Een nieuwe postpakketdienst.
l§
GEMENGD NIEUWS.
I
WS
’S -
GEEN DANK - 00K GEEN ZEGEN?
Van
GO
QC
UJ
lx»
SCHAATSENWEDSTRIJD
om ’t meesterschap te Amsterdam.
a.
v.
Stoomdrukkerij Firma B. Cuperus Az.
Bolsward.
a.
v.
5,30
6,10
2,10
2,50
3,21
4,5
7,30
8,15
8,55
9,45
4,10
4,50
5,30
6,10
6,15
7,-
7,40
8,15
1,—
1,40
a
o
b0
a
cS
<1
3,45
4,30-
5,15
5,50
1,15*
2,5
2,45
3,-
3,40
9,20
10,—
11,10
12,30
5,45
7,—
7,45
8,—
8,35
6’15
7,5
7 45
8,30
Witm.
Bolsw.
Te Sneek
Sneek
Bolsward
Te Harlingen
8,35
9,10
5’45
6,25
7,-
7,45
9,20
lO-
ll,15
6,15
7,45
8,30
Q
9
3,45
4,25
5,45
1,—
2,30
3,—
3,40
S
cS
4. -
Mien lieve minse, luidt het antwoord, al wol ’k
dat nou nóg zoo geern, dat is niet meugelijk! Da’
ku’ je ook zelfs wel begriepen, Triene J Mien volk
wacht mien op ’t landde peerden hebben gien
oogenblik rust Morgen kan t misschien wel,
want ’t zal wel goan regenen, en dan moe’n we
toch opholden.
Zooen denk ie dan, dat mien turf dreuge zal
blieven, as ’t regent Het gelaat stond bij die
woorden weêr bijkans even betrokken als de lucht.
Maar alsof zij zich plotseling herinnert, dat zij zoo
sprekende hare zaak bederft, voegt zij er weêr op
zacht dringenden toon bij
Kom, Kloas, komhelp nou ’t olde minse nog
moar ’reis
Onmeuglijk, Trieneantwoordt Verhoogen be
slist, en met de duidelijke bedoeling, om het ge
sprek af te breken.
Op dat woord keert het oudje zich om zonder
een woord te spreken, stapt met drift over den
drempel van haar huis en werpt met een forschen
slag de deur toe.
Onwillekeurig ziet Verhoogen haar na en zegt
bij zichzelven’t Is toch wat te zeggen mit oe
Maar de tijd gaat voorbij, en hij jaagt zijne bruinen
den weg op, ten einde het verloren oogenblik in
te halen.
Den volgenden morgen was Dina Verhoogen
bezig met het bakken van een geduchten stapel
pannekoeken, terwijl hare moeder op een kleinen
afstand van den haard bij eene tafel stond te
strijken.
Nadat zij zich met het voorschoot het zweet van
het voorhoofd had gewischt, zei de dochter: Wil
ie wel geleuven, moeder, dat mien gien eten lust,
as ’k mit bakken ’edoan hebbe?
Nou maegien ’t wondert mien niet. Deur de
waarmte vergoat oe denkelijk de hongerzei
moeder.
Dina echter trok zich de zaak niet erg aan.
Want een oogenblik daarna neuriede zij een vroo-
hjk wijsje, en tikte ze met het groote mes de
maat op den rand van de koekepan.
Hoe zal 't nou wel mit Triene wezen begon
moederzal ze van daege wat beter ’emutst wezen?
’k Wete ’t niet, moar ’n uurtien ’eleden hebbe
’k heur bij de putte ’ezien, en ’t gezichte stond
Voor BOLSWARD verkrijgbaar bij Mej. de
Wed. M. G. BONTJE MA. Dijkstraat.
Niemand zal zeker durven beweren, dat het
Zondag uitstekend weer was tot het houden van
een wedstrijd op schaatsen. Een mild regentje, dat
den ganschen dag bijna viel, hield veel nieuws
gierigen thuis, en wie zooveel sportbloed in zijn
aderen had, om zich daardoor niet te laten weer
houden, zocht een schuilplaats in de tribune,
want tot aan de enkels in den modder te staan
om nauwkeurig den tijd der rijders na te gaan,
wagen alleen hartstochtelijke liefhebbers. Ook
op de rijders scheen het slechte weer invloed te
hebben gehad. Van de acht ingeschrevenen kwa
men slechts vier uit. Zelfs onze champion, de
heer Pander, waagde het niet, den strijd aan te
binden. Zeker zat hem de schrik nog in de
leden van den vorigen dag, toen hij op de twee
mijl door den Noor Norseng werd geslagen en
benam het vooruitzicht, op de vijf mijl een zelfde
lot te zullen ondergaan, hem allen moed. Anders
begrijpen wij niet, hoe hij niet meereed, ofschoon
hij op de baan aanwezig was.
Het eerst werd gereden door de heeren Kam
pers en Ahrendt, die de baan van 5 mijl afleg
den in 20 min. 46 sec. en 19 min. 38% sec.
Een inderdaad interessante race was die tus-
schen Jurrjens en Norseng. Met sierlijke slagen,
altijd even kalm, werd de baan door den laatste
afgelegd in 16 min. 482/s sec. De heer Jurrjens
besteedde daaraan den tijd van 18 min. 33% sec.
Neemt men in aanmerking het slechte ijs en den
harden wind, dan mag bet record van den'Noor
uitstekend genoemd worden. In 1888 toch werd
over een baan van dezelfde lengte te Christiana
gereden 17 min. 10 sec. De gouden medaille
viel derhalve ten deel aan Norseng, de zilveren
aan Jurrjens, de bronzen medailles aan Ahrendt
en Kampers.
De beker, het bewijs van het wereld-meester-
schap, is weer niet kunnen worden uitgereikt.
Daarvoor was noodig, dat één rijder op minstens
drie banen overwinnaar bleef, hetgeen niet is
geschied.
hen en trad op hot raam toe, waar hij bleef staan,
zwijgend naar buiten ziende, en met den rug naar
de zijnen gekeerd.
Met ontsteltenis zagen de anderen op. en ver
ward klonk het dooreenHoe heb ’k ’t nou mit
oe. Jan? Wat hef zie ’ezegd? Wat is ’r veure-
vallen, jongien Doch op geen dier vragen gaf
de knaap antwoordhet was hem ook niet moge
lijk. Zijn gemoed was zoo vol, dat hij zich slechts
met de grootste moeite weêrhield van luide te
snikken, en groote tranen biggelden hem langs
de wangen.
Toen men nogmaals een poging wilde doen,
om hem tot spreken te bewegen, zei Verhoogen
op gedempten toon Stille moar! en gaf den zijnen
een wenk om den jongen ongemoeid te laten.
Na eenige oogenblikken sprak Verhoogen: Kom,
onze Jannou zol k moar gaan zitten, en eerst
’n weinigien eten, dan zu’ we straks ’reis proaten.
Mien lust gien eten vaederwas het antwoord,
waarin Verhoogen berustte.
Intusschen was het middagmaal geëindigd. De
tafel werd afgenomenallen gingen huns weegs
en aan hunnen arbeid. Vader en zoon bleven al
leen in het vertrek.
Verhoogen stopte zijne pijp, en na die aange
stoken te hebben sprak hij
Zie zoo, mien jongen, kom nou ’reis hier zitten,
en vertel vaeder ’reis wat ’r gebeurd is. Hef olde
Triene ’t zoo biester ’emaekt?
Jan zette zich naast zijn vader en begon: Joa,
zie hef ’ezegd, dat vaeder net zoo gemien was as
de aêren, en da’je te gierig waeren om ’n old
minse te helpen. As de burgemeister of de dome-
neer ’t oe evroagd hadden, zei ze, zol ’t wel ge
beurd wezen. want da’ je veur de groot
heid we) kloar stoan, moar da’je om ’n aarm
minse krek zooveule geven as om ’n kat of ’n
hond. Joa, di’it zei ze, herhaalde hij met
toorn, doch tevens werd op nieuw zijne aandoe
ning hem te machtig, en met heesche stem voegde
hij er nog slechts de verzekering aan toeen ’k
goa d’r nooit weêr hen.
Het spiet mien, zei Verhoogen, na eene poos
gezwegen te hebben, ’t spiet mien, dat het ge
beurd is. ’k Wol krek oe ’ezegd hebben, omnoa
de middag (het middagmaal) ’t olde peerd veur
de waegen te zetten, en mit Dinoa de turf te goan
haelen van de Veenediek. De natsten kunnen
buten ’ezet worden om te dreugen.
Maar de knaap gaf door geen enkel woord te
kennen, dat hij lust had, om van voornemen te
veranderen.
Alsof hij daar niet op lette, begon Verhoogen
op nieuwEn toe ’t olde minse zoo reasde, heb
ie toe ook wat weêrumme ’ezegd
Neen, luidde het aarzelend antwoord, ik hebbe
niks ’ezegd.
Moar da’s mien onbegriepelijk, jongienJe
binrten noatuurlijk kwoad ’eworden, en zollen niks
weêrumme ’espreuken hebben Kom, Jan,
vertel mien de woarheid
En Jan, zich vermannende, bekendeJoa
ik hebbe heur uuteskolden. Olde hekse heb
ik ezegd, en. leugenoarster.
Nou joa, viel zijn vader hem in de rede, en
misschien nog wel meer zukke woorden.
moar ’t is goed, da’je de woarheid spreken. En
een oogenblik later: Die woorden ha’je niet moe
ten gebruken. Het is wel broaf van oe, da’je oe
vader liefhebben, ’t Is broaf, da’je ’t niet heuren
willen as er kwoad van mien ’espreuken wordt,
moar.
’t Is ’n slecht minse, vulde de knaap aan.
Het is ’njastig minse, zei Verhoogen toestemmend
en verzachtend tevens. Maar d’ olde vrouw is al-
tied allienig. Zie hef gien maegd, om veur heur
te warken, en gien kind om veur heur te zurgen.
Zie hef meestentieds last van de kolde’ en as ’t
’s nachts moar ’n beetien waeit, willen heur de
voeten niet waarm worden, klaegt ze. Dan zit
heur ’t rimmetiek hier en dan doar in de leden.
Nou ku’je wel begriepen, dat zoo’n minse veul-
tieds ontdoan is en knorrig, en da’ze gauw kwoad
wordt. Je weten dat nog zoo niet, mien jongien,
moar zoo’n olde vrouwe, die zwak en aarm en
allienig is, dat is zoo’n stumpert in de wereld
Hier was ’t opzet of toeval hier zweeg
hij, om op te staan, een zwavelstok van den schoor
steenmantel te nemen, en na die in het vuur te
hebben gehouden, er zijne pijp mede aan te steken,
die was uitgegaan.
Blijkbaar luisterde de knaap naar zijn vader,
schoon niet zonder eenigen onwil.
Wordt vervolgd.
Van Sneek
Bolsward
Witm.
Te Harlingen
Van Harlingen
5,30
6,10
gemerkte Tram vertrekt Woensdags om 1.30 van Harlingen en
De uren van vertrek en aankomst worden geregeld naar den Amsterdamschen tijd.
12,25
2’Z
i
i<
9,35
10,20
li
lt,40
Op Zondagen
12,25
1-
Gelijk Jules Verne het mag beleven, dat zijn
vaartuig, waarmee hij in een zijner werken een
uitstapje maakt tot op den bodem der zee, geen
kind der verbeeldingskracht blijkt, doch een
ideaal, dat voor verwezenlijking vatbaar is, beter
gezegd, dat reeds verwezenlijkt is, zoo zal ook
Hildebrand eerstdaags trotsch zich op de borst
kunnen kloppen en de verbaasde wereld toe
roepen Kijk, dat heeft mijn geestesoog reeds
vóór 50 jaar gezien Toen hebt gij er om ge
lachen, omdat geen uwer begreep en kon begrijpen
wat mijn fantasie mij voorspiegelde. Nu juicht
gij, nu een ander in tastbare vormen mijn ge
dachten u voor oogen toovert. Geef dezen de
eere, die hem toekomt, doch bewonder ook mij
en erken, dat ook een Hollander vernuft kan
bezitten even schitterend als dat van een
Engelschman”.
Wat inderdaad, wat Hildebrand in zijn onder-
aardschen schietblaasbalk zag, zoo „van Amster
dam naar Rotterdam en vice versa”, is door
den Amerikaan Johnson bijna verwezenlijkt.
Er zijn tegenwoordig in alle takken van nijver
heid, in letterkunde, in filosofie, in alles stroomin-
gen, die het oude over boord werpen en alles
in een andere richting wenschen te drijven. Wie
lust in zich gevoelt te zoeken en te wroeten in
de drijfveeren, welke een mensch tot handelen
aanzetten, die hem nopen zijn krachten in te
spannen, en wie nieuwe algemeene wetten wenscht
op te sporen waaraan die krachten, die drijf
veeren moeten gehoorzamen, hij stelle dit axioma
voorop „Tijd is geld
Om die drie simpele woordjes draait tegen
woordig gansch de wereld. Tijd is geldEn
de telegraaf kwam Tijd is geld de loco
motief rolde over de rails en de telefoondraden
werden over de daken der huizen gespannen.
Tijd is geld, dacht Hildebrand en aan zijn schiet
blaasbalk denkende mompelde hijzoo zou het
kunnen tijd is geld, klinkt het nu nogmaals,
maar met meer zekerheid voegt de Amerikaan
Johnson er aan toe: zoo zal het en hij vond
zijn onderaardschen-postpakkctten-besteller uit
Aan het bestellen van pakjes is altijd eenige
moeilijkheid verbonden. Van Gend Loos mag
zoo prompt mogelijk zijn klanten bedienen; de
postpakketdienst een model-regeling bezitten, doch
beide nemen nog te veel tijd weg. Hoe nu de
pakketdienst te dwingen te gehoorzamen aan de
eenig zaligmakende natuurwetTijd is geld
In Londen en New-York is deze vraag geen
onoplosbare meer. Met-den Engelschen en Ame
rikanen aangeboren scherpzinnigheid hebben zij
dit probleem opgelost en een pneumatische post
uitgevonden, die van Gend Loos en onzen ge
ileden postpakketdienst in de schaduw stelt.
Thans wil men een dergehjke pneumatische post
huis leggen van New-York naar Chicago en
men maakt er geen geheim van, dat men hoopt
het op dit terrein zoover te brengen, dat in een
dorgelijke buis gansche personentreinen kunnen
worden vervoerd.
Hoe dit mogelijk te maken? Daarover peinst
de Amerikaan sinds jaar en dag en hij is met
zijn nieuwste luchtdruk-post de oplossing al vrij
nabij gekomen. In zijn buizen laat hij de pakketten
een weg afleggen van 300 Engdsche mijlen per
uur. Zijn systeem komt veel overeen met dat der
pneumatische posten in Europa. Evenals daar
geschiedt de verzending met samengeperste lucht
alleen in de afmetingen der buisen wijkt hij
van de bestaande inrichtingen af. In Mario, in
den Amerikaanschen staat New-Jersey, heeft
Johnson een proefbuis aangelegd van 1000 M.
lengte. Deze buis heeft een doorsnede van
dertig duim en is uit staal vervaardigd. De pak
ketten worden door die buizen geschoten ineen
kogel, die van buiten gemeten een doorsnede
heeft van 29 cM., door de simengeperste lucht
voor zich uit wordt gedreven. Wanneer nu een
dergelijke kogel zóó wordt ingericht, dat hij
ruimte biedt voor een fatsoenlijke zitplaats, waar
om zou dan een mensch moeten achterstaan bij
een postpakket en zich niet de weelde kunnen
veroorloven, zich te laten schieten van de eene
plaats naar de andere? ’t Zou ongetwijfeld een
ganschen ommekeer brengen in onze maatschappij.
Spoorwegccnducteurs worden afgeschaft, want
zorgt men slechts, dat het deksel stevig genoeg
wordt vastgeschroefd, dan zal geen reiziger ont
snappen aan ’t controleerend oog van den ambte
naar aan het eindstation. Voor tocht is men
beveiligd, bijgevolg wint het reizen in genoegen,
en ten slotte Hildebrand heeft zijn onder-
aardschen schietblaasbalg.
6,15
7-
8,15
Van Harlingen
Bolsw.
Te Sneek
De met een
komt 2,50 te Bolsward aan.
SneekBolswardHarlingen.
Op 1W erkdagen
9-,20 -
10,-
10,40
11,15
9,20
10-
-- 1
9’35
11, 1
1,40
Twee heeren spraken eens in tegenwoor
digheid van een Fransche dame over het feit,
dat de aardappels eerst zooveel later in Frank
rijk waren ingevoerd dan in Engeland.
„Ja, gijlieden eet ze nu reeds vierhonderd
jaar,” sprak de eene.
„Zoo lang nog niet,” was het antwoord. „De
aardappelen kwamen uit Amerika en dat was
vierhonderd jaar geleden nog niet eens ontdekt.”
„Och wat,” riep een Frangaise uit, die er bij
stond, „Amerika nog geen vierhonderd jaar ge
leden ontdekt
Men legde haar uit dat dit zoo
eenige oogenblikken nagedacht t
sprak zij
„Maar, mijn waarde, hoe komt het dan dat
die Amerikanen, die zoo bij de hand zijn, die
uitvinders van aardappelen en naaimachines, ons
niet reeds veel vroeger ontdekten
Liefde is als soepde eerste lepels zijn
altijd te warm, en de laatste te koud.
Eene zonderlinge genezing. Een mijnwer
ker te Ahonoda, Engeland, David Davies, was
een der slachtoffers van de gasontploffing van
Pen-y-Craig in 1880. Door de daarbij bekomen
wonden was hij genoodzaakt vier jaar het bed
te houden. Langzamerhand herstelde hij in zoo
verre, dat hij een weinig kon loopen. De schrik
had hem echter het gehoor en de spraak beno
men, en al ging hij lichamelijk vooruit doof
stom bleef hij.
De dokter, die hem behandelde, kwam op de
gedachte hem het gehoor en de taal terug te
geven door een zelfde schok, als waardoor hij
ze had verloren. Eenige dagen geleden plaatste
hij zijn patient zoo dicht mogelijk bij een kanon,
waarmee men bezig was schietoefeningen te hou
den.
Bij het zesde schot was de doove genezen.
-- Een deftig bediende. Toen koningin Victoria
nog jong en pas gehuwd was, bevond zich een
edelman uit de provincie in Londen, die zich
vast had voorgenomen niet naar huis terug te
keeren, vóór hij het jonge paar had gezien. Hij
ging naar buiten, en daar iemand bemerkende,
dien hij naar zijne kleeding voor een lakei hield,
riep hij„Hei daar, John, Robert of hoe gij heeten
moogt, hoor eens, ik ben iemand van buiten.’,
„Dat merk ik,” antwoordde de knecht.
„Ik heb nog nooit de koningin gezien en ik
zou haar zoo gaarne zien. Kunt gij mij niet
binnenlaten Ik zou zoo gaarne eene goede
plaats hebben.”
„Maar ik mag u niet binnenlaten en kan toch
om u mijne betrekking niet verliezen.”
„Och kom, zeg aan Hare Majesteit, dat zij
geen getrouwer dienaar heeft, dan John Stokes,
uit Yorkshire.”
De knecht zag op zijn horloge. Het was tien
minuten voordat de poort openging. De man
van buiten stak de had in den zak en bood
den knecht een halven kroon aan. „Kijk, dit is
voor u, als ge mij vooraan plaatst.”
„Dank u, mijnheer, maar wij mogen geen
fooien aannemen.”
„Neem het maar aan, niemand weet er van.”
„Neen, dank u, mijnheer, en goed succes.”
De koninklijke familie verscheen weldra, voorop
de koningin, aan den arm van prins Albert en
aan de rechterhand van Hare Majesteit de knecht,
die den buitenman eene zoo mooie plaats had
bezorgd, pratende en lachende als haars gelijke.
„Dat is wat moois,” zei de buitenman tegen
zijn buurman, „als ik nu te huis kom en vertel,
dat ik de koningin heb gezien, pratende en lachen
de met een lakei, zal niemand mij gelooven.”
„Dat geloof ik gaarne,” was het antwoord.
„Die man in zijn blauwen rok met rooden kraag
is niemand minder dan lord Melbourne, de eerste
minister.”
Ook een statistiek. Iemand die Zondagavond
in de Zuiderkerk te Amsterdam de avond-gods-
dienstoefening bij woonde, en wien blijkbaar de
dienst niet erg interesseerde, heeft eens opgeteld
hoeveel maal onder het gehoor werd gekucht
hij bereikte het cijfer 3500.
Zeer zeker zal deze statistiek in de kerkge
schiedenis voor de nakomelingschap van hoog
gewicht worden beschouwd
Een nieuw amusementIn Hengler’s Cir
cus te Londen valt thans eene nieuwe sensatie
te genieten die van zeeziek worden op het land.
Zoogenaamde régates mécaniques, die 120 per
sonen kunnen bevatten, bootsen de bewegingen
na van een schip op de baren, met golvingen
tot 15 voet hoog. Ten einde de illusie der vol
wassen kinderen, die in dit nieuwe speelgoed
tijdverdrijf zoeken, te verhoogen, zijn de hobbe
lende toestellen gestoffeerd met eenen denkbeel-
digen kapitein op de brug en gecostumeerde ma
trozen.
was. Na
te hebben
nog niks niet opgeruumd. En Dina glimlachte bij
de herinnering aan gister avond, toen zij haar
gewoon bezoek bij de oude vrouw had gebracht,
maar met het bericht was Thuisgekomen, dat
Triene gien kik gegeven had.
Wat ploagt dat minse toch heurzelfs d’rmit, dat
heur ’t heufd zoo vaeke verkeerd stoat, is ’t niet,
moeder
Krek zoo, maegien, dat zeg ie goed. De vaeder
zeg ook mennigmoal, da’ zie veur heurzelfs ’n
biester ongelukkig minse is deur die kwoajigheid.
Wat zeg ie, moeder vroeg een poos later Dina,
die bij het sissende gebak minder scherp hoorde.
Ik zegge, ie moe’n. straks ’11 paer dunnegies
bakken veur dolde vrouwe. Onze Jan kan ze heur
wel brengen.
Joa, zei de bakster lachend, dan zal ze misschien
ook wel wat vrendelijker worden.
Doch Dina had te groote verwachting van den
invloed harer pannekoeken, zooals wij weldra
zullen zien.
Men moet weten, dat den vorigen avond nauwe
lijks het werk gedaan was, of een der Verhoogens
was het woonvertrek der boerderij binnengekomen
met het bericht, dat ’t ’n weinegien begos te drop
pelen. Wat later kletterde de regen reeds tegen
de glasruiten. Eindelijk stroomde het water uit de
lucht, zoodat men niet kon nalaten om tot elkander
te zeggenHeur, heur ’t reis regenen
O sapperloot, had Verhoogen lachend gezegd,
wat zal nou onze buurvrouwe kwoad wezen.
Moar ’k hebbe toch ’n beetiend eziirgd, had hij
aan zijne huisgenooten verteld. In t veurbijrieden
binne ’k van de morgen bij iene van de turf-
maekers op de Veenediek anegoan, en die hef me
beleufd, dat hie do turf van Triene mit wat roegte
(ruigte) bedekken zal.
Intusschen was Dina met haar werk gereed
en Jan werd met de pannekoeken naar onze oude
vriendin gezonden. Het was bij twaalven, en men
stond op het middagmaal te gebruiken. Doch Jan
bleef langer weg dan noodig was, en men besloot
dus niet op hem te wachten, maar al vast aan
tafel te gaan.
Nauwelijks echter had men eenige oogenblikken
aangezeten, of de knaap trad binnen met een ge
laat, dat van toorn gloeide. Hij liep de aanzitten-
den voorbij, en berstte met nauwelijks weêrhouden
tranen los in den uitroep: ’k Wol, dat olde Treine
dood wast en. en. ik wil d’r nooit weêr
Hildebrand heeft in zijn jeugd bewijs gegeven
van een helderen blik in de toekomst, waar hij
met zijn jeugdige fantasie, voor de jaren waarin
hij leefde, een bijna onmogelijke fantasie,durfde
denken aan een onderaardschen „schietblaasbalk.”
Restte nu nog alleen een poging om hem ook
weer te leeren praten. Zondag voegde iemand
hem woorden toe, welke hem woedend maakten
hij opende den mond en een verwensching rolde
hem van de lippen.
Hij had ook de spraak terug.
Te Parijs is de „chef de claque” der voor
naamste schouwburgen aldaar, Ferdinand Four
nier, overleden, een vermogen nalatende van
meer dan een millioen fres.
Tengevolge van de werkstakingen in België
en de daardoor veroorzaakte schaarschte van
steenkolen, is men in de aardewerkfabriek der
firma P. Regout Cie te Maastricht begonnen
met ongeveer 2000 werklieden slechts dag te
laten arbeiden.
De chef der Berlijnsche politie waarschuwt
tegen het gebruik van het zoogenaamd cellu-
loïde, d. w. z. een hoornachtige stof, welke in
verschillende kleuren gebruikt wordt tot het na
maken van schildpad, ivoor, barnsteen en hoorn,
en waarvan armbanden, doek- en borstspelden,
en vooral kammen en haarspelden worden ge
maakt.
Deze voorwerpen zijn zeer goedkoop en vin
den grooten aftrek, maar ze zijn uiterst licht
ontvlambaar, daar de celluloïde zelfs, zonder met
vuur in aanraking te komen, alleen reeds door
verwarming kan ontbranden. De chef der politie
acht het daarop noodig, de aandacht op deze ge
vaarlijke eigenschap dezer stof te vestigen.
Hartverscheurende tooneelen zijn iederen
Woensdag aan het station te St. Petersburg te
zien.
Dan worden de bannelingen naar Siberë met
den Nicolai-spoorweg over Moskou naar de ver
zamelplaatsen gevoerd, waar de groote transpor
ten worden samengesteld. Verleden Woensdag
werden 208 bannelingen verzonden. Een hoop
schreiende vrouwen en grijsaards waren aan het
station en maakten den indruk, dien deze bende
gladgeschoren, in grijs linnen gekleede en met
zware kettingen geboeide ongelukkigen maakte,
nog verschrikkelijker. Het was pijnlijk om te
zien, hoe de vrouwen langs het perron den ver-
trekkenden trein naliepen, om nog eens de man
nen en vaders te zien, die daar voor altijd van
haar heengingen.
En dat is eiken Woensdag weder hetzelfde
en eiken Woensdag kan men daar het volgende
roerende tooneel waarnemen. Een grijsaard staat
dan aan het station en deelt aan de bannelingen
en aan de soldaten-geleiders wittebrood uit. Vroe
ger gaf hij aan eiken gevangene 10 kopeken
mede, maar dat is thans verboden. Geen Woens
dag gaat voorbij, dat de oude man daar niet is,
met zijn groote broodmand Niemand weet wat
hem daartoe aanzet; en waarschijnlijk zal de
roman, die het leven van dezen weldoenden
grijsaard onthult, wel nooit ges.hreven worden.
Eene nieuwe werkstaking. In het oude
Syracuse is een werkstaking uitgebroken, die
de volle sympathie wegdraagt van dieven, moor
denaars, ruziemakers en dergelijke lui, die een
ingekankerden haat koesteren tegen de heden-
daagsche inrichting der maatschappij. Het zijn
de rechters, die den arbeid hebben neergelegd
en hardnekkig weigeren met den president der
rechtbank saam te werken. Procureurs, advo
caten en deurwaarders hebben tevens het werk
gestaakt.
Trademark.
!z<
r>
•n
r>
O
bt>
c
O
Q
