r
Iedereen naar Sneek!
MAY-FAIR
van 9 t/m 14 Mei 1955
UOEDSR...
WORKUMER KRANT
WOUDA’s
Een Öxfbrd zit ’m
en staat ’in
Nieuws- en Advertentieblad voor de gemeenten Workum, Hindeloopen
en Zuidwesthoek van Friesland
4
ïti
19.90
Stremming scheepvaart door
de sluis te Workum
IJEME DE BOER, Autoverhuur
met en zonder chauffeur
MOEDERDAG
BEL 170
S.V.W. AGENDA
No. 18
78ste Jaargang
Zaterdag 7 Mei 1955
Dit nummer bestaat uit twee bladen
plaatselijk nieuws
11‘R
de grote mode
in rood- en
zwart leder
GEEF MOEDER EEN BOEK
SCHOENHANDEL
.--Kggg
Grote May Fair Tentoonstelling
Open van 9 t.e.m 14 Mei met ruim 100 stands
Dinsdag 10 Mei Dag van de Landbouw in Amicitia
Rondvluchten per Helicoptere op Dinsdag 10 Mei
prijs f 15.Startplaats achter R.H.B.S.
Grote B. B. Demonstratie
op Woensdagavond 11 Mei
Ringrijden met Friese sjezen
Donderdag 12 Mei, 12.30 uur
Waterfietsen Kampioenschap Friesland
Vrijdag 13 Mei, 18.30 uur
Intocht Nationale Zeilkoningin 1955, vergezeld
van een groot aantal Nederlandse „Koninginnen”
op Zaterdag 14 Mei n.m. 2.30 uur
Verder: Mode-Shows, Autoscooter, Radio Orkesten,
Sprookjesachtige verlichting, Muziek
GEBR. FLAPPER
per wade
Uitgave
I—:
i
I—:
OFFICIËLE MEDEDELINGEN
i'
Workum, 23 April 1955.
BURGERLIJKE STAND
Gemeente Workum
Feike de
aard
Advertentietarief: 7 cent per tn.m.
Advertenties van buiten Friesland 9 etj pet m;ml
Contrasten volgens algemene regeling
een
van
me
te
om
ze
voor
zou
onze
ze
Burgemeester
WORKUM,
we
ze
en
zo
te
3
Abonnêmêntspi^ii 4 1.15 ptó k*«tail
per-post f 2.50 per halfjaar
eau: Fa. T. GAASTRA Bz.
Boekhandel en Drukkerij, Workum
voor het diploma
stadgenote mej.
van Immetje van
[Jntema, 24 jaar,
Jacob Dijkstra, 81 jaar, echtg.
Wiarda.
Inzending van advertentie* uiterlijk
Donderdagsmorgens, familieberichten desnoods
Vrijdagsmorgens voor 10 uur
OxfordklrcHug
met dit etiket
it gemaakt vao
100% wol.
Van verslagen, berichten enz, gaarne
spoedige opgaafl
J. RUSSCHEN
De Secretaris,
VAN DER GOOT
er een rose baby
kregen beschuit met
en omdat
Uw jongen voelt zich er in1
„thuis”. Oerdegelijke stof
krimpvrij kameelharen binnen-
J werkonberispelijk afgewerkt.
niet als een
we in staat
ZEILVERENIGING WORKUM”
Donderdag 28 April werd in ,,De Wijn
berg” de voorjaarsvergadering van de Zeil
vereniging gehouden.
De punten opening, notulen, jaarverslag
en ingekomen stukken gaan vlot onder de
hamer door.
De penningmeester heeft nog een batig
saldo ad, f24,75 en wordt decharge verleend,
nadat de ka'commissie bij monde van de heer
W. R. de Jong, hem hulde brengt voor het
nauwkeurige beheer.
De gemaakte onkosten voor de feestavond
geven aanleiding tot enig commentaar en
het wordt wenselijk geacht een volgend jaar
tegen een van tevoren vastgesteld bedrag
een gezel chap te laten optreden.
De data der wedstrijden worden als volgt
vastgesteld: Onderlinge wedstrijden: 19 Mei,
21 Mei, 4 Juni, 9 Juli en als reservedata
6 Augustus en 3 September. De op^n. wedstrijd
■zal georganiseerd worden op 11 Augustus.
Bij de rondvraag komen de stemmen los.
B. Eiling brengt het bestuur hulde voor het
gehouden winterprogramma. P. de Jager in
formeert naar de wijze waarop de handicap
wordt vastgesteld. H. S. Schaap wenst de
wedstrijden stipt op tijd te laten beginnen.
S. Visser propageert een systeem om jeugdige
fokkenisten te kweken. Als de jachteiganaren
willen meewerken zal bij de jongelui stel
lig belangstelling daarvoor zijn. Van Gos
lings zou ook in de handicap-klasse drie
routes willen varen, J. de Groot zou ter
gelegenheid van da ppenwedstrijd ook at
tracties in de stad willen organiseren.
Het bestuur zal trachten aan de meeste
wemen van de leien tegemoet te komen.
Daarna 'luit de voorzitter te ruim halfelf de
vergadering.
Benoemd met ingang van half Juni bij
de gemeen‘e Amsterdam, n], in de tramvervoet-
dienst, onze stadgenoot de heer W, Schaafsma.
I
Geslaagd te Utrecht
A kleuteronderwijzeres, onze
A. M. M. Jongstra.
en Wethouders van
Hoe en op welke wijze U kunt helpen?
Het bijkantoor van Het Nationaal Rheuma-
fonds te .Rotterdam, Heemraailsingel 303,
Postbus 634, zal JJ daaromtrent gaarne in
lichten.
Bij het op 29 April gehouden examen
van de Vereniging voor Handel exam ns op
Practische Grondslag voor Stenografie en
Machineschrijven, slaagde voor het diploma
Steno Nederlands (130 lettergr.) en Steno
Duits (100 lettergr.) onze stadgenote mej.
J. P. Smid, opgeleid door Instituut „Groote”
te Sneek.
uur per fiets
Wegens werkzaamheden aan de sluis
Workum zal de scheepvaart gedurende
weken gestremd zijn, nl. van 9 t.e.m. 28
Mei 1955, of zoveel korter of langer als
nodig zal blijken.
f/
NOORD EN MARKT
Ook Uw adres
voor grote en
kleinere ritten
NOARD D 61
en ze ver-
wanneer de
kinderen kwamen, met de kleinkinderen, om
haar een uurtje af te leiden. Tegen het einde
van de oorlog miste ze erg de radio, waar
mede ze baar dagen vulde.
Op een dag in 1944 begon ze te huilen.
Lang en smartelijk. Ze had zich erop ver
heugd haar oudste dochter te zien, die boven
ie grote rivieren woonde. Maar door de
wonderlijke ingreep van de Geallieerden
werden Zuid en Noord gescheiden, en ze
besefte voor het laatst, dat een weerzien
tot de onmogelijkheden behoorde.
Tengevolge van de oorlogshandelingen en
haar kwaal, lag ze hele dagen in de kelder
met de rekken voor de wijnflessen. Haar
handen waren zo misvormd en haar voeten
Telefoon Redactie en Administratie 45
Postrekening 82259
Ze was op het laatst van haar leven een
klein, verschrompeld vrouwtje, dat volkomen
mismaakte voeten had en handen, waarvan de
vingers krom stonden van jle gewrichtsrheu-
matiek. Het was mijn moeder. En daarom
heb ik zoveel jaren lang hartzeer gehad om
haar die ik nooit heb kunnen helpen door
haar latere levensdagen te verlichten. Ik
heb haar eigenlijk nooit anders gekend dan
klagend over haar kwaal. Ai en toe liet ze
me haar handen zien. De vingers stonden
gebdjgen, en recht zouden ze slechts geworden
zijn, als men ze door geweld ,had gebroken.
Het moet begonnen zijn, toen mijn jongste
zusje was geboren, maar dat herinner ik
me nauwelijks. Op een morgen in December,
toen het hartje winter was, gingen wij, mijn
oudst* zus en de jongens, naar de overburen
en toen we na een lange dag terugkwamen
in het ouderlijk huis, lag
in de ,wieg en we
muisjes. Ik was toen acht jaar
het woonhuis boven de winkel te klein werd,
gingen mijn oudste zus en ik naar kostschool.
De eerste keer was het een feest. Moeder zelf
bracht me weg. Toen ze in de spreekkamer
afscheid van me nam, huilde ze en ik deed
het, omdat ik het zo verschrikkelijk vond,
dat mijn moeder huilde.
Ik bleef er lange jaren en vertaalde er de
klassieke Romeinen en Grieken. M e 'er was
er tróts op, omdat ze wist, dat ze me voor
het leven iets kostbaars meegaf.
Wanneer ik dan met vacantie thuis kwam
en de trap was opgeklommen, die in de
winkel begon en op de zolder eindigde, kreeg
ik een zoen en ’t leven was weer mooi, voor
de jongen, die nu beseft (Jat hij reeds in
zijn jeugd een bijzonder gevoelig hart had.
Op zo’n eerste middag van de jacantie,
wennend aan de sfeer van het ouderlijk huis,
bleef ik dicht bij moeder en dan vertelde
ze over alles, wat er in de afgelopen maanden
was gebeurd. Over Verheyen, „waar ze
nieuw kindje hadden gekregen en over
Gorkum, waar de oude oma zomaar ineens
was uitgestapt.
Wanneer ze dan voor mij een terugblik gaf
over de dagen, dat ik niet bij haar was ge
weest, liet ze me haar handen zien. Handen,
waarop knobbels zichtbaar werden. Maar als
jongen begreep ik haar zuchten niet. Kinde
ren zijn hard, maar ze weten het niet. De
volgende dag al, zocht ik de vriendjes op,
die nog gewoon op de stadsschool waren en
die nogal opkeken tegen de jongen, die al
zo lang alleen was geweest en andere reuken
van het leven had bespeurd dan zij.
Ik moet een jaar of veertien geweest zijn,
toen moeder op een dag in de vacantie
niet kon opstaan. De huisdokter, een lange
man in een zwarte cape, kwam onze huis
kamer binnen en vader, achter hem aan naar
boven gekomen, bracht hem in de slaapkamer
van de ouders. Toen de dokter in de huis
kamer terug was, pakte hij zijn recepten
boekje en terwijl hij vader aankeek, zei hij:
„Eigenlijk is er geen kruid voor gewassen.
Maar ik kan haar misschien een middeltje
geven, dat de pijn wat verzacht”. Op die
leeftijd doet het iemand eigenlijk erg weinig,
maar ik weet nog, dat ik haar kamer binnen
liep en alleen maar haar hand pakte en 70
een paar minuten bleef zitten. Ik was haar
oudste zoon en om een of andere reden
toonde ze soms haar voorkeur. Maar wan
neer het weer omsloeg en de zon door de
ramen scheen, was haar ziekte eensklaps
verdwenen. Dan pakte ze de wandelwagen,
zette de i. ruste erin, en we gingen met
zijn allen naar het stadspark om de eendjes
te voeren.
De kwaal werd met ds ji.ren erger. Toen
ze op een keer weer nieuwe schoenen nodig
had, moesten ze naar maat worden gemaakt.
In een gewone winkel kon ze niet meer
slagen. Het waif.n ü'.ge schoenen van heel
zacht leer, die met veters werden toege
regen. l)p de uiterlijke vorm tekende zich
de mismaaktheid van haar voeten af. Een
wanstaltigheid, waarvoor ik me toen schaamde.
Ze ging al niet zo veel meer uit. Wanneer
des avonds langs de etalages liepen, pakte
de arm van vader en ze dwong hem af
toe te blijven staan, omdat het lopen
moeilijk was. Na zoveel jaren besef ik,
wat bet deze man, die zo graag wandelde
en de schone omstreken van de stad ver
kende, moet hebben gekost zich bij de
werkelijkheid neer te leggen.
Hij was nogal impulsief van aard en wan
neer ze, vooral tengevolge van het vochtige
weer, niet kon, wat hij zich voorgesteld had,
kostte het hem veel moeite daarin te berusten.
Veel later had hij een punt bereikt, dat
men hem om de tegenslag, die hem getroffen
had in moeder, kon bewonderen. Toen week
hij nauwelijks nog van haar zijde en wanneer
ze - op een mooie dag in de lente of de
zomer zin had de vrije natuur te bewonderen,
liet hij een taxi komen en met haar en de
kinderen reed hij door het landschap, waar
van noch hij noch moeder ooit afstand
hadden kunnen doen. Voor een uur toevend
bij een café of restaurant, wandelden wij,
voetje voor voetje eigenlijk, het bos in en
vader, die zijn jeugd op het platteland had
doorgebracht, stak zijn vinger op en zei:
„Hoor, een merel!” Of: „Luister, een wiele
waal!”
WORKUM. Gedaagd te AmsterJa n aan de
Nieuwe Huishoudschool voor de akte N VIII
(leerares koken en voedingsleer) met ap
plicatie voor N VII en art. 38 Nijverheids-
wet, mej. A. Heeringa, alhier.
toen voorgenomen
zorgen dat zovele
en niet zo
school, huilend
oudste zoon, die
zou terugzien.
Ik heb, ik beken het eerlijk, tot de vol
gende morgen gewacht. Toen ik thuis kwam,
lag ze al in de kist met gevouwen handen.
Het lijden had geen enke'e signatuur achter
gelaten op haar gezicht. Een glimlach was
gebleven. Ze scheen dingen te hebben ge
zien in haar sterven, die haar heel gelukkig
hadden gemaakt.
Ik had haar niet willen zien sterven. Maar
de laatste blik op haar verschrompeld li
chaam heeft voor goed iets in me wakker
gemaakt.
Ik heb me toen voorgenomen alles te
doen om te zorgen dat zovele anderen,
j'onger dan zij en niet zo vreselijk door de
rheuma toegetakeld, zouden kunnen genezen
Ik heb die belofte gedaan uit eerbied
haar moederschap en haar lijden. Ze
niet anders hebben gewild.
Als eenling kan men zo weini?. Sindsdien
is de wetenschap weer vooruitgegaan. Er zijn
rheumatologen en rheumacentra, waar ieder
zijn best doet de slachtoffers van deze volks
ziekte te genezen. Er zijn medische bureau’s
waar men bijna kosteloos adviezen geeft.
Maar er zijn zoveel bedden te weinig. Jfeer
nog dan door de cijfers die aantonen hoeveel
arbgidsuren verloren gaan door de gevreesde
rheutna.ziekte, moet men als mens gevoelig
zijn voor de verliezen aan levensgeluk en
blijdschap, die de rheuma in ons volk heeft
aangericht.
De ziekte, die het leven van mijn moeder
naar mcmelijke berekening heeft v rwoe’t,
moet worden terugse ’rongen. Dat kan, in'i n
wij allemaal helpen. -Want er zijn vele .dok
toren, die helpen kunnen en helpen willen.
Er zijn zusters en verpleegsters, die kunnen
assisteren. Maar er zijn te weinig bedden
in rheuma-klinieken. De rheuma, die op het
ogenblik de tb als volksziekte heeft ver
drongen, heeft zoveel levens van zijn glans
beroofd. Het Nederlandse volk, altijd be
reid te helpen, kan ook nu weer hulp bieden.
De AVA, Allen Voor Allen, zal met zijn
actie een poging wagen, de rheuma in ons
volk te vernietigen. Iedereen kan helpen.
Helpen, op de plaats en in de positie, waarin
hij is gesteld.
In het jaar 1936 zijn we naar een andere
plaats verhuisd. Al wat bekend was, werd
opeens prijsgegeven en ik weet niet of dat
moeder wel goed heeft gedaan. Toen kon
ze nauwelijks nog vijfhonderd meter lopen en
ze was zo blij als een kind, als een van
ons haar naar haar stoel bracht, .waar ze
ze over haar hulpeloosheid zat te mijmeren,
wellicht jnet een zekere .weemoed, maar toch
uiteindelijk in een berusting, die haar blij
maakte en bereid om nog erger dingen te
aanvaarden. En die erger dingen kwamen
pOedig. De rheumatiek tastte haar lichaam
meer en meer aan. Ze had altijd graag de
handen uit de mouwen gestoken, maar er
kwam een dag, dat ze geen pan meer kon
vasthouden. De gewrichten waren zo aange
tast door de kwaal, dat ze weigerden te
functionneren.
Vader noch de kinderen namen langer
genoegen met de middeltjes, die de huisarts
voorschreef en er kwamen specialisten. Ze
lieten briefjes achter voor de huisdokter,
die door de diagnose verontrust, haastig kwam
en vertelde, dat moeder moest worden opge
nomen in een rheuma-kliniek. Misschien, dat
men daar nog met de uiterste zorg en met
11e vindingen van de wetenschap iets ver
mocht te bereiken. De oorlog was inmiddels
over ons land gegaan. De Duitsers hadden
ms land bezet en moeder, die altijd voor
haar kinderen had geleefd, wilde het huis
niet uit, want ze vond, dat ze erbij moest zijn,
nu voor Nederland de rampspoedige dagen
waren aangebroken. Toch ging ze. Een
vrouwtje, dat bij zichzelf had vastgesteld,
dat ze nooit zou terugkomen. Ze kon nauwe
lijks nog honderd meter lopen en toch was
’e op een nacht, dat een Engelse bommen
werper met gierende motoren brandend om
laag kwam, naar vader later vertelde, het
eerst het bed uit en op weg naar de kelder
met de dikke muren, waarin de vorige be
woners rekken voor wijnflessen hadden laten
maken. Aanvankelijk scheen het in de rheuma-
kliniek te zullen lukken. De doktoren pasten
alle bindingen op haar toe. Modderbaden en
goud-injecties, massages en gymnastiekoefe
ningen deden haar goed. Telkens wanneer
we haar bezochten leek de vooruitgang zicht
baar. Ze was er zelf uitermate trots op. Van
bezoek tot bezoek groeide de zekerheid, dat
er toch nog baat was bij haar verblijf in de
kliniek. We zochten haar bijna dagelijks op.
Ofschoon inmiddels allemaal getrouwd,
maakten we ons vrij, want een moeder heeft
men slechts één.
Ik zal nooit vergeten hoe ze aan mijn arm
trots door de prachtige tuin wandelde, waar
over de kliniek beschikte en ze blijk gaf
van de vooruitgang, die zich in haar vol
trok. Nu schaamde ik me niet meer, maar ik
voelde een verering in me groeien, die nu,
jaren na haar dood, nog levend is in mij.
De verantwoordelijke arts toonde zich te
vreden. Na een maand of drie mocht ze naar
huis. Maar eenmaal weg uit de kliniek, die
met alle middelen aan haar genezing had
gedokterd, was ze weer overgeleverd aan
de gewone gang van het leven en daarom
ook herviel ze in een situatie, die we geen
van allen hadden gewild. Al vrij spoedig
kon ze haar stoel niet meer uit.
In de winkel bleef het druk
heugde zich op de avonden,
Van 22 April t.e.m. 4 Mei 1955
Geboren: Feike Johannes, zv
Jong en Geeske Vlas.
Gehuwd: Egbert Sjoerds, 33 jaar te He-
melumer Oldephaert ca. en Joukje van der
Kamp, 29 jaar te Workum.
Overleden: Jan Schotanus, 62 jaar, echtg.
Straten, (te Sneek); Ulba
ongehuwd, (te Sneek);
van Pietertje
waren zo wanstaltig, dat we nauwelijks
weerzin konden bedwingen, wanneer we
somtijds zagen. Slechts één keer heb ik meer
weerzin ervaren, toen ik in het na-oorlogse
Indië kennis maakte met de gevolgen van
de framboesia in een kust-kampong tegen
over Mcdan. .Toen ook bleken de gevolgen
van aderverkalking. Ze begon onzin tegjraten
en het dienstmeisje begon haar hoofd te
schudden^ wanneer ze trachtte te helpen bij
het breiwerk, dat ze met veel geduld en
lijdzaamheid voor haar had opgezet. De be-
vrijding heeft ze niet als een opperste ge
luk ervaren. Toen we in staat waren mijn
oudste zuster boven de rivieren te bezoeken,
moesten we haar zeggen, dat moeder vol
komen verkindst was en nauwelijks pog het
bed kon verlaten.
Op een dag in November 1945 werd ik
door een broer opgebeld. Ik woonde toen
niet meer in de plaats, waar we de oorlog
hadden doorstaan. Moeder was zoveel minder.
In een vrachtauto van de Nederlandse Spoor
wegen, toen als vervoermiddel een ideaal,
reisde ik naar moeder toe. Ze herkende
me niet. Ik heb uren aan haar bed gezeten
en haar misihaakte handen gestreeld, heel
zacht en met alle innigheid, die een kind
in zulk een gebaar kan leggen. Maar mijn
beroep vergde mijn aanwezigheid elders. Ik
kuste haar. Het was voor het laatst. Toen
ik enkele, dagen later weer erd opgeb.ld,
was het om te berichten, dat moeder ster
vende was. Ik durfde niet te gaan. Ik was
bang moeder te zien sterven. Ik zag haar
voor me, zoals ik haar altijd voor me zal
zien: een nog betrekkelijk jonge vrouw, waar
op het leven zijn eerste diepe lijdenssporen
heeft gezet, in de spreekkamer van de kost-
het afscheid van haar
in geen vier maanden
Senioren
O.N.S. 2—Workum 2, vertrek 2.30 uur
Junioren:
O.N.S. 1 AWorkum 1 A,
vertrek station 1.30 uur
Workum 2 A—IJ.V.C. 1 A, 3 uur
Bolswardia 1 B—Workum 2 B,
vertrek per fiets 3 uur
Vr ij dagavond
Hielpen 1 B—Workum 1 B,
vertrek 6
f /tzrl l
