De „Populaire Amsterdammertjes”
Trekking 1 April a s.
GEVAARLIJK SPEL
TT. Bi fliz.
Voer 50 cent de kans Obligaties a 50
r
i
I
FEUILLETON.
I
Hoofdpremies f 10 000 en f 7500 en verder premies
van f 5000, f 1000, f 500, 1 100 en 1 50, totaal
meer dan f 20 000 aan premies
Lijst van de vorige trekking ter inzage
C3X.t
aanvaardden o
de reis naar i
sg en het zacht
Lahn, ik geheel
Wij zaten bij het knetterend vuur.
De wind, die dikke droppels van den
pikzwarten hemel joeg, blies in de
vlammen en dreef ons den walm van
het vochtige hout in het gezicht.
Een vreesaanjagende, stormachtige
nacht was het, men kon geen hand
voor de oogen zien. De Franschen
hadden ons best kunnen omsingelen,
altijd wanneer er mogelijkheid had
bestaan, om langs andere dan de
hoofdwegen tot ons te komen. Wij
zaten dicht opeen, met den rug tegen
een haag, die toch nog eenige be
schutting gaf, en lieten onze gedachten
naar ons vaderland en naar voorbij
gegane, onvergetelijke tijden terug
dwalen. We hadden het over alles
wat prettig was, dansen, paardrijden,
jagen, enz. en zeer begrijpelijk kwam
toen ook het gesprek op het spelen,
en wat voor genot daar toch in zat.
Nu ik zat ook eens lastig in de
klem begon eensklaps de kapitein
van X, die het commando over de
artillerie had, met zijn diepe basstem
en ons met knippende oogen langs
de rij, aanziende.
Op ons dringend verzoek, nam hij
zijn kort pijpje uit den mond, staarde
een oogenblik in den vuurgloed, als
wilde hy zijne gedachten daardoor
bijeenzamelen en begon toen:
Ja, jonkersWie weet, waar ik
nu wel gezeten zou hebben, indien
de hemel toen niet gunstig over mij
beschikt had. Dat stond toen destijds
tusschen hangen en wurgen. Het was
namelijk in '48, tijdens de campagne
in Baden, toen ik nog een piepjong
luitenantje was zonder baard, maar
het hoofd vol kuren en grillen, en
pas van de Artillerieschool gekomen.
Ik lag te C. in garnizoen.
Op een middag hadden wij een
vroolijk diner gehad, waarbij de wijn
ferm was aangesproken.
Wanneer wij bij zulke gelegenheden
dan zoo’n beetje opgewonden waren
geraakt, was door den regel het eind
van het lied, dat wij onze paarden
lieten zadelen en een avontuurlijken
rit in de omstreken ondernamen, die
gewoon lijk met lamme paarden of
gekneusde beenen eindigde.
Nu, op dien dag was het eveneens
zoo, maar het liep toen niet zoo ge
makkelijk af, het had me bijna mijne
nieuwe epauletten gekost.
Wij hadden toen bij de brigade no<r
zoo’n ouden woesten luitenant, Strunk
genaamd, dat was er nog een van die
zoogenaamde ijzervreters, die nu ge
lukkig allen zijn opgeruimd... Brood
met rumGij begrijpt me wel
heeren Zijn koffie werd ’s morgens
in spiritus gekookt.
Hmjawelriepen eenige stem
men.
Nu diezelfde Strunk nam mij
dien namiddag, na afloop van tafel,
geheimzinnig terzijde en zijne hand
op mijn schouder leggende zeide hij:
Jonker, wij laten onze paarden za
delen en rijden straks naar Ems
maar mond dicht!
Ik gevoelde mij door deze vriende
lijke inschikkelijkheid van den oudsten
luitenant der brigade natuurlijk zeer
vereerd, en stemde gereedelijk toe,
alhoewel ik zeer goed wist dat het stal uitliep
verwijderden ons uit het gewoel, en Hij bestelde een kamer en riep den
>p onze dienstpaarden j kellner. Stel u myn schrik en mijne
Ems. Wij draafden en j gr anzeloozo verwondering voort toen
galoppeerden langs den met populie
ren bezetten straatwe.
ruischend riviertje de Lahn, ik geheel
vervuld van het geluk, om daar in
den glans mijner nieuwe epauletten
te kunnen schitteren, hij gedreven
door de zucht, aan de groene tafel
te kunnen spelen.
Met onze snuivende en schuim
bekkende paarden hielden wij onzen
intocht, reden majestueus den Kur-
garten voorbij, en stapten toen in het
logement De Druif af.
Ems was in die dagen nog in zijn
kinderjaren en niet te vergelijken
met wat het later werd, het badhuis
met den tuin en de speelzalen, het
steenen gebouw, het postkantoor en
De Druif, benevens eenige armzalige
logementen, daarna kwam het dorp
en aan de overzijde der rivier, waar
nu al die prachtige villa’s staan, een
enkel huis.
Ik dacht dat wij nu rechtstreeksch
naar het badhnis zouden gaan, om
daar de leden der schoon e sexe wat
te gaan opnemen, die toen in de me
nigte onder de groene hoornen zaten
of rondwandelden, maar dat kwam
verkeerd uit, in den stal verhaalde
Strunk mij althans, dat hij dien dag
gelukkig zou zijn, dat wij zouden
spelen en de bank laten springen.
Het hart bonsde mij hevig, het spel
was ons namelijk streng verboden,
en vooral in uniform.
Maar geachte luitenant, waagde ik
schuchter in t brengen.
Bedaard blijven, jonker!... mond
houden, was het barsche antwoord,
waarop hij met groote stappen den
j en het huis binnentrad,
streng verboden was. Goed wij Met looinê schreden volgde ik hem.
Strunk voor twee personen burger-
kleeren verzocht.
Met open mond stond ik daar, en
maar om het kort te maken
een kwartier later (Strunk scheen
daar goed bekend te zijn) staken wij
in het derde en vierde pakje van den
kellner uit De Druif, smerige jassen,
ongepoetste en opgelapte laarzen, het
hcele boeltje vol vetvlekken en saus;
mij was alles veel te wijd, hem alles
veel te nauw. Daarbij sporen en mi
litaire handschoenen, verkreukte
boordjes, die met een twijfelachtigen
band vastgeknoopt, van achteren hoog
uitstaken, en Strunk met een hoed
van den kellner, terwijl ik met zijn
zijden huispet werd versierd.
Hoeveel geld hebt gij vroeg Strunk,
zonder op mijn zuur gezicht te letten.
Twaalf thaler en vijftien silbergro-
schen, stotterde ik, het was de eerste
Maandag in de maand.
Hm Leen tien thaler aan mij
wij zullen in compagnie spelen
De helft van de winst krijgt ge terug.
Ik had bijna tot u orders gez gd.
Met een slecht voorgevoel, lei ik werk
tuigelijk het geld in zijn ruwe han
den.
Wij marcheerden af. Ik wist niet
meer, waar ik mij bergen zou van
schaamteDe smerige broek, op de
knieën kaal versleten, de zwarte als
een zak hangende jas en de gescheur
de petMet neergeslagen oogen, ge
lijk een artne zondaar, die naar de
galg wordt geleid, volgde ik hem naar
de speelzaal. Zonder te overdrijven,
veroorzaakte ons binnentreden wel
eenige opschudding. De bedienden
monsterden ons van top tot teen, en
schenen in twijfel te staan, of zij ons
avond, waar hij Sylvester uitbeelde
in een lange, gróote gestalte met
grijzen baard en een meiske tot hem
komt, dat zegt: ga niet heen, het is
op aarde zoo donkerNeen, zegt
Sylvester, die donkerheid is niet het
ergste, maar wel, wat ge straks
zien zult
Daarom moeten wij onze kinderen
niet klein maken, maar groot, daarom
moeten wij rechtvaardig zijn tegen
over onze kinderen, want hoe vaak
worden deze niet de dupe hiervan,
dat wij niet genoeg met ze meeleven,
dat zij ons niet genoeg kunnen ver
trouwen in hun lief en leed en bij
ons geen voldoende steun vinden,
wanneer zij behoefte hebben aan hulp,
gelijk ook het klimop zijn weg zal
zoeken langs den slijkerigen bodem,
wanneer de trotsche eik het zijn steun
weigert. Daarom hebt liefde in uw
gemoed voor uwe kinderen, maar
daarvoor is noodig een school, die u
steunt bij de opvoeding en dat kan
alleen echt geschieden in de openbare
school, die geen scheiding wil, maar
verdraagzaamheid, en van uw kind
wil maken een braaf burger en een
goed christen.
Wij staan echter in Nederland in
het teeken van de kleine scholen,
zelfs in de kleinste plaatsen, b.v.
St. Nicolaasga met 4, Boskoop met 13,
Tholen met 7 en in 1920 wist Ministei
de Visser niets anders te doen, dan
die groote scholenbouw vooreerst
maar stop te zetten.
Spr. is lid van den Onderwijsraad
en alszoodanig wel met een en ander
voldoende op de hoogte, maar toch
laat hij zijn waarschuwende stem
hooren tegen die als paddestoelen
uit den grond oprijzende scholen,
onder herinnering van het oude liedje:
Wie zal dat betalen, zoete lieve
Gerritje doch niet met het antwoord:
de eerste boer de beste, doch met
een verwijzing naar het belasting
biljet, waarop allen het antwoord
zuilen vinden, of eigenlijk onze kin-
kinderen, als wij althans daarvoor
niet oppassen.
Verder komt Spr. terug op de eerste
bepaling van bezuiniging, door den
Minister uitgevaardigd inzake het een
jaar later naar school zenden der
kinderen, doch gelukkig is dat Ko
ninklijk besluit den Minister, na een
krachtig verzet in ean particulier
onderhoud met hem, uit de handen
gewrongen, althans er is reeds van
den Minister-president de mededeeling
ontvangen, dat de uitvoering van den
door ons bestreden maatregel tot 1
September a.s. zal worden opgeschort,
en dus voorloopig is verkregen dat
geen 5000 onderwijzers op straat zul
len worden gezét en geen 200.000
kinderen bij moeder thuis behoeven
te blijven.
Het is echter gemakkelijker een
besluit uit te vaardigen, dan dit weer te
moeten inslikken, maar niettemin is
dit toch een daad van wijs beleid en
moet er voor worden gezord, dat ook
de tweede stap in diezelfde richting
gedaan wordt.
Verder wijst Spr. nog op het vele
en moeilijke werk, dat op het bureau
van Volksonderwijs door slechts 2
personen moet worden verricht, de
moeilijkheid voor hem zelf, om daar
uit té breken en naar Workum te
komen, terwijl op een zelfde bureau
voor het R. Kath. onderwijs 41 en op
dat voor de Scholen met den Bijbel
21 man zitten. Commentaar overbodig!
Onze strijd is daarom meer dan
moeilijk en daarom vraagt hij den
steun van allen, om het instituut der
openbare school te schragen en zich
daarvoor krachtig te organiseeren,
Het doel der vennootschap is het bouwen van arbei
ders- en middenstandswoningen door geheel Nederland
Verkri gbaar tot uiterlijk 31 Maart, voorm. 12 uur bij
29.500 vaders en moeders een adres
dat ongetwijfeld de instemming heeft
van tienduizenden ouders van school
gaande kinderen, zoowel op de open
bare- als op de bijzondere school
bij welk adres wórdt gevraagd het
Koninklijk Besluit van 19 Januari 1924,
waarbij de leeftijd van toelating tot
een school voor gewoon lager onder
wijs met een jaar is opgeschoven, en
daarmede van den gemiddelden leef
tijd van zes tot zeven jaar is verhoogd,
in te trekken. Spreker geeft daarvan
een korte, doch duidelijke uiteenzet
ting, ook in zijn noodzakelijke con
sequentie, waarvoor hij den dank der
vergadering ontvangt.
Inmiddels is de heer de Vries ge
arriveerd, die, na met een hartelijk
woord van welkom door den Voor
zitter te zijn begroet, het woord neemt
en verklaart, dat er vreugde is in
zijn hart, nu hij geroepen is te spre
ken over dingen, die ons allen na aan
het hart liggen, dat hij niet weigeren
kan, over te komen als Friesland
hem roept, de provincie, waarvan hij
aangename gedachten en herinne
ringen bij zich omdraagt en waarbij
ook thans weer de Friesche koek en
koffie zijne reukzenuwen streelen.
Zoo komt hij ongemerkt tot zijn onder
werp Ons openbaar onderwijs in zijn
machtige beteekenis voor de zedelijke
opvoeding van onze jeugd, met vreug
de door hem te bespreken, maar ook
met grooten ernst Moeilijk is die taak
zeker en met schroom gaat hij tot die
uiteenzetting over, want wij weten
op het gebied der opvoeding nog zoo
weinig, doch wij hebben te dien op
zichte een overtuiging in ons, door
het geloof in de kracht van onze
kinderen zelf. Een Engel sche bisschop
heeft eens gezegdde onderwijzers
en de ouders weten het soms, de
kinderen altijd. De kinderen wijzen
ons den weg en veel bij de opvoeding,
van den wieg tot het graf. Daarom
is samenwerking noodig tusschen
school en huis, tusschen onderwijzers
en ouders, in betrekking tot de op
voeding van het kind en Spr. heeft
de innige overtuiging, dat wij bij het
openbaar onderwijs gaan in de goede
richting en tot het geluk der kind' ren.
Fröbel heeft eens gezegdelk kind
is een fontein van krachten, die wij
niet kennen, maar die wij hebben té
eerbiedigen en plaats te gunnen. Dat
alles moet worden bestudeerd, dat is
niet zoo gemakkffiijk en vooral niet
ten opzichte van dé praktijk van het
leven
Gewezen wordt op het mooie ver
haal in het Lucas-Evangelie van Jezus
opgroeien tot jongeling en het niet
steeds begrijpen der ouders van hun
kind, voorwaar geen wonder bij zoo’n
groote geest, maar Maria nam alles
op in haar hart en overlegde het bij
zich zelvenDat ook moeten wij doen
En als Jezus dan opgaat naar Jeru
zalem en spreekt in den tempel, zijn
de ouders ongerust, maar hij zegt:
Wist gij dan niet, dat ik zijn moest
in de dingen mijns Vaners Wij ouders,
weten het ook zoo vaak niet. Letwel:
dat hij zijn moest! Verstaan wij
dat? Dat wijst niet op een verslap
ping in de opvoeding, maar is eeue
aansporing voor ons, om rechtvaardig
heid tebetrachten. De kinderen vragen
dat van de ouders voor hun opgroei
voor de toekomst, van hunne ouders
en onderwijzers, hunne natuurlijke
leidslieden. Elk kind is toch een per
soonlijkheid, een karakter, en zulk
een opvoeding zal hem later doen
leven in overeenstemming daarmee,
echter geheel vrij van eenige leer of
dogma. En nu is êr slechts één school,
die tot steun kan zijn bij de opvoe
ding der kinderen, en dat is de open
bare school, niet, omdat deze neutraal
moet zijn, gelijk de tegenstanders
zeggen, maar omdat deze school op
leidt tot alle christelijke en maatschap
pelijke deugden, en dat is juist haar
positieve kracht! Spr. wijst op de za
lig sprekingen, op de reinen van hart,
die God zullen zien en de vreedza-
men, die Gods kinderen genaamd zul
len worden en juist de openbare school
leidt op tot reinheid des harten, tot
verdraagzaamheid, tot zachtmoedig
heid. Daarom is het niet waar, wat
ook hier in Friesland wordt V' rkon-
digd doQr het Friesch Dagblad en
waarmede dit 6 maal per week de
harten vergiftigt. Zeker, ook aan de
openbare school kleven gebreken,
niets is volmaakt, doch wij willen, dat
de zedelijke kracht, die van de school
uitgaat, zoo groot mogelijk zal zijn.
Spr. zal de laatste zijn om de bijzón
dere school een stroobreedte in' den
weg te leggen, maar voor de open
bare school hangen te dichte nevelen,
maar toch ziet hij door de nevelen
heen allengs het licht weer doorbre
ken, omdat ten leste de openbare
school zal blijken te zijnde school
voor de kinderen! Daarom geen
scheiding onder de kinderen, geen
angstvallige afbakening in kleine
schooltjes, welke vaak worden opge
richt met de vooropgezette bedoeling,
te dienen als voorportaal van eenige
kerkelijke of politieke richting en het
eigen gerechtige voornemen, men-
schen te vormen bij uitnemendheid.
Maar kinderen voelen zoo gauw het
verschil, want de kinderen zijn toch.
kinderen, met een eigen wereld, met
eigen gedachtenkring, met eigen fan
tasie, met een eigen leven en daarom
kunnen alle opvoeders en opvoedkun
digen of paedagogen nog zooveel van
de kinderen leeren. Nader wordt dit
aangetoond met uitspraken van den
opvoedkundige bij uitnemendheid, Jan
Ligthart die zegt, dat de opvoeder
een beetje zondaar met de zondaren
mee moet zijn, met een aanhaling uit
het leven van Maxim Gorky ten op
zichte van de meest verdorvenen der
samenleving. Zoo gaat het ook vaak
bij onze kinderen. Zij doen wel vaak
iets stouts, maar zijn het daarom al
tijd niet, want hoe vaak is stoutheid
een uiting van durf en stoutmoedig
heid, hoe vaak komen behaagzucht en
leugen voort uit een geheel andere
bron, als wij ons ten onrechte voor
stellen.
Treffend was eens het beeld dat
Braakensiek eens in de Groene Am
sterdammer gaf op een Oudejaars-
Verslag Ouderavond „Volksonderwijs”.
Moest de uitgeschreven Ouderavond
vanwege de afd. „Volksonderwijs” al
hier op 19 Februari worden uitgesteld
wegens afwezigheid van den heer
Klaas de Vries van Amsterdam tenge
volge stremming van het stoomboot-
verkeer, gelukkig heeft deze nu Maan
dag j.l. voortgang kunnen hebben, zij
het dan ook met eene kleine strubbe
ling bij den aanvang, wijl de spreker
niet voor 9 uur tegenwoordig kon
zijn, tengevolge overmatig drukke
ambtsbezigheden. Aan de eenigszins
noodzakelijke wijziging van het pro
gramma ging vooraf een openings
woord van den voorz., ds. Hulshoff,
die daarbij eene verklaring gaf van
d'- hem opgedragen leiding, een woord
van da k en hulde bracht aan zijn
voorganger als voorzitter, de heer
Cost n, het welkom toeriep aan be
langstellenden uit Hindeloopen, als
mede aan een viertal musici (die ge
durende het verloop van den avond
op verdienstelijke wijze het genot der
gezellige bijeenkomst verhoogden,
waaraan een huishoudelijke en ge
moedelijke stemming niet ontbrak
onder Eet gebruik van koffie en ver
snaperingen), die vervolgens weesop
de vier letters A. V. V. O. (Actie
tegen voortg' zette verslechtering van
het onderwijs), de meerdere belang
stelling, ook van de vrouwen, voor
ons openbaar onderwijs, om ten slotte
de stellige verwachting uit te spreken
dat deze bijeenkomst aan het eind, een
welgeslaagde bijeenkomst zal blijken
te zijn geweest.
Hierop volgde, onder begeleiding
der muziek, het spontaan gezongen
Volksonderwijs-lied, waarvan het
tweede der vier coupletten luidt
Door sectezucht gedreven,
Grijpt ied’re groep naar 't kind,
Zoodat de dwaze splitsing
Reeds in de school begint.
Dat streven is verderf’lijk
Daartegen staan wij pak
Wie zoo de jeugd gaat scheiden,
Die vo rt ons volk ten val.
Met eenige wijziging in het pro
gramma, treedt nu eerst op de heer
Oosten, die zegt, niet te zullen sp: eken
over het op de agenda voorkomende
punthet houden der e.v. ouderavond,
wijl tengevolge inmiddels gewijzigde
omstandigheden, hetgeen hij daarom
trent had te zeggen, thans minder ge-
wenscht en urgent is, doch zich nu
bepaalt tot het door 31000 leden van
Volksonderwijs gericht adres aan de
Koningin, waarvan 1500 onderwijzers
en onderwijzeressen en meer dan
hebben te voeren, als er
groote verdeeldheid heërschte
onderwijsgebied, want waarlijk,
kleine schooltjes zijn niet noodig,maar
de wal zal eens het schip keeren.
Toen Paulus de straten van Athene
had doorkruist en daar al de tempels
en altaren had gezien, zei hij„Gij
mannen van Athene, ik zie dat gij in
allen deele meer dan godsdienstig zijt
dat vraagt de godsdienst niet!”
Als Paulus nu eens in Nederland rond
ging en dan in de streek van Hooge-
veen kwam, zou hij met het oog op
al die schooltjes ongetwijfeld uitroe
pen „Gij mannen van Holland, ik zie,
dat gij in allen deele méér dan kin
derlijk zijt— dat vragen de kinderen
niet
Neen, geen kerkelijk onderwijs, maar
wel christelijk onderwijs, doch de
openbare school heeft alleen hot recht
dat woord op haar onderwijs toe te
passen, gedachtig aan het woord van
lezus: Laat de kinderkens tot Mij
komen en verhindert ze niet
Spr. herinnert aan het woord van
de Savornin Lohman: het is onze
schuld, dat de openbare scholen zoo
klein worden, zou honderden voor
beelden kunnen aanhalen van een
persé doorgevoerde scheiding, w.o.
het frappante geval te Hekelingen,
waar door een prikkeldraadversper
ring de kinderen der open! are en
bijzondere school van elkaar werden
gescheiden. Daar wordt om gelachen,
maar d< t feit is toch wel zeer in-
droevig
De Minister stuurde zijn chef van
onderwijs naar het buitenland om na
te gaan, wat hier, naar dat voorbeeld,
kon worden gedaan inzake bezuini
ging bij het onderwijs. In het betrek
kelijk rapport komt 'slechts één blad
zijde van beteekenis voor, waar ge
zegd wordtin geen enkel land heeft
men een schoolstelsel als in Neder
land, waar voor 40 kinderen een
school kan worden gebouwd. Maar,
zoo werd aan de commissie toege-
voegd: dat kan alleen in het „stein-
teiche Holland”. O ja, zoolang de
gaafheid van den gulden onaangetast
blijft. Maar het is beter dat onze kin
deren gaaf blijven, opdat zij later in
de maatschappij een goede plaats
kunnen innemen.
Een spontaan applaus beloonde den
gevierden spreker voor zijne mooie,
duidelijke, diep ernstige eii met den
gloed eener innige overtuiging uitge
sproken rede.
In de daarop volgende pauze had eene
trekking plaats van eenige op school
vervaardigde voorwerpen, die de af-
deelingskas nog een voordeeltje be
zorgde van f36, terwijl bovendien nog
aan den heer de Vries als Algemeen
Penningmeester de opbrengst eener
collectie kon worden ter hand gesteld
van f52. Alle hulde aan de aan
wezigen.
Vervolgens vergastte de heer de
Vries de vergader ing nog op de voor
dracht van een drietal schetsen op het
gebied der opvoeding van kinderen
en groote menschen, die onder de
diepste stilte door den begaafden spre
ker ten gehoore werden gebracht, en
waarvoor hem hij het sluiten der bijeen
komst, door den Voorzitter der Ouder-
commissie, de heer J. E. Muller, alle
hulde werd gebracht.
ouderavonden te houden en daarin
af te weren, wat op ons aankomt
stormen en hoog te houden de groote
beteekenis van het openbaar onder
wijs voor ons land. Gelukkig, dat in
betrekkelük korten tijd het ledental
van Volksonderwijs tot 32000 is ge
stegen
Wij zouden dien strijd echter niet
hebben te voeren, als er niet die
op
die
wij waren, waarbij het rammelen on
zer gemeenschappelijke kas, die
Strunk voorzichtigheidshalve openen
onverschillig in de hand hield, wel te
pas kwam. Geld is daar de beste in
troductie
Wissel mij dat even in florijnen
riep Strunk met hoogdravend gebaar,
en overhandigde de 4 vijfthalerbiljet-
ten aan een der croupiers.
De zware lucht dreigde mij te zul
len verstikken mijn halskraag scheen
gedurig nauwer té worden en ik zou
wel van verlegenheid hebben willen
terugkeeren, zoo niet de eerbied mij
had tegengehouden. Vlak achter
Strunk kroop ik weg tusschen de me
nigte, die om de groene tafel stond,
en gelukkig alleen aandacht voor den
kleinen ivoren bal had, die als een
dolle in een kring voortrolde.
Strunk begon te spelen; ik stond
achter hem en zag het spel aan. Ik
kan u verzekeren, dat wij beiden in
spanning wraren. Binnen het half
uur was onze inzet naar den duivel;
de luitenant .scheen dus zijn gelukki
gen dag niet te hebben. Met een hoog
rood gezicht trok hij zijne beurs, zag
voor de eerste maal naar mij om, en
commandeerde Geld
Ik gehoorzaamde; met benepen
hart gat ik hem mijne 2 laatste thalers
De 15 grosschen behield ik voor alle
gevallenwaar zou ik anders de
geheide maand nog van leven
ɻe onderhoudende verteller bracht
dit laatste zoo natuurlijk voer den lag,
dat wij allen in een schaterlach uit
barstten.
Ja, ja! ging hij een oogenblik later
voort nu lacht ge om zoo iats; maar
gelooft mij, bij Zeus en alle Olyrnpi-
maar niet terstond weer aar. dé fris- sche góden, ik was toen in een lastig
sche lucht zouden blootstellen, maar parket.
spoedig begrepen zij, wat voor vogels j (Slot volgt.)
I
I