CElEEitTE ES ffiï iMMffl SME
DE WERKLOOZEN.
No. 24.
1893.
AOH T-E N-V EERT I Q S T E JAARGANG.
3
25 AV A. gl r£\
ói;
den smet
UIT DE PERS.
)0,
’rvlakkige
Mffl
Alle brieven
in te zenden.
armen, de
hen, die wer-
prose"
50
a
5a
d:
/n
)/8-
50.
Bij deze Courant behoort als Bijblad Feuil-
leton-nummer 139.
Het JE. v. h. R. maakt, naar aanleiding van
het artikel der Midd. Ct. over de Zwolsche re
solutie, de opmerking, dat het mogelijk is, dat
die resolutie, gewogen op de goudschaal der
logica, te licht wordt bevonden, wat de Midd.
Ct. met groote scherpzinnigheid tracht aan té
toonen. „Ons komt het echter voor, schrijft
het Wbl., dat eene partij die zich zelve noemt
„eene revolutionaire, omdat zij de om
verwerping der bestaande maatschappelijke orde
beoogt, met alle haar ten dienste staande on
wettelijke (lees onwettige) of wetfelrjke (lees
wettige), vredelievende of gewelddadige mid
delen/ wat er overigens duister of nevelachtig
in haar streven zij, duidelijk genoeg te kennen
geeft, dat zij zich niet gebonden acht door de
wet, en, zoo zij de gelegenheid daartoe schoon
ziet, niet zal schroomen tegen haar, desnoods
met geweld, in verzet te komen.
Nu acht de M. C. het „voor de strafrech
telijke beoordeeling een punt van gewicht, dat
de motie spreekt van 8. D. partij, niet van’den
S. D. bond, eveneens, dat zij naar haren vorm
eene mededeeling is, geen artikel van een pro
gram, geene betuiging van adhaesie, allerminst
eene verbintenis", dat alles raakt de feite
lijke vraag, of inderdaad de bond door aanne
ming der motie haar inhoud tot zijn doel heeft
gemaakt. De vraag is door het hof bij het
verleenen van den rechtsingang aanvankelijk
in toestemmenden zin beantwoord maar het
spreekt van zelf, dat zij nog een onderwerp van
nader onderzoek zal uitmaken in de gelaste in
A Ij VELT ER I'IÊN van 1 tot 4 regels, gewone letter, 40 Cents
voor eiken regel meer 7>a Cents. Bij abonnement is de prijs
belangrijk lager. Voor waarden daaromtrent te vernemen bij
den uitgever. J
Deze CO URANT verschijnt WOENSDAGS en ZATERDAGS.
Abonnementsprijs voor 3 maanden ƒ1.— franco per post f 1.25.
Alle brieven en stukken, uitgave of redactie betreffende, franco
de zijn gereedschap neerlegt, verbitterd door de
overtuiging, dat een betere inrichting der maat
schappij het ongeluk, dat hem bedreigt, kon
afwenden, gevoelt hij diepe smart, als hij voor
’t laatst zijn weekgeld ontvangt. Hij weet, dat
het mogelijk is, dat hij al zijn bezittingen stuk
voor stuk zal moeten te gelde maken en dat hij
daarbij gevaar loopt de onafhankelijkheid van
zijn karakter te zullen verliezen. k uc „Vkuse UVeimeru re worden ver-
I rig," zegt Burns, „een werkman te zien, krach- zorgd, op de manier, die niet doet gevoelen,
I.
Onder dezen titel werd onlangs in de „We-
I tenschappelijke bladen" een artikel geplaatst
van den Engelse hen socialist John Burns.
I Daarin worden de Oorzaken der werkloosheid
I besproken en middelen aan de hand gedaan om
haar te doen ophouden of althans zeer te be-
I perken.
M Het vraagstuk der werkloosheid
overal het vraagstuk van den dag.
ring van
besloten heeft,
slotte zal men
vidu en geen vereeniging
daartoe opwerpen, een zoo algemeen verspreid
kwaad kunnen uitroeien; dat moet bestreden
worden door de geheele maatschappij en wel
door maatregelen, die zij met opzet daartoe in
het leven roept. Dit brengt ons tot de practi-
sche zijde van het vraagstuk der werkloosheid.
tig en gezond naar lichaam en geest, die tegen
zijn wil het aantal moet vergrooten van hen,
die door de uitvinding van nieuwe machines,
door monopolie en mededinging tot nietsdoen
gedwongen worden."
Welke beweging er nu ook onder de werk
lieden gaande zij, hetzij men van de wet ver
mindering van werkuren vraagt, zooals de mijn
werkers en de mannen der katoennijverheid, of
afschaffing van overwerk, waar alle vereenigin-
gen nu voor strijden, aan alles ligt een en°de-
zelfde eisch ten grondslag, namelijk werk voor
de werkloozen Hoe men het ook verbloeme,
overal staan wij voor dezelfde vraag, bij welker
beantwoording alle regeeringen en alle landen
het grootst mogelijk belang hebben hoe kan
men den ernstigen, eerlijken werkman werk
verschaffen, dat niet bezoedeld is door de de-
moraliseerende hulp der liefdadigheid en door
den smet van het pauperisme
Eu nu komt Burns tot de oplossing van het
vraagstuk der werkloozcn. Men weet, dat
Burns sociaal-democraat is, maar hij wil zijn
idealen niet langs revolutionairen, maar langs
evolutionairen weg trachten te verwezenlijken.
Als men dit vraagstuk der werkloozcn, zegt
hij, wil oplossen, dan moet men beginnen met
in te zien, dat alles, wat men doet, slechts pal
liatieven zijn, zoolang het stelsel van concurren
tie de maatschappij blijft beheerschen. De han
delstand moet, voorzoover hij het nog niet in
ziet, leeren begrijpen, dat, tot zekere hoogte,
het bestaan van werkloozen een noodzakelijk
gevolg is van do onbeperkte concurrentie, waar
bij de productie ten voordeele van één bepaal
den stand overdreven wordt, zonder dat men
eenig oog heeft voor de belangen der maat
schappij en van de voortbrengers zelve. En
terwijl men alle mogelijke middelen ter verbe
tering moet aangrijpen, mag men toch niet uit
het oog verliezen, dat de basis van ons maat
schappelijk leven geheel verkeerd is, en of lang
zamerhand of plotseling veranderd behoort te
worden. Alle maatregelen, welke men neemt,
hoe weinig ze ieder op zichzelf mogen beteeke-
nen, moeten alle te zamen een geheele reorga
nisatie der maatschappij ten doel hebben.
Laat ons op den voorgrond stellen, vervolgt
de schrijver, dat de ondervinding ons geleerd
heeft, dat alle philanthropische plannen tot le
niging der armoede van werkloozen, die wer
ken kunnen, noodzakelijk tot niets anders lei
den dan tot demoralisatie der gevers en de ver
laging der beweldadigden. Overal waar geld
gegeven wordt, treft men den luiaard en den
straatslijper aan. Maar erger nog zijn de phi
lanthropen, die geld bijeen brengen, die dat geld
door anderen laten uitdeelen en trotsch zijn op
de bekendheid, die zij daardoor verkrijgen en
die hun ijdelheid streelt, maar hun tijd, hun 1
aandacht, hun geheelen persoon niet ten dien-
ste stellen van het werk, dat zij heeten te on-
dernemenzulk werk is gedoemd om in teleur- i
stelling te eindigen. Zwakken en zieken be-
Het is treu- hooren door de wettige overheid te worden ver-
is bijna
o. Het is ook
I ia ons land aan de orde en hoewel Burns En-
I gelsche toestanden bespreekt, komt ons z jn ar-
Itikel belangrijk genoeg voor, om er ’teen en
I ander uit mee te deelen. De wenken, die de
schrijver in zijn artikel omtrent deze belangrij-
I ke quaestie geeft, zijn zeker ook waard ten on-
zent overwogen en zooveel mogelijk behartigd
■te worden.
I Als de winter nadert, zegt Burns, en de
■bladeren beginnen te vallen, nadat de oogst is
binnengehaald en de groenten- en vruchtentui-
■oen ledig zijn als de avonden langer worden
|Gn het weder guur, dan begint zich in de ste
lden de voorhoede te verzamelen van het groote
Beger der werkloozen. Naarmate de herfst ton
■einde spoedt, neemt hun aantal toe verbeterd
■onderwijs, meerdere staatkundige vrijheid en
■kennis der staathuishoudkunde hebben in hun
■gelederen een weldadige ontevredenheid met
■lun gedwongen ledigheid en armoede verwekt.
In tijden, waarin de handel kwijnt en de
■ellende dus grooter is dan anders, trachten de
■werkloozen heden ten dage door meetings, op
lachten en deputation de aandacht van het pu-
■bliek op hun nooden en lijden te vestigen. In
■Londen beproeven de stoutmoedigen onder hen
6 afldere standen bevreesd te maken door hun
Klieven, daartoe aangemoedigd door het gebrek
fan zedelijken moed der staatslieden en het
■Bemis aan initiatief der plaatselijke besturen.
I Het is niet te verwonderen, dat eenige wei-
F*Se lot wanhoop gebrachte mannen hun toe-
ucht nemen tot bedreigingen en hun makkers
■rachten mede te sleepen tot het gebruiken van
f eweld evenmin kan het ons verbazen, dat de
-nde der werkloozen door sommige geweten-
■ooze^ mannen als middel gebruikt wordt om
i coi.eën te verkondigen en op den voorgrond
ie dringen, die geenszins bevorderlijk kunnen
FJ'i voor het welzijn der werkloozen. Deze
Koeren, wien het betrekkelijk onverschillig is,
f do mannen, die zij opruien, werk krijgen of
f1Gt’ kunnen veilig, op een afstand geplaatst,
on aanzetten tot daden, die zij in stilte goed-
Koaren, maar in het openbaar niet durven ver-
‘gen, terwijl zij den moed zouden missen,
Riie zelven te bedrijven.
I Dat de beweging der werkloozen door op-
IJ'etvlakkige en middelmatige persoonlijkheden
mag ons de
oogen niet doen sluiten voor het lijden van de
velen, die op den langen duur verstandig ge
noeg zijn om de armzalige beweegredenen te
doorzien van hun onbekwame en onverantwoor
delijke raadgevers, waarvan sommigen er niet
tegen op zouden zien een opstootje te verwek
ken, teneinde zelven daaruit voedsel te trekken.
„Maar al zijn er straatslijpers, huichelaars en
andere onbetrouwbare menschen, die de werk
loozen voor hun eigen zelfzuchtige doeleinden
gebruikt hebben, dan mag dat toch onze aan
dacht niet afleiden van de groote vraag wat
te doen met de ware werkloozen -
De maatschappij moest voorkomen, dat men
schen, door nu eens werk te hebben en dan
weer niet, tot den toestand van dieven en straat
slijpers afdaalden en wel door te zorgen, dat er
werk was voor allen, die werken willen dat
werk moest aangenamer, zekerder en winstge
vender voor het individu zijn, dan het nu ge
woonlijk is, en hij, die alles doet, wat in zijn
vermogen is, moest zeker zijn, dat hij het ge
vaar niet liep om eenmaal af te dalen tot den
toestand van werklooze, bedelaar of misdadiger,
zich-zelven ten vloek, de maatschappij ten schan
de. De mogelijkheid, dat een of ander middel
bestaat om daartoe te komen, wordt gevoeld
door alle werklieden, zelfs door hen, die haast
verdierlijkt zijn door wanhopenden strijd tegen
armoede en gebrek. Nog klinken mij de woor
den in de ooren, die een gevangene in de Pen-
tonville-gevangenis mij met schorre stem toe
fluisterde „Blijf den werkloozen trouw, John
arbeid is onze eenige hoop."
Burns gaat vervolgens na, hoe de werklooze
van dezen tijd verschilt van den werklooze van
vroeger. Laatstgenoemde schikte zich met fa
talistische onderworpenheid in zijn toestand als
lastdier en beschouwde zijn gedw’ongen ledig
heid als iets onvermijdelijks. Daarbij werd de
arbeidersklasse nooit beschouwd als een inte-
greerend deel van den staat. De statistiek
trachtte aan te wijzen, hoeveel de natie in haar
geheel had bespaard, terwijl de arbeider hon
gerde. Staathuishoudkundigen trachtten den
arbeider te overtuigen, dat de handels-crisis,
waaronder hij leed, het gevolg was van de
„grillen der mode." Stom, zonder kracht om
de aandacht op zich te vestigen, kon hij niet
maken, dat men rekening met hem hield, om
dat hij geen stem had en geen invloed.
De uitbreiding van het stemrecht, beter on
derwijs, de trade-unions, de propaganda van
het socialisme hebben dit alles veranderd. De
werklooze van onzen tijd gevoelt al het grie
vende van zijn toestand. Als hij schoorvoeten
dat men een weldaad bewijst. Het doel is, huu
de kracht en de gezondheid weer te geven eu
dan behooren de krachten weer gebruikt te
worden voor nuttigen arbeid. Do wettige over
heid heeft iu dit opzicht haar plicht niet ver-
vuld eu daarom moet hierin verandering wor
den gebracht, maar het is geenszins een recht
vaardiging van al de kwakzalversmiddeltjes, waar
ziekelijke philanthropen ons toe willen dwin
gen. Burns zou willen, dat bij de wet werd
verboden, dat sentimenteele philanthropen als
generaal Booth en dergelijken Londen maken
tot een dorado voor menschen, die er een wel
lust iu vinden rijp en groen te bedeelen van
eens anders mans geld, en tot het middelpunt,
waarheen uit alle oorden des lands schooiers,
luiaards en landloopers samenkomen, tot nadeel
voor de ware armen van Londen.
De zorg voor ouden, zieken en
taak om werk te verschaffen aan
ken kunnen, is niet het werk van don pi~c_
lietenmaker of den philantroop. Het is de plicht
van iedereen en hij zou, geheel afgezien van
den godsdienst en de neigingen der individuen,
vervuld moeten worden door de gemeentebe
sturen of door den staat. Men kan de uitvoe-
de plannen, waartoe de gemeenschap
aan enkelen opdragen, maar ten
inzien, dat niet een enkel indi_
van personen, die zich
^»ot lage doeleinden misbruikt is,
«urns- a wrbti™ rm de
i
LiJ
Op"
I
k
SNIIK» COURANT.
ia
ën
6
t.
6
jur
