-Niq
Hut
er zij
x>k aan
opealgke beschuldiging optrad, dan was alle»
het
om
in do
in de
den
BIJBLAD behoorende bij de SNEEKER
COURANT van ZATERDAG 6 April 1889.
FEUILLETON-NUMMBB (33.)
hoe
leen
ond
veer
zult
■h ik'
I ^a’s
ve
er
pt,
hg
als
uren
veer 1
ken,
iaan.
Lore
i het
ertia
srwijl
dden.
leren
Iden-
tïaaio
iende
haar
jd zoo
haar,
zijner
bhecn,
ibeide
leestal
die
.Is hij
in.
geheel
en doctor
ZIJ haaijfl
vanH
e daairl
De ver* j
op haar J
-n nti.lUd
w
au mt
o kwam 1
ooskleu* J
Zij haiMI
e burs®
niet deJH
iit.i'tiM'h I
I' i' ie I
„Daar zijn wij!’ zei hij groetende. »^\voorf
komen direct vanOberstein, maar hebben eigenlijk,
meer gezwommen als geloopen/
„Wij vroeg Ernst. „Is dokter Reinsfeld
De "Wolkenstein had zijn kruin nog dichter
omsluierd als gewoonlijkdonkere onweerswol
ken omgaven zijn spits en omsloten zijne wanden,
■wilde bergstroomen stortten van zijne ijsvelden
naar beneden en de stormen gierden dag en
nacht om hem heen. De Alpenfee zwa tide den
sciiepter over haar rijk, de wilde gebiedster van
het gebergte toonde zich in ha ir volle vreoselijke
macht.
De najaarsstormen waren immers zoo vaak
noodlottig geworden; meer als eenmaal hadden
zij overstroomingen en gevaar voor lawinen
meêgebrachtmenig dorp, menige eenzame hoeve
op ’t gebergte, had zulks op noodlottige wijze
moeten ondervinden, maar zoo’n romp was
sedert een meascnealeeftijd niet voorgekomen.
Zonderling was het, dat zij ditmaal grootendeels
de omliggende pla itsen verschoondede stroo-
men en stormen bedreigden slechts den spoorweg,
die, den loop van de rivier volgende, door het
geheele Wolkensteiner gebied liep en met zijn
talrijke bruggen en gebouwen maar al te veel
punten van aanval aanbood.
De chef ingenieur had dadelijk bij het eerste
dreigende gevaar met zijne gewone voorzichtig
heid en energie zijne maatregelen genomen. De
gezamenlijke werklieden werden opgeroepen om
den weg te beschermen de ingenieurs waren
dag en nacht op hun post, Elmhorst zelf scheen
zich te vermenigvuldigen en overal tegelijk te
zijn. Hij vloog van de eene bedreigde plek
naar de andere hij moedigde door zijn voorbeeld
aan, gaf zijne bevelen, vuurde den ijver aan
en gaf daarbij onophoudelijk zijn eigen veiligheid
prijs. Zijn voorbeeld sleepte allen meêwat
menschenkrachtea doen konden, werd gedaan,
maar alle menschelijke kracht bleek onmachtig
tegenover de ontketende elementen.
Óedert drie dagen en nachten stroomde de
regen als wolkbreuken neeral de huizende
water-aderen, die anders zoo onschuldig en zoo
helder als zilver van de hoogten neerliepen,
stroomden en stortten thans als bruisende
beken naar beneden in het dal, de beken werden
verwoestende rivieren, die door de bosschen
heenbraken en dennen en rotsblokken met zich
voortrukten, en alles voedde den bergstroom,
wiens vloed al hooger en hooger steeg en die zijn
wilde golven gedurig op nieuw tegen de spoor
dijken wierp. Deze konden dien onophoudelijken
aanval eindelijk niet langer weerstaan; hier
werden zij overstroomd, daar stukgeslagende
natte omgewoelde aarde hield nergens meer
stand en rukte, bezwijkende, het muurwerk met
zich meê.
Ook de bruggen hielden geen stand meer, de
maakt/
eene na de andere bezweek voor den aandrang
der golven, welke men te vergeefs trachtte te
verdeelen en te breken. Tengevolge den onop
houdelijk neêrstroomenden regen hadden overal
aarde- en rotsstortingen plaatseen der stations
gebouwen werd daardoor totaal vernield, de
anderen zwaar beschadigd. Daarbij gierde de
storm door de lucht en bemoeilijkte ontzettend
het werken daar buiten. Als de chef-ingenieur
niet aan hun hoofd had gestaan, dan zouden de
werklieden reeds lang den arbeid opgegeven
en zonder verder een hand uit te steken de
verwoesting hebben aangestaard, die zij toch
niet konden keeren.
Maar Wolfgang Elmhorst zette den strijd
voort tot het uiterste. Stap voor stap, zooals
hij eenmaal dien bodem veroverd had, verdedigde
hij dien thans ook. Hij wilde niet bezwijken,
wilde zijn werk niet prijsgeven; maar terwijl
hij met wanhopige energie streed en alles op
het spel zette om het aan de vernietiging te
ontrukken, klonken hem gedurig weer de laatste
woorden van den ouden vrijheer von Thurgau
in de ooren
„Neemt u in acht voor onze bergen, die gij
zoo hoogmoedig wilt beheerschen, dat zij niet naar
beneden storten en al uwe wegen en bruggen
tot splinters maken. Ik wou wel dat ik er bij
kon staan en zien, hoe dat geheele vervloekte
werk in gruis viel
Die sombere profetie scheen thans vervuld te
zullen wordennajaren! Men had door bosschen
en rotsen heengebroken, rivieren bedwongen eh
hetgeheele uitgestrekte bergrijhonderden ijzeren
band doen buigen, die het dienstbaar moest maken
aan de menschen; men had er zich zoo trotse h
op beroemd, de Alpenfee overwonnen en onder-
s
n
vau
de warms
>ud.
i de prmj
.griinonieJ
jlkt blal
riep zij
èr? ’.tjj
i eens
irecies, 1
nu zou I
et haai I
i ij zou
orden 1
i streek
ooren.
op het
3, ver
en der
voorkomen/
„Dat zou ook verschrikkelijk zijn kermde
Nordheim. De schade is nu reeds niet te overzien.
Als de brug ook nog bezwijkt, dan is alles ver
loren 1“
Het sombere voorhoofd van den chef ingenieur
rimpelde zich nog dieper bij die wanhopige
uitbarsting.
„Herstel uzei hij zacht, maar met vollen
nadruk. „Men let op ons, aller oogen zijn op
ons gevestigd, wij moeten het voorbeeld geven van
moed en hoop, anders houden die menschen in
’t geheel geen stand meer/
„Hoopherhaalde de president, die zich aan
dat woord als aan een laatst reddingsanker
vastklampte. „Hebt gij dan werkelijk nog
hoop
„Neen - maar ik strijd tot aan mjjn laatsten
ademtocht
Nordheim keek den spreker aan. Zijne bleeko,
sombere gelaatstrekken waren onbeweeglijk als
I van ijzer, zij verriedden niets van de stormen,
die in zijn binnenste woedden, en toch stond
ook voor hèm alles op het spel. Sedert zjjne
trotsche droomen van macht en rijkdom vervlo
gen waren, bleef hem nog slechts zijn werk
over, waarop hij zich een nieuwe toekomst zou
kunnen bouwen,als hij in leven bleef, en dat
ten minste een onuitwischboar spoor van zijn
bestaan zou nalaten, als hij door den kogel van
Wallenberg viel maar thans dreigde ook dat
te gronde te gaanEn toch stond hij daar
strijdende op zijn post, terwijl de president slechts
een beeld van dotfe wanhoop aanbood. Wat
vroeg deze er naar, of men zijne kleinmoedigheid
opmerkte, of men van een man van zijne positie
een voorbeeld van moed verwachtte, hij dacht
slechts aan de ongehoorde verliezen, welke hem
ten val zouden kunnen brengen, als er niet
spoedig paal en perk aan gesteld werd.
„Ik moet naar myn post terugzei Elmhorst,
het gesprek af brekende. „Als gij hier wilt
blijven, kies uw standplaats dan met voorzich
tigheid, de steenen en aardstortingen vallen overal
neer, wij hebben daarbij reeds ongelukken
genoeg gehad/
Hij keerde zich om teneinde weer naar de
dammen te gaan en bemerkte thans eerst dat
Nordheim niet alleen was gekomen Een oogen
blik scheen zijn voet als aan den grond vastge
worteld en vloog zijn blik naar Erna toe. Hij
vermoedde, wat haar naar hier voerdehy
wist nu immers dat zij voor hem sidderde en
beefde, maar hij deed geen poging om haar te
naderen; want naast haar stond, stom en onver
biddelijk als het noodlot zelf, de man wien zij
zou toebehooren, die haar nu reeds als zijn on
vervreemdbaar eigendom beschouwde. Wallen
berg bespeurde den angstigen blik, dien Wolfgang
volgde, toen deze weer naar de werklieden
terugkeerde en zich midden op den bedreigden
dam plaatste, en als toevallig greep hij den
teugel van het andere paard en hield deze met
ijzeren hand vast.
Op eens kwam achter hun beiden de lange
gestalte van Gronau opduiken. Hy was door
en
bedaard.
ontmoetingen niet. Zij wisten immers het best,
wat hun te verliezen stond en gedeeltelijk ook reeds
verloren was, en het gevaar, dat de onderneming
liep waarbij zij beiden betrokken waren, verbond
hunne belangen weer even onafscheidelijk aan
elkaar als ten tijde hunner nauwste verbintenis.
„Gij zijt hier op het bovenste gedeelte der
lijn?“ vroeg de president in angstige spanning.
„En het benedenste
„Hebben wij moeten opgeven/ vulde Wolf
gang aan. „liet was ónmogelijk het langer te
behouden. De dammen zijn doorgebroken, de
bruggen weggerukt. Ik heb slechts het nood
zakelijkste personeel tot bescherming der stations
achtergelaten en alle beschikbare krachten hier
saamgetrokken. Wij moeten tot eiken prijs de
woeste beken van ’t gebergte zien meester te
worden/
De dwalende blik van Nordheim vloog over
de brug en naar boven naar het stationsgebouw,
waar eveneens een aantal werklieden bezig was.
„En wat gebeurt daar Laat gij het gebouw
leêgmaken?“
„Ik laat in elk geval het technisch bureau
met de plannen en teekeningen in veiligheid
brengen, want van den Wolkenstein dreigt het
gevaar voor lawinen hij heeft ons reeds eenige
waarschuwende teekenen vooruit gezonden/
„Ook dat nog 1“ mompelde de president
wanhopig, en plotseling sprong hij op, als door
een vreeselijk denkbeeld getroffen.
„Om Gods wil, gij gelooft toch niet, dat de
brug
„Noen antwoordde Wolfgang, diep adem
halende. „De zoom van het bosch beschermt
de kloof en meteen de brug, dailr breekt geen
lawine door. Ik ben reeds van het begin af op
worpen te hebben, en thans, onmiddellijk voor die mogelijkheid verdacht geweest en heb haar
de voltooiing van het werk, verhief zij zich op
haar wolkentroon en schudde toornig het hoofd.
Thans kwam zij naar beneden in storm en
onweer, en voor den adem van dien storm viel
al dat trotsche menschenwerk als een puin'ioop in
elkaar. Hier hielp geen moed en energie, geen
worsteling van de wanhoopde woeste natuur
kracht vernielde binnen eenige dagen allo wer
ken, die de menschelijke geest na jarenlangea
moeilijke arbeid in ’t leven hadden geroepen,
en dreef onder hoongelach haar spel met hen,
die gemeend hadden hare meesters te zijn
een vreeselijk dood- en verderf aanbrengend
spel 1
’t Is waar, de Wolkensteiner brug stond nog
vast en veilig, terwijl al het andere wankelde
en neerstortte. Zelfs het witte kokende schuim,
dat de woest schuimende rivier omhoog slingerde,
drong niet door tot haar, die zich daarboven in
h ire duizelingwekkende hoogte verhief. En hoe
vreeselijk hij ook door de lucht gierde, de
storm werd gebroken tegen de ijzeren ribben
van dat reusachtig bouwwerk. Als voor de
eeuwigheid geschapen rustte het op zijn rots
grond, het hoofd biedende aan alle machten van
het noodlot.
Het stationsgebouw, dat de chef ingenieur
tusschenbeide bewoonde, was sedert het losbarsten
van de ramp het hoofdkwartier geweest, waar
alle berichten en mededeelingen werden heen
gezonden, vanwaar alle bevelen en maitregelen
uitgingen. Men had dit gedeelte van de lijn
tot nu toe als veilig beschouwd, omdat zij hier
een der smalle, diep ingesneden zijdalen kruiste,
de Wolkensteiner bergkloof overbrugde en zich
vervolgens langs steile, hooge hellingen weer
naar den bergstroom wendde, die op deze plek
een breede bocht maakte. Het hooge water, dit
zoo noodlottig voor het benedengedeelte van den
spoorweg geworden was, kon het bovengedeelte
niet bereiken, maar thans waren de woeste
beken van den W olkenstein losgebroken en het
slib en de rollende steenen en brokstukken, welke
zij meêvoerden, drongen door tot de brug.
Het gevaar moest ook daar wel dreigend zijn,
want Elmhorst wa» zelf op deze plaats en
bestuurde persoonlijk het werk.
Te midden der algemeene drukte en opge
wondenheid werd de komst van den president
en zijn gast nauwelijks opgemerkt, slechts eenige
ingenieurs naderden hen en bevestigden schou
derophalend de laatste berichten. Niettegenstaan
de het onweer werd er met koortsachtige
inspanning gewerktgeheele scharen arbeiders
waren in de nabijheid van de brug bezig, ook
bij het stationsgebouw scheen ’t een of ander te
gebeuren, en intusschen stroomde de regen neer
en brulde de storm, zoodit het vaak niet
mogelijk was, de woorden en bevelen van de
ingenieurs te verstaan.
Nordneim was van het paard gesprongen en
naderde zijn voormaligen schoonzoon, die eveneens
zijn post verliet en hem tegemoet kwam. Zij
hadden beide gedacht, dat het onderhoud, dat
ten slotte op eene scheiding uitliep, hun laatste
zou zijn; thans zagen en spraken zij elkaar
dagelijks en in den drang der omstandigheden
voelden zij bijna het pijnlijke dier vernieuwde
De Fee der Alpen.
Roman van E. Werner.
(Vervolg.)
In de zijkamer vernam men de stem van .den
president, die haastig en op luiden toon een
bevel gaf aan een der bedienden en dadelijk
daarop zelf binnenkwam, bleek en opgewonden,
slechts met moeite zijne tegenwoordigheid van
geest bewarende. De laatste berichten deden
het ergste vermoedenhij wilde er zelf naar
toe en zien hoe het stond. Wallenberg zei
dadelijk dat hij met hem zou gaan en keerde
zich vervolgens zoo kalm tot zijn verloofde, alsof
er niets tusschen hen was voorgevallen.
„Wilt gij ons niet vergezellen, Erna? Wij
rijden naar de meest bedreigde punten, en gij
zijt waarlijk onbevreesd genoeg/
Erna aarzelde een oogenblik, maar toen gaf
zij haastig hare toestemming. Zij moest zien
en weten, wat daar beneden gebeurde, al ware
’t dan ook het ergste. Alles liever, als langer
hier boven te blijven om in denjagenden nevel
te turen, die alles voor het oog verborgen hield,
en de berichten aan te hooren, die van uur tot
uur meer beangstigend luidden 1
Men zou naar de meest bedreigde punten
gaan; daar was Wolfgang, zij zou hem dan
althans zien 1
Wally, die niet begrijpen kon hoe men zich
in zulk een weer naar buiten dorst begeven,
keek hen, toen zij wegreden, hoofdschuddend
naook de president was te paard, want op de
totaal doorgeweekte wogen kon een rijtuig niet
vooruitkomen zelfs de dieren konden zich slecnts
met moeite door het dikke slijk voortwerken.
Het kleine gezelschap spoedde zich onder een
beangstigend zwijgen voorwaartsalleen Walten
berg maakte van tijd tot tijd eene opmerking,
welke nauwelijks beantwoord werd Zij sloegen
in de eerste plaats den weg in naar de W ol-
kensteiner brug.
bij u?“
„Ja zeker, wij hebben de Obersteiners met
alle moeite en inspanning weer bij hun verstand I
gebracht en hen overtuigd, dat hun nest ditmaal
buiten gevaar is. Het is een zwaar stuk werk I
geweest, maar zij zagen het eindelijk in, en pas I
waren we daarmeê klaar, toen er een bode
kwam van den chef ingenieur om den dokter te
halener waren by het reddingswerk een paar
ongelukken gebeurd. De goede dokter liep
natuurlijk alsof zijn hoofd in brand stond, van
de eene ellende in de andere, on ik ging met
I hem, want ik dacht zoo een paar stevige armen
zijn overal te gebruiken, en dat was een heel I
goede inval. Voorloopig heb ik my daarginds
in het wachtershuisje als helper in het hos- i
pitaal gevestigd en kom nu slechts even hier,
om mij te laten zien, want wij hebben helaas
de handen vol/
„Er zijn dus reeds ongelukken gebeurd -
toch geen erge, wil ik hopen vroeg Erna
haastig.
Gronau haalde met een bedenkelijk gelaat
de schouders op.
„Een van de werklieden is door het woedende
water meègesleept en half verpletterd weer op-
gevischt gewordende dokter vreest dat hij er
moeilijk weer van zal op komen; een tweede
is door een neervallende aardstorting am het
hoofd getroffen, en met dien gaat het eveneens
om dood en levende kwetsuren van de anderen
zijn van lichteren aard
„Als dokter Reinsfeld nog hulp mocht noodig
hebben, ik ben tot eiken dienst bereid zei
het jonge meisje, terwijl zij eene beweging
maakte om haar- paard naar het aangewezen
huisje te laten gaan.
„Dank u, juffrouw, wij zullen het samen wel
redden/ antwoordde Veit, terwijl Wallenberg
zich omkeerde en zijn verloofde verbaasd aan
keek.
„Gij, Erna Daarvoor zijn hier toch wel
andere handen Gij hoort het immers dat
Gronau den dokter helpt. Waartoe dus dat
overtollige heroïsme
„Omdat ik het niet kan uitstaan, hier alleen
ledig en werkeloos te blijven, terwijl alles om
mij heen werkt on worstelt en zijn laatste
krachten op het spel zet/
Er lag een bitter verwijt in dat gezegde, maar
Ernst scheen het niet te willen begrijpen.
„Nu, zonder deelneming zyt gij althans niet, IUoclit
gij hebt bepaald de koorts van opgewondenheid/
merkte hij koel op.
„Maar, t is waar, diemenschen doen inderdaad
alles wat zij kunnen, niettegenstaande zij by huu
werk in voortdurend gevaar verkeeren/
„Omdat de chef-ingenieur hun steeds vóór
gaat/ vulde Veit aan. „Als hij niet overal de
eerste was en hun toonde, hoe men het gevaar
moet verachten, dan zouden zij zich wel bedenken
en zich achteruit houden; maar zóó'n leider
sleept ook de laf hartigsten meê. Daar staat hij
weer midden op den dam, dien het woedende
water elk oogenblik kan wegrukken, en kom-
mandeert alsof hij de geheele bergwereld voor
't bevelen had Sedert drie dagen vecht hij nu
zoo tegen die vervloekte Alpenfee, die ditmaal
bepaald een a inval van woede schijnt te hebben,
en ik geloof waarachtig dat hij er in slagen
zal, haar te over .vinnen. Maar nu moet ik
naar den dokter terug 1 God behoede u
Hij ging heen, en de president, die thans eerst
naar zijn gezelschap terugkeerde, zag hem nog
in de deur van het wachtershuisje verdwijnen.
Onwillekeurig voelde hij eene rilling door zijne
de leden gaanhet verschijnen van dien man
was voor hem een onheilspellend voorteeken
te meer op dezen reeds zoo rampzaligen dag
het herinnerde hem er aan, dat hem nog iets
anders bedreigde, wat door de tegenwoordige
ramp op den achtergrond gedrongen was, en
deze ramp was al reeds verschrikkelijk genoeg.
Het jongste gesprek met Wolfgang had de
laatste schemering van hoop aan Nordaoim
ontnomen. Als ook hot bovenste gedeelte der
lijn eindelijk moest worden prijsgegeven, wat
bleef er dan nog over van den geheelen aanleg,
die millioonen verslonden h id en welks herstel
ling op dezelfde wijze voor hèm althans een
zaak van onmogelijkheid was? Hij was van
het begin af de hoofdeigenaar van den spoorweg
geweest en had gedurende den laatsten tijd,
met het oog op de verwachte winst bij zyne
aftreding, nog meer aandeelen in zijne handen
gebracht; thans trof hem het geheele ongehoorde
verlies alleen. Hg wist wel dat zijn vermogen, dat
wel is waar ook in verscheidene andere onderne
mingen gestoken was, echter zulk een slag niet
zou kunnen doorstaan, en als Gronau nu ook
door nat en beslijkt, maar als altijd evenj nog gevolg gaf aan zijne bedreiging en met een
lüü
