1
IHOll BH M8MBI
SHOTS- H llllEliTESTIEÜHII
I
De tweede vrouw.
f
1
1
F
r
Zaterdae: 12 Januari 1807.
62e Jaargang.
No. 4.
Uitgever: B. FALKENA Mzn., Singel, Sneek.
Amsterdamsche Brieven.
4
Feuilleton.
4
a.
misschien nooit
VARIA.
i
Marie.*
(Wordt vervolgd.)
L
Dit blad verschijnt WOENSDAGS en ZATERDAGS.
ABONNEMENTSPRIJS voor Sneek f 0,40 per 3 maanden,
franco per post f0,50.
Abonnementen worden te allen tijde aangenomen.
1
Naar het Duitsch.
10). IV.
Eindelijk stond Bauer op. Het voorval, waarvan hij
getuige was geweest, scheen hem wakke, -«n
geschud, hij was boos en opgewonden.
»Ik heb de eer de dames te groeten,* zei hij en na een
onbeholpen buiging verdween hij achter de portière.
»Dokter!« riep mevrouw Kaulfuss.
Toen hij ’t niet hoorde, liep zij hem na. Omriddellijk
ging ik met Armgard naar boven. lederen dag kan
Bauer zijn bezoek herhalen. Wat zou die va) jche oude
toch met hem gesproken hebben? Raad mi nu, Rese!
Ik wil niet te haastig zijn, maar ik gevoel me gedron
gen, om eens openhartig met Bauer te spreken. Maar
wat? Raad mij toch!
Als altijd, Je vriendin,
Marie.*
Lieve Therese!
In mijn vorigen brief, dien ik overhaast moest af
breken, schri ef ik je reeds, dat Armgard, ondanks de
tegenwerking van mevrouw Kaulfuss, op last van Tie-
fort nu bij mij in dezelfde tamer slaapt. Den avond
voor Tiefort’s afscheid spra^ .k met Armgard over zijn
reis. Zij betoonde zich hierover echter geheel onver
schillig en zei dat ze niet van haar papa hield.
Ik deelde haar mede, dat andere kinderen steeds
ongaarne hun papa zagen vertrekken doch een reden
voor hare onnaturrljjke handelwijze wilde Armgard
niet opgeven.
Wat ik toen tegen het arme kind gezegd heb, om
het ijs rondom haar hart te doen smelten, kan ik hier
niet herhalen; maar ik weet wel, wat mijn woorden
uitwerkten. Koppig begon zij te snikken. Ik nam een
haastig besluit; met goedheid was hier niets te winnen,
dus moest ik met strengheid beginnen. Ik bracht het
daarmee zoover, dat de schreikrampen wegbleven en
Armgard stil insliep. Toen zij den volgenden morgen
wakker werd, vertelde ik haar onder het aankleeden
allerlei mooié verhaaltjes.
Onwillig luisterde zij toe, maar langzamerhand
klaarden haar trekken op; blijkbaar had ik door mijn
vertellen gewonnen. En het is tcch nog maar een
kind zij trachtte haar dankbaarheid te toonen, door
mijne hand te streelen, als daarvoor maar even gelegen
heid was.
Onverwacht kwam ik heel onschuldig met de vraag:
»Waarom houdt je niet van papa?*
«Omdat hij niet van mij houdt!* zei ze trotsch.
«Wie zegt dat?* vroeg ik bedaard.
»Mijn lieve grootmama, en die houdt meer van me
dan iemand anders.*
«Je grootmama vergist zich, Armgard! Je papa houdt
meer van je, dan grootmama,*
Onzeker keek ze me aan; hare lippen rilden. Hare
wangen werden gloeiend rood, toen ze tegen me zei
«Grootmama slaat mij nooit, papa dikwijls, gisteren
nog met den stok.*
«Je was niet lief, hé?« vroeg ik dringend.
«Neen ik wilde je de bloemen niet brengen, die
papa voor je afgesneden had. Ik durfde niet, want groot
mama had me het verboden. O, grootmama is zoogoed;
zij heeft me naderhand veel lekkers gegeven.*
Hieruit, Rese, kan je zien, met welke onzedelijke
middelen mevrouw Kaulfuss haar doel tracht te berei
ken, oordeel au zelf, hoe zwaar hier mijn taak is.
ADVERTENTIëN 4 cent per regel. Bij abonnement van 500
regels 3 cent en van 1000 regels 21/, cent. Groote letters naar
plaatsruimte.
Levenswoorden
Het is niet geraden iets tegen het geweten te doen.
’t Geweten heeft altijd gelijk, want’t spreekt slechts,
wanneer ’t gelijk heeft.
Zeg de waarheid, beoefen de gerechtigheid, denk
met rechtschapenheid.
Liefde of liefhebberij.
Karei ging eene reis rondom de wereld ondernemen
en zijne teerbeminde Rosa vroeg: «Mijn lieve Karei,
zult ge me altijd trouw blijven, als ge zoo ver weg
zijt? Beloof mij, dat gij mij zult schrijven uit elke stad,
waar ge komt!*
«O Rosa,« riep Karei, «is het uit liefde, dat ge mij
dit vraagt? Of is het maar uit liefnebberij voor de
vreemde postzegels?*
Kindermond.
Van eene Hollandsche familie, die naar Engeland
overstak, is het dochtertje, dat met niemand kan spre
ken en door niemand verstaan wordt, troosteloos.
Op een goeden morgen echter hoort het kind een
haan kraaien. Het geeft een schreeuw van vreugde
en roept uit: «Mama, de haan spreekt Hollandsch!*
■VB
gen. hoort ge telkens van drie, vier, vijf of meer
kanten tegelijk het geschreeuw: »’k Heb nog
parterre-plaatsen, eerste rang!* «Zestig centen,
’n besproken plaats!* En zoo voort.
Bij Flora, vlak tegenover Van Lier, in de
Amstelstraat, is het des Zaterdags en des Zon
dags gewoonte, om reeds ’s morgens (of den
vorigen dag) kaartjes te nemen. (Flora heeft
naast zich het «Wiener Café*, dat bij de zaak
behoort!) Kom dan op Zondagavond langs dit
zeer drukke zaakje, Carré en Flora zijn je
drukke zaken en reeds om zes uur ’s mid
dags maken de menschen «queue* voor den
eenigen ingang. Om zeven uur staan er reeds
een honderdtal of nog meer, terwijl de voor
stelling eerst om acht uur begint.
En dan, kwart voor acht, gaan de deuren open
en begint ’t zware werk voor de portiers. T wee
stevige jongens van een goede dertig jaren,
die totaal geen aanleg hebben voor beschei
denheid, posteeren zich onmiddellijk, precies
als ze de beide deuren open doen, aan den
ingang. Ze zien er natuurlijk mooi uit in
hun uniform. Met de eene hand omknellen ze
ieder een der ijzers aan de deurposten en de an
dere hand gebruiken ze om samen een levende
barrière te vormen, die niemand doorlaat. Even
laten ze eikaars hand los en dringe. de stroomt
men binnen. Is ’t weer vol in de vestibule,
dan wordt met veel krachtsinspanning de bar
rière weer gevormd. Geloof me, die beide
menschen kunnen de warmte houden!
Bij Van Lier is er soms, en dan maar voor
een oogenblik, eenige drukte.
Natuurlijk staan hier in de Amstelstraat ook
agenten van politie om de herrie te beheer-
schen. Stel u toch voor, een vrij smalle
straat dezen zomer geasphalteerd dan
twee drukke zaken vlak over elkaar, het
Panopticum er naast; daar weer tegenover «De
Nieuwe Karseboom* met z’n 24 billards, om
van kleinere dingen maar te zwijgen. En daar
moet dan elke vijf minuten de tram nog door
heen!
Dicht er bij, op ’t Rembrandtplein, is se
dert eenige maanden de herrie met die kaart-
jes-colporteurs ook begonnen voor ’t Rem-
brandttheater. Wat een houen en keeren
heeft de politie om daar ’t verkeer te regelen.
Tusschen haakjes gezegd, ge zult ’t uit
de krant reeds vernomen hebben, de heer
ze elkaar
Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers,
zegt een oud spreekwoord en daar steekt al
heel wat waarheid in.
Zoo wordt al op heel veel verschillende ma
nieren in een stad als Amsterdam het kostje
opgehaald.
Ik heb al eens enkele «beroepen* aangehaald;
bijv, van de bruggemannen, die van ’s morgens
heel vroeg tot dat ze «bitters-centen en andere
centen genoeg hebben, op de hooge pijpen,
die over de grachten liggen, geposteerd staan,
telkens alle kanten uitkijken, of er ook een
kar is, die hulp noodig heeft om over de
hoogte te komen. Hun heele bedrijfskapitaal,
bestaande in een touw met een haak, dragen
ze bij zich. En dat zaakje moet nog al sterk
zijn, want geloof me, dat zijn van die kerels,
die blaas je niet als een veer weg, al scheelt
’t niet veel. De meeste kracht hebben ze bo
ven de schouders. En met hun Zondagsche
naam betitelen we ze als «cargadoors.*
Een geregeld vak is: ’t bezorgen van roode
bieten aan de verschillende afnemers. Geregeld
komt men ze tegen. Het lijkt haast wel een
en-gros-zaak. Een flinke wagen. Een paard
er voor. De route is: uit de buurt van de
groentemarkt aan de Marnixstraat (bij Je Jor-
daan), naar de oude stad. Eerst worden de
bieten gekookt en dan haast-je, rep-je, zoo
los-weg in den wagen gegooid. En terwijl ze
met hun vrachtje door de stad rijden, nu hier,
dan daar stilhoudende, stijgt de damp steeds
boven de vuilroode koopwaar uit.
Aan de schouwburgen en variété’s zijn ook
verschillende functies.
Kom aan den Amstel, bij CarréDes mor
gens elf uur worden door opkoopers de kaar
ten opgekocht ten minste op Zaterdag en
Zondag zoodat de particulieren zich dan
reeds moeten haasten kaarten aan de lokets te
bekomen. En dan begint des avonds, meer
dan een uur vóór den aanvang der voorstelling,
de eigenlijke verkoop. Behalve een drietal
politie-agenten is er steeds een politie-te-paard,
om eenigszins regeling te treffen.
Telkens moet ruim baan gemaakt worden.
En terwijl de menschen, die van kaarten voor
zien zijn, «queue* maken voor een der ingan-
zedelijke kracht.*
Dat klonk uit de hoogte. Ik was er over geraakt.
«Vaarwel dan,* zei ik kortaf.
Dat scheen hem te treffen. Vriendelijk noodigde hij
mij tot blijven.
«Ik heb met den inspecteur alles besproken, wat het be
heer van het landgoed aangaat. Van dien kant zal je
niet gemoeid worden; maar wat het huis betreft, dat is
juist niet volgens mijn wenseh. Je behoeft mijne schoon
mama niet naar de oogen te zien. Als er iets moeie-
lijks voorkomt, waarbij de hulp van een man wensche-
lijk is, wend je dan tot den huisdokter: hij is in zekeren
zin mijn vriend. Nu is hij nog voor zijn genoegen op
reis, maar in de volgende week komt hij terug. Voor
het overige hoop ik, dat je mij van gewichtige zaken
mededeeling zult doen. Spaar mij niet. Van tijd tot
tijd zal ik je berichten, waar ik ben; beantwoordt mijne
brieven spoedig, dan zal ik ze op den rechten tijd
kunnen ontvangen. Verder heb ik niets te zeggen.
Deuk dikwijls aan mij, Marie! en tracht Armgard lief te
krijgen.*
Zacht-ernstig had hij mij aangezien; bij de laatste
woorden beefde zijn stem. Weer voelde ik de tranen
in mijn oogen komen, ik had hem over Armgard wil
len spreken. Nu kon ik het, maar niet zonder aan
doening en dat die mij geheel overmeesterde wilde ik niet.
Ik vreesde op dat oogenblik zijn onderzoekenden blik.
Alzoo knikte ik even toestemmend met het hoofd en
stak hem zonder spreken de hand toe, die hij slechts
een oogenblik drukte en ze daarop losliet.
Zoo was ons afscheid en nu, vaarwel, Therese!
Ik verwacht een langen brief van je.
Over de liefde jegens haar papa kon ik nu niet
verder spreken, dat zou vergeefsche moeite geweest
zijn. Door dit gesprek had ik echter een blik gewor
pen in dit verwaarloosde gemoed. Mij zelve voelde
ik nu verteederd jegens den baron. Ik verheugde mij
over zijn afreis; er kwamen verheven plannen in
mij op.
Gaarne had ik daarover met hem gesproken, maar
daar was geen gelegenheid voor. Ondanks hare tra
nen bij het afscheid, bewaakte mevrouw Kaulfuss
aanhoudend zijne schreden. Op beleefden, maar
vasten toon sprak hij na het ontbijt«Veroorloof mij
en mijne vrouw eenige oogenblikken, mama
Als een onschuldig lam zag zij hem onderworpen
aan, toen hij mij wenkte in de aangrenzende kamer
te komen. Hier greep hij mijne hand en zei be
wogen
«Nu zeg ik je vaarwel, Marie!*
Lach nu om mijne dwaasheid, Reseer kwamen
tranen in mijne oogen.
Ernstig en verbaasd zag hij mij aan.
«Heeft iemand het gewaagd, je te dreigen of te
krenken
Hij zag zoo boos, dat ik er van schrok.
«Neen, neen,* antwoordde ik haastig.
«Waarom ben je dan zoo onsteld? Vrees je nu
reeds, dat het volharden in de goede zaak, waaraan
je geheel je leven gewijd hebt, je krachten zal te
boven gaan
Onderzoekend zag hij mij aan en daardoor kreeg ik
mijn zekerheid in houding weer terug.
Op zijn vraag antwoordde ik niet, maar ik verzocht
hem met vaste stem
«Zeg me nu, of ge nog een wenseh koestert omtrent
Armgard.*
«Daarover hebben wij genoeg gesproken,* antwoord
de hjj koel. «Ik vertrouw op je goeden wil en op je
van ’t Centraalstation het zeer nuttige vak van
schoenpoetser uitoefenen, de man was verre
van piepjong en ze zei: «Zeg, lekkere
vent, wil je 500 mark verdienen?* Voor die
oude poetsmajoor was 300 gulden natuurlijk
een geweldige som. Je begint al haast aan
de Rockefellers, in elk geval aan de Londen-
sche «upperten* te denken. En wat moest
hij daarvoor doen? Och! even met madame
naar ’t Stadhuis om «alleen burgerlijk* te trou
wen. ’t Zaakje leek hem. Ze raakten door
de «bruidstranen* in 't «huwelijksbootje.* Sa
men even voor den ambtenaar van den bur
gerlijken stand. Hij kreeg z’n driehonderd
pop, werd vol drank gezet en ’t zaakje was
in orde.
Sedert hebben
weer gesproken.
En geregeld tracht hij thans weer de schoe
nen te poetsen van de heeren, waarvan er
aanstonds enkele aangelokt worden door de
bekoorlijkheid van «das weibliche.*
En sedert loopt zij vrij op het Damrak en
door heel Amsterdam, want ze is immers ge
trouwd met een Nederlander.
Schiller, de «dikke* Schiller, de bekende ex
ploitant van ’t «café-restaurant Schiller* is Zon
dag 6 Januari overleden en Woensdag d.
v. op Zorgvlied begraven.
We begonnen met dat spreekwoord over
die rare kostgangers. Maar ze zijn d’r wel,
in ons beweeglijk Amsterdam. We willen
niet naar 'buurt YY, de «Pijp* bijgenaamd, die
zich ’t best laat karakteriseeren door ’t vol
gende bericht, dat onlangs de rondte deed door
de pers:
Een vreemd geval in «De Pijp.*
Een politie-agent, die met een dame door de
Ferdinand-Bolstraat liep, kreeg telkens meer
volk achter zich, tot hij ten laatste ergens
met die dame een huis binnentrad.
De man ging gewoon met z’n echte, wet
tige vrouw naar huis. Maar ’t scheen iets
vreemds in «De Pijp.*
We willen ook niet gaan naar de Nes, waar
thans ook «de Vic.« is opgedoekt, de beroemde
«Victoria*. Niet naar de beruchte buurten in
den omtrek der Oude Kerk.
Neen, we loopen een paar keer het Damrak
op en neer. Dat is toch de verkeersweg naar
’t drukke Centraal-station. Wie daar dik
wijls passeert, ontwaart al spoedig, dat er altijd
dezelfde «dames* te vinden zijn, die op t asphalt
drentelen. Ge moet al onbekend in de stad
zijn, of ietwat onnoozel, om ze niet dadelijk
geheel te herkennen.
Die «dames* hebben een beroep, of liever
een kostwinning, die ik niet nader behoef aan
te duiden. Een enkele heeft steeds haar eigen
lijke «man* in de nabijheid.
U begrijpt, dat die «dames* niet heel be
scheiden zijn. Ze loopen wel heel timide en
ze hebben een onbestemden afkeer van de
nabijheid der politie.
Onder die dames is er ééne, een Duitsche,
die heel bekend is. Meerdere malen werd
ze door de politie uit de stad verwijderd en
over de Ooster-grenzen van ons land ge
bracht. Ze kwam weer terug en ze werd
weer naar Duitschland getransporteerd als
«zonder middel van bestaan.* De laatste
maal, dat haar dat overkwam, riep ze: «Dat
zullen jelui me niet weer lappen!* En ze
hield woord.
Spoedig kwam ze weer terug. Ze klampte
een der nijvere luidend aan, die in de buurt
k
1
6,
i
F M
lURANT
1
