voor Heeft u christenen ze al gezien Week van gebed de eenheid der DE MEASTE DERF AN IS DE LEAFDE „Kleurloos leven” Weekenddienst Heeft U ze nog niet gezien? Vlug dan, anders is een ander U voor en dan bent U er naast. Mevr. A. R. BorggreveKeizer wel JAWA Het grauwbruin bakstenen huis Met gesloten gele gordijnen Stil als het graf, afwijzend koud. Het groen bemoste dak, zo oud. Soms zag men een schim verdwijnen En ieder dacht niemand thuis. Zo regen de jaren zich aaneen En alles bleef zoals het was Hun enige troost hun kapitaal Dat groeide, groeide kolossaal En leven schraal als verdord gras Aan hen herinnert zich er geen. Het dode zwart zat wat apart Naast het uitgebluste grijs De bank was hard en donkerbruin Onwrikbaar stond ze in de tuin Van een vast patroon tot elke prijs Zonder romantiek en enig hart. BIJ BRAND: Voor brandmelding belle men steeds op no. 2321, b.g.g. 2516 of 2943 APOTHEKERS nacht- en weekenddienst (van vrijdag tot vrijdag) Apotheker W. PH. HENDRIKS Marktstraat 3 - tel. 2362 G. MIEDEMA Grote Dijlakker 19, tel. 2452 WYMBRITSERADEEL Zaterdagochtend 10 uur tot maandagochtend 8 uur F. SCHOENMAKER Heeg - Telef. 05154-2300 TANDARTSEN spreekuur 10.0010.30 uur Groene Kruis - Wijkverpleging Zr. VAN DER WAL 3e Hollandiastraat 9 tel. 2420 vanaf zaterdag 10 uur DOKTERS en ZUSTERS Soms kreeg grijs het erg te pakken En kreet dan, „Ik wil het anders doen!” Ik wil een tee-vee van vermiljoen En ook een vermiljoen weecee Ik verf het hele huis er mee Het zwart besuste haar dan toen Tot de bevlieging begon te zakken. de wijze, waarop zij hun burgers be handelen. Dit kan tot gevolg hebben, dat zij hun gedrag matigen, vooral wan neer zij voor hulp van het buitenland af afhankelijk zijn. 2. Ambtenaren kunnen door vragen van Amnesty-leden procedures in werking zetten, die op vrijlating van gevange nen uitlopen. Het is voorgekomen, dat gevangen gewoon vergeten waren. 3. De behandeling in gevangenissen kan verbeteren, wanneer de bewakers be kend is, dat bepaalde gevangenen in het buitenland bekend zijn. 4. Gevangenen worden bemoedigd, door dat zij weten in de buitenwereld niet vergeten te zijn. 5. Gezinsleden van gevangenen krijgen soms materiële en morele hulp van Am- nesty-groepen. 6. De publieke opinie in de relatief vrije wereld wordt op de hoogte gebracht van een bepaalde categorie misstanden in de relatief onvrije wéreld. Dit kan ’n zekere druk uitoefenen op de machts hebbers in de onvrije wereld, wanneer zich deze opinie manifesteert in publi citeit en organisaties. De Griekse regerling b.v. vindt het on- Een doffe roodstenen muur Een vesting in het klein Geen opening, alleen maar steen En buiten vloog het leven heen. Al deed de scheiding pijn Buiten is het boos en guur. mei ynhalden lüd freget er: „Albert is dyn faem Roomsk?” It is stil, deastil yn ’e keamer. Dan seit Albert en fêst klinkt syn lüd: „Ja, Monique is katholyk, mar hja wurdt myn frou”. „Giet hja dan mei dy oer?” strang stiet Hindrik Nauta foar syn soan. „Né heit wy bliuwe beide by üs eigen tsjerke.” „Dou bigrypst wol, dat dat fansels oer- giet. Dou moatst dit ütmeitsje. Ik kin der net by, datstou dat frommis hjir bringe koest. Safolle forstan hast dochs seis wol om to witten, dat dit gjin frou foar dy is, net?” Triljend hat frou Nauta de kopskes yn- getten. De manlju gean sitten en Al bert seit: „Hjir sille wy wol lang oer prate moat- te, mar ien ding stiet fêst, ik meitsje it net üt. Ik kin Monique al fan de tiid, doe’t ik noch yn Ljouwert op kantoar siet. Ik wie doe achttsjin, njoggentjin jier en ik wist doe dat ik gjin fork ea ring mei har ha koe. Wy ha in pear wike omgong hawn mar hja woe ek net, allinne om ’e tsjerke. Ik koe har net forjitte en sy my net. Letter trof ik har wer, wy wiene beide bliid dat wy elkoar wer seagen. It hat üs beide ek hiel hwat koste, om it wer üt to meit- sjen. Sa ha wy wol fjouwer kear hwat forkearing hawn, nea langer as in feans- jier mar altyd wer stjitten wy op it for- skil fan tsjerke. En elke kear wer wisten wy, dat wy wer mear fan el koar haldden. Ik kin har net misse!” Syn lüd trillet. „En dochs sil it moatte jonge, jim kin- ne dit sa net folhélde. As jim trouwe soene en elk rint snein to moaras in kant üt, dat komt nea goed. „Twee ge loven op één kussen, daar sluipt de duivel tussen,” seine se doe’t wy jong wiene. Sa is ’t noch jonge. Frou Nauta sjocht har soan oan. It bigreatet har sa, hjir soene se him oer hinne helpe moatte. „Foarhinne is net nou, mem, wy binne it togearre iens en dat wurdt net wer oars: Wy jowe elkoar frij om elk nei syn eigen tsjerke to gean, mar wy sille de selde God tsjinje. It forskil is üs op- fieding mar God is foar üs gelyk.” „Dou wolst dit dochs net troch sette, Al- vormd Nederland wordt de Zuid-Afri kaan Robert Soboekwe genoemd, wiens straftijd al voor de zesde achtereen volgende maal met een jaar verlengd is, omdat men vreest, dat deze man zijn geweldloos verzet tegen de onrecht vaardige apartheid, weer-zal opnemen. Elke poging, zowel van de kleine op positie partij in eigen land, als bemoei ingen van buitenaf, om verandering in deze onmenselijke situatie te bewerken is tot dusver mislukt. Men zal zich moe ten wapenen tegen teleurstelling: het uitblijven van resultaten mag niet re sulteren in verslappen van de aandacht. Volhouden zal de grootste opgave zijn. Nog één kleine informatie: degenen, die mee willen doen aan het groepenwerk, moeten zich eigenlijk in het Frans of Engels kunnen uitdrukken. Hen wordt verzocht zich op te geven bij de heer Polman, Lonjéflat 25. De heer Polman neemt dan verder kontakt op met de seer, van Amnesty International. Degenen, die aan de individuele kaar tenactie mee willen doen, kunnen naar verkiezing de Engels- of de Nederlands talige aktie kiezen en zich melden op genoemde adressen. naem ris in maet mei nei hüs mar dochs wie it oars as oars. Sa forroun der in fjirtsjin dagen, dat Monique har namme net neamd waerd, mar de sneons sei Albert ünder iten: „Is’t goed, dat Monique hjir moam komt to iten?” Frjemd stil wie ’t ynienen. Frou Nauta seach har man oan, hy moast it mar sizze. „Ik tocht, datstou wol witste, dat wy hjir net sa mei ynnotnmen binne, of better sein pür op tsjin binne. Ik wol myn snein der net om bidjêrre. Sjoch it dan dochs yn jonge, it kin ommers neat wurde.” „Lit üs der mar net wer oer bigjinne, heit, ik lit Monique net gean. As hja hjir net komme mei, gean ik snein nei Ljouwert.” Albert skoot syn stoel ef- terüt. „Bigryp dan dochs jonge, as jim al trou we, dan kin dat net iens yn tsjerke en as jimme nou ris bern krije sitte jim fuort mei de greatste problemen. Tink der dan dochs ris op troch. Sa’n bern is meast by de mem dus dy krijt dan fan dyn wiif de Roomske opfleding mei Tige gesellich sitte hja byelkoar. Moni que is de aldste thüs en hat noch twa susters en in broer. Har heit libbet net mear. Seis stiet hja yn in winkel. Rês- tich forfeit se it. Har kleare grize eagen nimme alles goed op, mar wurde myld as hja Albert oansjocht. Letter geane hja mei har fjouweren nei tsjerke. „Dit liket goed net mem,” glundert Hindrik Nauta. Frou Nauta knikt. Dit hie hja altyd sa graech wollen. In fam- ke, mar doe’t hja seis net mear bern krige, as Albert tocht hja faek: „Skielk as de jonge in frou siket dan ha’k dochs in dochter. En dit like in leaf famke. Hja soene wol net sa lang forkearing ha wolle. Sy wie ek al fjouwerentwein- tich en as it mienens wie, dan hoegde dat ek net. De jonge hie goed syn brea. As hja dan hjir yn Snits kamen to wen- jen, kaem frou Nauta har dream aihiel üt. Hja bleau noch to iten en dêrnei soe Albert mei har nei Ljouwert. Hertlik namen se ófskie, foaral Hindrik Nauta. Hja moast mar faek komme. Frou Nauta wie hwat stil, mar nimmen dy’t it fornaem. „Ik leau, mem, de jonge hat goed üt syn eagen sjoen, in frou, dêr’t er mei foar't Ijocht komme kin, netsjes en bi- skieden, mar immen, dy’t har weetsje wol wit.” „Ik wit net jonge ik wit net, ik bin krekt sa skrokken.” „Hwat?” Forheard sjocht Hindrik Nau ta syn frou oan. „Ja jonge, ik miende, dat hja nei it iten doe’t wy dankje soenen in krüs sloech. Ik waerd sa kjel dat ik it net goed sjoen ha, mar wier Hindrik, it mist my leau’k net. O, hwat soe üs nou bop- ipe de holle hingje?” „Dêr hoechst net oer yn to sitten frou, dat docht üs Albert net. Dy is by de Side lear great brocht, it is net in jon ge foar sokke dingen. Wy ha ommers nea lest mei him hawn, altyd like even- redich. Oare minsken ha wolris spul mei de bern, dat se net net tsjerke wol le of nei it fraechlearen, mar Albert is al trije jier lyn mei oannommen, né mem dou bist grif mis.” Hja sitte dy joun as alle sneintojounen, pits mei in boek, sa nou en dan fait der iin wurd en dochs is it oars as oars. Mei spanning sjogge beide üt as de jon ge wer thüskomt. Einlings hearre hja syn flugge stap. De efterdoar giet. „Dêr wie ’k wer, hat mem noch thé?” Syn mem giet oerein, mar de heit is earst. Great stiet er oer de keamer en ss derzoek van de raad van Europa naar martelingen in Griekenland bepaald niet prettig. Mede hierdoor aarzelen bui tenlanders in Griekenland investeringen te plegen. Degenen die zich hiervoor willen inzet ten, zullen zich moeten verdiepen in si tuaties waarin gevangenen verkeren, waarin de familie zich bevindt, waarin het land zich bevindt. Het een zal het ander uithalen en het zal zeker geen opwekkende bezigheid zijn. Toch zal men telkens zichzelf moeten dwingen ermee bezig te blijven. Christenen zou den allemaal permanent moeten doen: zich bezighouden met elk onrecht in de ze wereld. Elke kans, die wordt gebo den hier iets aan te doen, zou men dankbaar moeten aannemen. Het niet benutten van mogelijkheden zou eens onvergeeflijk kunnen zijn. Hoe het groepenwerk en de kaarten- aktie in de praktijk werkt, werd op uit gereikte stencils nader uitgewerkt. Er wordt iets verteld over bepaalde gevan genen waarbij de aktie succes had: Ste fan Gardonyi, Roemeen, Mali Chiliza, Zuid-Afrikaan. In een eerder genoemd artikel in Her- de leppel ynjown.” Hindrik Nauta wynt him mear en mear op. „Dat ha wy allegearre al bipraet. Wy sille dêrom forsykje oft dümny en pas- toar üs yn ien tsjinst trouwe wolle, dat wurdt wol mear dien „O, woe hy ek al meidwaen oan ’e greate moade, jawis mei in plaetsje yn ’e krante, tink. Nou ik hoopje net dat üs dümny him der foar lient”. Foracht- lik slingert Albert syn heit dy wurden de keamer yn. „Toe Hindrik, sa birik- ke wy ommers neat, bidarje dy hwat.” „Heit wol ek net ris harkje. Jimme ha it ek sa maklik hawn, eartiids, Wy pra te der sa’n bult oer. Troch Monique bin ik folie mear ta neitinken kommen. Wier, it lit üs beidé net los, wy bidde der faek togearre om en wy miene, dat dit de ütkomst is. As wy al bern krije en it earste is in jonkje dan wurdt dy yn myn tsjerke doopt en yn üs leauwe greatbrocht. Is ’t earste in famke dan komt dat Monique ta en fierder elts syn beurt. Wy sille dat earllk dwaen. Ik tink wolris, dat jongelju dy’t dizze swierrichheden net ha, ek lang sa fol ie net oer dy dingen prate.” „Wy wisten hwat wy oan elkoar hienen, wy hoegden der net oer to praten.” Frou Nauta seit it hwat üt de hichte. „Ik soe sizze, jimme witte sa bést hoe’t it moat, wy kinne it dochs net keare. Mar as jim skielk troud binne en it giet net sa, as jim tocht hiene en dat giet it net dan kinst it üs net kwea nim me. Us tastimming hast net mear ne- dich. Dou bist mearderjierrich. Mar tink der om, üs goedkarring hast net!” De rein kletteret tsjin ’e ruten, it is echt hjerstwaer. Frou Nauta hat de kachel al in bytsje oan, hja sit yn har stuoltsje en stoarret ta it finster üt. Justerjoun hienen de bem hjir west mei it greate nijs. Mei in healjier soe hja txeppe wêze. As it nou mar in jonkje waerd, oan har kant, har tsjerke. O, it gong allgearre bést mei Albert en Mo nique. Hja leant nou ek wol, dat se lokkich binne, al gongen se dan snein to moams ek elk in kant üt. De trou- dei hie ek wol moai west. Dümny en pastoar hienen it beide tige earnstich sein. It wie in tsjinst, dy’t der miskien ta bydrage mocht, dat hja hwat tichter by elkoar komme mochten hie dümny sein. It soe yn it houlik grif wol ris swierrichheden jaen mei twa tsjerken, mar as har leafde foar elkoar mar bop- pe al foar God, great genöch wêze mocht, koe dat alles oerwinne. „De meas- te fan dizze is de leafde,” dat hie de tekst west. Hindrik Nauta yn ’t wtdske, dan soe 9.90 29.75 6.90 werk van de dichter-monnik Ernesto Cardenal. Tenslotte sprak mevr. A. van der Meer-van der Klei over Amnesty International. Mevr. Van der Meer-van der Klei be gon met het aanhalen van een uitspraak van dr. Visser ’t Hooft: geen horizon tale vooruitgang zonder vertlkale ge richtheid. Als het Evangelie de volheid uitdrukt, kunnen wij ons niet op een zijdigheid terugtrekken. Wie alleen ver tikaal denkt, loochent de incarnatie en de liefde van God voor deze wereld. Sterker: ketterij is niet alleen het loo chenen van een geloofswaarheid, maar evenzeer het loochenen van de verant woordelijkheid voor de noden van an deren in andere delen van deze wereld. Wie alleen de horizontale dimensie ac centueert, wordt een krachteloos zout. Christenen hebben bij uitstek redenen zich geheel voor de gehele mensheid in te zetten. God deed dat namelijk ook. Via een artikel in Hervormd Nederland kwam de werkgroep in aanraking met de beweging „Amnesty International”, die zich inzet voor politieke gevangenen over de hele wereld, voor mensen, die hun handelen voor de verbetering van de situatie van anderen, hun strijd voor rassengelijkheid, tegen onrecht, armoe de en onvrijheid, met hun eigen vrij heid hebben moeten betalen. Amnesty International is niet gelieerd aan enige politieke of godsdienstige groe pering; evenmin beperkt de beweging zich tot bepaalde landen of bepaalde politieke blokken. Amnesty streeft er slechts naar, dat regeringen hun onder danen de vrijheden toestaan, die om schreven worden in de artikelen 18 en 19 van de Universele Verklaring van de rechten van de mens welke op 10 de- center 1948 door de Verenigde Naties werd aanvaard. Het werd hier aan de orde gesteld, om dat dit streven aansluit bij een aspect van het onderwerp van deze avond en omdat het degenen, die zich geschikt en in staat achten hieraan mee te werken de gelegenheid geeft iets te doen, waar bij anderen werkelijk gebaat kunnen zijn. Dat er invloed uitgaat van de akties van Amnesty International is wel dui delijk. Welke concrete gevolgen er izijn is moeilijk na te gaan. In de loop van de tijd is gebleken, dat zich op al lerlei gebieden nuttige veranderingen voordoen naar aanleiding van het werk van Amnesty International. Enkele daarvan zijn de volgende. 1. Leidende politici wordt duidelijk, dat in het buitenland aandacht bestaat voor HET ADVIES Een dokter op het platteland Die had een slapeloze klant Wier klachten waren zeer gegrond Daar hij in ’t bed de rust niet vond Lag hij ’s avonds op zijn sponde. Dan draaiden zijn gedachten in de ronde Dit euvel zat hem danig dwars. Zijn lichaam was van slapen wars. Hij vroeg, dokter mag ik pillen Die zullen mij tot ruste stillen Zo dat ik ’s avonds op mijn stee Niet denk aan verre kusten zee. De dokter was een kind van ’t land Doch hield wel zijn praktijk in stanc Maar zei: Gaat henen beste vrienc Ik heb het voor u uit gekiend. Ga ’s avonds; neem uw kuierlatten. Als gij dan toch de slaap wilt vattei Neem een half uur dan uw vlucht In de zuivere avondlucht. U lacht dan ’t bed verlangend toe. Gij zijt verfrist en lekker moe. Het is zo goed, zo puur natuur. En een welkom wordt uw slapensuur. J. S. om’t er mar ien hie, mar it hie foar him in hurd gelach west. Hy wie dit léste jier ek folie grizer wurden. Jouns, doe’t hja op béd soene hied er noch ris sein: „It is my sa tsjin ’t sin, it komt nea goed.” Hja hie oars net sein as: „de measte fan dizze is de leaf de, wy hoege net to oardieljen allinne mar leaf to hawwen.” Monique wie in bést fanke, hja kaem gauris oanwippen, sa moams om in kop- ke kofje, liet har faek hwat nijs sjen, of frege dan oft Albert in dei komme mocht to iten as hja in dei nei Ljou wert nei har mem gong. It hoegde net cars. En nou justerjoun it greate nijs, as it nou mar in jonkjené sa mocht hja net. It waerd in moaije tiid, mem en skoan- dochter hienen in bulte oan elkoar. Faek roun frou Nauta oerdei efkes nei de jongelju en togearre kochten hja alles hwat der nedich wie foar de lytse pop- pe Monique fielde har doe’t hja fierder kaem, net rjocht goed en moast har tige yn acht nimme. In soad lizze en hja mocht perfoarst gjin salt ha. Albert wie ek fol soarch foar syn jonge frou. As alles mar goed kaem. Skielk in lytse Hindrik Nauta yn ’e widske, dan soe pake Hindrik ek wol hwat bydraeije! Op in tiisdeitomoarn wylst frou Nau ta yn har kokentsje omsloech stie yn ienen Albert foar har. Hja seach fuort dat der hwat wie. „Jonge, dou hjir, is der hwat?” „Ja, mem, Monique leit yn it siken- hüs, fannacht is hja der hinnegien.” De triennen komme him yn ’e eagen. ,,En, is ’t goed jonge? Siz it dochs”. „Né, mem, it is net goed „Monique?” Har lüd trillet, hja kin de spanning net mear fomeare. „Mei Monique is it wol goed, sei de dokter, mar it berntsje meije wy net ha. It is deahja koene it net réd de.” „Och jonge, och jonge, hwat is dit spi- tich”. „Kin mem aenst ek efkes by har sjen, om alve üre is ’t bisyküre. Monique wol ha, dat ik nei har mem gean om it to fortellen. Fan ’e middei gean ik wer nei har ta. Ik gean nou fuort mem, oars hel je ik de trein net mear.” Hja sjocht him gean, har jonge, in man nou, dy’t ek net troch it libben sparre waerd. Hwat wie se dochs sleau, de jon ge hie miskien noch gjin iten hawn fan ’e moarn en hja hie him net iens hwatMidden oer de keamer bliuwt hja stean. In dea berntsje. Hja wist net iens, oft it in famke of in jongkje wie Het drietal gebedsavonden, waarvan morgen (zaterdag) avond de laatste wordt gehouden (steeds kwart voor 8 in de Doopsgez. kerk) is dinsdagavond ingezet met een zeer geslaagde bijeen komst, waarbij kapelaan J. Stolk ofm optrad als voorganger, die tevens de verbindende teksten sprak. Schriftlezin gen waren er door mej. Joke Karsten, E. S. dè Jong (Fries) en W. Bos. De heer Polman leidde de samenzang en trad hierbij tevens op als „solist”. Ge zamenlijk werd de Geloofsbelijdenis van Nicea gezegd en het Onze Vader gebe den. Het hart van de avond was wel het gloevolle en klemmende betoog over „Geroepenen roepen en doen” over de aspecten van de vrijheid, b.v. in Zuid- Amerika, door dr. J. Postma, Doopsge zind predikant te Warns. Rindert van Buren droeg voor uit het Die voordelige KOSTUUMS, met en zonder vest, vanaf 98. De JAS, waarmee U beslist niet in de kou hoeft te staan 69. dat KOLBERT vanf 29.90, die stoere TRUI voor 25.00 (half geld) die POLO PULL van en dan dat JACK van en die enkele WEEKENDER nog voor over die broek van 15.90 praten we niet eens. en nog meer van die koopjes, bijv. ook in de Jongens-afdeling. „Mem is ’t goed dat ik fanne middei immen mei nim om thé?” Albert Nauta freget it syn mem, wylst er mei greate halen de treppen del komt. ..Dat wist ommers wol jonge, kinst Geart en Sibe beide wol meinimme.” „Né mem, dy bidoel ik net,” en Albert pakt syn mem, dy’t stiet to öfwaskjen fan efteren beet en lüstert har yn ’t ear: „Ik wo fan 'e middei graech myn faem meinimme.” Frou Nauta draeit har om, hja wurdt read oan’t yn ’e hals. „Jonge... ken ik se?” „Né, mem kin se net en der moat mar gau foroaring yn komme, tocht ik sa. Ik sil se aenst fan ’e trein helje, hja wennet yn Ljouwert.” „Fansels is it goed jonge dat witst wol. Ik ha altyd sin oan in dochter hawn,” grapket hja der efteroan. Fluitsjend slacht Albert de doar efter him ticht, neisjoen troch syn mem. Al sa lang hie hja hope, dat dy jonge in frou sykje soe. Hy wie fiif en tweintich en hie in béste baen, mar nea hie hja f omommen dat er hwaten nou sa mar. Hja skrept noch efkes yn ’e koken om en giet dan mei it skjinne théguod nei de keamer. Hindrik leit noflik yn ’e greate stoel, de büsdoek oer ’e holle, to sliepen. It is sneintomiddeis altyd sa’n fredich ürke sa nei iten. Frou Nau ta siket har boek, mar kin har dochs net stil hélde. „Hindrik!” Dy slacht hwat om him hinne. Hy is net wend, dat de frou him wekker mak- ket. „Us Albert komt aenst mei syn faem thüs”. „Hin, hwat seist dêr? Albert?” „Ja, hy sei it my sa krekt, wy kinne ,se net. Hy sil har fan ’e trein helje. Se komt üt Ljouwert.” „Nou, nou dat sil hwat wêze. Dat hie er üs ek wol ris earder sizze kinnen.” „Och, dou witst net, hoe lang oft er har ken. Hy is fiif en tweintich. Op dy leeftyd rinne se meastentiids net sa lang. Kom, ik sil mar ris thé sette, aenst komme de jongelju.” Hja seit it mei eat fan memmegreatskens. Om krekt healwei fjouweren klapt it stekje. „Dêr binne se.” Beide geane se nei de gong. Der wurdt füstke en fan beide kanten is der it elkoar opnimmen. „Nou, dit is se dan,” seit Albert. „Mo nique de Ruiter”. „Mar gau der yn bem, de thé is brün.” bert?” Heas klinkt Nauta syn lüd, hy wol net lilk wurde, der hjir gjin dra ma fan meitsje, mar dochs „Oars hie ik Monique net meinaem, heit.” „Ik, as diaken fan ’e Grifformearde tsjerke ha mar ien soan en dy sil in roomsk wiif ha? Né, Albert, né, né en nochris né!” „Ik bin gjin bem mear, heit, en jim wit te net, hwat dit üs koste hat, mar Mo nique har mem hat har der al by del- jown en ik bygryp wol, dat heit en mem dat sa mar net kinne dochs hoopje ik dat jimme ek yn ’e takomst Monique sjen sille as jim skoandochter. Sille wy nou earst mar op bêd, it is by ienen Yn it kreaze, eptige hüshaldinkje fan de Nauta’s is gans biroering kaem. Al tyd gong alles syn evenredige gong. Elk hie syn wurk en jouns wienen hja gau ris fuort, Nauta foar de tsjerkespullen, Albert nei forieningen. Dat gong sa troch en dochs wie it oars. Frou Nauta koe har tinzen net mear by har wurk bal de, altyd mar tyske hja mei dit greate probleem om. Albert bisocht tige ge- woan to dwaen, praette oer syn wurk,

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Bolswards Nieuwsblad nl | 1969 | | pagina 2