VOOR 8JH BS OWffflEJ.
MMS- ES AIIVERTESTIEBLAI)
Als de avondwind zucht.
BLOOKER’s
DAALDERS
CACAO;
66e Jaargang.
Woensdag 22 Februari 1911*
No. 15.
Amsterdamsche Brieven.
O
Feuilleton.
Uitgever: B. FALKENA Mzn., Singel, Sneek.
nu
op
r
den brief niet voor*
Dit blad verschijnt WOENSDAGS en ZATERDAGS.
ABONNEMENTSPRIJS voor 8 n e e k t 0,40 per 3 maanden,
franco per post f0,50.
Abonnementen worden te allen tijde aangenomen.
VRAAG,
hl plaat* van kme cacao
of pocderchocolade,
BUSSEN
gij betaalt minder
en krijgt betere kwaliteit,
vierkante butsen van */t ons 10 ets.
1 ons 18
M M pond 421/,
m m 1 pond 80
M 2 pond 150
Ze dragen een zak met droom en op zij
En maken de zoete kinderen blij,
Om elk van ons blijde te maken
En des nachts aan het bedje te waken.
Nog weer 1 beveelt de heldere kinderstem. Zonder
tegenspreken legt Hilde de hand op de toetsen en zingt
nog eens hetzelfde liedje, nog een beetje hartelijker,
wat schelmscher, en als ze geëindigd heeft, springt ze
in jeugdige vroolijkheid op en breidt de armen uit,
maar kleine Suze vleit er zich niet in, zij sluipt naar
haar poppenhoek.
Heb maar geduld smeekt zij goedig.
Zoo vroolijk en helder is het haar plotseling te moede.
Muziek heeft haar den rechten weg gewezen.
Weet je, zegt ze glimlachend tot hem, niet wij voe
den kinderen op maar de kinderen voeden ons op.
Als een egoïste kwam ik tot je met kleine streekjes
en coquetterieën je hart te heroveren. Ijdelheid. De
zwijgende blik van het kind heeft mij geleerd dat er
hoogere plichten zijn. Eerst wanneer ik dit jonge trot-
sche hartje heb overwonnen, wil ik met jou beginnen.
Twijfel je aan je overwinning fluisterde hij met
ontwakend gevoel. En haar vast in de armen sluitende
-- zooals eens fluistert hij haar in het oor :de jaren
van hartstocht zijn nog niet voorbij
Weken, maanden gaan voorbij, zonder dat Hilde nader
bij haar doel komt. Is het moeilijk mij lief te hebben,
vraagt zij in een oogenblik van verwijfeling.
Bijna wilde zij hem soms verzoeken ’n einde te maken
aan de kwelling als er niet een uur was het avond
uurtje In het schemerlicht komt de kleine Suze
schuchter naar mama en vraagt om het liedje van de
engeltjes, heel voorzichtig klimt zij op den grooten zetel
en Weth. brachten op 13 Febr.
1911 een bezoek aan ’t Konink
lijk Paleis op den Dam, ten einde zich door
eigen aanschouwing te vergewissen van de
Wanneer ze heenging, zou niemand haar missen. Maar
haar plaats is voorlaan hier. Om haar heen ziende,
bemerkte zij nu pas de prachtige meubileering, alles
ademt groote koopmansrijkdom En iets van den trots
dier kringen schijnt het kind te bezitten, dat de besohrei-
de oogen opslaat en een bitter boozen, kouden blik op
de vreemdeling richt.
Een diepe zucht is Hilde’s antwoord.
Ginds in het halfduister van de aangrenzende kamer
staat de piano, waarover het licht van een lamp met
roode kap wordt uitgegoten. Langzaam gaat zij daar'
heen en zoekt een plaatsje om na te denken. Geluk,
ik meende je te grijpen Een laatbloeiende roos, die
eerst in den herfst opengaat. Reeds waande ik mijn
doel bereikt. Daar sluipt het noodlot op zachte voeten
toe en schuift een grendel voor de deur van mijn ge
luk de kleine Suze.
Door het kinderhart gaat de weg naar het hart van
den vader.
Zing ons oen lied, zegt hij,op haar toetredende, muziek
maakt harmonie.
Sedert jaren heeft zij niet meer gezongen. Heden in
den tweestrijd der gevoelens, in de koortsachtige span
ning pakt het haar aan als een heimwee naar liederen.
Klanken om tranen te bedwingen. Snel laat ze zich
een harer koffers brengen en neemt daaruit een muziek
boek,
Hoor Suze, wat ik je zal voorzingen.
Zoet en klagend, half juichend, half door tranen klinkt
het schalksche kinderliedje
Wanneer op aarde de avondwind zucht
Dan dalen er engeltjes uit de lucht,
Zij reiken elkander vroolijk de hand,
Dansen op ’t land
Aan den waterkant,
phisch, onthield zich van verdere vreugde en vergat.
Geen toon, die aan vroegere melodieën herinnert.
Helder en duidelijk in sprekend steilschrift staat het
daar de jaren der hartstocht zijn voorbij, Hilde.
Wees voor mijn verlaten kind een trouwe moeder.
Neem het aan je liefdevol hart en het schepseltje zal
je dankbaar zijn.
Afwijzen, zegt ze trotsch tot zich zelf. Hem zeg
gen, dat je nog te jong en te mooi bent om het huwe
lijk slechts als een beroep te beschouwen, dat je niet
verlangt naar koude betrekkingen,
Bliksemsnel slaat de stemming om. Iets als jeug
dige trots is ontwaaktstrijden Zich de liefde van
den man terugverwerven Wat zijn een handvol jaren P
Wie breng ik je nu hier; lieveling vraagt Ewald,
den drempel der kinderkamer overschrijdend. Je nieuwe
mama.
Hilde is verrast. Niet slechts door de buitengewone
schoonheid van het kind, dat door de zachte lokken
iets Madonna-achtigs heeft, meer nog door den droo-
merig-peinzenden blik. Magnetisch aangetrokken door
den vaderblik snelt zij vlug toe, geeft netjes een handje
en verbergt het dan snel op den rug, om zich te ont
trekken aan elke liefkoozing.
Wil je mij een beetje liefhebben vraagt Hilde met
vleiende stem.
Suze schudt met het hoofdje. Niet als een kribbig
kind maar als een kleine, zelfbewuste persoon.
Hoe energiek haar afwijzing ook was, zoo vertwijfeld
is nu het snikken, dat uit den speelhoek klinkt.Papa
neemt het kind op en overlaadt het met liefkoozingen.
Waarom schrei je, Suzetje Voor wie ben je dan
bang-
Als een vreemdeling staat Hilde midden in de kamer.
R’dam zoo kan, maar ’t is te hyper-modern.
De kleeren maken wel den man, zegt het oude
spreekwoord; doch dit moet men niet over
drijven, door van ’n tooneelstuk een etalage
van first-classe-mode te maken, zoodat de cos
tumes eigenlijk het stuk redden.
Ge begrijpt, dat dit ook door een man ge
schreven is, die den Liberty-knobbel of j-wrong
niet in z’n bovenkamer heeft zitten,
aannemen, dat de dames het heele
ongeveer op toegeven en
7R
en zei van
overigens
Toeval Geen toeval telegrafie der gedachten
Een electrische vonk, die van u naar mij overspringt
en mij dwingt den arbeid neer te leggen om aandach
tig naar de deur te zien, waardoor men mij je brief
zal brengen.
Daar is hij jou brief
Met bevende handen vouwt zij hem open. Triomf,
ontnuchtering, kalmte,wisselen in den tijd eener minuut.
Gelijk de kou gaat het over haar heen, midden in deze
Juniwarinte, die door sombere kantoorvensters met
gouden stralen naar binnen komt.
Zoo had zij zich den inhoud van
gesteld.
Kalm zijn. Van alle lessenaars uit zien ze naar je.
Geef hun nu geen aanleiding tot allerlei gedachten.
Doe je werk. Maar terwijl zij werktuigelijk getallen
en letters aan elkander rijgt, glijdt haar blik nog eens
over het velletje postpapier of misschien niet tusschen
de regels
Niets, geen toon, die aan vroegere melodieën herinnert,
aan dien liefdesroes, die haar noodlot was geworden
als niet een verstandige oom hem te juister tijd van
de hoogte zijner illusie gerukt had naar beneden op den
beganen grond. Romantiek zweeg nu.
Aan den breeden hoofdweg stond een trotsch fabrieks
gebouw men voerde hem naar de jonge erfgename, hij
zeilde met frisschen wind naar den rijkdom toe en ver
gat. Zij vormde zich een werkkring, werd philoso-
een oordeel
ADVERTENTIëN 4 cent per regel. Bij abonnement van 500
regels 3 cent en van 1000 regels 27. cent. Groote letters naar
plaatsruimte.
die uw oor-
volkseigenschappen van
Jansaliegeest en vrees voor ver-
ons toch de hoop op deze
dan een spoedige verandering,
Ik wil
stuk er
komen om de mooie
costumes te zien, tot ze er jaloersch van wor
den, hetgeen papa’s financiën niet ten voor
deel strekt.
Wanneer ik ’t nu nog even waag te herin
neren aan de nauwe rokken van het vorige
saison, die dwingen tot het aanleeren van hup-
pelpasjes, (een spotter beweerde onlangs, dat
hij dames kende, die met de grootste attentie
de beweging der musschen, wipstaartjes, en
andere huppende vogels bestudeerden), en als
tegenstelling aan de reeds oude hobbezak-
historie, mag ik ook niet nalaten, dames, die
er lust toe gevoelen lid te worden, te wijzen
op het bestaan der vereenigingen tot verbete
ring van vrouwen- en kinderkleeding.
De dames zullen me misschien toeroepen:
Gij, lid van de sterke sekse, die ♦'ot nu toe ’t
geluk heeft gehad, tenminste officieel, de lakens
uit te deelen, zult ge ons willen beletten een
der weinige zaken, die vrouwengebied geble
ven zijn, te ontnemen? Bovendien weten we
wel beter. Jullie, mannen, kijkt toch ook ’t
liefst naar een elegant modisch-gekleede dame.
En dat «modisch* zult ge zeker niet gaarne
missen. De dames uit den tijd der hoepel
rokken waren voor hun tijd ook elegant, maar
zult ge die tijd willen laten bestaan, zoodat ’t
u niet mogelijk is een zeer zacht entrenoutje
te houden vanwege den afstand, die de hoepel
rokken u noodzaakten te bewaren (Ik,
simpel briefschrijver, durf het niet wagen, als
tegenstelling aan de tegenwoordige reuzen
hoeden en dito hoedepennen te herinneren!)
Zoudt ge soms liever willen, dat we ons kleed
den als de eerbare matrones van voor eenige
eeuwen, of als de nonnetjes, die volgens ’t oude
liedje, niet dansen
Ik zie ’t al, ik krijg den wind van voren,
had dat vooraf moeten bedenken en me niet
op glad ijs (ik bedoel niet Gladijs, de redactrice
van ’t modegedeelte uit een onzer groote bla
den!) moeten begeven en dat in een winter,waarin
Ja, waarlijk, ge hebt het kunnen lezen in de
bladen, het Dagelijksch bestuur van onze door
luchtige stad heeft een kijkje genomen in het
Paleis op den Dam. Dus, zal een eenvoudige
vragen, binnenkort stappen de nazaten van
onze fiere regenten der 17e eeuw, in ’t bewust
zijn van hun kracht, uit ’t te nederig Prinsenhof
weer in de trotsche hallen en zalen, die dezelf
de fiere regenten van 1648 tot 1653 door Ja
cob van Campen lieten bouwen als een «acht
ste wonder der wereld*, tot een blijvend ge-
denkteeken aan den vrede van Munster, die in
1648 gesloten werd en ons land vrij maakte
en het gelegenheid gaf zich in zijn volle
grootheid te ontwikkelen.
Och, goede vriend, hoe wilt ge ons nu den
blaam aanwrijven, het spreekwoord in praktijk
te willen brengen, dat haastige spoed zelden
goed is.
Nederlanders en haastige spoed! Wat een
combinatie!
Neen, Burg,
van het jaar
geschiktheid van dit gebouw om tot stadhuis
te worden ingericht.
Ge zult zeggen, dat zulks overbodig was;
want dat die heeren immers gewoon zijn alle
jaren naar ’t Paleis te gaan, als de Koningin
in de hoofdstad vertoeft en dat de Burgemees
ter in zoo’n week zelfs tot de dagelijksche
gasten behoort. Ik zal zeker niet behoeven te
bewijzen, dat zno’n _bezoek wel weinig bevor
derlijk is tot ’t verkrijgen van
over ’t geheele gebouw.
En pessimisten zullen ook
gelooven, dat Burg, en
zeer goede uitbeelding, waarin zij de teerste
jjielesnaren deed klagen, ’n klein tikje
door een ietwat ordinair uiterlijk.
Ook neme zij een andere naaister.
Eeuwige schande, dat zulk een
bekoorlijk lichaam, waaromheen
een grand opéra in zijde en liberty
te dichten is, aldus wordt wegge
moffeld in breed uitwaaiende
doeken en lappen.
Den volgenden dag bevatte De Telegraaf
een ingezonden stuk, dat reeds des Zondags,
den dag der recensie, geschreven was.
Natuurlijk was mevrouw Erfmann op haar
artistiek toontje getrapt en ze sprak van een
schromelijke vergissing, van mannen, die totaal
geen verstand van modeljaponnen hebben. Ze
raadde hem aan voortaan z’n vrouw mee te
nemen om over de damës-costumes te oordee-
len (tusschen haakjes: een raad, waarvan de
opvolging aan Barbarossa duur te staan kan
komen; heeren, die hun dames wat lang voor
de Libertyzaak in de Leidschestraat laten kij
ken, worden dat al spoedig terdege gewaar in
hun portemonnaie!). Mevr. E. vertelde verder, dat
de drie japonnen die zij in dit stuk droeg, alle
ouw drie zeer kostbare Liberty-japonnen waren niet
~°oZh, oerdeele» is zoo’n- moegelijke zaak. Dit alleen, maar dat de twee eerste
ondervond dezer dagen nog de heer Barbarossa,
(zeer na geparenteerd aan den hoofdredacteur
van >De Telegraaf* Schröder, die reeds jaren
lang een barbe rousse pleegt te dragen,) Bar
barossa dan bezocht de voorstelling van «As
ra* door «Het Tooneel* van Willem Royaards.
(Tusschen haakjes gezegd, ge weet, dat Roy
aards een dubbele ploeg heeft, waardoor ’t hem
mogelijk is, iederen avond en des noods op
twee plaatsen, te kunnen spelen.) Nu dan,
Asra, (vroeger reeds gespeeld met Julia v.
Lier—Cuypers en Frits Bouwmeester, broer
van Louis, in de hoofdrollen) werd Zaterdag
11 Februari gegeven met Louis de Vries, de
man van ’t jongejannen, (ge weet, hoe hij ook
te Londen z’n «Brand in de Jonge Jan* gaf,
van Heyermans, waarin hij-zelf zoo voortreffe
lijk de verschillende rollen speelt; vandaar het
werkwoord «jongejannen*!), dus met Louis
de Vries en mevr. Erfmann-Sasbach in de
hoofdrollen. Barbarossa was voldaan over t
spel, roemde De Vries, die vol leven en gui
tigheid was en een prachtigen kop had als den
ouden, bierpimpelenden ex-zanger;
mevr. Erfmann: Zij bedierf een
del-japonnen zijn, in Londen gemaakt, van voor-
beeldigen snit en kostbare zijden stof. En zoo
voort. Hollandsche actrices zijn toch al in
ongunstige conditie. In de groote wereldste
den blijft dezelfde dame lang achtereen het
zelfde stuk spelen, kan dus dezelfde dure klee-
ding door veelvuldig gebruik goedkoop maken.
Maar wij spelen telkens andere stukken in
andere costumes, die daardoor duur worden.
En dan op zoodanige wijze miskend. Foei,
Barbarossa!
Natuurlijk antwoordde de recenseur, dat
hij alles terugtrok, wat hij gezegd had, maar
deze soort japonnen leelijk bleef vinden.
Dat actrices nog al iets voor kleeding moe
ten over hebben, bewijst o. a. het Rotterd.
gezelschap van Van Eysden.
Wat zijn de dames prachtig duur gekleed,
zegt een criticus. Te elegant haast. Te Rot
terdam wordt ’t, als in Parijs, gewoonte, van
af het tooneel de allernieuwste modesnufjes
te lanceeren. Doch te Parijs gaat die mode
er dadelijk in en te R’dam blijft 't tooneel-
mode. Het was een overdaad van kleeren-
weelde. Mooi, modern, aardig, dat het in
nog blijven
Weth. nog heel veel
jaren naar de eerezalen van ’t Paleis op die
wijze zullen trekken.
Houdt op, heeren pessimisten,
deel grondt op onze 1
traagheid en
andering. Laat
verandering, en
behouden.
Ik zei^daar zoo, dat wie'1 in (’de Oranjeweek
op audiëntie komt bij de Koningin of zelfs de
eer geniet aan H. M.’s tafel te mogen aanzit
ten, of den balavond mee te maken, nog
geenszins kan oordeelen over ’t geheele ge
bouw.
Bi
R COURANT.
•J
