In Tzum reeds halve
eeuw zangvereniging
daar Kerstfeest?
Ook
Hoe’t it lytse beamke
dochs great waerd
van
Huldiging van het „gouden lid”
H, W. van der Meulen
J. S.
IN KRYSTFORTELTSJE FOAR DE BERN
l
Zilveren filmpjes
Hwat hat Qabe Skrocir
us hjoed p p
to sizzen
STREEKBLAD VOOR WEST- EN ZUIDWEST FRIESLAND
4
WOENSDAG 23 DECEMBER 1964
103e JAARGANG
No. 99
k
Verschijnt DINSDAGS en VRIJDAGS
Uitgave: A. J. OSINGA N.V, Dolsward
Administratie- en Redactie-adres:
Marktstraat 13
Telef. 2451 Na 18.30 uur 2660 of 2335
:(0>157)
afzijdig te blijven van het verenigings
werk, maar een vporbeeld te nemen aan
de heer Van der Meulen, die bijna 70
jaren telt.
Mevr. G. GreidanusKuiken gaf van
de leden, de directeur en oud-directeuren
op boeiende wijze goed gelijkende port
retten, die meermalen hilariteit verwek
ten.
Dat de heer Van der Meulen werd ge
huldigd, is reeds vermeld. Hieraan moet
nog worden toegevoegd, dat ook de di
recteur hartelijk werd toegesproken en
hem een taart werd aangeboden en mw.
Kornelis ontving een bloemstuk.
De sprekers werden afgewisseld door 't
optreden van de zingende zusjes van
Ferwerd, de dames Kuiken, die verdien
stelijk verschillende liederen hebben ge
zongen.
Het was een prachtige avond, die door
de heer A. Kornelis met dankgebed
werd gesloten.
Weer is het Kerstfeest
Schoner dan ooit?
Is het de Vredegeest
Die alles tooit?
Nu heeft de gedachte
Zich vastgelegd
Van de heerlijke nachte
Ons eeuwen voorzegd
Eens heeft geschenen
De Bethlehem-ster
Die licht kon ontlenen
Van boven her
nea sa
ieam to
Hwat raear men oan de earmen jowt
hwat riker men wurdt
4e week december 1939
Kerstdag groot Stemmingsbal. Mu-
Daar bij de kerstboom
En de warme haard
Is het of een droom
Zich openbaart
Weer gaan wij beleven
Het Kerstfeest thuis
Door heimwee gedreven
Naar het ouderlijk huis
Abonnementsprijs f 2 40 per kwartaal
(bij vooruitbetaling)
Giro 887926
Advertentieprijs: 15 cent per mm
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
Contractprijzen op aanvraag
De Chr. Gemengde Zangvereniging te Tzum heeft vrijdagavond in het Hervormd
Verenigingsgebouw haar 50-jarig bestaan op een gezellige en waardige wyze
herdacht. Vele oud-Ieden en genodigden hadden gehoor gegeven aan de uitnodi
ging aanwezig te zijn. Do vereniging vindt blijkbaar wel waardering en door
diverse afgevaardigden is dit in hun toespraken nog duideljjk onderstreept. Zij
heeft gedurende de tijd van haar bestaan perioden van bloei en van neergang
gekend, zoals dat met vrijwel alle verenigingen het geval is. Maar in tjjden,
dat het moeilijk was, bleef er altijd een kern over, die de moed niet opgaf, maar
doorzette en tot nu toe steedc met succes.
2e
ziek van het bekende dansorkest, dat
met de kermis zo'n groot succes oogstte.
Non-stop stemmings-attractles. Iz. v. d.
Leij, Kimswerd.
Als de wieg te klein wordt dan een ledi-
kantje. Keurig gelakt met leuke teke
ningen, zal, bleu, creme, f 4,95. R. P.
de Boer, tel. 9, Makkum.
Ingevolge de arbeidswet zullen de sla
gers ing. 2 jan. des avonds 7 uur geslo
ten zijn (zaterdags om 9 uur).
De nieuwe staatslening van 300 miljoen
is een mislukking geworden.
boskwachter frege
misje jown.” F
lytse dinnebeamke ta
man vn ’e losse snie to skeppen, dy woe
wol fan ’t plak, hwant it wie juster noch
mar pas fallen. En doe’t de snie fan ’t
graven. In rounte om it lytse beamke
hinne, net sa hiel djip yn ’e groun.
„Lokkich, dat de groun noch net hurd
biferzen is,” sei de man, „oars hie it in
j ik r
hiene hja it beamke der utgroeven. „Us
Krystbeamke,” rópen de
binne wy dêr bliia 1..™“
de greate boekebeam, „wy binne noch
yn tel, to deale.” „Nou, nou,” ant
ae de oare, „dat siz ik dy, en hwat
begin af aan nauw bij het verenigings
leven betrokken is geweest en uit zijn
herinnering heel wat kon opdiepen, ter
wijl de notulen en jaarverslagen uit de
eerste tijd van het bestaan spoorloos
zijn verdwenen, zodat deze geschreven
bron voor de geschiedenis ontbreekt.
In een mooi rijmstuk heeft hij zo o.a.
gememoreerd, dat de vereniging op 3
okt. 1914 is opgericht en direct gemengd
was.
Directeur werd de heer H. de Bruin,
hfd. der school. Later de heren J. Osin-
ga, Y. G. Viesser en A. Kornelis, die nu
al 15 jaar directeur is. Tevens kon men
er uit opmaken, dat de vereniging veel
uitvoeringen heeft gegeven, kerkzang-
diensten houdt en onder leiding van
haar directeur nu een goed figuur slaat
in de 1ste afdeling.
Een hele rij sprekers heeft aan de ju
bilerende vereniging de gelukwensen
aangeboden en voor het merendeel ver
gezeld doen gaan van de gebruikelijke
enveloppe met inhoud of anderszins.
Het waren de heren A. Kalverda, ere
voorzitter van de Friese Bond, de oud-
directeur J. Osinga, L. Greidanus, de
voorzitter van de muziekver., H. Mie-
dema voor de kuiturele Raad, J. Runia,
voor „Dorpsbelang”, de heer R. K. van
Wijngaarden voor het college van kerk
voogden der Ned. Herv. gemeente, A.
van der Weij voor de kerkeraad der
Herv. gemeente, C. Baarda voor die der
Geref. kerk, de heer Terpstra namens
de zangver. van Welsrijp, de heer L.
J. Kingma voor de toneelver, te Ooster-
end, oud-dir. Y. G. Visser van Frane-
ker en het oud-lid mevr. Bos-van der
Meulen uit Wormer (N.H.).
Zij getuigden allen van hun waardering
en spraken de beste wensen uit voor
de vereniging in de toekomst.
Uit dit alles bleek dus wel, dat de ju
bilerende vereniging overvloedig waar
dering geniet, waarbij soms een onder
toon van zorg merkbaar was.
Zo werd door de heer L. J. Kingma
opgemerkt, dat de dorpsgenoten in
overgrote meerderheid het jammer zou
den vinden, dat het koor, het korps en
de toneelver, zouden moeten worden op
geheven.
Maar daar staat tegenover, dat het
uiterst moeilijk is jongere krachten aan
de verenigingen te verbinden. Hier is
een onbegrijpelijke tegenstelling. Deze
spreker wekte de jongeren op, om niet
ken it mos. Dy wiene altiten sa freonlik
tsjin har.
„Jo moatte it jou mar net tofolle oan-
lüke,” lustere it iene müske har ta, sa
dat de greate beammen it net forstean
koene. „Sy binne der ek noch net, sy
wurde sa aid, ik fyn der neat oan hear,
om by dy aide stammen op to krüpen.
Ik kin der hast gjin skrep krije,” lek-
skoaide hja fierder. „Wy sille jo wol
hwat selskip halde. Wy bouwe üs nestke
wer oan ’e foet by jo. Dan binne jo net
sa ienlik,” treastge hja. Sok praet die
it lytse beamke sa goed. It forwaerme
har sa fan binnen. Altiten dy smeulske
praetsjes oanhearre to moatten, dêr koe
hja sa mismoedich under wurde. Soms
liet hja de triennen wolris rinne, dan
wie it moed har sa fol. Dan waerd hja
wer folie rommer. „Ik kin my
üntjaen om ienris in greate bi
wurden,” snikte hja soms. „Hwerom
hawwe se my hjirre ek delplante? Ik
hie sa graech in oar plakje hawwe wol
len."
It bigoun nei it ein fan de fakansje to
rinnen, hwant it waerd folie stilder yn
’e bosk. Op in sneintomiddei kamen dêr
trije minsken de boekeleane delrinnen.
It wie in heit mei twa bern, in jonkje
en in famke.
„Nou moatte jimme ris sjen bern, hokke
moaije beammen as hjir wol stean, hiele
aide boekebeammen. Jimme kinne de
stammen net ienris omklamje, wol ’k
leauwe. Probearje it mar ris.” Frans, sa
hjitte de jonge, gong hielendal mei syn
earmen om de beam hinne, mar hy koe
de beam hyn ofte nei net omklamje.
„Moatst mei hclpe Trude,” sei er tsjin
syn suske. Dy gong oan de oare kant
fan ’e beam stean en die har beide earms
om ’e beam hinne, mar hja koe Frans
syn hannen net beet krije. De heit for-
telde syn bern hwat oer de boekebeam
men. „Aenst yn 'e hjerst, dan binne de
kleuren ek sa prachtich, dan is ’t soms
hast noch moaijer as yn 'e simmer.
Dan koene wy noch wol ris nei de bosk
ta, om de hjerstkleuren to biwünder-
jen. Dêr leare jimme ek fan.” „Jawol
heit,” seine de beide bern. Mar ynienen
fleach Trude op it lytse dinnebeamke
ta, en róp: „Sjoch ris heit, hawwe
jimme dit al sjoen? Hwat is dit in alder-
leafst beamke. Dit is folie moaijer
beamke, as dy aide, tsjokke beammen.
Ik kin it samar omklamje, alhielendal
allinne.” En hja omklamme mei beide
hannen de tinne stamme fan it beamke.
„En hwat is dit moai fris grien, heit,
sjoch ris.” En Trude dounse om it
beamke hinne. „O ja, róp Frans, it liket
wol in krystbeamke, dêr is 't wol gc-
Bols wards Nieuwslilai
Verschijnt in: Bolsward, Baarderadeel, Hennaarderadeel, Hindeloopen, Wonseradeel, Workum en Wymbritseradeeï.
Midden yn in great bosk sie in lyts
dinnebeamke. It stie dêr mids greate
boekebeammen, dy’t har tüken wiid-
weidich nei alle kanten utstieken. De
greate boekebeammen hiene tsjokke
stammen, dy’t sa swietsjeswei al mar
tsjokker waerden. Jierren en jierren
etter elkoar hiene hja dêr al stien. En
dêr wiene hja ek net in bytsje greatsk
op. Simmerdei hiene hja suver in ticht
dak fan blêdden, dan koe de sinne hast
net iens op ’e groun skine, sa tsjok sle
ten hja dan yn ’e blêdden. En dan mar
poche en blaze tsjininoar, oer har
moaijens, dy’t hja meielkoar foarmen
yn dit diel fan de bosk. Der stie forgees
net in buordtsje oan it bigjin fan ’e
leane dêr’t op stie fan: boekeleane.
En dêr njonken, einliks hwat bihelplik
stie dêr it dinnebeamke. It krige som-
tiden fierstentomin sinne, om’t de blêd
den it sinneljocht sa kearden. Dat
beamke hie dêr net safolle tier. It woeks
ek lang sa hurd net op, as it feitlik wol
dwaen moast. Mar dat wie foar har it
slimste net iens. It slimste wie, om dy
praetsjes oan hearre to moatten fan dy
greate beammen. Ja, hja koene har by-
tiden sa ófgryslik narje As simmerdei
de fakansjeminsken troch de bosk
kuijerden en stean bleauwen, om de
aide, greate boekebeammen to bisjen,
dan stieken hja de tüken noch fierder
üt fan greatskens. Dat wie nochris lib-
jen, sokke tiden wie it libben sa goed.
Mar der wie einliks net ien, dy it dinne
beamke acht sloech.
Hja die dan har bést ek wol tige om
hwat op to fallen. Mar hast alle oan-
dacht wie foar de greate beammen, dat
wie ommers sa’n bisünderheit om to
bisjen. En dan nei dy tiid, as de min
sken wer nei hüs ta gangen wiene, dan
kaem it gepóch en geblaes wer los.
„Hwat hawwe der hjoed wer in soad
wol yn tel, to deale.” „Nou, nou,” ant-
wuri Jj‘. 1
hawwe de minsken altiten in niget oan
üs tsjokke stammen. Ja, wy bringe noch
wol jild yn it laedtsje.” „En,” forfette
de oare, „it is hiel hwat oars mei uzes
as mei dy lytse stumper hjir njonken
üs, dy hat ek alhielendal gjin oansjen.
Der is gjin mins, dy’t nei har sjocht.
En hwat silt noch wurde mei har!” „Sa
swietsjeswei wol wei wurde, tink,”
spotte de oare boekebeam, „sa’n neatich
ding tusken üs.” „Oars neat as lést,”
keilde de oare wer werom, „neat gjin
oansjen moatst tirike, en dan dy klei-
lieten altiten oanhearre to moatten, it
is my hwat!”
Ja, it lytse dinnebeamke hie it wol wer
heard. Mar hja sei mar neat werom.
Hja fielde har sa slim üngelokkich Hja
glimke efkes tsjin de wite müzen, iVt
minsken om üs hinne roun,” sci dan boarten oan ’e foet fan it beamke tus-
skikt foar, tinkt my. Meije wy it mei
nimme, heit?”
„Och jonge, hald nou mar wer op, wy
meije gjin beamkes üt de bosk wei mei
nei hüs ta nimme? En boppedat, wy
hawwe ommers net ienris in skeppe by
üs. Kom, wy geane hast mar nei hüs ta.
Jimme binne sa oeral ynienen mei dat
lytse beamke.”
Doe’t de heit mei de beide bern wer
fuort gongen wiene, kamen de aide
boekebeammen nochris los.
„Nou,” sei de iene, „ik ha wolris heard,
dat de bern hjoed de dei sa oerhearrich
en bretael wurde, dat ha ik nou ünder-
foun, to deale. It roun my kald oer de
lea en hoe. gong it jo buorman’” „My
allyksa,” prottele de oare aide boeke
beam. „Wy binne ek gjin guod om mei
to boartsjen, mar ik lit my de gek net
wer oanstekke, fuoi, fuoi. Dit gong my
mallernóch.” En hja seine de hiele mid-
dei hast neat meat.
„Ik ha 't wol heard,” róp de iene wite
müs, „hwa’t hjoed de sterkste is, dat
binne jo lyts beamke. Jo binne yn jou
lytsens great.” En hja klapte mei de
beide poatsjes tsjininoar.
It lytse beamke wie der ek hwat stil
fan. Ja, hja wie nou ek ris priizge, dat
wie har hast noch nea earder oerkom-
men. Dat hiene de aide boekebeammen
wol heard. De smeulske praetsjes bleau
wen hjoed üt. De wite müzen wiene sa
fleurich, hja togen om har winterfoar-
rie byinoar to krijen, yn it holtsje oan ’e
foet fan it beamke. Dat hiene hja har
ünthjitten, dan hawwe jo ek hwat sel
skip, seine hja dan. Nei dizze middei
wie der hwat foroare yn 'e boekeleane.
De greate beammen hiene sa’n steil
wurd net meat as foarhinne. De hjerst
kaem yn it lan. De blêdden warrelden
fan ’e oeammen, ünder de greate boeke
beammen lei de groun bisiedde mei
gielbrune blêdden. En mei de hjerst ka
men ek de stoarmen. It lytse beamke
koe der net fan meiprate. Hja hie ek
faek de winsk utere, om ris yn in folie
stoarm to stean. De greate beammen
fongen alle wyn hast op, hja murk nea
net folie fan de hurde wyn. Sa waerd
hja nea ris in greate beam! Allinne de
wite müzen wiene altiten moedich Hja
winsken har moarns freonlik dgoe.
moarn” ta en jouns „wol-ta rêst” ta,
dy iverige bistkes.
Sa swietsjeswei wie it winler wurden.
Der lei oeral snie en ek yn 'e bosk wie
alles mei in laech snie bidutsen. Der
kamen net folie minsken mear yn ’e
boekeleane. Krysttyd kaem neijeroan.
It wie de sneons foar de Krystdagen.
Doe wadden trije minsken troch de snie
de boekeleane del, it wie de heit mei
Van die kern moge in de eerste plaats
worden genoemd de heer H. W. van der
Meulen, die van de oprichting af lid
is geweest en dus alszodanig ook zijn
gouden jubileum vierde. Van haar waar
dering voor zijn trouw en toewijding
heeft de vereniging op deze jubileum-
avond ondubbelzinnig blijken gegeven.
Naast de zetels van de leden van het be
stuur was voor hem een versierde stoel
gereserveerd en tevens werd hem met
een waarderende toespraak aangeboden
els blijvend aandenken een vork en le
pel met inscriptie.
Verder dienen hier te worden genoemd
de voorzitter, de heer S. Postma en
mej. A. van der Meulen, dochter van
de jubilaris, die al 25 jaar hun krachten
aan deze vereniging hebben gegeven.
Wegens bijzondere omstandigheden
stond deze jubileumviering onder leiding
van de secretaris, de heer S. Tiemer-
sma, die na het zingen van Ps. 68 10
voorging in gebed.
Hij heette vervolgens allen welkom, in
het bijzonder de afgevaardigden van
de Friese Bond van Chr. Zangvereni
gingen, de heren Kalverda (ere-voor-
zitter) en Visser (penn.). Hij deelde
mede, dat in verband met het droeve
voorval van een dezer dagen, het pro
gramma wat gewijzigd moest worden.
De boerekapel zou zijn medewerking
geven op deze avond, maar dit moest
overgaan, omdat onder hen ook verwan
ten van de getroffen familie waren.
Inplaats hiervan waren de zingende zus
jes van Ferwerd overgekomen om aan
het programma mede te werken.
Al betrof het nu de viering van een ju
bileum, de zangver. wilde zich toch ook
laten horen. Zij zong verdienstelijk en
kele liederen waarvan zeker apart
dient te worden genoemd het door een
der leden speciaal voor deze gelegenheid
samengestelde jubileumlied.
Daarin werd zowel de lof van de zang
ver. als die van het dorp met zijn hoge
toren bezongen. Het lid, dat dit lied
had vervaardigd, legde er veel eer mee
in.
Het was toch opmerkelijk, hoeveel van
de sprekers en spreeksters deze avond
hun gevoelens op rijm vertolkten.
Dat begon al dadelijk, toen de heer H.
W. van der Meulen schetsen uit de his
torie der vereniging de revue liet pas
seren. Hij was daarvoor ook wel de
aangewezen persoon, omdat hij van het
Frans cn Trude. „It mei nou wol helt,
hè?” frege Trude. „Ja hear, heit hat de
en dy hat üs per-
En hja rounen lyk op it
l en doe bigoun de
’e losse snie to skeppen, dy
fallen. En doe’t de snie fan ’t
plak wie, bigounen hja yn ’e groun to
;raven. In rounte om it lytse beamke
tinne, net sa hiel djip yn ’e groun.
biferzen is,” sei de man, „oars hie it in
hiele toer wurden.” Mei in lyts healüre
hiene hja it beamke der utgroeven. „Us
Krystbeamke,” rópen de bern, „hwat
binne wy dêr bliia mei.” Trude dounse
en dertene hwat om har heit en bruorke
hinne. Sa brochten hja it beamke nei
de auto, dy’t oan ’e ranne fan de bosk
stie.
Sa waerd it lytse dinnebeamke, de
Krystbeam foar heit, Frans en Trude.
Hja wennen yn in hüs, trijeheech yn 'e
stêd. It lytse beamke seach mei folie
niget om har hinne, earst al dy reis nei
de stêd ta. Hja wiene troch in pear
drokke winkelstrjitten hinne riden, soks
hie it beamke noch net earder sjoen.
En doe kaem er mei de Krystdagen,
prachtich optügd, yn 'e foarkeamer to
stean. Jouns wie er alhielendal for-
Ijochte, it die har allegcarre sa wündere
goed, hwat waerd it lytse beamke nou
dochs biwündere. Moasten de aide
boekebeammen dit ris sjen kinnen ha,
tocht it beamke faek by har seis. Dan
wiene hja grif tige jaloersk op har west.
De wite müzen moasten dit êk nochris
sjoen hawwe, it beamke glimke yn har
sels.
De jouns fan de 1ste Krystdei wie der
feest yn ’e keamer. Der kamen mear
bern om ’e beam hinne. Der waerd
sükelademolke skonken. De heit for-
telde it Krystforhacl fan de: Sillichmak-
ker fan dizze wrald. It libben is altiten
net sa maklik, dat hearde it lytse beam
ke ek wol. Foar Jozef en Maria ek net,
doe’t Maria it lytse berntsje Jezus krige
mar yn in stal, in beestestal. It dinne
beamke tochte werom oan har plakje,
by de boekebeammen, dy’t har altiten
sa hunen en narren. Sa kaem de For-
losser op ’e wrald, dêr wie gjin plak
foar him yn 'e herberge. Mar sa’n ryk
feest as dit, hie hja noch nea bilibbe.
De berntsjes songen fan: Stille Nacht -
Hillige Nacht. En fan: Frede op Icrde,
yn ’e minsken in wolbihagen.
„Hwat is it beamke ek moai grien, net
heit,” sei Trude.
„Ik tink,” sei de man, „om’t hja hwat
yn it skaed fan dy greate boekebeam
men stien hat, is har grien sa moai en
dünker wurden. En de sinne koe it dêrre
ek net tobaerne. „It is üs lyts Kryst
beamke, heit,” róp it lytse famke. Frans
foun de forsiering ek sa moai.
Doe nei de Krystdagen barde it wünder.
„Hwer moat it beamke nou hinne?”
frege Trude. „Ik ha der al in doel mei,”
sei de man, „hwant jimme binne beide
sa wiis mei it dinnebeamke. Ik ha alris
sa tomük mei de boskwachter praet en
dy hat my permisje jown, dat wy it del.
plantsje meije oan ’e ranne fan ’e bosk.
Sille wy dat dwaen?” „Prachtich, prach
tich,” rópen de beide bern. Op in sneon-
tomiddei rieden hja dêrhinne. Hja plan
ten it op in moai plakje oan ’e ranne
fan ’e bosk. Dêr gong in dyk by lans,
sadat it beamke alles sjen koe. Foar, hie
hja hielendal in frij ütsicht. Doe’t de
man mei de beide bern fuort gongen
wiene, koe hja gjin wurden ütbringe.
Hwat hie hja hjirre in skoan plakje,
om hjirre fierder üt to groeijen ta in
folsleine beam. Hja koe nou fan tank-
berens wol skrieme en allegearre om
har hinne stiene beammen fan har eigen
soarte. Hwat soe hja hjir in freonen
krije. Sa hie hja it nea tinke kinnen,
dat dit noch foar har weilein wie. Moas
ten de wite müzen, hjir ek ris by har
komme kinne, dy hiene har sa faek
treastge, as sy soms sa pleage waerd.
Sa waerd it lytse beamke dochs in grea
te, folsleine beam.
