WK SMEk Eli OWW.
k
BMB RBCBTBB
f:
SIKBW8- BS IfflfflSTBLllI
Woensdag 31 Juli 1901.
66e Jaargang.
No. 61.
Uitgever: B. FALKENA Mzn., Singel, Sneek.
Officieele Advertentien.
Mevrouw Kruger geb. Du Plessis, t
FEUILLETON.
I
I.
BEKENDMAKING.
vrouw getelegrafeer.
wel
r
Ie
3.
d.
or
trouwe
scheen.
Staats-
Paul.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Sneek,
brengen ter openbare kennis, dat ter Secretarie dezer
t-
te
:n
e-
'P
e-
1.
2.
3.
t,
e,
Novelle van E. Merk.
in ’t eerst de dame niet bemerkende. »Dat was een uit
komst in den nood. Ik geloof dat die hagelsteenen mij
bepaald blauwe plekken geslagen hebben.»
Hij lachte intusschen heel vergenoegd en maakte
thans eene buiging voor de stedelinge, die juist door
een helder opflikkerend blok hout met rooden gloed
werd overtogen.
«Ha, eene gezellin in ’t lijden! ’t Doet mij werkelijk
leed, mevrouw, dat ik uwe reeds zoo kleine ruimte nog
beperken moet. En dat nog bovendien met mijn natte
kleêren.«
«Neem mij niet kwalijk zei Helene vriendelijk,
«maar ik ben hier ook slechts eene voor ’t on weder
gevluchte indringster.»
Zij gaf Toni een wenk, een bank brj den haard te
schuiven, en met hun drieën zaten zij om het vuur
zich te warmen, want een ijskoude wind sneed door de
reten naar binnen. De vrouw des huizes was in den
stal bezig om de koeien, die, angstig voor het onweder,
zeer onrustig waren, op hun plaats te houden.
Toen het onweder bedaarde, en de vrouw des huizes
weer eens naar den haard kwam kijken, zei de vreem
deling «Goede vrouw, kunt ge mij ook een pannekoek
bakken Ik heb den geheelen dag eigenlijk nog niets
gegeten.»
«Beste mijnheer,» zei de vrouw lachende, «dan komt
gij vandaag slecht weg. De koejongen is naar beneden
naar ’t dorp met de boter; hij moest mij van alles mee
nemen. En nu hebben ze hém bij dit weêr zeker niet
willen laten gaan. Ik heb niets: geen meel, geen zout,
geen brokje brood. Alleen melk kan ik u nog aanbieden.»
«Ik ben zoo door en door koud, en dan kpude melk
maar, enfin, geef maar hier.«
«Ik wil u een beter voorstel doen,« zei Helene. «Onze
gastvrouw zal ons kokend water geven. Ik heb thee
van een Commissaris der Muziek-
gezellig theeuurtje, terwijl de storm om de hut brulde,
de zware dennen daarbuiten zuchtten en kraakten en
het laatste dof gerommel nog langs de rotswanden
wegtrok.
Toen de professor zijn valies uitpakte om zijn boeltje
wat te droogen, moest Helene luidkeels lachen. Be
halve zijn regenmantel had hij voor zijne wandeling
van den vroegen morgen tot den laten avond niets meê-
genomen als een pakje sigaren, een landkaart, een
notitieboekje, een stuk brood en een reep chocolade.
«Maar mijn hemelzeide zij plagend, «hoe materieel
moet ik u wel voorkomen, daar ik zooveel eetbaars
meêheb.»
«Wat bepaald vrij wat verstandia-er is, zooals heden
weder bewezen werd!» antwoordde hij. «Maar ik ver
geet ’t meestal uit lichtzinnigheid, ’t Is voor mij zoo’n
groot genot, urenlang op een mooi plekje te liggen in
het hooggebergte, naar den hemel te kijken en dan
weder voort te mijmeren. Dat zijn mijn vacantie-dagen.
Als mijn maag dan begint aan te kloppen, schiet mij
pas te binnen dat ik toch iets behoorlijks te eten moet
hebben Maar meestal kan men op een alm althans
wel een pannekoek krijgen. Ik ben gauw tevreden.»
Met blijde verwondering keek zij naar deze verras
send nieuwe verschijning in haar leven. Er bestond
dus werkelijk een man, die er zijn geluk in vond, op
deze weinig bekende, onschuldige bergen rond te dolen,
waar men zich zelfs niet kon onderscheiden door bijzon
der gevaarlijke tochten, en die onder het genot der na
tuur eten en drinken vergat.
Hoe haar dat beviel! Hoe ’t hare sympathie wekte!
Zij was zoo zat van die prozaïsche, praktische, mate-
riêele menschen, met wie zij daar ginds had verkeerd;
die onder levensgenot: oesters, fazanten en cham
pagne verslonden; die geen stap deden, welke niet
Geheel de pers in Nederland, op ’t conti
nent, in Engeland, in Amerika heett artikelen
gewijd aan wijlen mevrouw Kruger, geb. du
Plessis, echtgenoote van den grijzen Trans-
vaalschen Staatspresident. Een paar Engel-
sche bladen, die we reeds kenden als vrij van
alle jingo-achtigheid, gaven een waardig arti
kel; andere bladen konden niet nalaten, zelfs
nu nog niet bij de lijksponde van deze goede,
eenvoudige doode, hun haat tegen den grijzen
echtgenoot te l»chten. De bladen van ’t vas
teland wijdden allen artikelen aan de doode
en den overblijvenden echtgenoot, getuigend
van liefde voor ’t heldhaftig Boerenvolk, van
vereering voor den Staatspresident.
In deze vrouw zat niets deftigs; niet iets,
wat men liefst bij de echtgenoote van een
Staatshoofd zou willen zoeken. Ja, gerust mag
men ’t zeggen, ’t eerste zien van haar portret
is een teleurstelling. Maar bij nader naden
ken moet die teleurstelling toch wijken. Zij
is een eenvoudige Boerenvrouw als alle an
dere, heeft geen extra-opvoeding ontvangen
en is, ondanks haar verheffing of die van
haren echtgenoot, dezelfde vrouw gebleven.
We vinden, dat dit juist pleit voor de dege
lijkheid van het Boerenras, dat geen wereld-
sche neigingen heeft of er ten minste langer
dan een ander volk weerstand aan kan bieden.
Onder de artikelen aan de goede doode
gewijd, trof ons niet het minst dat van J. H.
Janson Jr., den welbekenden vrederechter uit
het verwoeste dorp Dullstroom dien we reeds
uit menig artikel kennen als een sympathiek
Transvaler; als een dergenen, die veel, bijna
alles door dezen krijg verloren hebben; als
een dergenen, die ’t onmogelijk is, terug te
keeren naar ’t terrein van den strijd.
Mevrouw Kruger, geb. Du Plessis, de trouwe
gade van onzen geëerbiedigden Staatspresi
dent, schrijft dan de heer Janson, heeft het
ADVERTENTIëN 4 cent per regel. Bij abonnement van 500
regels 3 cent en van 1000 regels 21/, cent. Groote letters naar
plaatsruimte.
VERGADERING van den Gemeente
raad van Sneek, op Woensdag, den 31 Juli
1901, des namiddags ten 6’/, ure.
Punten van behandeling:
Resumtie der Notulen.
Mededeeling van ingekomen stukken, enz.
Adres van Gebrs. Van der Heij, om afstand in
huur van een plekje grond op het terrein der ge-
meente-reiniging.
4. Adres van den onderwijzer J. Lindeman, inzake
regeling zijner jaarwedde.
5. Missive van Z.E. den Minister van Binnenland-
sche Zaken, betreffende dezerzijds ter goedkeuring in
gezonden Reglement voorde H. B. School.
6. Eervol ontslag-aanvrage van Mej. H. Zeilmaker,
al» onderwijzeres in de handwerken aan School no. 2.
7. Adres van het Bestuur der vereeniging tot vie
ring van Nationale feestdagen, om eene toelage.
8. Aanbieding der Gemeente-rekening, dienst 1900.
9. Rekening der dienstdoende Schutterij, over 1900.
10. Onderzoek der geloofsbrieven van de Heeren
Dr. G. Bouma, D. Gorter, J. Huges, J. H. Schijfsma.
11. Adres der Kadervereeniging te Bolaward, om
gebruik te mogen maken van de Schietbaan dezer ge
meente.
12. Adres van den Kerkeraad der Nederl. Her
vormde gemeente alhier, om terug te komen op het
besluit van den Raad dezer gemeente, dd. 18 Mei
11. no. 13.
13. Benoeming
en Zangschool.
14. Adres van JanBrantsma e. a., om des Zondags
de bruggen, op daarvoor aangegeven uren, gesloten
te houden.
15. Missive van de Kamer van Koophandel en Fa
brieken, tot het aanbrengen van eene kaasstelling in
het Waaggebouw, ter expositie van Kaasmonsters,
16. Eervol ontslag-aanvrage van den leeraar A. L.
Brouwer.
17. Betaling uit den post voor onvoorziene uitga
ven, dienst 1901.
«Nu laat vader u niet meer met rust,« zei Toni, af
keurend het hoofd schuddende, en Helene zag plotse
ling op het jeugdig gezicht eene uitdrukking van vroeg-
rijpen ernst en pijnlijke verbittering, welke haar dcor
’t hart sneed. Toen zij echter een paar uren later op
den top van den berg stonden, kon hij toch weder jube
len met zoo’n heldere stem en zulke lachende oogen,
als was zijn overmoed nooit door eenige zorg getem
perd geworden.
Eens had Helene met haar gids juist een alpenhut
bereikt, toen een hevig onweder losbarstte.
«Gij zult het heden met mijn nachtverblijf wel voor
lief moeten nemen zei de bewoonster lachende, en
haar blanke tanden glinsterden uit haar vuurrood opge
zet gezicht. Zij was een kalf nagevlogen, dat zich te
ver verwijderd' had, en kwam juist achter adem terug
met haar wedergevonden lieveling.
Kort daarop ratelden dikke hagelsteenen op het dak
van de kleine woning, en terwijl een bliksemstraal voor
bijschoot werd de deur opengedaan en trad een vreem
deling binnen. Het water liep met stralen bij den hoed
neêr; zijn regenmantel droop; hij moest zich de oogen
eerst goed uitvegen, alvorens hij in staat was in het
rookerig vertrek iets te kunnen onderscheiden.
«Goddank, dat ik hier ben, goede vrouwzeide hij,
gemeente, gedurende 14 dagen, vanaf heden, voor een
ieder ter lezing is nedergelegd en in afschrift, tegen
betaling der kosten, algemeen verkrijgbaar gesteldde
aan den Raad aangeboden rekening der ontvangsten
en uitgaven dezer gemeente over 1900.
Sneek, den 31 Juli 1901.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
ALMA, Burgemeester.
JAC. van der LAAN, Secretaris.
tijdelijke met ’t eeuwige verwisseld. Zóo zou
’t vermeld zijn geworden in de Hollandsche
bladen van Zuid-Afrika indien niet ook deze
in de jammerlijke verwoesting van die eertijds
zoo gelukkige streken waren ten onder gegaan
Ou-Juffrouw Kruger, ons President zijn
goeije vrouw is dood! Zóó zou ’t zijn her
haald op de duizenden Boerenplaatsen, een
zaam verspreid over de matelooze velden en
in de bergen van groot Zuid-Afrika. Zóo
zouden de vaders het hun zonen, de moeders
het haren kinderen hebben gezegd, indien, ja,
indien daar nog Boerenplaatsen waren in Zuid-
Afrika, waar vaders en moeders leefden als in
de goede oude dagen, vóórdat de barbaren
van Engeland alles hadden verwoest en ver
brand; vóórdat zij de vrouwen en kinderen
van hunne gelukkige woonsteden in gevan
genschap hadden weggevoerd!
Ou-Juffrouw Kruger, die goeije trouwe vrouw
is dood. O Heere, sterk onze arme ou-Pre-
sident
Zóo zal ’t nu worden geklaagd de wereld
door, onder alle hemelstreken, in de verre
Indiën, in Zuid-Afrika, in de landen van Euro
pa en op de eilanden in de zee, overal
waar Hollandsche Afrikaanders in gevangen
schap of in ballingschap zich bevinden. Zóo
ook zal het worden geklaagd in de moordkam
pen van Zuid-Afrika door de wegkwijnende
moeders en haar uitstervende kinderen
Rouwe, rouwe zal het zijn in de harten van
alle patriotten over den zwaren slag, die den
ouden voorman heeft getroffen, in wien het
gansche Hollandsche Afrikaanderdom be
wust of onbewust altijd heeft gezien de
verpersoonlijking van de toekomstige vrije en
onaf hankelijke Hollandsch-Afrikaansche natie.
Rouwe, het zal alles rouwe zijn over de bit
tere beproeving, hem opgelegd. Want wij
Boeren weten het hoe innig gehecht onze Pre
sident was aan de trouwe gade, met wie hij
een halve eeuw lief en leed had doorstaan,
in eene geschiedenis, waarvan de wedergade
moeilijk zal zijn te vinden. Wij Boeren wis
ten het, hoe hartelijk lief onze President zijn
gade had en hoe zij hem onmisbaar
Zoo menigmaal hebben wij ’t bij ge
woond hoe, wanneer bij gelegenheid van zijn
jaarlijksche rondreis, wij met onze honderden
paarden ruiters onzen President hadden inge
haald en wij tot slapenstijd rondom hem ge
zeten of buiten onder en vóór de veranda van
en suiker bij mij en noodig er u op uit.«
«Heel vriendelijk, mevrouw. Ik neem uwe uitnoodiging
in dank aan. Een kop thee zou zeker aangenamer zijn!«
«Cf hier echter kopjes te vinden zijn, weet ik natuur
lijk niet,« zei Helene lachende.
«0, glazen doen den zelfden dienst,» zei hij opgeruimd.
De thee was spoedig gereed. De vrouw des huizes
stak een spaander van pijnhout aan, die zijn rood licht
verspreidde in het donker geworden lage vertrek.
Helene vond een doek, dien zij over een klaptafeltje
bij ’t venster legde, en haalde allerlei eetwaren uit den
zak, dien Toni over den rug gedragen had.
De vreemdeling kreeg zelfs een kopje, dat men nog
gevonden had. Helene gebruikte haar zilveren drink
beker.
«En wees nu zoo goed, u te bedienenzei Helene
uitnoodigend.
«Alvorens uwe gastvrijheid aan te nemen, mevrouw,
zou ik mij toch wel aan u willen voorstellen Professor
Hausmann uit München.»
Zij knikte, zonder haar naam te noemen, en zeide:
«Ik mag u immers van een beschuit met worst be
dienen
«Ik zou u niet graag willen berooven. Wie weet of
wij vandaag nog wel verder kunnen.»
«Voor een ontbijt is er nog voldoende,» verzekerde
Helene, «en morgen waden wij in elk geval naar beneden.»
«Morgen krijgt gij versche boter!» zei de vrouw des
huizes.
«Hoort gij wel! Als ik u dus verzoeken mag!»
«Het smaakt bepaald heerlijk!» Met dankbaren eet
lust beet de professor in het voor hem bestemde broodje,
nam een hard ei en een stuk tong uit de bus. ’t Deed
Helene pleizier, hier in deze van regen overstroomde
wildernis de gastvrouw te spelen en zij genoot een heel
onze huizen waren neergehurkt of neergevlijd
op den grond, luisterden naar de verhalen
uit de overrijke ervaringen van zijn leven of
naar den oogenblikkelijken stand van ’s lands
zaken, hoe dan plotseling de President kon
vragen naar zijn secretaris en als deze kwam,
wij hem hoorden zeggen: Hij jij al naar mijn
En altijd was cT&n het
antwoord bevestigend, want die met den Pre
sident op reis waren, ze wisten het, wat ook
mocht verzuimd worden, nooit het geregeld
zenden van berichten aan mevrouw Kruger,
dat de President goed en wel was aange
komen.
De gade van den President was geliefd bij
heel het Boerenvolk van de Republieken en
nooit zou de President vijf minuten in een
Boerenhuis hebben vertoefd of hem was door
de vrouw des huizes gevraagd: En President,
hoe gaat het met ou-juffrouw Kruger? Of
welHoe gaat ’t met President zijn vrouw
Nooit heb ik op een Boerenplaats hooren
spreken van «tante Sanne».
De naam van de overledene Presidentsvrouw
was trouwens Gesiena en hare naaste familie
leden waren daarom gewoon haar in den fa
miliekring te noemen «tante SienaEvenmin
heb ik ooit een rechten »Boer« zijn
hoofd hooren aanduiden met «Oom Paul.»
Onder ons Boeren was dat nooit het gebruik.
Uit ons zelven rekenden wij onzen- eersten
Staatsburger en onze eerste Burgeresse hoe
nederig beiden ook van aard voor zulke
alledaagsche gemeenzaamheid te hoog. Op de
dorpen, meer door vreemdelingen bewoond,
was dat wellicht anders, maar ook daar was
de trouwe, vriendelijke levensgezellin van het
Hoofd van den Staat bemind en geëerd bij
allen, die het voorrecht hadden haar te leeren
kennen.
Haar te leeren kennen was echter niet zoo-
velen beschoren. Echte type van Boeren
vrouw, bezat mevrouw Kruger een aangebo
ren waardigheid, die vooral uitkwam in de
rustige, kalme wijze, waarop zij kennis nam
van den naam van den bezoeker, hetzij deze
was Baron zoo en zoo of eenvoudig mijnheer
die en die.
In deze dagen wordt veel geschreven over
de levenswijze en de hoedanigheden van de
waardige overledene door personen, die mis
schien wel eens het voorrecht hadden in de
ontvangzaal van het mooie, ruime Presidents-
Hit blad verschijnt WOENSDAGS en ZATERDAGS.
ABONNEMENTSPRIJS voor Sneek f 0,40 per 3 maanden,
franco per post f0,50.
Abonnementen worden te allen tijde aangenomen.
4
L
3t
3-
n
T-
4
9 III.
