SNEEKER COURANT (67ste Jaargang)WYMBRITSERADEEL (14de Jaargang) Firma 8. MEIMDERSMfl Bij den Paal der Heidenen. Huurcontracten 5 et p.stuk Firma H. Brandenburgh. GROOTE STADS-LEVEN. No. 98. Zaterdag 7 September 1912. 28e Jaargang. ig Officieel Orgaan der Gemeente Sneek. Uitgevers: Firma H. BRANDENBURGH Ged. Poortezijlen, - Hoek KleiüZaïld - Sneek. TELEFOON No. 150. P le it 4 m FIJNE TOILETSPONSEN GUMMISPONSEN BIJ Verschijnt Dinsdags- en Vrijdagsavonds. Gratis verzekerd» ANNEX Riche Een eer 'ge- Groote Advertentiën kunnen uiterlijk tot Maandags- en Donderdags- avonds ingezonden werden, kleine tot Dinsdags- en Vrijdags- morgens 10 uur. n ,d efd tlle ;es, ing —o Feuilleton. ADVEB.TENT1E-PR.IJS 15 regels 25 cent, elke regel meer 4 cent. Bij abonnement belangrijke korting. Reclames en Ingezonden Mededeelingen 10 cent per regel. Ik an el- en >rn n” hij ine n is n r r 'g- be !6 de en lis. in at nt II. et nt m, at k ir e ir it middelen zijner moeder bad hij reeds uitgeput en dikwijls genoeg bij zijnen broeder aangeklopt, enkel om zijne lichtzin nige levenswijze te blijven volhoudenmaar eene of andere betrekking had hij nog niet gekregen. Als het ten laatste zijne familie onmogelijk werd, hem nog langer in zijn bandeloosheid te steunen, nam hij zelfs tot wederrechtelijke middelen zijne toevlucht. Zoo zonk hij steeds dieper en ten laatste bleef hem niets anders over, dan met spoed zijn vaderland te verlaten en in de nieuwe wereld zijn geluk te gaan beproeven. De moeder bad het onmogelijke gedaan om zijn eer en goeden naam te redden. Ook Dietrich had zonder aarzelen al zijne spaarpenningen geofferd, om den broeder over de zee niet zonder hulp te laten, op dat hij een nieuw leven kon beginnen. Drie jaren waren sedert verloopen. De laatste brief van Willy was van ’t schip gedateerd, dat hem naar Amerika zou brengen. Sedert had men niets meer van hem gehoord. Hierover verwonderde zich ook niemand, daar men gewoon was slechts dan van hem vandaag goed gehad, zeide ze. De oude was zoo verdrietig over die geschiedenis met het valsche geld, dat zij reeds des middags huiswaarts was gegaan zij zou met andere lieden nakomen, welke eenen wagen had den, daar zij dan ook de gekochte zaken zou kunnen meebrengen die lieden reder, echter laat naar huis. Zoo had zij nu ook eens een pleizierigen dag kunnen genieten Waarom de heer bestuurder zoo alleen daar zat, vroeg ze dan, of hij ook niet „einen lustigen" wilde meemaken eene toespe ling, die duidelijk toonde, wat zij van hem verwachtte. Dietrich was echter niet in de stemming, om zich vroolijk te maken; hij was veel meer juist van plan, haar aan het naar huis gaan te herinneren, haar voor te hou den, hoe onpassend het voor haar was, zieb nog zoo laat op de kermis te vertoonen hij wilde haar aanbieden, met hem weg te gaan, om met den wagen van den heer Walimuth naar huis te rijden. Want hij bemerkte in ’t rond reeds zeer vele aange- schotenen en zeide bij zichzelf, dat dezulken steeds handgemeen worden. Spoedig werd dan ook zijn vermoeden als gegrond, be vestigd. De soldaat, welke het meisje om hem in den steek had gelaten, had voort durend met donkeren blik den fijnen heer aangezien, welke hem schijnbaar haar had afhandig gemaakt, en had daarna met eenige anderen iets afgesproken. Nu kwamen zij opeens naderbij om hun „recht“ te laten gelden. Jenka in jeugdigen overmoed, en zeker op Wilthelm’s bescherming rekenende, wei gerde zich bij hen te voegenhunne hou ding bewees spoedig, dat zij hunne woorden in dadem zouden omzetten. Tijdig genoeg bemerkte Wilthelm hun voornemenzich hoog oprichtende en zich voor Jenka stellende, toonde hij zijn krachtige gestalte, n b ns Ier' ge', re kt' ler: en en ma. I” de' en m iet ier anl Qt-- ak ie. its en re ik >ld in ei-i an Uit het Duitsch van Ferdinande Freiïn von brackel DOOR N. EN A. VAN DER STEELE. 10. Alle 2 r- er IÖ n. ir, n-! as gt te hooren, wanneer hij hulp noodig had. Alleen de moeder griefde het zwijgen van haren zoon. Dietrich had gehoopt, dat de vreemde bodem den broeder heilzaam zou wezen en zijne veelvuldige begaafdheden hem voordeel brengen zou. Ook voor muziek bad Willy talent, en sedert hij zich in zijne kinderjaren op vader’s waldhoorn ge oefend had, had hij op zijne veranderlijke manier alle soorten van instrumenten be speeld. Ofschoon Dietrich er wel eens aan gedacht had, dat de muziek zijnen broeder als noodanker zou kunnen dienen, toch had hij nooit kunnen droomen, hem als lid van een reizend muziekgezelschap in zijn vaderland weder te zien. Bovendien kon zijne terugkomst, vanwege de vroegere voor vallen, de ergste gevolgen hebben. Het bitterste voor Dietrich was echter, dat de blik, welke zijn broeder hem had toegeworpen, hoegenaamd geen schaamte verriedintegendeel scheen het, dat hij ge noegen vond in den schrik en verbaasdheid van zijn broeder. Zijn medelijden werd der halve niet opgewekteene bitterheid maakte zich van hem meester, wanneer hij dacht aan de moeiten en offers, welke het hem gekost had, om Willy het emigreeren mo gelijk te maken. Wat was eigenlijk de reden zijner terug komst Dietrich was eenigszins trotsch hij schatte het gevoel van aanzien en eer der menschen in zekere mate te hoog, te meer, daar menig voorval in zijne familie hem bijzonder gevoelig op dit punt had gemaakt. Het aanzien, hetwelk hij in zijne omgeving genoot, had hij enkel en alleen door zijn eigen kracht verkregen, en het had voor hem daarom dubbele waarde. Een somber voorgevoel zeide hem, dat zijn broeder op geen ongelukkiger oogenblik bad kunnen terugkomen. Een tegenzin hield hem terug om naar de tent terug te kee- 0 die zalige uren 1 Er komen er zoo wei nig in het leven, maar hun liefelijkheid weegt op tegen geheel een levensstrijd vol moeite, zorgen en teleurstelling, maar ver licht en verhelderd door hun heerlijke her innering. die ieder moest duidelijk maken, dat het niet ongevaarlijk zou zijn, met hem den strijd aan te binden. Kalm verklaarde hij het meisje voor zijne dame bij dezen dans en maakte zich met een krachtigen stoot ruim baan, toen men hem niet dadelijk doorliet. In één oogenblik omvatte hij Jenka en wist met haar in snellen dans den uitgang der tent te bereiken. Daar vond hij een dienaar der orde, die hem zijne bescherming gaarne verleende, temeer, toen Wilthelm, dien hij goed kende, hem vertelde, om welke rede nen hij zijne gezellin te hulp had moeten komen. Met ernstige woorden verweet hij haar bare lichtzinnigheid en stelde haar voor, haar naar die lieden toe te brengen, met wien zij zou huiswaarts keeren. Hij bemerkt^ intusschen niet, dat de oude Schnittler in de nabijhetd stond en het voorval mede had aangezienevenmin zag hij, hoe de kleine kiomme hem gadesloeg, en moeite deed, hem te volgen. Het meisje gaf ongeveer de plaats aan, waar zij hare bekenden treffen zou en schreed met neerhangend hoofd naast hem voort, met spijt vervuld zijne vermaningen aan nemend. Zij snikte daarbij zeer heftig en verklaarde, dat nog niemand zoo goed als hij met haar had gesproken. Zij kon ook niet blijven waar zij thans was. De vrouwen, met wie zij had gereden, waren zoo goed, hoofdzakelijk de kleine. Of de heer bestuur der haar daar op die hoeve niet een dienst konde bezorgen: zij wilde gaarne werken en kon het ook. Zij was nog aan ’t rede- neeren, toen zij plotseling haar gebabbel staakte en hare oogen verlegen in ’t rond liet gaan. Wórdt vervolgd. in de laatste weken allertreurigst gaat, dat er geen kip meer komt De directeur- eigenaar heeft wèl het psychologisch-juiste oogenblik gekozen om er tusschenuit te trekken en het zaakje van de hand te doen. Natuurlijk was de eerste vraag, die ik met gerechtvaardigde verbazing aan mijn broeder stelde, toen de lift in ’t Amstel- hotel mijn vrouw en mij geruischloos naar zijn kamer had vervoerd „Hoe kom je hier, en wat doe je hier?“ Waarop het antwoord, in nog zeer ver staanbaar Hollandsch „Met onze troep in Londen gespeeld. Kanaal overgestoken. Parijs, Brussel, Brugge en Antwerpen gezien. Kon niet teruggaan zonder kennis met je te hebben gemaakt. Have a drink? We zullen een fleschje panje nekken op de ontmoeting. I’m tickled pink to meet you both. Come along, kids 1 Zei het en deed vier stappen in de rich ting van de lift. Méér dan vier stappen heb ik dezen ver-Amerikaansten Hollan der bij mijn weten niet zien doen. Hij was van een aangename corpulentie en had een hartgrondigen afkeer van alles wat naar auto-beweging, in den zin van zelf bewe gen zweemde, weshalve hij de beweging der auto’s ten zeerste liefhad, en van deze vervoermiddelen een metterdaad tot mis bruik ontaardend gebruik maakte, tot ver heugenis der tegenover het Amstelhotel geposteerde chauffeurs die malkanderon in de haren vlogen bij hun haast om den roekeloos fooien-taxeerenden Dutch-Ameri can in hun wagen te krijgen. Beneden kwam de „panje. Het „Am stelhotel/ ons duurste en fijnste, zinkt qua in richting en uiterlijk jammerlijk in het niet bij eerste range hotels te Londen, Pa rijs en Berlijn, maar de keuken en vooral de beroemde wijnkelder zijn de prima car- tella. Toen „Waar is hier nu het duurste restau rant vroeg mijn pasaangekomen familielid. „Parvenu smeet ik eruit. „No matter of that ik ben hier in Holland maar vier dagen en wil in dien tijd natuurlijk see the best. Begrijp eens, old sport, dat ik in geen 35 jaar eigenlijk werkelijk gegeten, wat je noemt goed gegeten heb, en van een Hollandsche keu ken was in ’t geheel geen sprake. Ik moet ABONNEMENTS-PB.IJS Per jaar f 1.franco per post f 1.50, buitenland f 5. Afzonderlijke nummers 2 cent. hier absoluut kippenpastei hebben eerder ga ik niet weg „I’ve got itDan naar Riche is duur I „Bother the money Naar Riche dan Kellner, auto De auto kwam. Een kwartiertje later zaten we in Riche. Ik kom er niet vaak, lezer, laat ik ’t u maar eerlijk bekennen. Kijk eens is een restaurant, waar je alleen voor ’t gebruik van je bord twee gulden voor 4 personen betaalt, waar een plakje doodgewone Hollandsche kaas twee kwartjes, en een kip in pasteitien gul den kost, wel de ware herberg voor een krantenschrijver in dit land Neen immers En wat is nu weer zoo vreemd Dat Riche hoegenaamd niet chique is, en wat de inrichting betreft, het verre moet afleg gen bij wat men te Parijs een tweede, ja een derde klasse eetgelegenheid noemt. Ik herinner me eens met weer een anderen maar ditmaal een volslagen broer te hebben gedineerd in een restaurant op of dichtbij de Place de la Bourse. De zaal was van een verfijnde luxe, rijk maar smaakvol, de bediening onberispelijk, en toch betaalden wij samen nog geen volle twintig francs, vin compris, voor een uit nemend maal. In Riche wordt voor een flesch goede Bourgogne zes gulden be taald, voor een fleschje mineraalwater 75 cent, voor een kopje, een vingerhoedje koffie twee kwartjes, de allerminste sigaren kosten er 25 cent, enz. Maar’chic ho maar. Gelukkig naderhand bleek het in dit geval noch gelukkig noch ongelukkig te zijn, want rondweghet uiterlijk raakte mijn bloedverwantehjken bezoeker geen lor scheen mijn halfbroer dit gebrek aan toch wezenlijk zoo dringend noodige Aus- stattung van de eetzaal niet op te merken en bepaalde hij zijn aandacht tot de kip, die inderdaad uitnemende eigenschappen bezat. Toen, entre la poire et ie fromage, ver gat ik even de banden des bloeds, en be gon het bloed van den kranteman te bor relen. Ik wildeinterviewen. Begon na tuurlijk met de vraag die óók in Amerika onmiddellijk aan iederen greenhorn wordt gesteld „How do you like Holland P“ „NATURA” 50 cent per pond. LXXXI. avontuur meteen Ame- rikaansche broer! Eigenlijk schrijven de beginselen der bur gerlijke beleefdheid voor, dat ik dezen brief aanvang met een peccavi aan het adres van den lezer, dien ik verleden week een voudig in den steek liet. Echter ik heb een, ik heb zelfs wel twee zeer goede verontschuldigingen, de een nog geldiger dan de ander ten eerste liep het op de laatste dagen van mijn ver lof; en ten tweede kreeg ik het onver wachte bezoek van een Amerikaanschen broeder. Dit is, ik kan het thans uit eigen ondervinding verzekeren, wel een gewaar wording van de opperste vreemdheid een broeder ten bezoek te krijgen, dien men alléén kent van portretten en voorts uit sluitend van hooren noemen®. Aldus was mijn geval. Er valt over weinig wereldschokkends te berichten uit deze stad, waarin thans langzamerhand de zomergasten en vacantie- menschen terugkeeren, en zoo zie ik niet in, waarom ik u niet een en ander zou medédeelen van dit rare bezoek, waaraan ik overigens èn als journalist èn als leer graag Amsterdammer, gretig een en ander heb ontwrongen, dat mij als chroniqueur dienstig kon zijn. Wel, deze broeder is eigenlijk geen vol slagen broeder, maar slechts een frère de premier lit, zooals de Franschen het eenig- zins vrij, maar in ieder geval zeer duide lijk uitdrukken. Wij schelen drie en twin- Reclamekolom a 10 cent per regel. fijner dan Roomboter. GRATIS monster op aanvrage. ren. Hij meende, aller oogen moesten zich tegelijk op hem richten. Ieder moest de gelijkenis met zijnen broeder hebben opgt- merkt. Doch dan scheen het hem ook weer onnatuurlijk, den broeder niet op te zoeken, om te vernemen, wat hem tot zulk een avontuurlijk besluit had gedreven. De tijd verstreek in dezen tweestrijd, zonder dat hij er aan dacht, hoe onverant woordelijk hij Marie in den steek had ge laten. De dag liep ten einde; de menigte werd langzamerhand minderdoch in de tenten werd het slechts luider en levendi ger, bijzonder daar, waar de muziek tot dansen uitlokte. Dietrich was moede en dorstig geworden hij verlangde naar eene verversching en trad een tent van minderen rang binnen. Ook hier werd gedanst, en eene springende, stampende en juichende menigte draaide in ’t rond. Hij drong er zich door, om een plaats te vinden, waar hij zich ongestoord aan zijne gedachten kon overgeven. Hij wist, dat zijne bekenden in de tent waren. Hij vond een stillen hoek, waar hij hoopte, niet lastig gevallen te worden. Doch reeds na weinige minuten werd hij door eene vriendelijke stem aangesproken. De mooie Jenka stond voor hem aan den arm van een stevigen vaderlandsverdediger, van wien zij zich tamelijk ruw losmaakte, om haren vroegeren bekende aan te spre ken. Het gelaat van het meisje gloeide van den dans, in hare oogen flikkerde uitgela tens vrengde, zoodat het Wilthelm leed deed, dat jonge meisje, zoo geheel aan zich- zelven overgelaten, in dit woeste gezelschap te vinden. Hij vroeg, of zij alleen was ach tergebleven, of dat de oude haar plan, om vroeg huiswaarts te gaan, had opgegeven. Het meisje lachte, zoodat de witte tanden blonken en hare overmoedige schoonheid nog meer aan het licht kwam. Ze had het ris na: Z0> m- x )i- tig jaar. Toen uw dienaar geboren word, zwierf zijn half-broeder, die toen reeds drie kwart van de wereld gezien had, door Java ik weet niet meer als wat, maar ik meen als opera-zanger bij een Duitsche troep. En sinds die geboorte heb ik hem nimmer gezien, anders dan van de portretten, die hij met geregelde tusscheupoozen aan mijn en zijn vader zond. Sinds 16 jaar woonde hij te New-York. Had daar echt op zijn Amerikaansch op haar 16e jaar een actrice gehuwd. En leefde daarmede vele jaren, tot op de zen dag zooals het in de boekjes van Grimm en Anderson heet gelukkig en in voorspoed. En in wat een voorspoed O, Melpomene, die uwe priesteressen en priesters hier te lande laat vegeteeren in de zwartste, in ’t beste gevalin bruine misère Goede hemel, toen mij deze uit de lucht gevallen blijspel-broeder voorstelde aan het alleraardigste, rietslanke half-schoonzusje, dat er eenvoudigjes genoeg uitzag in haar blauw tailor-made costuum en strooien roughriders-hoedje, en mij even later óók al Amerikaansch het bedrag noemde dat vrouwtje verdiende, toen meende ik te bezwijken van ontzag en verbazing. Repro- duceeren doe ik het cij fr niet, om niet de verdenking van protzhaftigkeit op mij te laden, maar het was schrikbarend veel onze beste actrices zouden huizen hoog springen als zij het twintigste part ver dienden, en „Then she ’s a star, of course infor meerde ik, vaag gebukt gaande onder deze verpletterende finantieele superioriteit. „No, kid. She ’s a fine actress, that’s all,” kwam prompt de blijkbaar totaal on partijdige kritiek van haar echtgenoot. Goede, maar ook niet meer dan goede actrices, die dat in Amerika verdienen, overpeinsde ik, treurig de allerlaatste ge beurtenissen nagaande in ons land, waar zaken over den kop gaan of een kwijnend bestaan lijden, die men muurvast gegrond vest waande, terwijl toch de leden dier ge zelschappen genoegen nemen, moeten ne men willen zij niet geheel en al zonder verdiensten zijn, met gages, die slechts een nooddruftig bestaan veroorloven. Zou men gelooven, dat het zelfs bij Prot NIEUWE SNEEKER COURANT )0 et et m id ik •n ‘g in §d m 6- Lts id,- ar. (Kiekjes van de Amsteiboorden.) onder contröle van den Vegetariërsbond is Na ontvangst postwissel van f 1.50 of onder rembours franco door het gebeele land 3 pond overheerlijke versche „Natura”. Behalve dat de gebruikers gratis verzekerd zijn, geven wij bovendien ééns per jaar 5 procent van het bestede bedrag terug. Overal wederverkoopers gevraagd. Nederlandsche Plantenboterfabriek Natura,’ 17747 van Ostadestraat Amsterdam.

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Sneeker Nieuwsblad nl | 1912 | | pagina 1