nieuws- n ADWiwimiD
VOOR S.W1 ld (II8TIIM.
CLOTHILDE.
EIGENZINNIGHEID.
Zaterdag 10 Februari 1913.
67e Jaargang.
Van den Hak op den Tak.
Uitgever: B. FALKENA Mzn., Groote Kerkstraat, Sneek.
Feuilleton,
1T Oe 12u
I
61).
EINDE.
(Weekpraatje).
Dit blad verschijnt WOENSDAGS en ZATERDAGS.
ABONNEMENTSPRIJS voor Sneek t 0,40 per 3 maanden,
franco per poatf0,60.
Abonnementen worden te allen tijde aangenomen.
HOOFDSTUK XIX
(Slot).
Tien maanden waren sedert de laatst beschreven
gebeurtenissen verloopen. In de wereldstad aan de
Seine hadden reeds verscheidene andere sensatie-maken-
de voorvallen de aandacht, bezig gehouden. Wie dacnt
nu nog aan John Nameless, ondanks het groote opzien,
dat de onthullingen over de merkbare wending in zijn
levenslot en over de ware afkomst van den man zonder
naam destijds gewekt hadden. Voor de Parijzenaars
zijn veertien dagen reeds genoeg om dergelijke zaken
te vergeten.
Alleen Jacques Crambard werd nog steeds niet moede
zijn toehoorders bij gelegenheid in het koffiehuis, waar
hij soms kwam, te verhalen van zijn aandeel in die
ongewone gebeurtenissen. Hij goot echter geen cognac
meer in zijn bier, doch voerde een zeer deugdelijken
levenswandel. Niets leed meer denken aan den vage
bond van vroeger. Hij droeg de roode muts en de
blauwe kiel niet meerintegendeel, hij was altijd ge
kleed zooals dit bij zijn tegen woordigen staat in de
burgerlijke maatschappij paste. Hij was namelijk eige
naar van een photografisch atelier in de straat Rivoli.
Door tusschenkomst van Berquin had hij eerst negen
maanden als leertijd bij den vroegeren eigenaar der zaak
doorgebracht, waarna mevrouw Sauveterre het atelier
had laten aankoopen en grootmoedig aan den gewezen
schilder ten geschenke had gegeven. Met den meesten
ijver wijdde hij zich aan zijn nieuwe werkzaamheden,
steeds trachtende nog meer te leeren en zich in zijn
vak te volmaken, steeds vriendelijk en voorkomend
jegens zijn klanten kortom, hij was een voorbeeldig
kunstenaar in zijn vak. In zijn vrije uren nam hij nog
onderricht bij een portretschilder en ook in dit vak
maakte hij zulke aanmerkelijke vorderingen, dat hij de
opdracht aannam om voor mevrouw Clothilde Sauveterre
een portret te schilderen van haar vriendin Victoire.
Niet lang nadat Henri de Vrains eindelijk als ge
heel onschuldig uit de gevangenis was ontslagen, werd
Victoire met Hugo de Carolles in den echt verbonden.
Voor Jacques Crambard was het een gewichtig oo-
genblik, toen «zijn vriend, de markies de Carolles* met
zijn gelukkige vrouw' in zijn atelier was verschenen om
eenige opnemingen te laten doen. Met trots toonde
hij het gelukkige paar zijn werk, hetwelk met grond
deed verwachten dat hij zijn zaak niet alleen op dezelfde
hoogte zou houden, maar ze spoedig tot de meest be
zochte van geheel Parijs zou maken.
Natuurlijk ontbraken ook niet verschillende portret
ten van Berquin, wiens roem door het proces van den
man zonder naam nog gestegen was. Verder was er
ook een reeks portretten van Adèle Rissler in verschil
lende standen en costumes te zien.
»Ah, heel mooi,« prees mijnheer de Carolles. »Hoe
staat ge nu eigenlijk met uw kleine vriendin, Cram-
bard
«Ach, heer markies,* bekende Jacques. »ik geloof
wel eenige hoop te mogen koesteren, maar ik heb het
nog niet gewaagd haar mijn liefde te verklaren.*
«Nu, ik geloof, dat mejuffrouw Rissler tegenwoordig
niet het geringste op u aan te merken zal hebben,*
zeide Victoire om hem aan te moedigen en haar echt
genoot voegde er bij
«Weet ge wat, Crambard Adèle is een verstandig
meisje zij wenscht niets liever dan het tooneel met
zijn bedriegelijktn schijn vaarwel te zeggen, wanneer
zij een degelijken man vindt die haar een eigen haard
kan aanbieden, en dien zij kan liefhebben. Wanneer
ge dus meent, dat zij u niet ongenegen is, ga er dan
gerust op af en doe aanzoek om haar hand. Op mjjn
ADVERTENTIëN 4 cent per regel. Bij abonnement van 500
regels 3 cent en van 1000 regels 21/, cent. Groote letters naar
plaatsruimte.
Een eigenzinnig mensch is iemand, die steeds
zijn eigen wil doordrijft, zonder zich om de
raadgevingen van anderen te bekommeren,
ofschoon hij ervan doordrongen is, dat zijn
eigen plan, zijn eigen idee hem minder kans
geeft het gewenschte doel te bereiken.
Meestal is de eigenzinnige iemand, die door
gebrek aan gezond oordeelend verstand in den
waan verkeert, dat hij den steen der wijzen
gevonden heeft en dat niemand meer doorzicht
heeft dan hij. Men zal den eigenzinnige' kunnen
overtuigen, dat hij ongelijk heeft, doch daar
van blijk geven zal hij nooit.
Eigenzinnigheid, het niet erkennen, tegen
beter weten in, van goede raadgevingen en
nuttige wenken leidt, het ligt voor de hand,
vaak tot schade of schande of tot beiden.
Immers in het dagelijksch leven heeft men,
hoe verstandig, hoe ontwikkeld, hoe geslepen
en schrander men ook zijn moge, zoo her
haaldelijk vo -rlichting en hulp noodig van ter
zake deskundigen, dat wij het als een absolute
onmogelijkheid mogen beschouwen in alles naar
eigen inzicht te kunnen handelen.
Meer zelfkennis, dat is bewustheid van eigen
eigenschappen, gaven en krachten, van eigen
gebreken en zwakheden, door nauwkeurig na-
«Ziezoo*, zei m’n vriend Jaspers, die van een bezoek
bij den tandarts thuiskomende, in den spiegel zich zelf
ging bewonderen en met voldoening en welbehagen
zijn fraai gebit en thans weer welgevulde konen be
keek: «Ziezoo, zoo’n tandarts is toch maar een wonder
man, die van oud weer nieuw maken kan; nietwaar
vrouwtje?* En vrouwlief, die al eer een gelijke meta
morphose had ondergaan, beaamde dit ten volle, er
bijvoegende: «Zoo knap waren ze vroeger nog niet«.
Maar hierin hal ze on gelijk, deed ze althans niet ge
heel recht wedervaren aan de tandheelkunde in den
ouden tijd. Men leze bv. eens ondeistaande adverten
tie, welke naar het Tijdschrift voor Tandheelkunde
mededeelt voorkwam in de ’s Gravenhaagsche
verbond. Zij mocht nu Henri toebehooren. Het huwelijk
werd in stilte voltrokken en in kleinen kring gevierd.
Na afloop daarvan deden Hugo en Victoire en Berquin
het jonge paar uitgeleide tot Havre, waar de stoomer
gereed lag, die hen naar de Vereenigde Staten zou
overvoeren.
De berichten, die de vrienden van hen ontvingen,
waren gunstig. Henri de Vrains had een fabriek op
gericht, die hjj zelf bestuurde, en vond alzoo een goe
den en voordeeligen werkkring. Clothilde deed daar,
even als vroeger in Frankrijk, veel goed.
Van Sanquinet, dien de politie na de bekentenis van
Biroulas gezocht had, werd nooit eenig spoor .gevonden.
De staatsprocureur Sauveterre werd niet tot procu-
reur-ger.eraal bevorderd, maar overgeplaatst naar een
provinciestad. Het is niet te verwachten, dat hij ooit
bevordering zal maken, want hij leeft zeer ongeregeld,
maar hij kan ontslag nemen, wanneer hij verkiest,
daar hij van zijn «welverdiende* vier-honderd-duizend
francs toch wel kan leven.
Mejuffrouw Eugenie Chabot heeft zich getroost over
het mislukken hater plannen. Zij trouwde met den
zoon van een bankier, die nog rijker was dan haar
vader. Het is een mariage de raison de eene partij
bemoeit zich zoo weinig mogelijk met de andere. Ber
quin neeft geen lust om op die manier te trouwen de
eenige vrouw, voor wie zijn hart sneller klopte
zonder dat zij er. iets van vermoedde is reeds lang
in Amerika.
Hij zal dus vrijgezel blijven, doch dat hindert hem
niethij leeft geheel mede in het leven van zijn vriend
Hugo de Carolles, wiens talent steeds meer erkend
wordt, en in dat van zijn vroegeren cliëntJohn Na
meless.
woord, zij zal geen «neen» zeggen I»
In den verderen loop van het gesprek vroeg Cram
bard met belangstelling naar den beer de Vrains. Hugo
kon hem mededeelen, dat hij nog steeds in Engeland
vertoefde en daar zou blijven, totdat het echtscheidings-
proces van mevrouw Sauveterre was afgedaan dit
zou echter niet lang meer duren.
Henri en Clothilde waren het spoedig met elkaar
eens geworden. Henri de Vrains had besloten na zijn
huwelijk niet in Frankrijk te blijven, doch naar Amerika
terug te keeren, om alle pijnlijke herinneringen te
ontgaan, en zich daar een werkkring te scheppen. Clo
thilde was bereid hem te volgen en vond ook goed, dat
Henri tot aan den afloop van het proces niet te Parijs
bleef, doch tot dien tijd een studiereis door Engeland
maakte, om daar de nijverheidstoestanden te leeren
kennen. Zijn zwager had hem voorloopig de mid
delen daartoe verstrekt en was recht verheugd uit
Henri’s brieven te zien, hoe ernstig hij zijn taak op
vatte.
Hugo en Victoire hadden Clothilde op hartelijke wijze
aangeboden bij hen te komen inwonen, totdat zij met
Henri naar Amerika zou vertrekkendoch zij had er
de voorkeur aan gegeven, met Prudence in de straat
Rochebrune te blijven. Zij had de naai- en breischool
overgenomen en was voornemens bij haar vertrek huis
en school in vollen eigendom af te staan aan haar
trouwe dienstbode, wier toekomst op deze wijze ver
zekerd zou zijn. Ook betoonde Victoire even als vroeger
haar warme belangstelling in de school en vergat de
armen en noodlijdenden niet, voor wie zij zoo lang
gezorgd had. De zorg om deze instellingen blijvend
te maken, had Clothilde met hare rijke geldmiddelen
op zich genomen. Zij had de belendende huizen aan
gekocht en liet die verbouwen tot een bewaarschool
voor kinderen van werksters, die gedwongen zijn hare
kinderen gedurende den dag alleen te laten, en tot
een ziekenhuis voor arme vrouwen en meisjes.
Eindelijk kwam de dag waarop de band werd ver
broken, die haar nog aan haar verafschuwden echtgenoot
denken verkregen, zou den eigenzinnige kunnen
genezen. Eigenzinnigheid is dus gebrek aan
zelfkennis. Zelfkennis sluit zelfbeheersching
in zich en is de bron van nauwgezette plichts
betrachting. De wijzen der grijze oudheid
waren van deze waarheid zoo diep doordron
gen, dat zij den tempel van.Delphi versierden
met het gulden opschrift: «Ken u zelvenl*
Bij kinderen is een eigenzinnigheid een
gemoedstoestand, die, wanneer de ouders er
geen acht op slaan, een zeer gevaarlijk karak
ter kan aannemen. Zij is, uit zielkundig oog
punt beschouwd, een hardnekkig willen, dat
uit een heerschende begeerlijkheid voortspruit.
Onderstel, dat men een gezond kind steeds
na het ontvangen van voedsel in de wieg ge
legd heeft, zonder het d«or wiegen in slaap
te sussen, dan zal zulk een kind geen verlangen
gevoelen om gewiegd te worden. Heeft echter de
moeder ’t steeds met wiegen trachten te sus
sen, dan zal het kind er steeds driftig naar
verlangen gewiegd te worden. Voldoet de
moeder aan dit verlangen, dan zal het kind
langzamerhand meenen, dat er onrecht geschiedt,
indien niet aanstonds op zijn eerste pogen
daartoe, zijn verlangen bevredigd wordt. Geeft
de moeder niet toe --en dat ware verstan
dig gehandeld dan zal het kind al heel
spoedig ontwaren, dat zijn schreien niet baat,
dat zijn willetje niet wordt ingewilligd en dat
zijn wil buigen moet voor dien der moeder.
Het verwende, eigenzinnige kind meent in
zijn schreien en dwingen een middel te be
zitten, waardoor het al zijn wenschen bevre
digen kan en het maakt van dat middel gretig
gebruik met een hardnekkigheid, die wij met
den naam van eigenzinnigheid bestempelen.
Zulke kinderen groeien op tot heerschzuchtige
en trotsche wezens, die eischen, dat alles voor
hun wil bakken zal, zoodat zij, egoïst als zij
zijn, verre blijven van de zelfopofferende, vre
destichtende liefde, die de teederste banden
smeedt en die de maatschappij als met een
hechten band omvlecht.
Behoeft het betoog, dat men bij kinderen
reeds in de prilste levensdagen maatregelen
moet nemen om eigenzinnigheid te verhoeden?
Vraagt een kind iets, dan moet men nu en
dan weigeren om in dat jeugdig hartje, in
dat ontvankelijk hoofdje de leer te prenten,
dat niet alles wat begeerd wordt, verkregen
kan worden.
Vele ouders zijn geneigd het eigenzinnig
dwingen van jeugdige kinderen als cnschade-
lijk te beschouwen. Men weet dat huilerig
dwingen te vergoelijken door een: «het is ook
nog zoo jongt, of door een lachend instemmen
met den kleinen dwingeland.
Kijk eens wat een driftig ding! Precies zijn
vader! Precies zijn moeder!
Dat is evenwel 2eer verkeerd. Treffend zijn
de opvoedkundigen het er over eens, dat de
beteugeling van verkeerde neigingen bij kin
deren, vooral bij eigenzinnig dwingen, reeds
vroegtijdig moet aanvangen. Hoe vroeger
men ’t boompje buigt, hoe gemakkelijker men
het een stand volgens zijn wensch kan doen
aannemen.
Weest er van overtuigd, dat ouders, die in
dit gewichtig deel der opvoeding niet ernstig
handelen en ten opzichte hunner kinderen geen
maatregelen nemen om ze met liefde, doch
tevens met kracht te leiden, allicht veel ver
driet van hen beleven zullen en hun zwakheid
bitter zullen betreuren.
Leert daarom uw kinderen vroegtijdig zich
ontzeggen van hetgeen zij gaarne zouden wen
schen en gij beleeft van hen, zoowel in hun
jonge jaren als op lateren leeftijd, veel ge
noegen.
Woensdagse Courant van 29 Sept. Ao. 1790, waaruit
zal blijken, dat, al stond de techniek in die dagen nog
verre achter bij die van den tegenwoordigen tijd, men
toch al wist, waar het heen moest. De annonce luidde
als volgt:
N B. De Dentist Simon Nathans, zal gedurende
deeze Arasterdamsche Kermis, alle Armen of Werk
lieden Gratie Bedienen van ’s morgens 8 tot JOuuren,
woond in de Hoogstraat bij de Zand-DWaksstraat,
naast een Bakker buren du Galanterie-duikel van
Tobias Philip, daar de naam Simon Nathans, geadmit
teerd Dentist aan de Deur staat te Amsterdam.
Hij verrigt de volgende Operation alles wat Nuttig,
Noodig en Dierlijk aan ’s Mensehen Tanden kan gedaan
worden, zoowel aan bedaagde Lieden als Kinderen (zo
als genoegzaam bekend is).
1. Zet vals.he Tanden in als Natuurlijke, (al had
men niet eenen Tand in zijn geheele Mond), zeer dien
stig in ’t spreeken, bijten en opvallen des Aangezichts,
zonder pijn.
2. Maakt de zwartste en morsigste Tanden zoo wit
r als ivoor, zondes ’t verglaas te hinderen.
3. Zet de kromme Tandjes van Kinderen regt, en
doet dezelve egaal gioeijen.
4. Plombeert de holle en vijlt de scherpe.
5. Neemt de pijnlijke Kiezen, Tanden, Worteltjes
en onafgebroken stukjes uit, zonder de minste pijn.
6. Die bang voor ’t uitnemen zijn, smeert dezelve
iets aan, dat ze zonder hinder van zelfs uitvallen.
7. Veilt de scherpe en puntige.
8. Separeert de dicht op elkaar zittende Tanden.
9. Bevestigt de losse en waggelende Tanden van
bejaarde lieden.
10. Rangeerd de Tandjes der kinderen en doet de
zelve gemakkelijk groejjen.
Niet waar, dat was lang niet mis En wat ver
stond Simon Nathans de kunst van reclame-maken al
opperbest, niet minder dan de zakenmenschen van onzen
tijd.
»Nu, zonder reclame gaat het tegenwoordig niet«,
zegt men. Ieder past ze toe, zelfs de dienaren der
wetenschap en der kunst achten het niet beneden zich
van haar gebruik te maken. Lees eens, welke -reclame
er tegenwoordig voor artisten gemaakt wordt:
Eenige Duitsche bladen plaatsen een telegram uit
St. Petersburg van den volgenden inhoud: «De violist
Bronislaw Habermann heeft te Lodz in arrest gezeten.
Gelukkig maar een half uur en niet in den kerker;
het is slechts kamerarrest geweest en om het nu pre
cies juist te zeggen: artistenkamer-arrest. De ovaties
van het publiek na afloop van het concert waren zoo
geweldig, dat een in de zaal aanwezige politie-inspec-
teur, voor ongelukken vreezende, den kunstenaar beval
zich in de artistenkamer op te sluiten om daar een
half uur te blijven. Voor de deur van het vertrek
werden agenten geplaatst en eerst toen de opgewon
den menigte het concertgebouw verlaten had, heeft
Hubermann de vrijheid herkregen*.
Dat riekt wel wat al te sterk naar reclame, hé?
Wanneer wij hierop toepassen, wat Johan Messchaert
