Eerste steenlegging Bolswards
Raadhuis plechtig herdacht
een
„praalbloeme
„Paleys der stadt"'
aan de algemene erekrans"
ft j
Fan de Mar tiny toer
X
üs hjoed p
to sizzen
STREEKBLAD VOTR WEST- EN ZUIDWEST FRIESLAND
Gouden filmpjes
Gevangenen exposeren
hun schilderijen
DINSDAG 14 APRIL 1964
103e JAARGANG
No. 29
Wymbritseradeel.
MEXICAANSE KINDERHULDE VOOR KONINGIN EN PRINSES
Mijne Heren Leden van de Raad,
Tj. de J.
Advertentieprijs: 15 cent per tnm
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
Contractprijzen op aanvraag
Mynhear de foarsitter,
Komselden sil it yn de öfroune 350 jier
bard wêze, dat de froede mannen fan
Boalsert yn it tiidsbistek fan ien wike
foar de twadde kear oproppen waer-
den en dat noch wol foar in gearkomste
dat it hoe langer hoe mear needsaeklik
is en hoe langer hoe minder kwea liket
to wêzen. Dat is ek op dit terrein om
raek wier wurden.
De prizen sakken net, mar riisden aloan
fierder, de leanen yn de lanbou binne al
seis kear oer de kop, de boukosten ek
en it ünderhald fan itselde. En jit altyd
is de stiging fan de hieren fier binefter
bleaun by in reedlike forgoeding fan it
brüken fan oarmans guod. It béste bi-
wiis fan de Onredelikens blykt Ot de
feiten, hwant neffens deselde regearing
waerd der safolle Onder de tafel troch
bitelle, dat hja op 1 jann. 1963 de keap-
prizen fan lan en pleatsen frij liet. Doe
binne dy keapprizen mei sprongen om-
heech gien. Hwat my nou it measte for-
baest is it feit, dat de regearing troch
de müle fan Marijnen en lêstendeis ek
fan Biesheuvel forklearre hat, dat dy
hege prizen net Onreedlik wiene, as men
se forgelike mei de algemiene priissti-
ging fan oare dingen. Wolnou, as dy pri
zen fan 6 oant 10.000 goune de H.A.
reedlik binne en as dêrby in pleats fan
de tsjintwurdige wearde yn gebrük jown
wurdt, „hoe ter wereld” kin men it dan
goed fine, dat de eigener dit forhiere
moat tsjin de hiernoarmen fan hjoed.
Soe minister Biesheuvel ris in kalkulaes-
je jaen wolle fan it rendemint fan in
greidpleats fan 25 H.A. Of hoecht dat
net?
Is in reedlike forgoeding foar it brüken
fan oarmans eigendommen net noadich?
Mar stil trochgean mei öfbrüken
mar net dêrfoar bltelje? Giet de roof-
bou op it agrarysk bisit syn filfte lus
trum yn ’e mjitte? Dat sil dan in great
feest wurde
Een tentoonstelling van schilerijen die
in Londen grote belangstelling wekt laat
het werk zien van mannen die in de ge
vangenissen van de Britse hoofdstad ge
vangen zitten. Vele van de zeventig
schilderijen hebben een ontspannings-
thema, bijv.: een man achter tralies die
duiven vrij ziet vliegen, gezellige tafreel-
tjes bij de huiselijke haard Dit is
de eerste openbare tentoonstelling van
dergelijk werk en het doel van het pro
ject is om het publiek tot het inzicht te
brengen dat mensen die naar de gevan
genis gaan niet noodzakelijkerwijze on
gevoelig, analfabeet of verspiller zijn.
Een schilderij dat zeer de aandacht trekt
is „Tenement in het East” dat, tezamen
met andere stadsgezichten, is ingezonden
door een gevangene van middelbare leef
tijd, die na zijn straf te hebben uitgeze
ten beroepsschilder hoopt te wprden. De
organisatoren overwegen om de tentoon
stelling tot een jaarlijks terugkerende
gebeurtenis te maken.
Abonnementsprijs f 2 40 per kwartaal
(bij vooruitbetaling)
Giro 887926
Doch jou saken grounich
Mar dan koart en bounich
Verschijnt DINSDAGS en VRIJDAGS
Uitgave: A J. OSINGA N.V, Bolsward
Administratie- en Redactie-adres:
Marktstraat 13
Telef. 2451 - Na 18.30 uur 2660 of 2335
(05157)
Bolswards Nieuwsblad
Aanbesteding van ’n weeshuis te Sneek.
De gunning werd aangehouden, de in
schrijvingsbedragen waren niet in har
monie met de begroting.
Adv.: Heden overleed mijn trouwe
knecht J. G., die mij ruim 28 jaar goed
en eerlijk heeft gediend. Zijn heengaan
zal bij mij in dankbare herinnering blij
ven.
stedhüs is himmel as in fryske hüsfrou,
net pronksk, mar wit wol fan moai mei
syn rococo-bordes as in madeljon op it
boarst. It is eptich, kreas, kein, sier
lik hast. It hat tagelyk hwat fan in
forteller fan aide stoarjes mei syn
moarekop yn de gevel en it mes fan Ipe
Willems, mei syn kasjot, syn sanglês
en 10-üre-klokje.
As men de winteltrep opgiet, priuwt
men de sfear fan ieuwen lyn en is it oft
de tüd stil stien hat. Dochs is it gebou
net aldfrinzich. Ek foar de bisiker fan
hjoed de dei is it freonlik en ynnim-
mend, it döcht jin hwat. It is fan hege
Alderdom net allinne, mar ek fan in bi-
stille wysheit. Boppe üs hollen wurdt
üs by elke gearsit it-SALES POPULI
SUPREMA LEX foarhalden, it hell fan
it folk de heechste wet en it „Siet toe
wat ghij doet”, de „vermaninghe des
Konings”.
It is in hüs mei karakter. Hwat oer-
moedich boud mei syn toer op souder
rint it stint jierren mei in kruk, de pyl-
der yn de Vierschaar. Hjir is yndied oan-
wêzich hwat Keikes neamde Alderdom
mei graesje. Hjoed sizze wy it Gysbert-
om en de Menamer sjongers fan jus-
terjoun: Wolkom freugde fan ’e wrald,
mar bitinke dan tagelyk, dat neat hjir
bliuwend is, dat alles ienkear forgean
sil. Ek foar dit hüs sil it ienkear jilde:
„Nou is dyn dei forroun mei üre en
stoune”. Wy ha der gjin sizzen fan,
oft it sa romrofte stedhüs fan Boalsert
oer 350 jier noch stean sil. It hat oant
De lie april, de dag waarop het Juist 350 jaar geleden was, dat de eerste steen
van het Bolswardse raadhuis werd gelegd, is tot een zeer bijzondere geworden.
Nadat 's morgens alle klokken In gezamenlijk gelul hun hulde hadden gebracht
en ’s middags een kleurig en fleurig uitgedoste trouwstoet voor een 17de eeuwse
entourage had gezorgd, had er als officiële herdenking ’s avonds een officiële
raadsvergadering plaats, waar burgemeester Mr. J. A. Geukers, de volgende
herdenkingsrede uitsprak
'I
1
OM IT RJUCHT
De fjouwerkaert, dy’t mar net ta in slu-
tend en redelik gehiel komme kin, wurdt
foarme troch arbeider, boer, lanhearre
en oerheit. Hwa’t yn it agrarysk libben
in skoft meiroun hat, wit, dat bar om
bar dizze groepen oan de krapperein
komme en it oan diz’tiid ta net slagge
is om elk sines to jaen. De arbeider hat
oan de oarloch ta yn it lanboubidriuw
in skeamel plak hawn, syn lean wie
leech, syn wurküren lang, syn frije tiid
binauwend lyts, syn sosiale rjuchten
forwaerloazge. Wol mei sein wurde, dat
in kearn fan boeren hjir gefoel foar hie
en tsjin de ünforskilligens fan folie oa-
ren it rjucht fan de arbeider op kollek-
tive arbeidskontrakten fordlgene. Mar
omt de hierdeboer seis siet ünder it jok
Een hartveroverend tafereeltje. Een jongen in Mexicaans en een meisje in
Volendams kostuum bieden H.M. de Koningin en H.K.H. Prinses Beatrix
bloemen aan tjjdens het bezoek aan een kindertehuis in Mexico City. Links:
Avecita Lopez Mateos, dochter van de president. Rechts op de achtergrond
nog net zichtbaar mevrouw Lopez Mateos.
Deze rede, werd namens de raad, be
antwoord, door de nestor van dit col
lege, de heer E. S. de Jong, die sprak
als volgt:
fan de lAnhearre, dy’t troch gjin inkelde
wet bihindere waerd om syn sin troch
to setten, bleau dizze, nobele striid sün-
der trochslaend risseltaet. De hierdeboer
krige syn rjucht yn 37/38 mei de Pacht
wet en doe waerd ek de posysje fan de
arbeider hurd better.
Nei de oarloch wiene it dizze beide for-
hüdüke groepen, dy’t alhiel opfleurden.
De bisetter hie de hieren op it leechste
peil fêstskroefd en de Nederlanske re-
gearing hold dit stramyn fêst. To lang
hiene de lAnhearren har frij-baes wêzen
brükt om in hier to fergjen, dy’t winlik
boer noch arbeider in reedlik bistean
liet, to lang hiene hja de macht brükt
en hjir en dêr ek forgoed misbrükt,
dan dat er nou in sterke opposysje ünt-
stean koe tsjin dizze lensidige tapas-
sing fan de oerheitsmacht. De regearing
hat yn de earste nei-oarlochske jierren
de lünbou brükt om de devizen to for-
tsjinjen, dy’t hja noadich hie om de yn-
dustry wer op poaten to krijen. Dat is
har wünderbaerlik slagge en wie foar it
hiele lan in greate segen. Hurder en gau
wer dan immen tocht hie kaem de wol-
feart yn üs lAn en koe it materiële leed
fan de oarloch forgetten wurde foar in
üngekinde opbloei. Dat hjirby greate bi-
langen fan de agraryske bidriuwstüke
négeard waerden, is in feit en in his-
toaryske blunder. Hwant mei it fêst-
skroeven fan de hieren op it lege peil
fan foar 1940, setten hja de forhierders
op it publike sündersbankje. De dübele
kosten fan it libben, de trijedübele kos
ten fan it ünderhüld, de tanimmende
lésten waerden strielrjucht oer 'e holle
sjoen. Molke- en fleisprizen giene mei
de tiid mei, mar de hieren mocht neat
oan foroarje. Elts jier waerd dat ün-
rjucht greater, mar de oerheit bleau
De bekende sportman W. J. H. Mulier
te ’s Gravenhage heeft de afstand Slo-
ten-Heerenveen (22 km) in 38 minuten
afgelegd. Tot voor enige jaren was Mu
lier recordhouder van de Elfstedentocht
per schaats. Hij is nu 49 jaar.
In Sneek kwamen ruim 25.000 kievits
eieren ter markt.
dóf en stom, omt hja mei dy lege hier
ek har kostprizen op in leech peil halde
koe en sa in greatere devize winst foar
de nationale ekonomy ynhelje koe. Per-
soanlik is it my in riedsel hoe’t dizze,
troch elk as ünrjuchtfeardige situaesje
oanfielde, omstannichheit sa lang oan-
hAlde koe. Ik moat it wol wite oan it
feit, dat de measte boeren en arbeiders
üt har eardere libben safolle wjeraksel
tsjin de eigners opdien hlenen, dat hja
nou ek net yn biweging kamen. Dat it
net doogde, wisten hja allegearre wol,
mar ja, de regearing hie it sa fêststeld
en dêrmei mienden hja it eigen gewisse
frijpleitsje to kinnen. De trije sintrale
lAnbou-organisaesjes hawwe dit ün-
rjucht ek lange jierren üt ’e wei roun.
Earst goed tsien jier letter is „de ruk
aan de bel” dien, hwertroch in lyts diel
fan de eignerslêsten yn de kostpriis op-
nommen waerd. De folie forantwurding
komt lykwols foar de regearing op,
dy’t troch de fêststelde hierprizen en
de fêststelde keapprizen de eigner syn
reedlik diel ünthold. De eigners seis wie
ne ünmachtich om hjiryn foroaring yn
to bringen, dêrfoar wie har politlke
macht yn de earste tsien jier nei de oar
loch fjirst to lyts. It feit, dat de soa-
sialistyske groep destiids in greate yn-
floed hie op it regearingsbileid wie ek in
bilangrike faktor, mar dat is better to
bigripen as de halding fan it net-soa-
sialistyske diel, dy’t har meislepe lieten.
Dizze groepen seagen it ünrjucht wol
yn, mar founen dêrfoar de gefaerlike
ütdrukking: „needsaeklik kwea” üt. Hja
libben yn de forwachting, dat de priis-
stiging fan nei de oarloch mei gauwens
ophAlde soe en dat men nou sa lang de
eagen mar hwat tichtknipe moast. Nou
is de flok fan it needsaeklik kwea ditte.
nou ta de stoarmen fan 'e tiid en de ele-
minten trotsearre. It waerd boud yn in
oarlochstiid, de 80-jierrige frijheitskriich
wie amper oer de helte. En hAlde wy üs
alline by de lésten oardelieu, da sjugge
wy it oan üs geasteseach foarbygean,
hoe’t de tiid ek Boalsert net ünblruorre
liet. Ek hjirre om in pear dingen to
neamen waerd de frijheitsbeam plan-
te, sloegen de fransozen foar master op,
kamen de Russen fanwegen om üs mei
in Kozakkenleger to bifrijen, marsjear-
de op 2 nov. 1830 de mobile skutterij nei
Ljouwert yn forbAn mei de Belgyske
kwestje, waerd op 25 july 17 jier let
ter in folksoproer delslein en troch de
skutters in oerwinningsgearsit hélden
yn de Vierschaar. Nei 1940 klonk yn de
hoare hal it stampen fan de hurde Düt-
ske lears en yn april ’45 wiene it de
tanks fan de Kanadezen, dy’t oer de
trilbaen rieden. Noch mar inkelde jier
ren lyn, doe’t de frijheitsopstAn yn Hon
garije delslein waerd roun foar it sted
hüs hiel de bifolking fan Boalsert gear
om to tsjügjen fan solidariteit en frij-
heitsfielen.
Slachten binne kommen en gien, it sted
hüs bleau. Oerhearskers en fordrukten
spanden gear en waerden forjage, it
stedhüs bleau. Mar yn de takomst sjen
kine wy net. Hwa sil sizze hwat ienris
de ein wêze sil Ienris sil ek hjirre
de léste stien sljochte wurde. Sil it
wêze fanwegen in ierdskodding, it
ynslaen fan de wjerljocht, brAn of sa
botage? Sil der in bom falie, mei opset
of troch forsin? Wetterfloeden de fou-
neminten omsplele? Sille bulldozers
komme om rom baen to meltsjen foar
in brede boulevard yn de wrAldstêd
Boalsert fan oer Inkelde ieuwen? Sil
hjir noch ienris in Rus boargemaster
wêze of faeks wol in Sjinees? Hwa sil
it sizze?
Wy freegje net langer, wy bitrouwe al
linne. Fan it skilderij fan P. van der
Hem óf, ien fan de moaisten en fan in
Kenlnginne makke, sjocht de byldnis
fan üs Lansfrouwe op üs dwaen en lif
ten del. Lit my, mynhear de foarsitter,
bislute mei in bea fan Gysbert Japiks,
nou fan tapassing op har, dy’t it yn
dizze dagen wis tige swier hawwe sil:
„Jow Oranje, Leave Heare,
Dizze eare,
Dat dy üs de fré bifjucht.
Dat wy dér lof foar sjonge,
Aid en jonge,
From, ienfüldich, sljucht en
rjucht”.
Op deze historische dag, waarop wij
herdenken het feit, dat 350 jaar ge
leden de eerste steen werd gelegd van
ons stadhuis is een officieel samenzijn
van de raad onzer gemeente m.i. gebo
den.
Vandaar dat ik U heb uitgenodigd, reeds
enige dagen na een intensieve werkver
gadering, op dit uur wederom samen
te komen in deze ons allen zo vertrouw
de raadzaal.
Staan er gewichtige zaken op de agen
da?
Spreken wij met elkaar in deze verga
dering over punten van zo buitengewoon
groot belang voor onze stad als wo
ningbouw, industrievestiging of nieuwe
uitbreidingsplannen? Dit alles, hoe be
langrijk ook, zal deze avond niet of
slechts zijdelings, ter sprake komen.
En toch is deze bijeenkomst gewijd aan
een zeer belangrijk punt, waarover ik
met enkele eenvoudige woorden wil
spreken, eenvoudig speciaal in verge
lijking met het voortreffelijke betoog
gisteravond van Mr. Dr. de Vries tjjdens
de opening van de tentoonstelling.
Ik dacht namelijk te mogen herinneren
aan hetgeen door Keikes gesteld wordt
in zijn werkje: „Bolsward, ouderdom
met gratie”, dat uit de nog beschik
bare gegevens omtrent de bouw van 't
stadhuis duidelijk blijkt, dat „overwe
gend Bolswarders aan de arbeid zijn
geweest” en elders citeer ik: „Het stad
huis, dat de Bolswarders bijna geheel
met eigen krachten bouwden, was, on
danks beperkte afmetingen, een pa
leisje.”
Ik vraag uw aandacht voor die duide
lijke herinnering aan die kennelijke sa
menwerking en saamhorigheid van al
die Bolswarders, die wellicht juist daar
door dit prachtige gebouw tot stand ge
bracht hebben.
Het bezit van dit gebouw nu op deze
dag, in deze tijd natuurlijk na diverse
soms ingrijpende restauraties brengt
een gevoel van dankbaarheid met zich
mee voor de intenties en de liefde,
waarmee men door nauwe samenwer
king van magistraat, burgerij, kunste
naars en ambachtslieden dit prachtige
bouwwerk voor ons en de latere gene
raties heeft nagelaten. Zelfs al vinden
wij vermeld wat ons thans wellicht
vreemd aandoet dat bijv, de presi-
dent-burgemeester Reymer Harings zelf
de leverancier was voor zand en kalk!
Door de eeuwen heen is dit „Palleys van
onze stadt”, zoals de magistraat van
Bolsward in augustus 1658 onder één
van haar uitgaande stukken schreef, ’n
centrale plaats blijven vervullen in het
leven van onze stad. Ik kan mjj zo le
vendig voorstellen, dat steeds èn bij
vreugdevolle èn bij verdrietige gebeur
tenissen voor de burgerij men zijn blik
ken richtte naar dit stadhuis.
En thans zien wij dit stadhuis in het
hart van onze stad, als het bestuurs
centrum van onze stad en als een zeer
belangrijk cultuurcentrum voor duizen
den uit de stad, de provincie, ons land,
ja, de gehele wereld.
Ik dacht dat, hoe belangrijk en verheu
gend de gedachte aan ons stadhuis als
zeer belangrijk cultuurcentrum ook mo
ge z(jn, in deze samenkomst onze spe
ciale aandacht moest vallen op het zijn
van dit stadhuis, als bestuurscentrum
van onze stad, de zetel van Uw Raad.
Ik geloof dat in dat opzicht dit ge
bouw juist een plaats in ons hart moet
hebben en een plaats in het hart van
de totale burgerij.
Uw Raad, mijne heren, Uw college, op
zo democratische wijze door de burge
rij gekozen groot voorrecht in ons
vaderland mag hier trachten zijn
taak naar beste vermogen te vervullen
ten bate van de gehele gemeenschap.
Wilt U een ogenblik met mij peinzen?
Indien een Raad van een gemeente on
derling verdeeld is ik bedoel niet
naar politieke inzichten, maar wel naar
de opvattingen ten aanzien van het al
gemeen belang waarschijnlijk dan
ook een afspiegeling van een verkeerde
gerichtheid van de bevolking ten aan
zien van het algemeen belang dan
zal niet vruchtbaar samen gewerkt kun-
nimiteit yn de greate libbensforbannen.
De klam waerd tone! lein op it indivi-
duële, de persoanlikheit.
Wis, de noard-nederlanske kunst is wol
neamd de kunst fan it lytse, it boarger-
like seis, mar dy kunst wie yn dat lytse
great, meidat de dingen fan al den dei,
sawol yn de dicht- en skilderkunst, as
ek yn de boukunst bracht waerden yn
de sfear fan skientme. De oergong fan
de lette gothyk nei de renaissance wie
net abrupt, mar gyng allinkendewel. Ek
yn dit opsicht is üs riedhüs spegel fan
syn tiid.
Binne oant yn de lette midsieuwen de
skeppers fan kunstwurken, oft dat nou
dichten binne, drama’s, lekespullen, skil-
derijen, houtfiken of bouwurken faken-
tiids ünbikend, yn dizze tiid wurde se
neamd, al is it dan biskleden op in plaet-
sje yn de earste stien of yn wite ferve
efter op in paniek Mar de nammen
binne der en as Boalsert noch ea nije
strjiten forneame moat, soe it sin en
reden hawwe en tink ek ris oan Reimer
Harings en syn mannen. Net allinne
binne de ammen fan de froedslju en
bouwers bikend, ek it stêdhüs seis hat
persoanlikheit. It is in hüs mei in hiel
aparte sfear, mei eigenheit.
De opset hie hwat fan it strak saek-
like mei biwAld, gerjocht en keappen-
skip yn ien gebou, mar it wie dochs net
sünder sier.
De boustyl hie forlike by skeppingen
yn it suden fan it lan, in greate ienfAld,
mar wie niet sünder foarnamens. It
nen worden en grote schade worden
toegebraöht aan de gemeente en de bur
gerij. En dan moet het mij van het
hart: in de Raad van Bolsward heerst
zeer grote en gelukkig kritische
homogeniteit in de opvattingen tot het
dienen van het algemeen belang. Dik
wijls, speciaal ook de laatste tijd is mij
gevraagd, als men als buitenstaander
tot de „ontnuchterende” ontdekking was
gekomen dat Bolsward slechts 8700 in
woners telde: maar hoe kan er toch
zo’n bruiseind leven zijn, zo’n idealisme,
zo’n naar voren treden op allerlei ge
bied. Mijn antwoord en laat men mij
niet betichten van chauvinisme, wel van
oprechtheid de nauwe samenwer
king van de burgers, de goede verhou
dingen juist ook in de raad, de vriend
schap onder elkaar, kort gezegd; het
medemenselijke in de onderlinge ver
houdingen, dat zijn de peilers, waarop
een gezonde samenleving rust en dit
wordt in onze goede stad nagestreefd.
Nu ben ik, waar ik wezen wil, Mijne
Heren, de saamhorigheid en samenwer
king van het begin van de 17de eeuw
heeft een gebouw tot stand gebracht,
dat de eeuwen trotseert en nu nog
Ieders bewondering af dwingt; dezelfde
samenwerking, dezelfde saamhorigheid,
ondanks al onze menselijke fouten wordt
van ons allen gevraagd om wellicht na
eeuwen nog het respect en de dank van
het nageslacht te verwerven voor het
gebouw, dat wij samen aan het stichten
z(jn: het gebouw van de gezonde maat
schappij, gezond in geestelijk en mate
rieel opzicht. Dat is onze plicht, dacht
ik in het huidige tijdsbestek.
Dit gebouw willen wij oprichten en zul
len wij op richten met elkaar: het ge
bouw van onderlinge medemenselijkheid
en solidariteit. Geve God ons daartoe
Zijn onmisbare zegen.
Ik heb gezegd.
Verschijnt in: Bolsward, Baarderadeel, Hennaarderadeel, Hindeloopen, Wonseradeel, Workum en
8e week april 1914
In Witmarsum zijn twee electrische in
stallaties in gebruik genomen n.l. door
wagenmaker G. Visser en smid J.
Broekstra.
sünder wurklist. Marlit my dat
der daliks by sizze, ek net faek foar
sa’n sinfol barren as ditte, de bitinking
fan fjirdel ieu stedhüs.
Wy as rie binne B. en W. dan ek tige
tankber, dat it advys fan de Kulturcle
Kommisje, dizze dei op paste wize sier
en glAns to jaen op dizze wize sa treflik
foarm en stal jown is.
Doe’t fan ’e moarn alle klokken klipten,
klepten, bounzen, sloegen, bomden, beije-
ren en letten om yn Gysbetaenske styl
to sprekken, hwa fan üs seach doe net
yn tinzen Reimer Harings, Marten Dou-
wes, Japik Gysberts en al dy oaren mei
it sljodhtwei folk fan Boalsert opgean
om op de hoeke fan de Polstrjitte en de
Wipstrjitte, dêrre by de Süppost de ear
ste stien fan dit hüs to lizzen en mids
harren de 11-jlerrige Gysbert, great
jonge noch, mar nei forrin fan tiid Boal-
serts, ja FryslAns greatste dichter, dy’t
ek, hwat faeks minder bikend is, proa-
za skreau, oersettingen en HollAnske
fersen. Yn ien fan dy HollAnske stik
ken, wat hij it oer „een praalbloeme aan
Uw algemene eerekrans”.
En sA, foarsitter, soe ik dit stedhüs
hjoed de dei nóch neame wolle: in priel-
blom oan üs algemiene earekrAnse.
Der binne tal in bulte officiële wurden
sprutsen en skreaun, fakentiids yn tref-
like, byld- en blomrike tael, yn dizze
seal, yn ’e parse, yn 'e ether. De rom,
de eare, de glAns, de gloarje fan dit
hüs is en wurdt fier en hein ütbasune.
By dit alles moatte wy net de realiteit
üt it each forlieze. Wy moatte net üs
seis op it boarst slaen en ütroppe:
Kom en sjoch, is dat net it greate Ba
bel, dat wy boud ha? It is net, mynhear
de foarsitter, om Jo en üssels lytsmoe-
dich to meitsjen, as ik konstatearje, dat
dit hüs fan de stêd, de froedskip en
de boargerij, wol in wichtich hüs is,
mar net it wichtichste. Der stiet yn it
Boek der boeken, dat wy God mear
tsjinje moatte as de minsken en dêrom
is in godshüs, in tsjerke, yn wêzen fan
in oare en heger oarder as dit gebou.
Ek is it net de Aldse, noch bisteande
delsetting yn Boalsert, noch wol trjje
bouwurken binne fan heger jierren.
Feit is ek, dat it by de toeristen better
bikend blykt to wêzen as by mannich
wittenskipsman op it gebiet fan kunst
en kultuer. Yn hAnboeken en neislach-
wurken komme Boadlsert en binammen
syn stêdhüs net op dAt plak, dat har
fan rjochten takomt. Faeks kin it feit,
dat wy hjoed de skynwerper yn letter-
like en figuerlike sin op üs „prielblom-
me” rjochtsje yn dit stik fan saken
gunstich wurkje. Hwant in typysk foar-
byld fan Noard-NederlAnske renaissan-
ce-styl is it wol. De greate en wiid-
forneamde buomaster Berlage hat ris
sein, dat elk bouwurk in spegel is fan
syn tiid. Wy kinne de fraech stelle,
oft dat ek opgiet foar it hüs, hwerfan
wy hjoed de del it 350-jierrich bistean
bitinke. Ien fan de meast typyske mark-
tekens fan de renaissance is wol, dat de
minske fan doe, ek en binammen de
kunstner, him üntwraksele oan de ano-
Hwat hat Qabe Skroar
