Italië
de toets der gouden
m
eeuw
CONSOLIDATIE VAN
DE TOESTAND
i
Russisch verdrag met Oost-Duitsland
Eerherstel aan vergeten kunstenaars
o»
Fan de Marlinytoer
H m
Zilveren filmpjes
DINSDAG 23 JUNI 1964
103e JAARGANG
No. 47
^sSisèJ»;
9
Parijs, de
n
Tj. de J.
1
I Verschijnt DINSDAGS en VRIJDAGS
Uitgave: A. J. OSINGA N.V, Bolsward
Administratie- en Redactie-adres:
Marktstraat 13
Telef. 2451 Na 18.30 uur 2660 of 2335
.(02157)
KAR UT TWA!
De lanbouwike yn Wageningen wie
destiids in
akademici,
dienen het zelfbeschikkingsrecht, d.w.z.
vrije verkiezingen. Erhard heeft in het
coi
krijg;
Lyk rjocht foar allegearre Is
de heechste foarm fan gerjochtichheit
Abonnementsprijs f 2.40 per kwartaal
(bij vooruitbetaling)
Giro 887926
Advertentieprijs: 15 cent per mm
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
Contractprijzen op aanvraag
Bolswards Nieuwsblad
STREEKBLAD VOOR WEST- EN ZUIDWEST FRIESLAND
Verschijnt in: Bolsward, Baarderadeel, Hennaarderadeel, Ilindeloopen, W onseradeel, Workum en Wymbritseradeel.
fan seis, sawn 1
dertiid de lju, dy’t sterke lieding
kinne en prima organisearje, fa
ip alle mooglike dagen
A1. ----jen fan t0
it deltraepjen fan alle
Terwijl Erhard, de Westduitse bondskanselier, in Washinghon besprekingen
voerde met president Johnson, o.a. over de Duitse hereniging, sloot Ulbricht,
de Oostduitse minister-president, in Moskou een vriendschaps-, bijstands- en
samenwerkingsverband met de Sowjetunie. Geen van beide gebeurtenissen is
op zichzelf zo belangrijk, dat zij de loop der dingen kan beïnvloeden, maar zij
zijn toch wel interessant om na te gaan hoe de zaken zich ontwikkeld hebben
en eventueel zullen ontwikkelen.
De tentoonstelling „Italië in de toets der Gouden Eeuw” beoogt een zeker eer
herstel te geven aan die kunstenaars, die In de 17de eeuw op het Apenijnse schier
eiland de motieven vonden voor hun doeken of panelen, aldus Drs. II. J. Rcnday,
hoofd van de Afdeling Tentoonstellingen van de dienst voor ’s Rijks verspreide
kunstvoorwerpen te ’s-Gravenliage, tijdens zijn lezing ter gelegenheid van de
opening van de zomertentoonstelling j.l. vrijdagavond te Bolsward.
Het beeld van Italië, dat men in de schilderijen van de Gouden Eeuw n.l. onder
ogen kreeg, strookte niet met de opvattingen van een nationale schilderkunst.
Het adjectief nationaal had iets vertrouwds, iets grijpbaars, iets begrensds, dat
het vaderlandse hart deugd deed. Italiaans, uitheems of exotisch, dit waren
woorden die buiten de gezichtskring van de geborneerde goegemeente vielen.
bevolkte streken van Frankrijk en Italië
zeer veel te wensen over. Het gebeurde
maar al te vaak, dat de nietsvermoe
dende reiziger door struikrovers werd
neergeslagen en van al zijn bezittingen
beroofd. Het trieste lot van het slacht
offer laat zich raden. Barmhartige Sa
maritanen zijn altijd en overal dun ge
zaaid geweest. Om de risico’s te verklei
nen sloot de jonggezel zich vaak aan bij
een konvooi van vrachtwagens. Vooral
wanneer hij een paard had en behoorlijk
bewapend was, werd hij door de kooplui
graag als escorte aanvaard. Ook ging
men wel gezamenlijk op reis teneinde
de gevaren zoveel mogelijk te verklei
nen. Asselyn, Dujardin, Berchem en Jan
Baptist Weenix vormden zo een groepje
dat kort na 1640 vertrok; later vinden
wij het trio Marseus van Schriek, Wit
hoos’ en Graauw. Slechts zelden ging
men te voet.
Onze Bertus Aafjes moet zijn meerdere
echter erkennen in een zekere Spalt-
hof, historie- en veeschilder, die „drie
maal op zijn voeten naar Rome heeft
gewandelt”. Blijkbaar had de man wei
nig opdrachten en dus de tijd. De reis
ging meestal over Parijs en Lyon en
vandaar via het Rhönedal zuidwaarts
naar Marseille of Nice. Daar zocht men
dan vaargelegenheid naar Genua. Van
hier stonden vele mogelijkheden open.
Of men trok over land, de kust volgend,
verder zuidwaarts, óf men scheepte zich
weer in, meestal naar Livorno, waar de
Nederlandse belangen in handen waren
gelegd van de Consul der Republiek.
Livorno was n.l. een belangrijke pleis
terplaats voor de Levantijnse handel.
Vele kunstenaars gingen met de vader
landse koopvaarders rechtstreeks naar
deze haven of keerden later langs deze
zeeroute terug.
Ook de zeeweg bood echter geen afdoen
de veiligheid. Menig goedgelovig jonge
ling werd door de vuige praktijken van
sommige schippers in handen gespeeld
van Barbarijse zeerovers. Dit overkwam
de twee zoons van de Leeuwarder goud
smid Pieter de Valk, die de reis naar
Italië ondernamen „de één door lust
tot de kunst gedreven, de ander op zijn
handwerk en tot gezelschap van zijn
broeder op de lange reis” Beiden wer
den als slaaf in Barbarije verkocht.
Nooit heeft men verder meer iets van
hen vernomen.
Spreker schilderde volgens hem de ge
varen van de reis naar Italië niet af
uit sensatiezucht, doch om te laten
zien, dat het toch wel een instinctieve
drang als van een trekvogel geweest
moet zijn, die de kunstenaars dreef.
de agraryske produksje,
s,oa-
psychyske ynfloeden
dizze en üteraerd ek
gearkomste fan deskundige
dy’t oer fé, gewaechs, syk-
ten, nije masines, nije konserverings-
methoades, koartom oer de technyske
kanten fan it boerebidriuw har Ijocht
skine lieten. Dizze opset is lykwols yn
de rin fan de jierren gans foroare, mei-
dat hja de ekonomyske en soasiale pro
blemen ck yn it menu opnamen. Ja,
en dan kin it wol net oars of hjiroer
bistean ek under deskundigen ünder-
skate opfettingen, sadat de debatten
wolris fiks kreakje. Winlik is nei de
oarloch daliks al in lytse groep Wage-
Om bij de Westduitse kant te begin
nen, president en bondskanselier waren
het weer eens over de noodzaak een
rechtvaardige en vreedzame oplossing
te vinden voor het Duitse en Berlijnse
probleem. Het zoeken ernaar zal wor
den voortgezet. Als basis moet blijven
igs recht, d.w.z.
d heeft in het
immuniqué nog het zinnetje kunnen
ijgen, dat er zolang Duitsland ge
deeld is, geen stabiele toestanden in
Europa kunnen heersen. Dat is de
Westduitse these: ontspanning is pas
mogelijk door hereniging. En maar al
te zeer is men in Bonn bang, dat de
Amerikaanse regering daar niet hele
maal in gelooft en dat zij wat al te veel
naar een ontspanning met Rusland
streeft zonder hereniging. Bonn vreest,
dat de herenigingskwestie te zeer op de
_..J zou kunnen geraken,
de aanhangers van Adenauer,
Krone en Strauss, de „harde garde”,
gesinsbidriuwen de takomst treast
binne en dus is it düdlik, dat der in
hiele sery bilangrike dingen barre
moatte om dizze gesinsstruktuer to bi-
halden. Neffens de measte deskundi
gen en ik kin it ek net oars sjen, sil
de Nederlanske lanbou grif jit tsien-
tallen jierren steune op it gesinsbi-
driuw, mits oerheit en organisaesjes
düdlik en foars harren leden de wei
wize nei technyske, ekonomyske, mar
binammen minsklike gearwurking.
Neist hwat der al is yn leanbidriuwen,
boerehelp. en oare organisaesjes moatte
de boeren meiinoar de soasiale sfear
opbouwe, hweryn har hüshaldingen it
nei it sin hawwe. Der binne al tige
moaije foarbylden fan yn boerejon-
gerein, yn boerinnenorganisaesjes, ru-
terklubs, fokklubs, kulturele groepen
en meat soks. It sil saek wêze de eigen
minsken wei to balden fan it ünsoasi-
ale ploeterjen op t
en uren, it misbrük meitsj
jonge bern en i‘ -
wittenskip en kultuer. Hwant allinnich
as de boerestan de inerlike wearde fan
har libbensstyl wit to bihalden en, hwer
nedich. oan to bringen, sille folk en
naesje oertsjüge wurde fan de goede kar
om it sa to dwaen. Dat jilt foar hiel
West-Jerope, mar Nederlan hat yn diz-
zen altyd de foarstap hawn en neist de
striid foar reedlike prizen yn it E.E.G.
forban sille ek likegoed dizze aspekten
yn Brussel nei foaren komme moatte.
Yn positive sin makket men takomst,
nea yn ófbrekken en krimmenearjen,
dat mei men net forjitte.
Toch nog.
Op het allerlaatste ogenblik heeft
Scranton, de republikeinse gouverneur
van Pennsylvanië, toch nog moed ge
vat en verklaard naar de republikeinse
presidentskandidatuur te willen dingen
om de extreem conservatieve Goldwa
ter tegen te houden. Hij had kort te
voren verklaard geen verschil te zien
in Goldwaters opvattingen en de zijne,
maar nu is hij toch alle gedelegeerden
op de conventie gaan opzoeken. De ge
delegeerden, die achter Lodge stonden,
hebben zich al voor Scranton uitge
sproken en ook Rockefeller steunt hem.
Wij moeten afwachten of het nog zin
heeft.
4e week juni 1939
Fa. Eizema te Bolsward heeft een lucht
automaat aangeschaft. Voor 1 cent
wordt uw fietsband keihard opgepompt.
Wegens het veelvuldig voorkomen van
haaien voor de friese kust is het zwem
bad te Oosterbierum gesloten.
De raad nam de principiële beslissing
tot demping (of overkluizing van de
gracht vanaf het stadhuis tot de Veens-
brug. Het bestuur van de chr. midden-
standsvereniging zond een adhesie
betuiging.
In het Engelse plaatsje Trowbridge is
het zwembad bedorven doordat het jon
ge kikvorsen regende. Deze waren el
ders door een wervelwind opgezogen.
Dr. Hendrikus Colijn 70 jaar
Utrecht is het enige voorbeeld van een
museum waar nu' eens niet namen als
Rembrandt, Frans Hals of Jacob van
Ruysdael de boventoon voeren (zij ont
breken er zelfs!), maar waar de na
men van Honthorst, Terbrugghen, Bloe-
maert en van andere door internatio
nale kunststromingen beïnvloede kunste
naars de bekendste klank hebben.
Toch betekent dit niet dat de italiani-
santen niet voldoende in onze musea
vertegenwoordigd zouden zijn. Integen
deel! Doch hun plaats in de voor het
publiek toegankelijke zalen hebben zij
in de vorige eeuw meer en meer moe
ten afstaan naarmate door aankopen,
schenkingen en legaten de collecties der
meesters, die onze nationale roem der
17de eeuw vertegenwoordigen, werden
uitgebreid. Hun plaats is thans de stu-
dieverzameling of het depot. In de par
ticuliere collecties, die in zovele geval
len de grondslag hebben gelegd voor
onze musea, waren zij ruim vertegen
woordigd.
De laatste jaren is er echter een kente
ring te bespeuren in de waardering voor
de schilders van land en volk van Italië,
niet alleen in ons land, maar ook over
de grenzen. Men gaat steeds duidelijker
beseffen van hoeveel belang deze zo
lang versmade meesters voor de ont
wikkeling van de gehele 17de eeuwse
kunst geweest, zodat ook de expositie
in het stadhuis een exponent is van
de rehabilitatie van deze meesters. Als
cultuurstad van Friesland heeft Bols
ward begrepen, dat ook een retrospec
tieve tentoonstelling baanbrekend kan
zijn.
In de zeventiende eeuw droeg een Italië-
reis er zeer toe bij om voor een kunste
naar de weg naar succes te effenen.
Een reis naar het Zuiden behoorde, net
als in de 16de eeuw, bij de opleiding
van de jonge kunstenaar.
Rembrandt, hoewel zelf nimmer in Italië
heeft stellig zijn meesterschap mede ge
bouwd op zijn ervaringen met de Ita
liaanse kunst. Het oordeel over de Ita-
lië-reis luidde in het koor van de 17de
eeuwse schrijvers over kunstenaars en
kunst praktisch immer positief. De
oude Gerard Terborch, de vader van de
gelijknamige befaamde genre- en port-
tretschilder, bezocht in het begin van
de 17de eeuw Italië. Deze tekenaar, die
de artistieke opleiding van befaamde
kinderen zelf bestierde en hen tot in
hoge ouderdom (hij werd 78) met raad
en daad bijstond, heeft zijn zoon Gerard
stellig tot het ondernemen van de Rome
reis aangezet. In het begin van de ja
ren veertig vertoefde deze enige t(jd in
de Eeuwige Stad, Terborch is onder de
meesters onzer nationale trots echter
een uitzondering.
Ook Rembrandt’s leerling, Samuel van
Hoogstraten, kende Rome uit eigen aan
schouwing. Hij bewondert er stad en
natuur, alsmede de Italiaanse kunst.
Zijn nuchter oordeel waarschuwt echter
tegen onderhorigheid en knechtschap
aan de Italiaanse schilderkunst. De Ne
derlander blijve oorspronkelijk. Zijn
doel dient te zijn evenaren, geen imi
teren.
Men denke niet te licht over de gevaren,
die een reis naar het zuiden voor de
jonge schilderknaap had.
De veiligheid Het in de vele meer dun
achtergrond
Vooraj
IxLVUC Cll OllAUSO, UU ,,Ua.UL £<UUL
gaan hiervan uit, terwijl toch Erhard
en Schröder wat „flexibeler” zijn en
via contacten met de Oosteuropese lan
den de angst voor West-Duitsland
trachten weg te nemen en hereniging
te bevorderen. Erhard moet steeds over
zijn rug naar de onverbiddelijken kij
ken, vooral wanneer er verkiezingen in
aantocht zijn (1965).
Voordat Erhard naar Washington ge
gaan was, verluidde het dat hij bij
Johnson zou aandringen op nieuwe
initiatieven om de hereniging te bevor
deren, maar daarvan is nog niets geble-
Einde aan filibuster.
De Amerikaanse Senaat heeft een be
langrijke stap in de goede richting ge
daan door na een debat van drie maan
den, dat zich door de zuidelijke sabo
tage, filibuster genoemd, tot in het
eindeloze had kunnen rekken, te beslui
ten een einde aan het debat over de
burgerrechten te maken. Daarvoor is
een meerderheid van tweederde nodig
en die is alleen te verkrijgen in dit ge
val door een nauwe samenwerking van
republikeinen en noordelijke democra
ten. Nu de filibuster ten einde is, kan
men een snelle stemming verwachten,
w’aarvan de uitslag al vaststaat. Het
wordt ja, maar met amendementen.
Huis en Senaat moeten dan hun versies
met elkaar in overeenstemming gaan
brengen en dan zal de regering grotere
bevoegdheden krijgen om tegen een
rassendiscriminatie op te treden.
Hwat bat Qabe Skroar
üs hjoed p p
V* to sizzen
dert en dat Chroesjtsjow niet van plan
ij daar op korte termijn iets aan te
veranderen. Dat beide landen West-
Berlijn als een zelfstandige politieke
eenheid zullen beschouwen, zoals in
het verdrag staat, doet daar weinig aan
af. Formeel is West-Duitsland ook
geen onderdeel van de bondsrepu
bliek, de Berlijnse bondsafgevaardig-
den hebben ook geen stemrecht. Maar
tegelijk staat in het verdrag, dat het
geen inbreuk kan maken op de rechten
en plichten van beide partijen die uit
bilaterale of andere internationale
overeenkomsten voortvloeien. Dat ga
randeert de positie van West-Berlijn.
ningers nei foaren komd mei skokken-
de idéën oer de takomstige üntjowing
fan de Nederlanske lanbou. Hia krigen
tige folie krityk, ek fan har kollega’s,
mar hja bliuwe yn it fjild mei har re
volutionaire takomstforwachtingen. Dit
jier wie it forgoed raek. De kopstikken
fan it ministeary hawwe de wapens
krüst mei kopstikken üt de Wagening-
se groep. Hwat kant giet it üt en hwat
kant moat it üt? Gjin minske kin dit
mei wissichheit sizze, mar dochs is it
goed, dat hjir oer tocht wurdt en foar
safier mooglik ek ütstippele. Hwant
alles hwat wy dogge hat in bitsjutting
foar hjoed, mar ek wurdt dêrtroch de
takomst min of meat boun. Nim nou
de bidriuwsgreatte by de ruilforkave-
ling. Dy giet üt fan boerespullen fan
net minder dan 15 h.a. Dus de nije
pleatsen, dy’t boud wurde, sitte troch-
strings fan 15 oant 25 h.a. en in diel
greatere. Dat is neffens de measte des
kundigen yn 1964 in forstannige en
lykwichtige opset. As lykwols de ta
komst wurdt sa as in diel fan de agra
ryske deskundigen tinkt, dan soe men
hjoed al oars hannelje moatte. Dizze
groep sjocht nammers yn de takomst
bidriuwen kommen fan hündert en
twahündert h.a. hwerby it rendemint
fan de masines gunstich is en de wurk-
fordieling ek. Earst troch gearwurking
fan seis, sawn boeren bigoun, sille mei-
dertiid de lju, dy’t sterke lieding jaen
kinne en prima organisearje, ransels
nei boppen komme. De oaren wurde
dan wurkkrêften. Hja ündersteune har
opfetting mei birekkens oer greate ma
sines, sa as hege drukpersen foar it
ken. Om te herenigen moet men het
toch met de tegenpartij eens worden
en ut het verdrag dat Chroesjtsjow met
Ulbricht heeft gesloten, kan men dui
delijk opmaken, dat Rusland niets voor
een hereniging voelt. Oost-Duitsland
is een soevereine staat, aldus het Oos
telijk standpunt en Oost- en West-
Duitsland moeten maar op voet van
gelijkheid onderhandelen. De eenheid
ligt niet in het verschiet.
Consolidatie van de toestand.
Toen Chroesjtsjow in november ’58 de
eis stelde, dat men het binnen een half
jaar eens moest zijn over een vredes
verdrag met Duitsland, en dreigde een
afzonderlijk vredesverdrag met Oost-
Duitsland te sluiten, waarin de kwestie-
Berlijn geregeld zou worden, steeg de
spanning in de wereld tot grote hoog
te. Chroesjtsjow eiste n.l. de instelling
van een neutrale vrijstad West-Berlijn,
waaruit de Westelijke troepen verdwe
nen zouden zijn, de Westelijke troepen
die de enige garantie voor de vrijheid
van de Westberlijners vormden en vor
men. Enkele malen is Chroesjtsjow op
deze gedachte teruggekomen, maar de
Westelijken bleven onwrikbaar zitten.
Het verdrag, dat eind vorige week is
gesloten, is net het vredesverdrag,
waarmee de Russische premier heeft
gedreigd en het is belangrijker om wat
het niet dan wat het wel is. Het is niet
het vredesverdrag van de dreigemen
ten en dat houdt in feite in, dat het
aan de huidige toestand niets veran-
hea, sleatreinigers, kunstmeststruijers,
lükers, elevatoren, gerskniezers en al
sa mear. Hoe meat üren sokke djüre
masines meitsje kinne, hoe minder it
kostet. Mar al ha se mei dizze rede-
nearing gelyk, dêrom is dit net it ien-
nichste, dêr’t it op oankomt. Al dizze
kalde, ekonomyske redenearingen, dy’t
fakentiids ek ekonomysk al lensidich
binne, dogge gjin rjucht oan de kwesje
yn syn hiele hear en fear. Boer wurde
en wêze is net allinnich in saek fan:
op dizze wize fortsjinje ik medr as yn
in oar fak of ambt, dus in ekonomyske
kar, mar der sit folie mear oan fêst.
En in folk kin syn agrariërs ek net al
linnich wage mei de kalde sifers fan
de kosten fan
mar moat wol deeglik de morele,
siale, fysike en
ünderkenne fan
elke oare groep mei in apart stimpel.
Hwat Italië okkerjiers dien hat mei it
opdielen fan greatbidriuwen, dy’t tech-
nysk oan hege easken foldienen, wiist
op in better bisef fan de waerde fan it
gesinsbidriuw foar it hiele folk. Dat
wol net sizze, dat dizze saek mei in-
kelde greate wurden ütiten wurde kin.
Dat is sa net. Hwant dizze gesinsbi
driuwen sille, om de takomst treast to
wezen, sa wêze moatte, dat har biwen-
ners harren der op it skik fiele, dat
hja mooglik wol oars libje as oaren,
mar net minder, dat er in goed stik
brea is en mooglikheden om de bern
in goede opfieding en oplieding to
jaen, dat hja maetskiplik weardearre
en normael opnommen wurde yn it
mienskipslibben. Dit sil bipale oft de
5 Man 3 weken 60 meter onder water. Begin Juli zullen 5 geleerden
van de Amerikaanse marine in de omgeving van de Bermuda-eilanden
afdalen tot een diepte van 60 meter in het eerste Amerikaanse labora
torium voor onder-water-onderzoekingen. De mannen, van wie de voor
malige astronaut Scott Carpenter de bekendste is, zuilen drie weken
onder water blijven. De foto toont het onder-water-laboratorium
de Sea Lab 1.
Zou spreker de sensatiezucht voorop
stellen, dan zou hij zijn relaas kunnen
kruiden met talrijke voorbeelden van
de amoureuze perikelen, waarin onze
jongelui in den vreemde konden gera
ken. Ook de liefde was n.l. een steeds
latent gevaar. In de reiszak van velen
zat in een verstolen hoekje Amor, of
wat daarvoor doorging, verborgen. Het
kwam meer dan eens voor, dat de jeug
dige kuiïstenaar zijn hart verloor aan
een plaatselijke schone en zijn reis öf
langere tijd onderbrak öf er maar ver
der geheel van afzag. Dit overkwam b.v.
Karel Dujardin op de thuisreis in 1651
in Lyon. Daar waren reeds eerder, op
de heenreis, Jan Assalyn en Nicolaas
de Helt Stokade door twee zusters voor
het huwelijksbootje gestrikt. Het zij te
hunner ere gezegd, dat zij beiden hun
reis hebben voortgezet en hun echtge
noten, waarschijnlijk na een teder af
scheid, voor enkele jaren hebben ach
tergelaten met de zoete mijmeringen
over een jong huwelijksgeluk en de on
gewisse vooruitzichten op een mogelij-
ke hervatting daarvan. Kunstenaar
schap overwon liefde.
De terugreis uit Italië ging meestal via
Venetië, langs de Brenner, door Oos
tenrijk en Zuid-Duitsland naar de Rijn
streek, vanwaar men verder afzakte
naar het Noorden. Zwitserland werd om
rijn onherbergzame natuur gemeden.
Het is ’n uitzondering als Jan Hackaert
hier in de vijftiger jaren enige tijd door
brengt.
Men stelle zich het Rome van de 17de
eeuw vooral niet te stedelijk voor. De
stad kende binnen haar muren nog zeer
landelijke gedeelten. Zeker, de bouw
activiteiten van de Contra-Reformatie
wijzigden snel het stadsbeeld. Nieuwe
monumentale bouwwerken verrezen,
reeds bestaande werden uitgebreid of
verfraaid. Denk bijv, aan de gevel van
de Sint Pieter.
Noord- en Zuid-Nederlanders, Fransen
en Duitsers verenigden zich in de schil
dersbent, die zich sinds de jaren 1620-
1623 langzamerhand had gevormd. Deze
bent had ook tegelijk het karakter van
een syndicaat en van een gezelligheids-
vereniging. Beroemd en berucht waren
de feestelijke inwijdingen van nieuwe
leden.
Feestvieren zit de Romein, in het bloed.
De niet-Italianen blijken echter snel ge
ïnfecteerd te worden! Niet alle Neder
landers in Rome waren evenwel lid van
de bent of, zo zij het wel waren, na
men zij niet alle aan de feestgelagen
deel.
Velen hunner stonden in dienst van kar
dinalen en prinsen.
Na 1640 schijnt de animo voor de bent
danig aan het tanen.
Met ups en downs heeft de bent haar
lustig bedrijf tot kort na 1700 voort
gezet. Dan komt het einde.
In haar bijna honderdjarig bestaan heeft
de bent als vakorganisatie en gezellig-
heidsvereniging haar betekenis gehad
voor de langenoten in de Eeuwige
Stad.
De tentoonstelling „Italië in de toets
der Gouden Eeuw” is meer dan een zui
ver kunsthistorische expositie, aldus be
sloot spreker. Zij is tevens een brok
cultuurgeschiedenis en zij poogt een in
druk te geven van het ideaal, dat Italië
voor onze 17de eeuwse voorouders be
lichaamde.
De opvolging van De Gaulle.
President De Gaulle heeft een bezoek
gebracht aan Picardië, de oude land
streek ten noorden van Parijs, en hij
heeft iedereen verbaast door zo kort na
zijn operatie weer enkele dagen lang
in brandende zon en stromende regen
handen te kunnen schudden en rede
voeringen te houden. De Gaulle heeft
in zijn toespraken enkele duistere op
merkingen gemaakt over zijn toekomst
plannen en dat heeft de gehele schare
van Parijse commentatoren aan het
werk gezet. De algemene indruk is wel,
dat De Gaulle zich voor een volgende
ambtstermijn kandidaat zal stellen.
Komt hij voordien te overlijden, dan
zal niet zoals nu de voorzitter van de
Senaat hem opvolgen, maar de premier
om het volk een nieuwe president te
laten kiezen, die, zoals De Gaulle zei,
een boven de partijen staande figuur
moet zijn. Hieruit hebben sommigen
opgemaakt, dat De Gaulle denkt aan
een figuur als de graaf van P
Franse troonpretendent.
Chroesjtsjow op reis.
Tot de reizende staatshoofden behoort
zeker Chroesjtsjow. Hij was nauwelijks
enkele weken terug van een inspannen
de reis naar Egypte, of hij is nu weer
voor drie weken op stap gegaan naar
Scandinavië, voor de tegenbezoeken
aan de drie premies, die hem al in
1955 en 1956 hadden opgezocht. Aan
vankelijk was 1959 uitgezocht, maar de
zeer onvriendelijke toon in de Scandi
navische pers gaf hem het voorwendsel
de reis af te zeggen. Hij wilde zijn
handen vrij hebben voor zijn bezoek
aan Eisenhower. Maar nu, vijf jaren la
ter, is het er toch van gekomen. Het is
een rustig programma geworden, voor
zover het bekend is, want men is uit
veiligheidsoverwegingen bijzonder
zwijgzaam. Er leven in de Scandinavi
sche landen, en vooral in Zweden vele
vluchtelingen uit de door Rusland op.
geslokte Baltische staten en het zou
zeer onplezierig zijn als de Russische
premier in een van de rustige Scandi
navische landen het slachtoffer van een
aanslag werd. Naar verluidt hebben de
Hongaarse arbeiders op een Deense
scheepswerf, die op het programma
staat, op de dag van het bezoek een
snipperdag gekregen. Maar zo op het
eerste gezicht lijkt het meer een va-
cantieuitstapje dan een politieke reis.
