van de wilde
zwaan. Daar was vast een wak. Er heen,
maar voorzichtig aan. Het ijs was bij
de wal vrij sterk en donker spiegelend
glad. Met snelle slagen reden we in de
richting vanwaar het geluid kwam en
waren spoedig in de mist opgelost.
Daar klonk het weer, veel dichter bij
nu.
Ook aan het ijs was te merken, dat we
bij het wak kwamen. Het begon knap
pend te kraken en grote scheuren scho
ten voor ons uit.
En daar was het wak. Als een grote, don
kere vlek tekende het zich in het ijs
af.
Dichterbij gekomen, bleek de zwarte
streep echter uit enkele duizenden koe
ten te bestaan. Maar niet alleen koeten.
Tientallen zwanen zwommen onrustig
met hoog opgeheven koppen voornaam
heen en weer.
Voorzichtig gleden we nader. Op de rand
van het wak zaten enkele mantelmeeu-
wen met felle snavelhouwen enige koe-
3 e week februari IS) 34
Namens alle leden van de R.K. Dam
club „De Favoriet” brengen wij dank
aan Petrus Heeringa, dansleraar te Wom-
mels, voor de voortreffelijke wijze, waar
op hij ons gedurende het seizoen 1933-
1934 de meest moderne dansen heeft ge
leerd.
Chroom heren polshorloge f 1,95. J. F.
Repko.
Opgemaakte wiegen f 7.75. R. P. de
Boer.
Voor de F
mutsen. P. O. van'der Klei.
Mussert heeft de regering de slaaf ge
noemd van de knoeiende corruptie, par
tijbonsen, een uitdrukking die minister
president Colijn hem erg kwalijk heeft
genomen.
In Makkum vestigen zich steeds meer
gezinnen, die bij de vesserij betrokken
zijn.
Door het gemeentebestuur is reeds een
visafslag ingesteld. Tot opslager is be
noemd de heer G. J. Reijns van Enk-
huizen.
10-jarig bestaan C.A.B., in Bolsward
Tot opvolger van de heer H. M. Nijk
benoemd tot consul van de A.N.W.B.
de heer N. J. Popma, Polstraat 10, Bols
ward.
„Lichte, tot matige vorst en in het gehele land bijna mist,” dat
dat was het weerbericht, dat maandagavond door de radio klonk.
Dat beloofde niet veel goeds. Voor de mensen niet, vooral voor hen,
die de wegen op moesten en ook voor de vogels niet. Want, hoewel
de-term strenge vorst nog niet in het weerbericht geklonken heeft
en van de elfstedentocht nog geen sprake is, ziet het er voor
onze gevederde vrienden niet zo rooskleurig uit.
Vooral voor de watervogels en met name de meerkoeten niet.
■-
ÜWx- .''V..;v.:..
