ER VINDT EEN UITTOCHT
UIT DE LANDBOUW PLAATS
r
der
Doniaruters op e planken
De boerenstand mag niet verpauperen
i
to sizzen
Fau de Marl iny loer
Tj. de J
Verboden voor
handarbeiders
Zilveren filmpjes
le week december 1938
STREEKBLAD VOOR WEST- EN ZUIDWEST FRIESLAND
Verschijnt in: Bolsward, Baarderadeel, Hennaarderadeel, Hindeloopen, Wonseradeel, Workum en Wymbritseradeel.
102e JAARGANG
No. 93
DINSDAG 3 DECEMBER 1963
MEVROUW KENNEDY KNIELT AAN HET GRAF
PIET
L.U
op (hy hat noch hwat mear oan hwant it
moat net to rüch'
in aerdich nümerl
It stik seis sit net safolle yn.
Dit moatte jo wol wite
Net gund brea wurdt in bulte iten
Verschijnt DINSDAGS en VRIJDAGS
Uitgave: A. J. OSINGA N.V., Bolsward
Administratie- en Redactie-adres:
Marktstraat 13
Tclef. 2451 - Na 18.30 uur 2305 of-2335
(05157)
Abonnementsprijs f 2.40 per kwartaal
(bij vooruitbetaling)
Giro 887926
Advertentieprijs: 15 cent per mm
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
Contractprijzen op aanvraag
miet en noch gjin wike letter wie dit al
van suikerbieten en hij was i
der verbaasd te moeten vaststellen, dat
deze teru.
is, hoewel onze bodem bij uitstek geschikt
Mevrouw Jacqueline Kennedy in gebed aan
graafplaats Arlington. Links de perschef van
rechts John. J. McNally Jr. van de staf van het Witte Huis.
Mussolini heeft een tentoonstelling „te
gen de burgerlijkheid” georganiseerd.
Handen geven, hoeden afnemen, namid-
dagthee, ganzebordspelen, alsmede ’t uit
drukking geven aan gevoelens van mede
lijden tegenover de Joden wil Mussolini
als „te burgerlijk” afschaffen.
Algemeen wordt de boerenstand Voorgehouden dat men het beste met haar voor
heeft. Dat de boerenstand in de E.E.G. een goede toekomst heeft, aldus gistermorgen
Ir. G. J- A. Bouma Li. van Kimswerd, in zijn openingsrede ter algemene vergadering
van de Fr. Mij. van Landbouw te Leeuwarden. Maar nu ieder jaar opnieuw blijkt,
dat, ondanks de goede wensen en de veel belovende geluiden, de omstandigheden
voor de boerenstand steeds slechter worden, is er een toestand bereikt, dat de boeren
deze verhalen niet meer geloven.
TWA GREATE BILEIDSFOUTEN
As men op it heden bilüstert hwat yn it
agrarysk flak de minsken it measte dwers
sit, dan komt men grif by de beide wriuw-
puntende lanprizen en de molkpriis to-
rjuchte. Slach op slach wurdt men forrast
troch nijtsjes, dy’t frjemd yn ’e earen
klinke, as men dêrneist de klaechsangen
heart oer de bidriuwsütkomsten.
Earst wiene it de stikken lan to Burchwert
hwer’t f 3800,— bitelie waerd per pouns-
wer it heechste net, hwant doe waerd
Longerhou lan forkoft foar net mind
as f 4200,- de pounsmiet.
fuotljochten brocht: „Anke springt yn ’e
Bütenhaven De auteur fan it stik is Joh.
Zonruiter üt Bloemendaal. wylst it yn
it Frysk oerset is troch A. Tuinman.
Dit blijspul fan tige resinte datum, wie
noch mar ien of twa kear yn Fryslan op-
fierd. Neffens üntfongen meidielings,
stiet it op it heden al op it reportoir fan
sa’n 30 toanielforienings. De namme ünt-
lient it stik oan in forhael fan in famke,
dy't yn it wetter springt om in hountsje
to rédden.
It gefolch is, dat hja seis rédden wurde
moat troch in jongfeint, hwer’t hja ton-
earsten fanwegen de „stan” neat fan wit
te wol, mar alsa njonkelytsen fait hja fan-
sels yn syn earmen. Hja wurde it tige iens
en it blykt einsjebislüt ek noch in kar dat
wol foar it famke ütkin. It stik is pleatst
tsjin de eftergroun fan in badhotel mei
in seiskip kontrastfiguren. In stive sedige
dame mei har man, in sa nou en dan üt
’e ban springende ambtner. De toaniel-
mogeiikheden binne foar it stik uteraerd
nochal biheind. Bygelyks it rédden fan
Anke üt ’e haven kin net fortoand wur
de, wol komt „omke” yn syn swimbroek
en fierders jowt hy ek
droechswimmen wei.
Geleerdheid welft
Zich over Delft
’t Is allemaal
Professoraal
Van Blommenstein
Van Lelystraat
Intellect rein
Zeer hoog karaat
Kennis vereent
Dus op ten strijd
Geen domme eend
In onze bijt
T immerman Kwant
Let op je stand!
Jij hoort toch heus
Bij ons niet thuis
’t Woningbestuur
Weet het secuur
Jij converseert
Vast niet „geleerd’’
Krijgt nooit contact
Veel te vervlakt
Wij timmeren hoog
Houd het in ’t oog
Bef, witte boord
Alleen bekoort
Timmerman Kwant
Ga vlug aan kant
De grootste helft
Denkt echter, Delft
Slaat de plank mis,
Deze zaak is
Niet wat je noemt
De burger roemt
Bescheidenheid
Hoort tot haar spijt
De schotjesgeest
Die nooit geneest
Timmerman Kwant:
Delft bouwt op zand!
Hy neamde dit in forbliidzjend teken.
Nei mienskiplik sjongen fan it Frysk
Folksliet kaem alderearst de boerinne fan
Jongemastate foar it front. Dizze sportive
hynstefreondinne (frou Van der Weg)
is earelid fan de ruterforiening en hja
prestearret it elke winter op en nij om
in bydrage to leverjen oer itselde théma:
har fantasije is blykber ünütputtelik. Hja
deklamearre in eigenmakke fers hweryn
’t hja in persoamfikaesje joech fan in
folie by de merrie-mem. Der waerd mei
tige nocht nei harke.
De libbene folie kaem ek oan bod en wol
as haedpriis fan de greate jierlikse for-
lotting. De winner op lot 374 wie in aki
Wommelser, de hear F. van der Velde,
nou weneftich yn Terwispel.
As toanielstik waerd dizze joun oer de
De krite Boalsert sil opfiere „De skoaijer”
toanielstik fan J. Fabricius yn oersetting
fan N. Uden Masman.
De zangvereniging „Voorwaarts” te Bols
ward herdacht haar 25 jarig bestaan. Het
eerste bestuur bestond uit: W. Spoelstra,
mevr. Zuithof-ter Hoor en J. Wijnstra.
De werkeloosheidslastcn voor de gemeen
te Wonseradeel zijn op f 75.000,ge
steld.
En mei rjucht freget men, hokfoar kant
giet dit nou üt? Sok lan kin faeks 60
goune jier hier dwaen en dat bitsjut dus
1J/2 of 2% rinte. Nou kin men dizze din
gen fan twa kanten bisjen. Oan de iene
kant steane de sabere bidriuwsütkomsten,
dy’t dizze sommen alhiel net billikje.
Sjocht men der allinnich nei, dan is it
healwiis dwaen, dêrmei üt. Mar men kin
it ek oars bisjen. Nei de oarloch is it
kosten peil fan alles trije kear sa djür wur-
den, of wol men it oars sizze, is de keap-
wearde fan de goune ta in trêdde sakke.
Hwerom soe dan it lan en de pleatsen foar
deselde priis forkoft wurde moatte?
Dy keapprizen hawwe tweintich jier op
slot sitten, earst troch de bisetters, letter
troch üs eigen regearing. Mar yn dy twein
tich jier is der gans hwat foroare. De mol-
ke kaem fan 7 op 30 sinten, in kou fan
hündert ryksdaelders op tüzen goune.
Kin men folhalde, dat yn sokke omstan-
nichheden lan en pleatsen mar gelyk bliu-
we moatte? Towyl elk trije oant fiif kear
safolle lean of salaris en trije of fiif kear
safolle foar syn produkten barde, kin men
sizze, dat elk, dy’t lan of pleatsen hat mar
op itselde stean bliuwe moat? Yn greate
dielen fan it lan liet men sjen, dat it lib-
ben dwers troch dy bipalingen hinne briek
en mei swart jild bitelie, hwat mei wyt
net mocht. En hjir leit nou de greate fout
sa wol fan de organisaesjes as fan de re
gearing beide. Hja wisten wol, dat dit net
goed en net billik wie, dat de lanhearre
tokoart dien waerd, mar hja rieden op de
koarte baen en tochten, dat it sa yn elts
gefal foar har wol noflik wie. De regea-
ring koe, troch de fiksy fan lege hieren
wettelik fést to halden, de kostprizen leidelik wei nei in reedlik peil to kom-
It is alhiel yn ’e styl fan ’e wille ütbylde.
In fêste tried üntbrekt wolris hwat, mar
de grapkes en snédige setten fan „omke”
dogge it wol sadanich, dat it omraek op
’e laitsspieren wurket. Elk, hwa’t in pear
uren fan fleur freget, kin dit stik tige by
tige waerdearje.
De Doniaruters ha it yn in wikemannich
tiid ynstudearje moatten. Foarhinne wie
Leendert Miedema harren betüfte regis
seur, dit jier naem Arie Feitsma de saek
waer, om’t Miedema it to drok krige. It
bliek üs, dat ek Feitsma der sekuer foar
birekkene is. De rolfordieling wie prima
regele.
Tj. Boanstra (Geart Hakkebord) is in spi
jer dy’t sünt lang it klappen fan de toa-
nielswipe kin, dat. bliek ek dizze kear, hy
levere forantwurde wurk. N. Posthuma
(Fimke, de frou) makke in treflik debüt.
G. Joustra fortolke de rol fan Anke, it
famke fan de titelrol. Hja spile wakker
bihearske en foldie pürbest.
A. Lanting (Frans Tadema) hie neffens
üs de dreechste opjefte. Hy moast him
oanstelle as de losbannige omke, dy’t wer
yn syn twadde jeugd komd wie troch it
snuven fan de „zeelucht”. Lanting leit
soks omraek, der sille net folie boeren
wêze mei sokke flotte toanieljeften. Frou
Van der Weg (Aly, de stive dame) bang
fan alles hwat „bleat” is, makke har rol
ta in echt libbene ütbylding. Foars, stroef
en har net sa noatfêste man flink kappit-
teljend.
J. Bootsma (Sjef Haanstra, monteur) wie
yn syn forhalding ta Anke tige natuer-
lik. Hy kin him aerdich flot by famkes
oanpasse, S. Smeding (Reinder Heech-
terp) spile prima, hy hie allinne in hwat
üntankbre ról. De léste Anke de Vries
(Tine, de tsjinstfaem) wie sa’t men dat
fan har wend is, frij yn har optreden mei
de juste toanielknepen. Stik foar stik bi-
anderen de spilers(sters) oan ’e forwach-
tingen.
It publyk toande dit oan ’e ein, troch in
dinderjend handsjeklappen.
It kapwurk waerd forsoarge troch de hear
Van der Duim fan Boalsert. Dizze fak-
man hoecht gjin oanbifelings, hwat hy
levert is óf.
De musikale omlisting joech it trio
„Skoer Ut” fan Turns. Hja binne foar
Wommels en omkriten gjin ünbikinden,
wurde wit hoe faek frege foar meiwur-
king oan bünte jounen, in biwiis, dat hja
yn 'e smaek falie. It wie hast tolve ure
doe’t de foarsitter mei in koart slutings-
wurdtsje de joun einige. Meienoar waerd
noch songen; „Hwer’t de dyk it lan om-
klammet”.
Freed is de twadde opfiering, ek Mak-
kum en Skettens stean noch op ’e list. De
Doniaruters sille wis net oer bilangstel-
ling to klaeijen ha. Rest üs noch efkes
waerdearjend to neamen de byderhandte
soufleuse fan it stik: Foekje van der Zee.
Ruters, it petsje óf foar jimme prestaes-
jes.
Hwat hat Qabe Sbroar
üs hjoed
Dizzer dagen hat jitris bliken dien,
dat de Doniaruters fan Hinnaerderadiel
ek mei har toanielprestaesjes aerdich op
peil bliuwe. De earste fan harren kultu-
riele kontaktgearkomsten yn dit seisoen
mei dan ek sünder mis in sukses neamd.
ek de jounen to Makkum en Skettens bin
ne goed slagge.
De seal fan Weima to Wommels wie li-
kernóch biset doe’t de Doniafoarsitter,
Tys van der Weide, mei inkele bigroe-
tingswurden de joun iepene. Yn it by-
sünder waerden boargemaster en mefrou
Alta, allyk de wethalder wolkom hjitten.
De foarsitter sei fierders, dat in gearkom-
ste as dizze in klear biwiis is, dat er op ’t
plattelan mei syn tanimmende mechanys-
Ke ünti owing dochs ek noch ynteresse
foar it hynder bistiet.
drukke, de hietdeboer treaste him mei to
sizzen, dat hja eartiids wol ris fierst to
folie bitelle hie. En it wiene mar inkel-
den, dy’t fuort nei de oarloch ynseagen,
dat hja op dizze wize de eigendom to
koart diene en de needsaeklike moderni-
saring en fornijing ünmooglik makken.
Boppedat, dat de keapers fan de produk
ten yn binnen- en bütenlan profitearden
fan dizze utforkeapprizen. Mar dat woe
men net sjen. Hja hiene bigripe moatten,
dat it billik en winsklik wie, de hieren
geleidelik mei al it oare oan to passen
oan it priispeil fan nou.
Dan hiene de bihearske keapprizen ek
bliuwe kind, hwant dan wiene dy ek ge
leidelik omheech gien. Ommers dy waer
den birekkene nei de skjinne hier. As de
hieren keppele west wiene oan de agra-
ryske yndexsifers, dan wiene de forhaldin-
gen biwarre bleaun. Dan wie de molk
priis ek dêrneffens birekkene en hiene de
eigners har bisit fiks ünderhalde en for-
betterje kind. Mar der wiene sterke yn-
floeden, dy’t bisochten lans dizze wei de
eigendom f an binnen-üt to slopen om dan
mei destomear kans op steatseigendom
oan stjüre to kinnen. Dat nou krekt op
dit stuit de keapprizen frij makke binne,
towyl.de ünrést op ekonomysk gebiet fan
dei ta dei tanimt, hat dy died bysünder
üngunstich makke. Mar yn wêzen koe it
sa ek net bliuwe. Wearde is nou ien kear
folie mear in feit fan it libben as fan de
wet en op den dür nimt it libben syn
rjuchten altyd wer werom. Al mei al bin
ne tweintich kostbere jierren formuozze
en dy komme net werom. De iennige wei
is nou, de hieren romte to jaen om ge-
Bolswards Nieuwsblad
Ten aanzien van het aardappelbeleid is
heV onze mening, dat de regering in de
toekomst af moet zien van ingrijpen in de
prijsvorming dan wel het leggen van een
bodem in de markt verband houdende met
de kostprijs.
men. Soe men dat net dwaen, dan herhel-
let him de histoarje, ek op dit gebiet. Yn
it Ijocht fan de ynternasionale gearwur-
king sille ommers net allinnich de lan
prizen, mar ek de hieren nei mekoar ta
groeiije moatte, oars soene de prizen yn it
E.E.G.-forban dochs noch üngelyk bliuwe
en dér sille üs partners nea genoegen mei
nimme. De greate en greatste flater, dy’t
al dizze jierren makke is leit him hjir yn,
dat de prizen fan de lanbouprodukten in
bilangrike kostenfaktor net opnomd haw
we, to witten de folsleine kapitaels, ün-
derhalds- en ófskriuwingskosten fan de
pleatsen. Dit hat in kapitale fout west,
hwert fierst to min minsken each foar
hawn hawwe en dy’t him nou wreekt.
Mei de molkpriis is de oplossing fan al
de rebülje dochs sa stimpel as in glês wet
ter. As de regearing yn har rjuchtpriis
alle kosten opnimt, dus de folsleine eig-
nerslésten en de dêrby passende hier, dan
kin gjin boer, dy’t syn forstan goed brukt,
jit biswieren hawwe. De rrjolkpriis op in
fést bidrach to setten, siz mar sawn sturen
is in folslein willekeurige leuze. De molke
moat kostje, hwat hy oan produksjekosten
op in ekonomysk en sosiael goed lieden
bidriuw koste hat. Dat is de rjuchtfeardige
priis. De hünderten L.E.I.-bidriuwen bin
ne der om it gemiddelde fan dy kostpriis
fést to stellen. En as dy alle Kosten, ek
fan pleats en lan, risiko en ündernimmers-
bileanning, dêryn biflappe, dan kriget it
boerebidriuw it founemint, hwert it nou
al dizze jierren ta skea fan üs lan en boe-
refolk oan hapere hat.
het graf van haar man op de be-
het Witte Huis Pierre Salinger,
ringen de bedrijfsuitkomsten telkenjare
slechter worden dan komt het ogenblik,
dat de maat vol is. Dat ogenblik is be
reikt.
Het zijn deze omstandigheden, die het
hoofdbestuur van onze Friese Mij, van
Landbouw hebben geleid tot het doen van
een volkomen ongebruikelijke stap. Wij
willen trachten tezamen met alle boeren
in Nederland een beroep te doen op rege
ring, onze volksvertegenwoordiging, ja
op ons gehele Nederlandse volk, een be
roep om te voorkomen, dat een groot deel
van onze boerenstand te gronde gaat.
Het is niet in het belang van Nederland
wanneer de boerenstand verpaupert. Het
is om deze redenen, dat wij hebben ge
meend ons ook te moeten wenden tot de
organisaties op confessionele grondslag.
Het is ons bekend, dat ook onder hen een
grote onrust heerst.
Wij hebben in ons program van actie ge
steld, dat wij er naar zullen streven één
geluid te laten horen omtrent de nood, die
in de landbouw heerst. Zowel de afde
lingsbesturen, de gewestelijke-, als de lan
delijke besturen zouden hier moeten sa
menwerken. Wij kunnen niet geloven, dat
de regering geen gehoor zou willen ge
ven aan onze dringende vraag om bijstand
wanneer wij eensgezind zijn.
In de eerste plaats vragen wij voor het
lopende tijdvak van 5 maanden een melk
prijs van 35 cent bij 3.7 vet. Hierbij
gaan wij uit van de prijs nodig geacht
door de commissie melkveehouderij van
het K.N.L.C.
Onze vraagprijs is verhoogd in verband
met de hogere produktiekosten. de nieu
we loonronde en de kosten van de be
drijfsgebouwen.
In de tweede plaats vragen wij prijzen
voor de akkerbouw, overeenkomende met
het sociaal-economische klimaat in Neder
land. Dit betekent f 75,voor 1000 kg.
suikerbieten bij een suikergehalte van
16 en f 4,— per 100 kg boven de hui
dige graanprijzen.
Er vindt reeds een uittocht uit de land
bouw plaats, die grotere omvang aan
neemt dan men zich veelal bewust is.
De inspecteur van het landbouwonderwijs
in het noorden heeft een week geleden
in een rede meegedeeld, dat de bezetting
van de lagere landbouwscholen de laatste
jaren zodanig is teruggelopen, dat van de
23 scholen er 14 zullen overblijven.
In de loop van zijn rede schatte de inspec
teur dat van de 20.000 landbouwbedrij
ven in Friesland er slechts 10.000 opvol
gers beschikbaar waren.
Het is zaak zich er op te bezinnen hoe
ver deze uittocht uit de landbouw zal moe
ten gaan, aldus de heer Bouma.
Onlangs heeft de bisschop van RoermonI
Mgr. W. Bekkers, volgens het Dagblad
voor Oost-Brabant, een klemmend beroep
gedaan op het Nederlandse volk en de re
gering om al het mogelijke te doen de
boerenstand uit de impasse te helpen,
waarin hij geraakt is. De bisschop sprak
over een „knellend probleem, het groot
ste, dat Nederland nu kent”.
Het gaat de boerenstand op het ogenblik
bijzonder slecht. Wanneer het Nederland
se volk en de Nederlandse staat aldus de
bisschop, niet in staat is om het leed en
de zorg van de boer op te vangen, dan
blijven zij ernstig in gebreke.
De boer is ook nu nog onmisbaar in het
maatschappelijke leven en alle internatio
nale landbouworganisaties verklaar ik
schuldig, wanneer ze niet met intense zorg
het knellend probleem van de boeren, 't
grootste, dat Nederland nu kent tot op
lossing brengen. Dat er leed wordt gele
den zullen we nooit eerder uit de mond
■van de boer zelf vernemen, dan nadat hij
alle moed heeft verloren. Maar ik bid en
smeek, dat allen, die hieraan iets kunnen
doen het nooit zover zullen laten komen”,
sprak de bisschop.
Wanneer thans overal in ons land, de on
tevredenheid onder de boeren, zodanige
vormen heeft aangenomen, dat voor ern
stige uitbarstingen moet worden gevreesd,
dan is het noodzakelijk een ernstig beroep
te doen op onze regering en op het Ne
derlandse volk.
De boerenstand vormt in het algemeen 'n
rustig deel van onze samenleving, maar
deze bevolkingsgroep verkeert langzamer
hand in een zodanige toestand, dat het
verstandig is naar hun rechtmatige klach
ten te luisteren.
Want niet alleen de weidebedrijven heb
ben moeilijkheden. Ook de akkerbouw
bevindt zich in grote zorgen.
Door een te laag vastgestelde prijs van de
suikerbieten is de laatste drie jaren het
uitgezaaide oppervlak met 25% ingekrom
pen. Er wordt te weinig suiker voor het
Nederlandse verbruik verkregen. Tegen
hoge prijzen moet het ontbrekende wor
den ingevoerd. Prijzen welke thans bijna
het dubbele bedragen van die, welke de
boer ontvangt.
De suikerfabrieken moeten duurder wer
ken omdat de aanvoeren te klein zijn en
de vaste lasten zwaarder drukken op een
kleinere aanvoer.
Op de algemene ledenvergadering van de
vereniging van Nederlandse Suikerfabri-
kanten en Raffinadeurs, 14 november ’63
te Groningen gehouden, sprak de heer
Henri de Veyrac, secretaris-generaal van
het Comité van Europese Suikerfabrikan-
ten.
Hij wees op de teruggang van de uitzaai
in het bijzon
deze teruggang in Nederland het sterkst
is, hoewel onze bodem bij uitstek geschikt
is voor de suikerbiet en onze suikerindus
trie aan de spits van de vooruitgang staat.
In dit verband meende hij ernstig te moe
ten waarschuwen.
De vereniging zond een telegram aan de
minister-president en aan de minister ,van
Landbouw, waarin grote bezorgdheid
werd uitgesproken over het voortduren]
teruglopen van de uitgezaaide oppervlak
te suikerbieten.
Met de grootste nadruk werd aangedron
gen op een zodanige richtprijs voor de
oogst 1964 dat een uitzaai van 90.000 ha
kan worden verwacht.
Deze oppervlakte is nodig om de binnen
landse markt van suiker te voorzien. In
middels heeft de Nederlandse Vereniging
voor de Suikerwerk- en Chocoladeverwer-
kende Industrie adhesie betuigd aan de
inhoud van het telegram.
De akkerbouwer voelt zich voorts ernstig
benadeeld door het ingrijpen in de vrije
prijsvorming en de uitvoer van eetaard-
appèlen, wanneer gevreesd wordt voor
hoge prijzen van deze voortbrengselen, zo
als thans reeds een aantal malen is voor
gekomen.
Aldus worden hem alleen de slechte kan
sen gelaten. Hij wil dat deze prijzen zul
len worden vrijgelaten of hij verwacht,
dat de regering gedurende het gehele ver
koopseizoen een bodem in de markt zal
leggen, zodat hij niet alleen de kwade
kansen heeft, terwijl hem de goede wor
den ontnomen.
De toestand is zo gespannen geworden,
dat men voorzichtig moet worden met de
uitlatingen, welke men in boerenkringen
doet. De boeren hebben genoeg van ver
halen over een goede toekomst in de EEG
die na 1970 zou optreden.
Een toekomst die slechts voor weinigen
zal zijn weggelegd wanneer de verhou
ding tussen inkomsten en uitgaven op hun
bedrijven blijft zoals die tot nog toe is
geweest.
Zij zijn vooral hierdoor verontrust, dat
niemand kan aangeven welke bedrijfs-
grootte bepalend zal zijn voor het bedrijf
dat dan wel in de toekomst zal kunnen
bestaan.
De boeren zijn nimmer onwillig geweest
zich aan te passen aan gewijzigde omstan
digheden. Zij hebben zich tot het uiterste
ingespannen. Ze hebben hun bedrijfsvoe
ring volkomen gewijzigd. En wanneer dan
niettegenstaande hun grote moeite en zor
gen, hun omschakeling en hun harde wer
ken, hun grote investeringen en verande-
