kriegel
maar
65 jaar getrouwd
I
Oud,
Openbare lessen in de
Lagere Technische School
w
Probleem van IJselmeer-
visserij 25 jaar na ontstaan
nog actueel
IJLST
WYMBRITSERADEEL
van
I
en
a
Officieel Orgaan van de gemeenten SNEEK,
.Maandag 13 mei 1957
112e Jaargang no. 38
10
Willem Penaat overleden
i
Excelsior voor de microfoon
Zomerpostzegels 1957
Opbrengst kollekte
Aardig beroep
Geslaagd
Een gezellige S.J.A. markt
•n DRIJFHOUTS NIEUWSBLAD-
Uitverkopenwet in werking
getreden
Meisjes die naar het buiten
land gaan
Afsluitdijk was begin van het
eind voor de vissers
Het Sneeker Nieuwsblad is een gecombineerde uitgave van NIEUWE SNEEKER COURANT, SNEEKER COURANT
||gP
iIIBm
SNEEKER NIEUWSBLAD
Redakteur: L. KIEZEBRINK
gebreid onderzoek naar het reilen
J
I
(Alg. Handelsblad)
Een
Duik in het verleden.
de tuin
ver-
Maar één vrouw...
I
Redaktie-adres:
Kleinzand 7 - Telefoon 2872
In het begin van de vorige week is de
bekende binnenhuisarchitect Willem Pe
naat, 81 jaar oud, overleden. Wij vermel
den dit hier omdat hij destijds de restau
ratie van de raadzaal verzorgde; ook die
van Amsterdam was één van zijn vele,
zeer kunstzinnige, werken.
OUDEGA (W.) De Emmabloemcollec-
te heeft hier opgebracht f139.
doet nóg haar eigen was en ze wil deze
zomer „ok es fut en niet altied in die
keuken zitten”. Ze hopen dan hun zoon
in Den Helder weer eens op te zoeken.
Van heden 13 mei zijn de zomerzegels
1957 met de daarbij behorende prent
briefkaarten weer verkrijgbaar bij de
postkantoren en bij ongeveer 400 plaat
selijke comité’s en ruim 5000 vrijwillige
medewerksters en medewerkers.
De zomerzegels van dit jaar zijn, zoals
bekend is, gewijd aan de scheepvaart.
De opbrengst, in 1956 ruim twintigdui
zend gulden meer dan in 1955, zal ook
dit jaar weer ten goede komen aan in
stellingen van volksgezondheid en maat
schappelijke en culturele zorg.
„en
IJs-
zeilen van de visstand in het Ijsselmeer
nodig, en het mag slechts verbazing
wekken, dat een dergelijk onderzoek nog
niet werd ingesteld.
Frank Gonzales zal niet langer zijn
„beroep” van bedelaar in Newark in de
staat New Jersey in de Ver. Staten mo
gen uitoefenen. Hij „verdiende” er te
veel mee nl. zo'n paar honderd gulden
per dag! Hij had een secretaris die zijn
bijeengebedeld vermogen beheerde.
Geslaagd te Deventer voor het ee«ste
gedeelte acte N XIX (landbouwhuis-
houdlerares) de dames A. Atsma te Op-
penhuizen.J. H. Klaassen te Bozum. P.
hadden ze vier kinderen, en de Hann v. d. Meer te Heeg. A. Tolsma te Sneek.
Men wil met de opbrengst van deze
marktmiddag wat zon brengen in het
leven van de Hongaarse kinderen, die
meer de verschrikking van een donkere
nacht, dan het licht van de zon hebben
gekend.
Aan de IJlsterkade, de weg naar „het houtstek” en de jeugdherberg, staan
twee schilderachtige huisjes met rood verweerd pannendak. Er zijn bleekjes
voor, hekje er om heen, de twee ramen zfln in kleine ruitjes verdeeld het
zijn juweeltjes van huisjes zoals onze stad er niet veel meer heeft. De groen
geverfde voordeur van het rechtse huisje gaat open en daar staan Tante Dirkje
en Omke Jelie zoals ze in de omgeving genoemd worden. Misschien kent U ze
ook als het echtpaar de HaanSteigenga, dat 23 mei a-s. zijn 60-jarig huwe
lijksfeest hoopt te vieren.
Het was zaterdagmiddag een gezellige
drukte op het Groot zand, waar de leden
van de Sneker Jeugd Actie probeerden
de mensen geld uit de beurs te kloppen.
Dat lukte hun wonderlijk goed. Alle
voorbijgangers bleven staan kijken hij
hun kraampjes die er aantrekkelijk ge
noeg uitzagen met opschriften, uitge
stalde snoep en prjjsjes. En als ze maar
eenmaal waren bljjven staan, deed de
overredingskracht van jonge enthousias
te stemmen de rest wel.
een uitkering voor studie mogelijk. Maar
wie maakt van vrije vissers, die het vak
van hun voorvaderen leerden, die het
vrije water en de óndiepten kennen als
hun broekzak, wie maakt van hen land
rotten? Zeker, 'de wet heeft zekere re
sultaten gehad, maar niet voldoende.
Het leek aanvankelijk namelijk helemaal
niet zo slecht met de visserij. De snoek
baars ontwikkelde zich gunstig en de
paling bleef komen. Edoch, het Ijssel
meer werd kleiner en het aantal vissers
was te groot, temeer, omdat ettelijken
van hen in het oude vak waren terugge
keerd, toen het in de dertiger jaren goed
ging. Pas na de oorlog kwam de omme
keer en tekende zich de catastrofe goed
af.
verdiende f 7.50 per week. Zijn vrouw
nam toen wassen in huis en later ging
ze uit bakeren. Het dochtertje van 14
jaar deed toen de huishouding.
„Hard gewerkt”, knikt ze, „maar ik
Ze
Algemene vorming.
Bij het onderwijs in tekenen en schil
deren speelt de algemene vorming een
belangrijke rol. Een nieuw element
daarin is het creatief tekenen, waarmee
we in deze school voor het eerst kennis
maakten. Uitgangspunt van dit tekenen
is dat de jongens zichzelf uiten, ver
telde de heer Veenstra ons. Alle teke
ningen welke U hier ziet zjjn dus door
hen zelf ontworpen, naar een onderwerp
dat hun vooraf is opgegeven. Er waren
mooie bij, waaronder zeer moderne en
ook abstracte. Tekenen is nl. in de
eerste plaats een expressievak, aldus de
heer Veenstra, die zijn pupillen ook on
derricht geeft in de schilderkunst en
daarvoor met hen ook de tentoonstelling
van de heer de Vries in het stadhuis be
zocht heeft.
Tot besluit van ons bezoek, waarbij
we uiteraard slechts hier en door een
greep konden doen, wierpen we nog een
korte blik in het gymnastieklokaal,
waarin we ook al weer nieuwigheden
ontdekten. O.a. nieuwe toestellen en een
lange mat, zodat de school ook bij de
lichamelijke opvoeding met haar tijd
meegaat.
gen en waarin zij dagelijks aan boord
paling bakten naar eigen recept: de
mootjes schoongemaakte paling in de
koekenpan in eigen vet gaai' laten smo
ren, en geen geknoei met schijfjes ci
troen en margarine enz., het waren de
dagen waarin men van vader op zoon
het oude vak beoefende.
Naar wij vernemen zal de Chr. gem.
zangvereniging „Excelsior” alhier op
woensdag 22 mei een koorzang-pro-
gramma verzorgen over Hilversum L
De uitzending vangt aan 6 uur ’s
avonds en zal 20 minuten in. beslag ne
men. Een en ander geschiedt op uitno
diging van de N.C.R.V.
Staatsblad 155 bevat een besluit,
waarbij is bepaald dat de uitverkopen
wet 1956 (staatsblad 347) in werking
zal treden met ingang van 15 mei. In
dit verband is ook een uitverkopenbe
sluit 1957 (staatsblad 154) verschenen.
Ongeveer 4000 Nederlandse meisjes
gaan jaarlijks in het buitenland, en dan
voornamelijk in Engeland en Frankrijk,
werken. Aan dit buitenlands verblijf zijn
bezwaren en moeilijkheden verbonden.
De Maatschappelijke Advies- en Inlich
tingenbureaus in de grote steden geven
de nodige voorlichting en winnen in
formaties in naar werkgevers in het
buitenland via hun relaties daar, even
als de R.K. meisjes Bescherming voor
r.k. meisjes dit doet. Voorts beschikken
deze bureaus over adressen van werk
gevers waar meisjes kunnen gaan wer
ken. Daarbij komt dan nog dat alle
meisjes, die komen informeren bij deze
bureaus een vertrouwd adres in de om
geving van hun verblijfplaats meekrij
gen waarheen zij in geval van moeilijk
heden kunnen gaan. De M.A.I.-bureaus
bereiken ongeveer 1000 meisjes per jaar.
Het werken van jonge meisjes in het
buitenland is nog onlangs onderwerp
geweest van een in Zwitserland gehou
den conferentie, van de Fédération In
ternationale des Amies de la Jeune Fille
en de Young Women Christian Associa
tion. Op deze conferentie kwam o.m.
het belang naar voren van betere sa
menwerking tussen de verschillende lan
den, uitwisseling van gegevens en uit
breiding van informatiebureaus en in
ternationale clubs.
den in het land en vlak naast
van mijnheer Houwink”.
„Toen wij ondertrouwd waren”,
telt tante Dirkje, „zijn mijn ouders met
het schip naar Staveren gevaren, maar
mijn vader was zïekelijk en wou niet in
de trein”.
„En toch wuu ik trouwe”... valt de
Haan in, „en toen zei mijnheer ter
Horst dat wij met ons beiden het schip
maar naar Sneek moesten halen. We
gingen met de trein naar Staveren.
Eerst lieten wij het schip slepen door
de Warnser boot, na Heeg konden we
zeilen, maar ’t zwaard sloeg er af, ’t
schip was altied lek. Toen gingen wij
met z’n beiden inne liene... in de Geeuw
konden we weer zeilen. We meerden
het schip voor de Hoogendster Piep,
maakten het schoon, legden de kleden
er overheen en zo kon vader zondags
met naar het stadhuus. Op een bankje
op het Oud Kerkhof moest hij even rus
ten”.
„Ik droeg een mooie zwarte jurk met
een pellerine met kant”, zegt de bruid
van 81 jaar trots. „En een haar-hoedsje
met keelbanden. Ik heb nog vier van de
zee kinderen jn die jurk laten dopen”.
Bruidegom Jellle, 83 is hij nu, droeg
een zwart pak en een hoge hoed, die
hij van zijn vader „rechter op de kop”
moest zetten.
Toen ze vijf jaar getrouwd waren,
Nieuwe heren, nieuwe wetten. Dat gold ook voor de lagere technische school.
De nieuwe directeur, de heer A. Mak, gaf nl. een uitbreiding aan de openbare
lessen in rijn school door er een ouderavond aan vooraf te laten gaan. Deze
werd vrijdag gehouden en bleek zo’n succes te zijn, dat overwogen wordt bet
volgend jaar twee zulke bijeenkomsten te beleggen. Van de gelegenheid welke
de ouders hier werd geboden rustig dus niet meer tijdens de lessen met
de directeur en leraren over hun jongens te spreken werd nl. zo druk gebruik
gemaakt, dat pas om half een de laatste bezoekers de school verlieten.
Verschijnt:
MAANDAGS en DONDERDAGS
Administratie:
2omb. Drijfhout-Kiezebrink Co.
Kantoor: GROOTZAND 55
Telefoon 3005 (K 5150)
Dalende vangsten, stijgende nood.
In 1952 bijvoorbeeld werd er op het
gehele Ijsselmeer 15,5 miljoen kilo vis
gevangen, maar een jaar later was dat
rond 13,8 miljoen. De opbrengst daalde
van tien tot rond acht miljoen gulden.
In de plaatsen langs de Friese IJssel-
meerkust was het beeld ongunstiger dan
aan de andere kant van het meer. In
Makkum bijv, daalde de opbrengst
van f985.847,41 in 1952 tot f590.072,34
in 1953. Een aantal Makkumers schakel
de om op de garnalenvangst in de Wad
denzee, maar in Hindelopen en Staveren
en Lemmer liep de vloot achteruit,
’s Winters moesten de vissers ondersteu
ning vragen en velen van hen werkten
in D.U.W. en andere aanvullende wer
ken. Het is bepaald tragisch om Urker
vissers, die vanouds het meest verknocht
waren aan de zee, in de ontginnings
werken de spade te zien hanteren, en
Deze foto van de vroeger alledaagse bedrijvigheid in de haven van Lemmer,
is nu zo langzamerhand zeldzaam geworden. De afsluiting van het Ijsselmeer
kostte méér dan tientallen miljoenen, namelijk ook het bestaan van het groot
ste deel van de IJsselmeervissers.
Deze maand jubileert de Afsluitdijk, voor zover een dijk tenminste jubileren
kan. De Afsluitdijk is 25 jaar oud en daarmee is tegelijk het vraagstuk van
de ondergang der IJsselmeervisserij een kwart eeuw actueel. Met de voltooiing
van de dijk, met de dichting van het laatste stroomgat van de Vlleter op 28
mei 1932 begon de aftakeling, die zich voor de vissers in sneller tempo vol
trekt naarmate de nieuwe polders in het Ijsselmeer sneller groeien. Het Ijssel
meer, de zee waaruit nu nog de bemanningen van ruim achthonderd schepen
een bestaan moeten halen, is zoet geworden en er is nieuw land in gewonnen.
Het algemeen belang van ons volk heeft dat allemaal noodzakelijk gemaakt.
Maar de nieuwe polders liggen op de
beste palinggronden en de nieuwe pol
ders zullen eerlang van het gehele Ijs
selmeer nog maar een plas met een op
pervlakte van 125.000 hectare overlaten
voor de vissers. Er zijn in de loop der
jaren honderden IJsselmeervissers ge
weest, die het voorvaderlijk bedrijf vaar
wel hebben gezegd, die genoodzaakt wa
ren om met de handen, die gewend wa
ren netten binnen te halen en het helm
bout te omklemmen, iets anders te gaan,
doen, voor zover ze niet te oud waren.
En straks zal er, zo heeft men uitge
maakt nog maar ruimte zijn voor een
goede vierhonderd schepen. Dat betekent,
dat nog meer dan de helft van de vis
sers van vandaag de dag naar een an
dere broodwinning zal moeten omzien.
Is het een wonder, dat de vissers wel de
noodzaak van de afsluiting begrijpen,
maar dat er met het ontstaan van de
nieuwe polders een vete is gegroeid tus
sen hen en het nieuwe land, dat hen het
bestaan ontnam? Want het gaat de vis
sers slecht, en hun probleem wordt tra
gisch wanneer het dat al niet is. Het
wordt een erezaak om hier afdoende
maatregelen te treffen.
den van hun vee naar de veemarkt en
was tevens lykjer bij het Waterschap
„De Sneeker Oudvaart”. Ook is hij vijf
jaar koster van de Ned. Herv. kerk in
Gauw geweest. Beppe, die als melkster
mee hielp verdienen, maakte zich ook
verdienstelijk in de Chr. Vrouwenvereni
ging te Gauw, welke afdeling zij mee
oprichtte en waarvan zij later erelid
werd. Uit hun huwelijk zijn acht kinde
ren geboren, van wie echter drie in het
eerste levensjaar stierven.
Omstreeks 1940 vestigden ze zich in
onze stad, waar ze aan de Bothniakade
gingen wonen. Ze vierden daar ook hun
60-jarig huwelijksfeest, maar zijn na
dien naar Heeg (p/a W. Jongsma, bü
de Wymerts 394) verhuisd.
Daar staan ze, kwiek en fleurig, en
U ziet het ze niet aan dat ze de vorige
avond heel laat thuis zijn gekomen van
een familiefeest, waar tante Dirkje nog
voorgedragen heeft. Mooie Friese voor
drachten, en alles uit het hoofd. Ze weet
zelf niet hoe ze deze dingen ooit heeft
kunnen leren, want ze is In haar kin
derjaren zo maar eens te hooi en te gras
naar school geweest omdat ze een schip
persdochter is en dus geen gelegenheid
had naar school te gaan. Maar het is dit
vrouwtje. pittig stappend op haar
zwarte schoentjes, gekleed in een mooie
zwarte jurk en koket getooid met tin
gelende oorbelletjes aan te zien dat
ze altijd een vast willetje heeft gehad.
Ze heeft lezen en schrijven willen leren
en dus kan ze het nu ook
„En ik laat me ook niet besjaggere
met de centen”, zegt ze beslist. „Wij
kwamen van Gaasterland en voeren met
turf voor de diaconie, maar ik moest
mien vaders naam sette”.
„Se is nóg fuul oppe centen”, zegt
haar man, die de glimmende kleine oog
jes heeft van de echte humorist. Wij
zijn ondertussen het huis binnengegaan
en zitten gezellig in de huiskamer bij
een bakje koffie en een eierkoek. Na
tuurlijk bereddert tante Dirkje het
theeblad, maar omke Jelle zit in zijn
beste zwarte jas te duimen draaien in
z\jn leunstoel.
Goede tijd is voorbij.
Niemand kan beweren, dat de IJssel
meervissers, of: het volk van Flevo, zo
als de Amsterdamse journalist Ered.
Thomas hen blijft noemen, vroeger de
gebraden duiven in de mond vlogen,
maar er was vis genoeg en in zoverre
was het begin van deze eeuw een goede
tijd. Dat was in de dagen, dat er in Wor-
kum een paar dozijn schepen waren.
Hindelopen had nog 67 schepen en Sta
veren 60, waarvan ettelijke van de be
faamde Staverse jollen, die men nu be
halve in het scheepvaartmuseum te
Enkhuizen vergeefs zoekt. Gaasterland
had nog rond dertig schepen, H.O.N.
zelfs 84, evenals Lemsterland.
Zoals gezegd, het werd de vissers niet
thuisgebracht, maar er was vis en er
was werk. Dat waren de dagen waarin
de vissers haring en ansjovis en bot vin-
dat is wellicht de beste demonstratie
van de nood van de IJsselmeervissers.
Niet alleen de verkleining van het IJs-
selmeer, maar ook de kuilvisserij, die
veel jonge vis doodt, hebben de visserij
schade gedaan. Men wil het nu zoeken
in afvloeiing van de vissers, een pensi
oen voor de oudsten, een steun voor om
scholing voor de jongsten en vergunnin
gen voor het vissen voor de anderen.
Het is tijd, dat de keerzijde van de me
daille, die Nederland zich met de bouw
van de Afsluitdijk en de inpolderingen
verwierf, wordt opgepoetst, met andere
woorden: dat nu de IJsselmeervissers
royaal tegemoet wordt gekomen. De
ereschuld die Nederland jegens de vis
sers op zich nam toen de Afsluitdijk een
feit werd, is nu een kwart eeuw oud en
moet worden afgelost. Er is in de afge
lopen jaren veel over gesproken, maar
het tempo was te laag. Wil men voor de
overblijvende vissers zo goed mogelijke
kansen scheppen, dan is verder een uit
en
„Ja 48 jaar op het houtstek ge
werkt, altijd hier gewoond. De eerste
tien jaar in een huisje hier aan de ach
terkant, nu 50 jaar in dit huis. Vroeger
stond het water hier vaak tot de drem
pel, toen was Tacozijl er nog niet. Maai
we hadden wel ’n mooi uitzicht zo mid- heb er de kracht veor gekregen”.
De opschriften op de kraampjes
spraken van dit doel en daarom heeft
menigeen lolly’s omhooggetrokken aan
een touwtje, flesjes chocomel staande
voor een kraampje leeggedronken, por
ties nassi-goreng verorberd en toverbal-
len gekocht. Weet U dat die toverballen
een geschiedenis op zichzelf zijn? Ze
zijn met z’n vieren verpakt in een doos
je, de Ned. Jeugd Gemeenschap is er
een grootscheepse actie mee begonnen
en op 27 mei kunt U de ontknoping er
van horen door de radio. Alles voor die
Hongaarse vluchtelingetjes waar ook de
Sneker jeugd zich voor ingespannen
heeft. Goed zo, jongelui I
Advert mtieprij» 15 ct per mm.
Bij contract (handelsadv.) lager.
Abonnementsprij» f 3.- per half
jaar. Franco per post f 3-75
per half jaar.
Giro 850748 ten name van
Sneeker Nieuwsblad-
Het was daardoor zaterdagmiddag tij
dens de openbare lessen niet zo druk als
de voorafgaande jaren. Maar toch was er
weer flink belangstelling en kon men
de jongens beter aan het werk zien dan
voorheen, toen de lokalen vaak overbe
volkt waren met ouders en andere be
langstellenden en men als ’t ware door
de bomen het bos niet kon zien.
Bij onze rondgang door de vele loka
len en werkplaatsen hebben wij ons er
opnieuw van kunnen overtuigen, dat
Sneek en haar wijde omgeving in deze
school een opleidingsinstituut voor de
toekomstige vaklieden bezit, dat
uitstekend voor dit doel is ingericht en
het ondeiwijs volledig aan de eisen van
de tegenwoordige tijd is aangepast.
Het eerste voorbeeld dat we daarvan
tegenkwamen was de afdeling waar de
automonteurs worden opgeleid. Hier za
gen we nl. biet alleen benzinemotoren,
maar ook twee knotsen van Diesels die
geheel door de leerlingen van de dag- en
avondschool zijn hersteld en vernieuwd
en prachtig lesmateriaal vormen.
De opleiding voor electriciens bepaalt
zich ook niet meer alleen tot electrische
installaties. Aan de telefonie wordt even
eens ruime aandacht besteed. We zagen
o.a. huistelefoons en oproepinstallaties
met meerdere lampen. Maar eveneens
instrumenten en werktuigen voor elec-
trotechnische metingen. Zelfs toonde de
leraar ons ankers welke in de school ge
wikkeld zijn.
In de afdeling timmeren trokken
vooral een bordestrap met kuipstuk,
vervaardigd in de avondschool, en een
tuimelraam volgens een vereenvoudigde
constructie, onze aandacht. Daarnaast
maakten de beide leraren ons nog attent
op de kozijnen voor een gebouwtje,
waarvan we binnenkort wat meer hopen
te kunnen vertellen. De jongens van. 1B
timmeren waren inmiddels ijverig bezig
met vaktekenen aan de hand van blauw-
drukjes en dc projectie van een raam
kozijn welke de heer Nauta ter verdui
delijking met het aangrenzende muur
werk op het bord getekend had.
Grote bedrijvigheid heerste er ook in
de afdeling hand- en machinebankwer-
kerij, waar de leerlingen van 2B achter
j hun vernuftige machines, 'echt in hun
element waren en natuurlijk veel be
kijks hadden. De op een tafel uitgestal
de uitgebreide sortering gereedschap
pen, door de jongens van de 16 en 2e
klas zelf gemaakt, trok ook veel be
langstelling.
Hij duikt meteen in het verleden en
vertelt van de schutterij, waar hij een
waardig lid van was. Onder Geert Ple-
muur moesten ze op „grote maneuvels”
naar IJsbrechtufn en dat duurde daar
nogal wat...
„Ik had met de kienders al boater-
ham-eten”, vertelt zijn vrouw
hoorde de muziek vanzeis al in
brechtum. Daar komme ze al an, dacht
ik maar toen ze vlak bij waren,
hoorde ik een schotO heden, dacht ik,
nou vechte ze en ik draafde tweemaal
de zoutkeet rond, van schrik. Maar née,
het was een afscheidsschot uut plezier”.
„Eenmaal kreeg ik boete bij de schut
terij”, vertelt de Haan. „Dou staast
oppe bon, Jelle”, zei luitenant Koen
Houwink. „Dou bist niet bij de braan
weest”.
De Haan was anders dik bevriend met
zijn luitenant. Ze hebben samen Tjitte
Bouma nog door een bijt in de sloot aan
de Lemmerweg laten zakken maar
ze hadden het slachtoffer bij de handen
vast en gevaar was er niet bij.
„Ja dat was een tied”, lacht zijn
vrouw. „Maar hij kan er nóg weze, Bij
het zelf de tuun omspitten en niet eens
pien inne rug”.
„Altijd op het houtstek geweest?”
vraag ik zakelijk, want er moet toch
iemand zijn die wat orde in de grappen
makerij schept en de Haan laat ons
maar doorlopend lachen.
Drie en twintig kleinkinderen en zeven
achterkleinkinderen heeft het paar
maar de Haan heeft nooit een zoen van
zijn volwassen kleindochters willen heb
ben. „Die Hollanders tuute altied”, zegt
hij, „maar voor mij is er altied maar
één vrouw weest
Toen zijn we maar weggegaan, al zou
ik U nog graag willen vertellen van de
Haan’s werkzaamheden voor het Chr.
Werkmansverbond, Hulp in Nood, de
Geheelonthouding enz., maar dat is
in een grote kring al bekend genoeg.
Evenals het feit dat zijn vrouw het oud
ste lid is van de vrouwenvereniging.
Laten we deze stoere Stanfriezen
daarom nu maar het allerbeste toe
wensen voor hun komende feestdag.
Vijf jaar geleden prijkten op onze
v- jrpagina de foto’s van twee echt
paren die toen beide 60 jaar getrouwd
waren en waarvan de bruidegoms toe
vallig ook beide de Vries heetten.
Het ene is sindsdien overleden, maar
Cornells de Vries en Akke Punter zijn
gespaard gebleven en hopen nu dinsdag
21 mei a.s. de dag te gedenken, dat ze
voor 65 jaar hun levens aan elkaar ver
bonden. Ze waren, toen elk 24 jaar, zo
dat ze thans de zeer gezegende leeftijd
van 89 jaar hebben bereikt.
Het grootste dee! van hun lange en
arbeidzame leven brachten ze in Gauw
en Goënga door. „Lytse Knilles”, zoals
hij daar genoemd werd, was boere-
erbeider, hielp de boeren bij het verzen.
Wie maakt van vissers land
rotten
Toen kwam de Afsluitdijk en men re
kende op een teruggang van de visserij.
Er mocht aan het werk geen smet kle
ven, zo werd betoogd en er kwam een
Zuiderzeesteunwet, waardoor de vissers,
die zouden moeten afvloeien, tegemoet
gekomen konden worden. Ettelijke vis
sers kregen op grond hiervan een uit
kering. Het waren de oudsten van de
vrije vissers, maar de uitkering was te
laag en vormde een beschamende vorm
van armenzorg. Men kon echter ook
steun krijgen voor het omschakelen
van het bedrijf en voor de jongeren was
„Mevrouw, ik pas wel even op uw
kinderen, terwijl U met deze bal op de
bussen gooit”.
„Maakt U met dit stokje een wande,
ling over de plattegrond van Sneek
het kost U maar 15 cent. Als U met uw
vrouw een Oosterdiekje maakt, is het
duurder”.
„Toverballen toverballen
huis voor een gulden
De Sneker jeugdbewegers zijn
goede standwerkers
en ze hadden dan ook steeds drommen
publiek om hun kramen. Natuurlijk liet
de moeder haar kinderwagen lachend
aan. de zorg van de jongeman over en
natuurlijk werden er wandelingen over
de plattegrond gemaakt tot een elec-
trisch lichtje begon te gloeien als teken
dat men de draad aangeraakt had en de
prijs dus niet gewonnen was. Wat deed
het er toe men had een pleziertje
gehad en een paar dubbeltjes geofferd
voor de Hongaarse vluchtelingetjes.
Want dat was het doel van de Sneker
Jeugd Actie.
till
