Waterpoort-krabbels
Schaatsenrijden en zeilen,
twee nationale sporten
Jan Toxopeus: voor 25ste maal kerstmis en oudejaars
avond als strandvoogd van stil Rottumeroog
De scheepsbouw in IJlst herleeft
door Speurder
en
van
IJLST
WYMBRITSERADEEL
J
Gladde wegen
veroorzaakten slippartijen
Officieel Orgaan van de gemeenten SNEEK,
1
115e jaargang no. 102
Donderdag 22 dec. 1960
DRIJFHOUTS NIEUWSBLAD
Aanbesteding
ir i
-
k I® ïil
Wijziging Huisvuil-
ophaaldienst
Ds A. Nijhuis 25 jaar
predikant
Het Sneeker Nieuwsblad is een gecombineerde uitgave van NIEUWE SNEEKER COURANT, SNEEKER COURANT en
s 2
1 I
Jeen van den Berg en Dr v. d. Zijpp spraken voor het Nivon
e
SNEEKER NIEUWSBLAD
s-
we. Ja,
een
1
t
Wedstrijdzeilen
4
1
1
tkantoui vooi admini
stratie en redaktie:
GEDEMPTE POL 6
felefoon. 3095 (05150)
b.g.g 4091
verder schaatst hij voortaan alleen nog
voor zijn genoegen.
Vrijdag 6 januari zal de Ichtus-kerk
aan de Jan van Nassaustraat in onze
stad officieel in gebruik worden ge-
J
1
t
Veric hijni
MAANDAGS en DON
DERDAGS
In verband met de Kerstdagen is er
een wijziging gekomen in de Huisvuil,
ophaaldienst.
Het huisvuil, dat normaal op zater.
dag wordt ingezameld, wordt nu een
dag eerder, dus op vrijdag 23 december
opgehaald en de wijken van maandag 26
december worden een dag later, dus op
dinsdag 27 december bediend.
Het stortterrein is zaterdag 24 decem.
ber gesloten.
Vandaag is het vijfentwintig jaar gele
den, dat onze oud-stadgenoot ds A. Nij
huis te Mount Evelyn in de staat Vic
toria in Australië werd bevestigd als
predikant in de Gereformeerde Kerken
in Nederland.
De jubilaris werd op 21 december 1908
in Tiel geboren. Hij bezocht eerst de
h.b.s. alhier, daarna een jaar het stede
lijk gymnasium en studeerde vervolgens
aan de Vrije Universiteit te Amsterdam,
waar hij op 26 juni 1935 cum laude zijn
kandidaats examen theologie aflegde.
Nadat de heer Nijhuis ongeveer drie
weken later door de classis Sneek was
beroepbaar verklaard in de Gerefor
meerde Kerken in Nederland werd hij
op 22 december van datzelfde jaar door
zijn neef, prof. C. van der Woude, toen
nog predikant te Leeuwarden en thans
hoogleraar aan de theologische hoge
school te Kampen, bevestigd als predi
kant van de Gereformeerde Kerk te
Donkerbroek. In deze gemeente ging de
jubilaris op 1 juli 1946 in militaire dienst
en is toen twee en een half jaar, waar
van ongeveer twee jaar op West-Java,
werkzaam geweest als legerpredikant.
Na zijn terugkeer in Nederland werd ds
Nijhuis op 2 januari 1949 bevestigd als
predikant van de Gereformeerde Kerk
van Gouda. Deze gemeente diende hij
tot omstreeks oktober 1956, toen hij naar
Australië vertrok, waar hij sinds decem
ber van dat jaar werkzaam is als Reve
rent van de Reformed Churches of Fern
tree Gully en Mount Evelyn in de staat
Victoria, waar thans acht Reformed
Churches zijn. Ds Nijhuis is daar nog de
enige Nederlandse predikant, d.w.z. de
enige predikant, die nog de Nederlandse
nationaliteit bezit.
Na de pauze vertelde dr. V. d. Zijpp
een en ander over het wedstrijdzeilen,
waarbij hij voorop stelde dat er vier pun
ten zijn, waarmee de wedstrijdzeiler
heeft te maken: het apparaat (de boot),
het zeiltechnisch kunnen van de stuur,
man en bemanning, de zeiltactiek en het
wedstrijdreglement.
Hij schetste o.m. de moeilijkheden
waarvoor de wedstrijdzeiler bij het star,
ten kan komen 'te staan en de manier
om deze te overwinnen. In een druk be.
zet veld, zo merkte spr. op, zal de goede
zeiltechnicus, mits hij ook over een goe.
de zeiltactiek beschikt, zeker een van
de voorste plaatsen bezetten. Daarom is
het niet zo vreemd, dat sommige uitste
kende zeilers in een groot veld niet veel
doen. De oorzaak is dat het hun aan
het juiste tactische inzicht ontbreekt.
Ook dr. V. d. Zijpp liet zijn causerie
vergezeld gaan van een serie plaatjes,
waarna voorzitter Van Vught de avond
sloot.
Zó verging het ook een chauffeur van
een condenswagen, die even buiten
Sneek op de Leeuwarderweg slipte en
daardoor een lichtmast ramde.
liBinrar
Ons eerste artikeltje lokte nogal wat
reacties uit. En wat opmerkelijk is: ge
heel verschillende, zoals ons bleek, toen
we naar aanleiding van een telefoonge
sprek eens op onderzoek uitgingen.
Onze indrukken zijn samen te vatten
in een drietal:
a. de welwillend-onverschilligen, wiens
motief is: we hebben meer werk dan we
af kunnen; we hebben dus geen bekend
heid nodig;
b. de feitelijke tegenstanders van pu
bliciteit; over hun motieven valt veel of
niets te zeggen; laten we alleen opmer
ken dat die zakelijk zijn;
c. de enthousiasten die dromen van uit
breiding. Wat ons opviel was, dat alle
zaken, kleiner of groter met gebrek aan
personeel en ruimte hebben te kampen.
Zo brachten we o.a. een bezoek aan
de firma Planting aan de Eegracht, die
feitelijk op elk terrein der metaalindus-
De zware wagen kwam hierdoor dwars
over de weg te staan, waardoor het ver
keer een uur werd opgehouden.
Om kwarc over zeven had zich daar
ook al een ongeluk voorgedaan. Hierbij
was de heer H. van Delden, alhier be
trokken. Deze kwam in een Ford uit de
richting Leeuwarden, toen plotseling
een motorrijder voor hem slipte en kwam
te vallen. De heer van Delden probeerde
het uiterste om de man te ontwijken,
maar het gevolg was dat zijn eigen wa.
gen begon te slippen. Deze kwam in de
berm te recht, sloeg met een daverende
klap over de kop en kwam met de wie
len naar boven gekeerd in de tuin van
de familie J. Wobma terecht. Wonder
boven wonder liep de heer van Delden
geen noemenswaardig letsel op.
Om half tien gebeurde er ter hoogte
van het Wilhelminapark een ongeval,
waar vier wagens bij betrokken waren.
De vrachtauto met aanhanger van de
firma FeitsmaDe VriesBonnema
uit Wommels, bestuurd door de heer K.
Velzen uit Roodhuis, kwam uit de rich
ting Bolsward en remde af in verband
met de maximum-snelheidsbeperking.
Hierdoor begon de vrachtwagen te
slippen en van rechts naar links geslin
gerd over de weg reed de wagen de
stad binnen. De gevolgen konden niet
uitblijven.
Het eerste „slachtoffer” was het
Volkswagenbusje van de heer K. Rinsma
uit Leeuwarden, dat na geraakt te zijn,
kantelde en terecht kwam tussen de rails
waar momenteel aan gewerkt wordt.
Weer op het rechterweggedeelte ge
komen botste de vrachtauto op een al.
daar geparkeerd staande Opel, waarna
hij weer naar links zwenkte. Maar toen
begon de logge aanhanger te kantelen
en na met de achterste wielen in de
rails gezeten te hebben verhief deze
zich omhoog. Juist kwam daar de Opel
van de heer C. Bednar, alhier aanrijden
die onder de aanhanger schoof. Met een
daverende klap dreunde deze op de mo
torkap van de Opel neer. De vrachtwa
gen, waarvan de bestuurder uit alle
macht remde,, sleurde de Opel nog 20 me
ter verder alvorens tot stilstand te ko
men.
Te Workum is aanbesteed de aanleg
van elektriciteitswerken in de christe
lijke lagere landbouwschool aldaar. De
hoogste inschrijfster was de firma Groe-
neveld en Van der Pol te Amsterdam
met f 15.760 en de laagste de N.V. Lan-
dustrie te Sneek met f 13.515.
Verschillende automobilisten zullen
wel geen prettige herinneringen bewa
ren aan het nachtvorstje, dat van 5
uur tot 8 uur vanmorgen de wegen spie
gelglad maakte. Vele slippartijen waren
hiervan het gevolg en ook in onze stad
en omgeving raakten verschillende
chauffeurs de macht over het stuur
kwijt.
Adrertennepri)» 15 ct per
mm.
Bij contract (handelaadr.)
ager.
Abonnementsprij» t 3,—
jer halt jaar. Franco per
oost f 3.75 per half jaar.
Giro 8 5 0 7 4 8 ten name
ran Sneeker Nieuwtblad.
Meteen schoten ijverige handen toe
om de heer Bednar uit zijn benarde po.
sitie te bevrijden. Diens eerste opmer.
king was echter: „Nou dat is nog be.
hoorlijk goed afgelopen”. Hij mankeer,
de nl. niets. De Opel was van voren
volkomen vernield en de wagen lag van
binnen bezaaid met glasscherven. Ook
de heer Rinsma werd uit zijn auto ge.
haald maar ook hij liep geen letsel op.
Met kraanwagens heeft men de kapot
te wagens weggesleept. Het verkeer on
dervond enige vertraging, waarna de
politie het omleidde.
Een ongeval van een geheel ander
karakter gebeurde vannacht omstreeks
half een bij de heer A. Selva aan de
Koopmansgracht.
Vier jongelui omstreeks 20 jaar wa.
ren uit pure baldadigheid met een sle
perswagen gaan rjjden. Toen ze over de
brug waren gekomen, konden ze de wa
gen niet langer houden omdat het weg
dek daar enigszins naar beneden loopt.
Het gevolg was dat de wagen tegen
de muur van de heer Selva’s woning
opreed en daar enige schade, o.a. een
gebroken ruit, veroorzaakte.
De politie maakte tegen A. D.; J. K.
en W. P. en A. E. proces-verbaal op.
Ook op tal van andere plaatsen zjjn
auto’s geslipt. Zo kwam op de weg van
Irnsum naar Roordahuizum een auto in
de sloot tengevolge van een slippartij
en zo gebeurde het ook één km. ten
Noorden van Wolvega, waar een perso
nenwagen over de kop sloeg en in de
sloot naast de spoorbaan terecht kwam.
nomen .Het college van Kerkvoogden
van de Hervormde Gemeente te
Sneek heeft tenminste al uitnodigin
gen rondgestuurd.
De traditionele Kerstpotten van het
Leger des Heils zijn al weer uit het
stadsbeeld verdwenen. De opbrengst
zal weer bestemd worden voor de
Kerstfeest-viering en voor de kinde
ren, aan wie deze anders voorbij gaat.
Over de gehele wereld deden de heil
soldaten weer hun liefdevolle werk.
Speurder is er achter gekomen hoe
de plaatsing van
deze potten is ont
staan. Vijf en zes
tig jaar geleden nl.
besloot een kapi
tein van ’t Leger,
Joseph Fre in San
Francisco de nood
van vele armen aldaar te lenigen. In
een winkel voor scheepsbenodigdhe-
den zag hij een pot staan en hij ging
er toe over deze op het drukste punt
van Frisco - vlakbij de veerpont - te
plaatsen, met als opschrift: „Houdt
de pot kokend’’. En het werd een
sukses. Veel geld stroomde binnen en
het Leger zorgde ervoor dat dit de
armen ten goede kwam. Zo is dus het
plaatsen van de Kerstpotten ontstaan
en uitgegroeid tot een traditie, tot
zegen van de mensheid.
Het is de laatste dagen weer enorm
druk geweest bij de verschillende
bloemisterijen. Kerstmis.... Daar
hoort een kerst-BOOM bij vinden ve
len en dus liepen verschillende huis
vaders en -moeders met een boom-
(pje) onder de arm naar huis. Ook op
de Grootzand-markt, waarvan U hier
onder een tafereeltje ziet, is het
weer gezellig druk. Kooplieden, die
hun bomen aanprezen en mannen en
vrouwen, die zijn woorden aanhoor
den. Toch werden zij het veelal wel
eens en zo staat dan in diverse huis
kamers een prachtig opgetuigde
boom. In sommige misschien niet,
doch de vreugde zal er niet minder
om zijn. Speurder wenst U alvast
heel prettige Kerstdagen.’
paar vaklui in militaire dienst, ’t ruim
tegebrek is een groot struikelblok, voorts
is het uitdiepen van de dijkgracht een
dringende eis.
Nu kunnen scheepsrompen, zoals die
op bijgaande foto alleen met grote moei
te in open vaarwater worden gebracht,
daar de gracht langzaam dichtslibt. Dit
zeiljacht-in-wording b.v. heeft een leng
te van 8 m, bij een breedte van 2.30 m
en een diepgang van 95 cm.
De mast komt op de kajuit te staan
die daartoe een viertal doorlopende
spantribben heeft. De holle kiel is 4 m
lang en door schotten in tussenruimten
van 0.5 m verdeeld voor het nauwkeurig
uit-balanceren.
Een dergelijk schip is o.a geleverd
aan de heer I. Hospes in Sneek, die het
bestemd heeft voor de verhuur. Ook
droomt de firma Planting van een mo
derne verhuurvloot met stalen schepen.
In onze verwachting van opbloei der
pleziervaart-aktiviteiten voor IJlst, staan
we dus niet alleen. De reportage in een
vorig nummer van dit blad over het in
IJlst aangekomen casco voor een kam-
peerschip toont duidelijk aan, dat ook
autoriteiten en buitenstaanders hiervan
hoge verwachingen koesteren.
wel wat op te knappen.
Om elf uur vangt dan de training op
de baan aan, die bestaat uit rondjes
draaien, verbeteren van de bochten
techniek enz.
Om 1 uur ’s middags gaat men eten,
waarna van 2 tot 3 verplichte rust is
opgelegd. Van 4 tot 5 uur wordt een
wandeling gemaakt, om 6.30 uur weer
gegeten en tenslotte van 7 tot 8 weer
op de baan getraind.
Tijdens deze laatste training, waarin
iedereen doet wat hij zelf wil, had Jan
Pesman vaak voor gewoonte 40, 50 of
60 rondjes te draaien om zodoende een
goed resultaat o.‘> de 10.000 meter te
kunnen behalen. Om half elf is het bed
tijd.
Vele zeilers zullen wel met verlangen
uitzien naar het ogenblik dat zij hun
boot weer in het water kunnen bren
gen. De een zal misschien een nieuw
tuig aanschaffen en zijn bevindingen
aan anderen vertellen. Zo kreeg
Speurder een artikeltje in „De Golf
slag’’ onder ogen, waar een nieuw
tuig, ontworpen door zeilmakerij
Gaastra alhier, werd besproken. Het
moet nl. zó worden dat het kopen
van nieuwe zeilen voor een wed-
strijdjacht niet langer een gok is,
doch een koop, die garandeert dat het
zeil aan alle verwachtingen voldoet.
Daarvoor moeten
wij, aldus de heer
Gaastra, naar we
tenschappelijk ge
construeerde zei
len. En dat is niet
zo eenvoudig. De
bekende journalist
Lex Pranger had enige ideeën om
trent een middelweer Vrijheidstuig
en trad hierover in contact met de
heer Gaastra en diens ingenieur in
aero dynamische problemen. En het
werd een vruchtbaar contact. Na eni
ge proeven werd een definitief zeil
getest door de Nederlandse Vrijheids-
kampioen Bouw van Wijk, die hoogst
tevreden was.
Bij deze nieuwe zeilen zijn de hori
zontale banen vervallen en gaat men
uit van de kruising van de gaffel met
de mast. Van hieruit lopen de banen
zowel naar boven als naar onderen,
waardoor men tussen het zeil en de
fok, waar de banen vanuit het ach
terlijk naar boven lopen, een ideale
spleetstand krijgt, die de zo gewen
ste straalwerking (versnelling) geeft.
Bij de Finn-jollen is het probleem
enigszins anders opgelost. Ook heeft
de heer Gaastra nu wetenschappelijk
geconstrueerde spinakers vervaardigd,
doch bij de F. D .is men niet hele
maal geslaagd. Hiermee is dus weer
eens bewezen, dat het gezegde „Frys-
lan hoppe” geen holle, nietszeggende
leus is.
Radio, mobilofoon en televisie door
breken het isolement van Nederlands
eenzaamste gezin. Per mobilofoon is
Jan Toxopeus snel te bereiken en per
mobilofoon kan hij zo nodig a la minute
meldingen doorgeven.
peus in 1936 zijn vader Hendrik Jan
(die dertig jaar strandvoogd was), op
volgde. Wat er ook in de wereld ver
anderde, op Rottumeroog bleven eb en
vloed belangrijken dan de klok. De zee
breekt nog altijd af wat de strand
voogd poogde op te bouwen en heeft
door de eeuwen heen de voogden ge-
Wie zal er op kerstavond of op oudejaarsavond denken aan Jan Toxopeus
en de zijnen, aan het eenzaamste gezin van Nederland op het stille Rottumer
oog, zo hoog in het Noorden van ons land, dat het niet eens op de meeste kaar
ten past en er slechts als inzet op voorkomt? Toch is bijna nergens de kerst
nacht zo vredig als op dat eiland van vijf vierkante kilometer, waar Jan Toxo
peus dit jaar zijn vijfentwintigste kerstfeest viert als strandvoogd, als vechter
tegen de zee, hoeder van de vogels en als waker over de scheepvaart, die bij
stormweer moeizaam langs zijn eiland koerst. Nog vijfmaal zal Jan Toxopeus
bij leven en welzijn hierna kerstmis en oudejaarsavond vieren op zijn
eiland. Dan is hij net als alle andere Nederlanders pensioengerechtigd en dan
zal Rottumeroog zijn strandvoogd kwijt raken, de laatste?
Toxopeus heeft de vijfentwintig jaar
als strandvoogd, als ongekroond ko-
ning van Rottumeroog vol. Maar er zijn
geen grote feesten gevierd, het leven
is er gewoon doorgegaan, in alle stilte
en met de regelmaat van eb en vloed,
die het bestaan op het eiland beheer
sen als eeuwen geleden. Misschien dat
Jan Toxopeus die kwart eeuw nog-
eens door de gedachten gaan wanneer
hij op oudejaarsavond om twaalf uur
aan de noordooster horizon vuurpijlen
omhoog ziet gaan boven Borkum, dat
nauwelijks vier kilometer verderop
ligt. Vroeger gingen er bij Rottumer
oog het hele jaar door bij nacht en
ontij vuurpijlen de lucht in van sche
pen in nood. Toen liep men op Rottu
meroog op stormachtige kerstavonden
kans op onverwacht bezoek van schip
breukelingen. Dat was al zo, toen Rot
tumeroog nog alsmaar ruzie had met
Uithuizen over de strandrechten en
toen het eiland een bevolking had van
om en nabij de tweehonderd zielen.
Maar de tijden zijn veranderd, zelfs op
Rottumeroog. De abdij, die er in de
veertiende eeuw stond is verdwenen,
evenals de pakhuizen van Groninger
kooplieden, die er later hebben ge
staan. De Engelse graaf Clanricarty,
die er als banneling moet hebben ge
leefd en om zijn leefwijze „de dolle
graaf” werd genoemd, is reeds lang
vergeten. Rottumeroog is al eeuwen
lang het domein van strandvoogden.
Zij delen er het bestaan met de zee
vogels, die er elk jaar bij duizenden
neerstrijken. Dat was al zo, toen in
1741 de eerste strandvoogd Jan Wy-
brandts op de rede van Rottumeroog
verscheen, het was zo, toen Jan Toxo-
met de wereld. Mobilofoon, radio en
sinds kort televisie doorbreken het
isolement van een klein eiland. Het
per radio en televisie uitgezonden
kerstmisvieren van een woelige we
reld. waarvan de rand aan de horizon
te zien is, zal de Toxopeï meer dan
ooit het gevoel geven, dat zij wel een
zaam zijn, maar niet alleen. Doch ner
gens zal de kerstnacht zo vredig zijn,
nergens de oudejaarsnacht zo vol van
geheimen als op Rottumeroog
trie tracht mee te doen. Toen we de
werkplaats binnenstapten was een jon
geman bezig met het autogeen lassen
van bobsleetjes. We knoopten een ge
sprek aan. Ja, in de metaalnijverheid in
het algemeen zit een beste toekomst,
mits men de nodige diploma’s heeft. Hij
gaat op avondcursus aan de lagere tech
nische school in Bolsward waar hij les in
lassen krijgt van leraar-stadgenoot J.
Visser.
We spraken ook met de eigenaar. De
zaak legt zich, naast het maken van
schaatsen en constructie-werk zoals
sleetjes en landbouwgereedschappen,
steeds meer toe op jachtbouw. Ze levert
zeiljachten en motorboten - ook volgens
tekening - visbootjes en schouwen en
heeft veel reparatiewerk aan boten. Ze
kan wel twee jaar draaien op zeil-
jachtcasco’s in bestelling.
Ook remmen? vroegen
dwongen van tijd tot tijd te verhuizen.
Het eiland slaat in het westen af en.
groeit in het oosten aan met een snel
heid van drieëndertig meter per jaar.
Dat maakte het steeds nodig het huis
van de voogden af te breken en meer
oostelijk weer op te bouwen. In 1799
werd het strandhuis voor de eerste
maal verplaatst, in 1919 en in 1933
eveneens en enkele jaren geleden
kreeg Jan Toxopeus een pre-fab-bun-
galow. Het oude strandhuis staat nu
op de rand van zee en strand. Bij de
eerstvolgende zware storm zal de zee
het waarschijnlijk bespringen en ver
nielen. Toen Jan Toxopeus in 1936
strandvoogd werd was dat huis nog
vrijwel nieuw. Nu hij zestig geworden
is en nog maar vijf jaar voor de boeg
heeft is er weer een nieuw huis, maar
het is allemaal zo heel anders gewor
den. Zijn kinderen zijn op het eiland
opgegroeid en uitgevlogen. Twee doch
ters zijn getrouwd en wonen op het
vasteland. Zij zouden zelfs niet meer
terug willen omdat naar de ene
dochter ons vertelde de oude ro
mantiek verdwenen is. Hendrik Jan
gaat op de Technische school in Delf
zijl, alleen Wiepke is nog thuis. Zij
kan vanuit haar kamer in de verte de
bewoonde wereld zien liggen: Borkum.
En in de huiskamer wordt zij ingewijd
in de geheimen van het leven. Daar
staat, met het uitzicht op de grillige
en soms kokende wereld van het Wad
een schoolbank. Want, Wiepke heeft
de school thuis, haar moeder is de on
derwijzeres. Dit jaar werd Wiepke
tien. Ze ging over naar de vijfde klas,
maar de klas bleef gelijk en ze hield
dezelfde juf. „Eigenlijk hebben we het
altijd druk”, zeggen Jan Toxopeus en
zijn vrouw en dat klinkt eigenlijk
vreemd, maar het is ongetwijfeld
waar. De zee heeft immers altijd nieu
we verrassingen in petto: dan weer
slaat de motorboot Theda, de enige
verbinding met het eiland los, dan
weer moet Toxopeus naar de wal, eens
in de veertien dagen om de post te
j halen en proviand in te slaan en een
andere keer moet er nodig weer rijs
hout worden geplant. Een ding is in
die 25 jaar „strandvoogdschap” van
Toxopeus sterk veranderd: het contact
De liefhebbers van schaatsenrijden en
zeilen zijn gisteravond tijdens een bij
eenkomst van het Nivon in het Piter
Jelles Hüs wel aan hun trekken geko
men. Het bestuur had twee prominente
vertegenwoordigers van deze sporten
uitgenodigd en de wijze waarop zij over
hun sport spraken was zo overtuigend,
dat zjj die niet aanwezig waren dit wel
mag spijten.
Nadat voorzitter P. van Vught de
avond had geopend, vertelde als eerste
de bekende Friese langebaanrijder Jeen
v. d. Berg over zijn ervaringen in deze
tak van de sport, die ons Nederlanders
zo na aan het hart ligt. „Master” Jeen,
een Ietwat tengere „gewone” jongeman,
die men het helemaal niet aanziet, dat
hij vaak op voortreffelijke wijze de kleu
ren van ons land in de schaatssport
heeft verdedigd, begon zijn causerie naar
aanleiding van de goede resultaten,
welke momenteel onze hardrijders Henk
v. d. Grift, Laurens en Wim de Graaff
in Noorwegen behalen.
Hoe komt men aan goede
tijden
Ook hij stelde de aanwezigen de tra
ditionele vraag: „Hoe komt men nu aan
zulke goede tijden?”
En het antwoord is even eenvoudig
als duidelijk: door TRAINING. In mei
gaan de rijders naar Overveen, waar zij
eenmaal per week een geduchte training
ondergaan, van twee tot twee en een
half uur. Die zgn. conditie.training be
staat uit gymnastiek, cross en droogrij-
den en dat dit niet meevalt, blijkt wel
hieruit, dat de rijders na twee zulke
uurtjes Intensief trainen soms zes tot
zeven pond zijn afgevallen. Naar mate
het later in het jaar wordt krijgen ze
ook een oefenschema mee naar huis,
waar dit volledig afgewerkt moet wor
den.
In het begin van december gaat de
nationale A-ploeg dan naar Noorwegen,
waar in tegenstelling met ons land niet
het schaatsenrijden de volkssport is,
doch skiën. In Vagenes komen ze dan op
het ijs, waarvoor men een voetbalveld
heeft laten onderlopen, waarbij de rij.
ders tevens beschikken over de zelfde
accomodatie als de voetballers. Het trai.
ningsschema, dat de rijders hier voorge
schoteld krijgen ziet er volgt uit:
7.45 uur opstaan, waarna drie kwartier
gymnastiek op de nuchtere maag.
9 uur ontbijten, waarna de rijders twee
uren vrij zijn.
In deze tijd slijpen zij hun schaatsen
en doen ze vaak huishoudelijke karwei
tjes, want in de bijna drie maanden dat
de jongens van huis zijn valt er altijd hij nog een week naar Beieren,
Selectie-wedstrijden
Later gaat de ploeg van de KNSB
naar Hamar, waar de officieuze Neder
landse kampioenschappen worden ge.
houden, die tevens gelden als selectie
wedstrijden. Hier ontmoeten de rijders
dan ook de jongens van de NVBS, die
op eigen kosten een training in Hamar
volgen. Blijkt dat een hunner beter >s
dan een van de A.ploeg, dan wordt hij
gekozen.
Het is dus zaak steeds je uiterste
best te doen.
Over het verblijf in Hamar en Oslo
in welke plaats de Europese kampioen,
schappen werden verreden en later in
Davos, waar men uitmaakte wie zich
wereldkampioen mocht noemen, vertelde
Jeen v. d. Berg op interessapte wijze. Te
Davos eindigde hij op de dertiende plaats,
terwijl Broekman en Pesman resp. de
veertiende en twaalfde plaats bezetten.
Door dit resultaat was V. d. Berg
zeker dat hij zou worden uitgezonden
naar Squaw Valley, waar de laatste
Olympische Spelen werden gehouden. In
vergelijking met Cortina, waar V. d.
Berg ook heeft gereden, was Squaw
Valley een lustoord, hoewel ook daar
niet vergeten werd, dat men er kwam
om te rijden en zo mogelijk prijzen te
winnen. „Het is echter niet te geloven”,
zo vertelde V. d. Berg, „dat drie jaar
vóór de spelen werden gehouden er nog
niets in Squaw Valley was. Nu hadden
de rijdsters en rijders een bijzonder
fraai onderkomen, dat is blijven bestaan
omdat de Amerikanen er een winter,
sportcentrum van willen maken”.
Ook liet hij nog enkele kleurendia’s
van de prachtige omgeving aldaar zien,
waarna hij besloot met te zeggen dat
hij nu definitief zjjn internationale car.
rière als hardrijder heeft afgesloten. Wel
hoopt hij nog op verschillende lange
baan.wedstrijden uit te komen en gaat
maar
J
