SNEEKER COURANT (67ste Jaargang)WYMBRITSERADEEL (14de Jaargang)
Firma 8. MEIMDERSMfl
Bij den Paal der Heidenen.
Huurcontracten 5 et p.stuk
Firma H. Brandenburgh.
GROOTE STADS-LEVEN.
No. 98.
Zaterdag 7 September 1912.
28e Jaargang.
ig
Officieel Orgaan der Gemeente Sneek.
Uitgevers: Firma H. BRANDENBURGH
Ged. Poortezijlen, - Hoek KleiüZaïld - Sneek.
TELEFOON No. 150.
P
le
it
4
m
FIJNE TOILETSPONSEN
GUMMISPONSEN
BIJ
Verschijnt Dinsdags- en Vrijdagsavonds.
Gratis verzekerd»
ANNEX
Riche
Een
eer
'ge-
Groote Advertentiën kunnen uiterlijk tot Maandags- en Donderdags-
avonds ingezonden werden, kleine tot Dinsdags- en Vrijdags-
morgens 10 uur.
n
,d
efd
tlle
;es,
ing
—o
Feuilleton.
ADVEB.TENT1E-PR.IJS
15 regels 25 cent, elke regel meer 4 cent.
Bij abonnement belangrijke korting.
Reclames en Ingezonden Mededeelingen 10 cent per regel.
Ik
an
el-
en
>rn
n”
hij
ine
n
is
n
r
r
'g-
be
!6
de
en
lis.
in
at
nt
II.
et
nt
m,
at
k
ir
e
ir
it
middelen zijner moeder bad hij
reeds uitgeput en dikwijls genoeg bij zijnen
broeder aangeklopt, enkel om zijne lichtzin
nige levenswijze te blijven volhoudenmaar
eene of andere betrekking had hij nog niet
gekregen. Als het ten laatste zijne familie
onmogelijk werd, hem nog langer in zijn
bandeloosheid te steunen, nam hij zelfs tot
wederrechtelijke middelen zijne toevlucht.
Zoo zonk hij steeds dieper en ten laatste
bleef hem niets anders over, dan met spoed
zijn vaderland te verlaten en in de nieuwe
wereld zijn geluk te gaan beproeven.
De moeder bad het onmogelijke gedaan
om zijn eer en goeden naam te redden.
Ook Dietrich had zonder aarzelen al zijne
spaarpenningen geofferd, om den broeder
over de zee niet zonder hulp te laten, op
dat hij een nieuw leven kon beginnen. Drie
jaren waren sedert verloopen. De laatste
brief van Willy was van ’t schip gedateerd,
dat hem naar Amerika zou brengen. Sedert
had men niets meer van hem gehoord.
Hierover verwonderde zich ook niemand,
daar men gewoon was slechts dan van hem
vandaag goed gehad, zeide ze. De oude was
zoo verdrietig over die geschiedenis met
het valsche geld, dat zij reeds des middags
huiswaarts was gegaan zij zou met andere
lieden nakomen, welke eenen wagen had
den, daar zij dan ook de gekochte zaken
zou kunnen meebrengen die lieden reder,
echter laat naar huis. Zoo had zij nu ook
eens een pleizierigen dag kunnen genieten
Waarom de heer bestuurder zoo alleen daar
zat, vroeg ze dan, of hij ook niet „einen
lustigen" wilde meemaken eene toespe
ling, die duidelijk toonde, wat zij van hem
verwachtte.
Dietrich was echter niet in de stemming,
om zich vroolijk te maken; hij was veel
meer juist van plan, haar aan het naar
huis gaan te herinneren, haar voor te hou
den, hoe onpassend het voor haar was, zieb
nog zoo laat op de kermis te vertoonen
hij wilde haar aanbieden, met hem weg te
gaan, om met den wagen van den heer
Walimuth naar huis te rijden. Want hij
bemerkte in ’t rond reeds zeer vele aange-
schotenen en zeide bij zichzelf, dat dezulken
steeds handgemeen worden. Spoedig werd
dan ook zijn vermoeden als gegrond, be
vestigd. De soldaat, welke het meisje om
hem in den steek had gelaten, had voort
durend met donkeren blik den fijnen heer
aangezien, welke hem schijnbaar haar had
afhandig gemaakt, en had daarna met eenige
anderen iets afgesproken. Nu kwamen zij
opeens naderbij om hun „recht“ te laten
gelden.
Jenka in jeugdigen overmoed, en zeker
op Wilthelm’s bescherming rekenende, wei
gerde zich bij hen te voegenhunne hou
ding bewees spoedig, dat zij hunne woorden
in dadem zouden omzetten. Tijdig genoeg
bemerkte Wilthelm hun voornemenzich
hoog oprichtende en zich voor Jenka
stellende, toonde hij zijn krachtige gestalte,
n
b
ns
Ier'
ge',
re
kt'
ler:
en
en
ma.
I”
de'
en
m
iet
ier
anl
Qt--
ak
ie.
its
en
re
ik
>ld
in
ei-i
an
Uit het Duitsch van
Ferdinande Freiïn von brackel
DOOR N. EN A. VAN DER STEELE.
10.
Alle
2
r-
er
IÖ
n.
ir,
n-!
as
gt
te hooren, wanneer hij hulp noodig had.
Alleen de moeder griefde het zwijgen van
haren zoon. Dietrich had gehoopt, dat de
vreemde bodem den broeder heilzaam zou
wezen en zijne veelvuldige begaafdheden
hem voordeel brengen zou. Ook voor muziek
bad Willy talent, en sedert hij zich in
zijne kinderjaren op vader’s waldhoorn ge
oefend had, had hij op zijne veranderlijke
manier alle soorten van instrumenten be
speeld. Ofschoon Dietrich er wel eens aan
gedacht had, dat de muziek zijnen broeder
als noodanker zou kunnen dienen, toch
had hij nooit kunnen droomen, hem als lid
van een reizend muziekgezelschap in zijn
vaderland weder te zien. Bovendien kon
zijne terugkomst, vanwege de vroegere voor
vallen, de ergste gevolgen hebben.
Het bitterste voor Dietrich was echter,
dat de blik, welke zijn broeder hem had
toegeworpen, hoegenaamd geen schaamte
verriedintegendeel scheen het, dat hij ge
noegen vond in den schrik en verbaasdheid
van zijn broeder. Zijn medelijden werd der
halve niet opgewekteene bitterheid maakte
zich van hem meester, wanneer hij dacht
aan de moeiten en offers, welke het hem
gekost had, om Willy het emigreeren mo
gelijk te maken.
Wat was eigenlijk de reden zijner terug
komst Dietrich was eenigszins trotsch
hij schatte het gevoel van aanzien en eer
der menschen in zekere mate te hoog, te
meer, daar menig voorval in zijne familie
hem bijzonder gevoelig op dit punt had
gemaakt. Het aanzien, hetwelk hij in zijne
omgeving genoot, had hij enkel en alleen
door zijn eigen kracht verkregen, en het
had voor hem daarom dubbele waarde.
Een somber voorgevoel zeide hem, dat zijn
broeder op geen ongelukkiger oogenblik bad
kunnen terugkomen. Een tegenzin hield
hem terug om naar de tent terug te kee-
0 die zalige uren 1 Er komen er zoo wei
nig in het leven, maar hun liefelijkheid
weegt op tegen geheel een levensstrijd vol
moeite, zorgen en teleurstelling, maar ver
licht en verhelderd door hun heerlijke her
innering.
die ieder moest duidelijk maken, dat het
niet ongevaarlijk zou zijn, met hem den
strijd aan te binden.
Kalm verklaarde hij het meisje voor zijne
dame bij dezen dans en maakte zich met
een krachtigen stoot ruim baan, toen men
hem niet dadelijk doorliet. In één oogenblik
omvatte hij Jenka en wist met haar
in snellen dans den uitgang der tent te
bereiken. Daar vond hij een dienaar der
orde, die hem zijne bescherming gaarne
verleende, temeer, toen Wilthelm, dien hij
goed kende, hem vertelde, om welke rede
nen hij zijne gezellin te hulp had moeten
komen.
Met ernstige woorden verweet hij haar
bare lichtzinnigheid en stelde haar voor,
haar naar die lieden toe te brengen, met
wien zij zou huiswaarts keeren. Hij bemerkt^
intusschen niet, dat de oude Schnittler in
de nabijhetd stond en het voorval mede
had aangezienevenmin zag hij, hoe de
kleine kiomme hem gadesloeg, en moeite
deed, hem te volgen.
Het meisje gaf ongeveer de plaats aan,
waar zij hare bekenden treffen zou en schreed
met neerhangend hoofd naast hem voort,
met spijt vervuld zijne vermaningen aan
nemend. Zij snikte daarbij zeer heftig en
verklaarde, dat nog niemand zoo goed als
hij met haar had gesproken. Zij kon ook
niet blijven waar zij thans was. De vrouwen,
met wie zij had gereden, waren zoo goed,
hoofdzakelijk de kleine. Of de heer bestuur
der haar daar op die hoeve niet een dienst
konde bezorgen: zij wilde gaarne werken
en kon het ook. Zij was nog aan ’t rede-
neeren, toen zij plotseling haar gebabbel
staakte en hare oogen verlegen in ’t rond
liet gaan.
Wórdt vervolgd.
in de laatste weken allertreurigst gaat, dat
er geen kip meer komt De directeur-
eigenaar heeft wèl het psychologisch-juiste
oogenblik gekozen om er tusschenuit te
trekken en het zaakje van de hand te doen.
Natuurlijk was de eerste vraag, die ik
met gerechtvaardigde verbazing aan mijn
broeder stelde, toen de lift in ’t Amstel-
hotel mijn vrouw en mij geruischloos naar
zijn kamer had vervoerd
„Hoe kom je hier, en wat doe je hier?“
Waarop het antwoord, in nog zeer ver
staanbaar Hollandsch
„Met onze troep in Londen gespeeld.
Kanaal overgestoken. Parijs, Brussel, Brugge
en Antwerpen gezien. Kon niet teruggaan
zonder kennis met je te hebben gemaakt.
Have a drink? We zullen een fleschje
panje nekken op de ontmoeting. I’m tickled
pink to meet you both. Come along, kids 1
Zei het en deed vier stappen in de rich
ting van de lift. Méér dan vier stappen
heb ik dezen ver-Amerikaansten Hollan
der bij mijn weten niet zien doen. Hij was
van een aangename corpulentie en had een
hartgrondigen afkeer van alles wat naar
auto-beweging, in den zin van zelf bewe
gen zweemde, weshalve hij de beweging
der auto’s ten zeerste liefhad, en van deze
vervoermiddelen een metterdaad tot mis
bruik ontaardend gebruik maakte, tot ver
heugenis der tegenover het Amstelhotel
geposteerde chauffeurs die malkanderon in
de haren vlogen bij hun haast om den
roekeloos fooien-taxeerenden Dutch-Ameri
can in hun wagen te krijgen.
Beneden kwam de „panje. Het „Am
stelhotel/ ons duurste en fijnste, zinkt qua
in richting en uiterlijk jammerlijk in het
niet bij eerste range hotels te Londen, Pa
rijs en Berlijn, maar de keuken en vooral
de beroemde wijnkelder zijn de prima car-
tella. Toen
„Waar is hier nu het duurste restau
rant vroeg mijn pasaangekomen familielid.
„Parvenu smeet ik eruit.
„No matter of that ik ben hier in
Holland maar vier dagen en wil in dien
tijd natuurlijk see the best. Begrijp eens,
old sport, dat ik in geen 35 jaar eigenlijk
werkelijk gegeten, wat je noemt goed
gegeten heb, en van een Hollandsche keu
ken was in ’t geheel geen sprake. Ik moet
ABONNEMENTS-PB.IJS
Per jaar f 1.franco per post f 1.50, buitenland f 5.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
hier absoluut kippenpastei hebben eerder
ga ik niet weg
„I’ve got itDan naar Riche
is duur I
„Bother the money Naar Riche dan
Kellner, auto
De auto kwam. Een kwartiertje later
zaten we in Riche. Ik kom er niet vaak,
lezer, laat ik ’t u maar eerlijk bekennen.
Kijk eens is een restaurant, waar je
alleen voor ’t gebruik van je bord twee
gulden voor 4 personen betaalt, waar een
plakje doodgewone Hollandsche kaas twee
kwartjes, en een kip in pasteitien gul
den kost, wel de ware herberg voor een
krantenschrijver in dit land Neen immers
En wat is nu weer zoo vreemd Dat
Riche hoegenaamd niet chique is, en wat
de inrichting betreft, het verre moet afleg
gen bij wat men te Parijs een tweede, ja
een derde klasse eetgelegenheid noemt. Ik
herinner me eens met weer een anderen
maar ditmaal een volslagen broer
te hebben gedineerd in een restaurant op
of dichtbij de Place de la Bourse. De zaal
was van een verfijnde luxe, rijk maar
smaakvol, de bediening onberispelijk, en
toch betaalden wij samen nog geen volle
twintig francs, vin compris, voor een uit
nemend maal. In Riche wordt voor een
flesch goede Bourgogne zes gulden be
taald, voor een fleschje mineraalwater
75 cent, voor een kopje, een vingerhoedje
koffie twee kwartjes, de allerminste sigaren
kosten er 25 cent, enz. Maar’chic ho maar.
Gelukkig naderhand bleek het in dit
geval noch gelukkig noch ongelukkig te
zijn, want rondweghet uiterlijk raakte
mijn bloedverwantehjken bezoeker geen lor
scheen mijn halfbroer dit gebrek aan
toch wezenlijk zoo dringend noodige Aus-
stattung van de eetzaal niet op te merken
en bepaalde hij zijn aandacht tot de kip,
die inderdaad uitnemende eigenschappen
bezat.
Toen, entre la poire et ie fromage, ver
gat ik even de banden des bloeds, en be
gon het bloed van den kranteman te bor
relen. Ik wildeinterviewen. Begon na
tuurlijk met de vraag die óók in Amerika
onmiddellijk aan iederen greenhorn wordt
gesteld
„How do you like Holland P“
„NATURA”
50 cent
per pond.
LXXXI.
avontuur meteen Ame-
rikaansche broer!
Eigenlijk schrijven de beginselen der bur
gerlijke beleefdheid voor, dat ik dezen brief
aanvang met een peccavi aan het adres
van den lezer, dien ik verleden week een
voudig in den steek liet.
Echter ik heb een, ik heb zelfs wel
twee zeer goede verontschuldigingen, de
een nog geldiger dan de ander ten eerste
liep het op de laatste dagen van mijn ver
lof; en ten tweede kreeg ik het onver
wachte bezoek van een Amerikaanschen
broeder. Dit is, ik kan het thans uit eigen
ondervinding verzekeren, wel een gewaar
wording van de opperste vreemdheid een
broeder ten bezoek te krijgen, dien men
alléén kent van portretten en voorts uit
sluitend van hooren noemen®. Aldus was
mijn geval.
Er valt over weinig wereldschokkends
te berichten uit deze stad, waarin thans
langzamerhand de zomergasten en vacantie-
menschen terugkeeren, en zoo zie ik niet
in, waarom ik u niet een en ander zou
medédeelen van dit rare bezoek, waaraan
ik overigens èn als journalist èn als leer
graag Amsterdammer, gretig een en ander
heb ontwrongen, dat mij als chroniqueur
dienstig kon zijn.
Wel, deze broeder is eigenlijk geen vol
slagen broeder, maar slechts een frère de
premier lit, zooals de Franschen het eenig-
zins vrij, maar in ieder geval zeer duide
lijk uitdrukken. Wij schelen drie en twin-
Reclamekolom a 10 cent per regel.
fijner dan Roomboter.
GRATIS monster op aanvrage.
ren. Hij meende, aller oogen moesten zich
tegelijk op hem richten. Ieder moest de
gelijkenis met zijnen broeder hebben opgt-
merkt. Doch dan scheen het hem ook weer
onnatuurlijk, den broeder niet op te zoeken,
om te vernemen, wat hem tot zulk een
avontuurlijk besluit had gedreven.
De tijd verstreek in dezen tweestrijd,
zonder dat hij er aan dacht, hoe onverant
woordelijk hij Marie in den steek had ge
laten. De dag liep ten einde; de menigte
werd langzamerhand minderdoch in de
tenten werd het slechts luider en levendi
ger, bijzonder daar, waar de muziek tot
dansen uitlokte.
Dietrich was moede en dorstig geworden
hij verlangde naar eene verversching en
trad een tent van minderen rang binnen.
Ook hier werd gedanst, en eene springende,
stampende en juichende menigte draaide
in ’t rond. Hij drong er zich door, om een
plaats te vinden, waar hij zich ongestoord
aan zijne gedachten kon overgeven. Hij
wist, dat zijne bekenden in de tent waren.
Hij vond een stillen hoek, waar hij hoopte,
niet lastig gevallen te worden. Doch reeds
na weinige minuten werd hij door eene
vriendelijke stem aangesproken.
De mooie Jenka stond voor hem aan den
arm van een stevigen vaderlandsverdediger,
van wien zij zich tamelijk ruw losmaakte,
om haren vroegeren bekende aan te spre
ken. Het gelaat van het meisje gloeide van
den dans, in hare oogen flikkerde uitgela
tens vrengde, zoodat het Wilthelm leed
deed, dat jonge meisje, zoo geheel aan zich-
zelven overgelaten, in dit woeste gezelschap
te vinden. Hij vroeg, of zij alleen was ach
tergebleven, of dat de oude haar plan, om
vroeg huiswaarts te gaan, had opgegeven.
Het meisje lachte, zoodat de witte tanden
blonken en hare overmoedige schoonheid
nog meer aan het licht kwam. Ze had het
ris
na:
Z0>
m- x
)i-
tig jaar. Toen uw dienaar geboren word,
zwierf zijn half-broeder, die toen reeds drie
kwart van de wereld gezien had, door Java
ik weet niet meer als wat, maar ik meen
als opera-zanger bij een Duitsche troep.
En sinds die geboorte heb ik hem nimmer
gezien, anders dan van de portretten, die
hij met geregelde tusscheupoozen aan mijn
en zijn vader zond.
Sinds 16 jaar woonde hij te New-York.
Had daar echt op zijn Amerikaansch
op haar 16e jaar een actrice gehuwd.
En leefde daarmede vele jaren, tot op de
zen dag zooals het in de boekjes van
Grimm en Anderson heet gelukkig en
in voorspoed. En in wat een voorspoed
O, Melpomene, die uwe priesteressen en
priesters hier te lande laat vegeteeren in
de zwartste, in ’t beste gevalin bruine
misère
Goede hemel, toen mij deze uit de lucht
gevallen blijspel-broeder voorstelde aan het
alleraardigste, rietslanke half-schoonzusje,
dat er eenvoudigjes genoeg uitzag in haar
blauw tailor-made costuum en strooien
roughriders-hoedje, en mij even later
óók al Amerikaansch het bedrag noemde
dat vrouwtje verdiende, toen meende ik te
bezwijken van ontzag en verbazing. Repro-
duceeren doe ik het cij fr niet, om niet
de verdenking van protzhaftigkeit op mij
te laden, maar het was schrikbarend veel
onze beste actrices zouden huizen hoog
springen als zij het twintigste part ver
dienden, en
„Then she ’s a star, of course infor
meerde ik, vaag gebukt gaande onder deze
verpletterende finantieele superioriteit.
„No, kid. She ’s a fine actress, that’s
all,” kwam prompt de blijkbaar totaal on
partijdige kritiek van haar echtgenoot.
Goede, maar ook niet meer dan goede
actrices, die dat in Amerika verdienen,
overpeinsde ik, treurig de allerlaatste ge
beurtenissen nagaande in ons land, waar
zaken over den kop gaan of een kwijnend
bestaan lijden, die men muurvast gegrond
vest waande, terwijl toch de leden dier ge
zelschappen genoegen nemen, moeten ne
men willen zij niet geheel en al zonder
verdiensten zijn, met gages, die slechts een
nooddruftig bestaan veroorloven.
Zou men gelooven, dat het zelfs bij Prot
NIEUWE SNEEKER COURANT
)0
et
et
m
id
ik
•n
‘g
in
§d
m
6-
Lts
id,-
ar.
(Kiekjes van de Amsteiboorden.)
onder contröle van den Vegetariërsbond is
Na ontvangst postwissel van f 1.50 of onder rembours franco door het gebeele land
3 pond overheerlijke versche „Natura”.
Behalve dat de gebruikers gratis verzekerd zijn, geven wij bovendien ééns per jaar 5
procent van het bestede bedrag terug. Overal wederverkoopers gevraagd.
Nederlandsche Plantenboterfabriek Natura,’ 17747 van Ostadestraat Amsterdam.