voor
Heeft u
christenen
ze al gezien
Week van gebed
de eenheid der
DE MEASTE DERF AN IS
DE LEAFDE
„Kleurloos leven”
Weekenddienst
Heeft U ze nog niet gezien? Vlug dan, anders is een ander U
voor en dan bent U er naast.
Mevr. A. R. BorggreveKeizer
wel
JAWA
Het grauwbruin bakstenen huis
Met gesloten gele gordijnen
Stil als het graf, afwijzend koud.
Het groen bemoste dak, zo oud.
Soms zag men een schim verdwijnen
En ieder dacht niemand thuis.
Zo regen de jaren zich aaneen
En alles bleef zoals het was
Hun enige troost hun kapitaal
Dat groeide, groeide kolossaal
En leven schraal als verdord gras
Aan hen herinnert zich er geen.
Het dode zwart zat wat apart
Naast het uitgebluste grijs
De bank was hard en donkerbruin
Onwrikbaar stond ze in de tuin
Van een vast patroon tot elke prijs
Zonder romantiek en enig hart.
BIJ BRAND:
Voor brandmelding belle men
steeds op no. 2321, b.g.g. 2516
of 2943
APOTHEKERS
nacht- en weekenddienst
(van vrijdag tot vrijdag)
Apotheker W. PH. HENDRIKS
Marktstraat 3 - tel. 2362
G. MIEDEMA
Grote Dijlakker 19, tel. 2452
WYMBRITSERADEEL
Zaterdagochtend 10 uur tot
maandagochtend 8 uur
F. SCHOENMAKER
Heeg - Telef. 05154-2300
TANDARTSEN
spreekuur 10.0010.30 uur
Groene Kruis - Wijkverpleging
Zr. VAN DER WAL
3e Hollandiastraat 9
tel. 2420
vanaf zaterdag 10 uur
DOKTERS en ZUSTERS
Soms kreeg grijs het erg te pakken
En kreet dan, „Ik wil het anders
doen!”
Ik wil een tee-vee van vermiljoen
En ook een vermiljoen weecee
Ik verf het hele huis er mee
Het zwart besuste haar dan toen
Tot de bevlieging begon te zakken.
de wijze, waarop zij hun burgers be
handelen. Dit kan tot gevolg hebben,
dat zij hun gedrag matigen, vooral wan
neer zij voor hulp van het buitenland
af afhankelijk zijn.
2. Ambtenaren kunnen door vragen van
Amnesty-leden procedures in werking
zetten, die op vrijlating van gevange
nen uitlopen. Het is voorgekomen, dat
gevangen gewoon vergeten waren.
3. De behandeling in gevangenissen kan
verbeteren, wanneer de bewakers be
kend is, dat bepaalde gevangenen in het
buitenland bekend zijn.
4. Gevangenen worden bemoedigd, door
dat zij weten in de buitenwereld niet
vergeten te zijn.
5. Gezinsleden van gevangenen krijgen
soms materiële en morele hulp van Am-
nesty-groepen.
6. De publieke opinie in de relatief vrije
wereld wordt op de hoogte gebracht
van een bepaalde categorie misstanden
in de relatief onvrije wéreld. Dit kan
’n zekere druk uitoefenen op de machts
hebbers in de onvrije wereld, wanneer
zich deze opinie manifesteert in publi
citeit en organisaties.
De Griekse regerling b.v. vindt het on-
Een doffe roodstenen muur
Een vesting in het klein
Geen opening, alleen maar steen
En buiten vloog het leven heen.
Al deed de scheiding pijn
Buiten is het boos en guur.
mei ynhalden lüd freget er: „Albert is
dyn faem Roomsk?”
It is stil, deastil yn ’e keamer. Dan
seit Albert en fêst klinkt syn lüd: „Ja,
Monique is katholyk, mar hja wurdt
myn frou”.
„Giet hja dan mei dy oer?” strang
stiet Hindrik Nauta foar syn soan.
„Né heit wy bliuwe beide by üs eigen
tsjerke.”
„Dou bigrypst wol, dat dat fansels oer-
giet. Dou moatst dit ütmeitsje. Ik kin
der net by, datstou dat frommis hjir
bringe koest. Safolle forstan hast dochs
seis wol om to witten, dat dit gjin
frou foar dy is, net?”
Triljend hat frou Nauta de kopskes yn-
getten. De manlju gean sitten en Al
bert seit:
„Hjir sille wy wol lang oer prate moat-
te, mar ien ding stiet fêst, ik meitsje it
net üt. Ik kin Monique al fan de tiid,
doe’t ik noch yn Ljouwert op kantoar
siet. Ik wie doe achttsjin, njoggentjin
jier en ik wist doe dat ik gjin fork ea
ring mei har ha koe. Wy ha in pear
wike omgong hawn mar hja woe ek net,
allinne om ’e tsjerke. Ik koe har net
forjitte en sy my net. Letter trof ik
har wer, wy wiene beide bliid dat wy
elkoar wer seagen. It hat üs beide ek
hiel hwat koste, om it wer üt to meit-
sjen. Sa ha wy wol fjouwer kear hwat
forkearing hawn, nea langer as in feans-
jier mar altyd wer stjitten wy op it for-
skil fan tsjerke. En elke kear wer
wisten wy, dat wy wer mear fan el
koar haldden. Ik kin har net misse!”
Syn lüd trillet.
„En dochs sil it moatte jonge, jim kin-
ne dit sa net folhélde. As jim trouwe
soene en elk rint snein to moaras in
kant üt, dat komt nea goed. „Twee ge
loven op één kussen, daar sluipt de
duivel tussen,” seine se doe’t wy jong
wiene. Sa is ’t noch jonge. Frou Nauta
sjocht har soan oan. It bigreatet har
sa, hjir soene se him oer hinne helpe
moatte.
„Foarhinne is net nou, mem, wy binne
it togearre iens en dat wurdt net wer
oars: Wy jowe elkoar frij om elk nei
syn eigen tsjerke to gean, mar wy sille
de selde God tsjinje. It forskil is üs op-
fieding mar God is foar üs gelyk.”
„Dou wolst dit dochs net troch sette, Al-
vormd Nederland wordt de Zuid-Afri
kaan Robert Soboekwe genoemd, wiens
straftijd al voor de zesde achtereen
volgende maal met een jaar verlengd
is, omdat men vreest, dat deze man
zijn geweldloos verzet tegen de onrecht
vaardige apartheid, weer-zal opnemen.
Elke poging, zowel van de kleine op
positie partij in eigen land, als bemoei
ingen van buitenaf, om verandering in
deze onmenselijke situatie te bewerken
is tot dusver mislukt. Men zal zich moe
ten wapenen tegen teleurstelling: het
uitblijven van resultaten mag niet re
sulteren in verslappen van de aandacht.
Volhouden zal de grootste opgave zijn.
Nog één kleine informatie: degenen, die
mee willen doen aan het groepenwerk,
moeten zich eigenlijk in het Frans of
Engels kunnen uitdrukken. Hen wordt
verzocht zich op te geven bij de heer
Polman, Lonjéflat 25. De heer Polman
neemt dan verder kontakt op met de
seer, van Amnesty International.
Degenen, die aan de individuele kaar
tenactie mee willen doen, kunnen naar
verkiezing de Engels- of de Nederlands
talige aktie kiezen en zich melden op
genoemde adressen.
naem ris in maet mei nei hüs mar dochs
wie it oars as oars.
Sa forroun der in fjirtsjin dagen, dat
Monique har namme net neamd waerd,
mar de sneons sei Albert ünder iten:
„Is’t goed, dat Monique hjir moam komt
to iten?”
Frjemd stil wie ’t ynienen. Frou Nauta
seach har man oan, hy moast it mar
sizze.
„Ik tocht, datstou wol witste, dat wy
hjir net sa mei ynnotnmen binne, of
better sein pür op tsjin binne. Ik wol
myn snein der net om bidjêrre. Sjoch
it dan dochs yn jonge, it kin ommers
neat wurde.”
„Lit üs der mar net wer oer bigjinne,
heit, ik lit Monique net gean. As hja
hjir net komme mei, gean ik snein nei
Ljouwert.” Albert skoot syn stoel ef-
terüt.
„Bigryp dan dochs jonge, as jim al trou
we, dan kin dat net iens yn tsjerke en
as jimme nou ris bern krije sitte jim
fuort mei de greatste problemen. Tink
der dan dochs ris op troch. Sa’n bern
is meast by de mem dus dy krijt dan
fan dyn wiif de Roomske opfleding mei
Tige gesellich sitte hja byelkoar. Moni
que is de aldste thüs en hat noch twa
susters en in broer. Har heit libbet net
mear. Seis stiet hja yn in winkel. Rês-
tich forfeit se it. Har kleare grize eagen
nimme alles goed op, mar wurde myld
as hja Albert oansjocht.
Letter geane hja mei har fjouweren
nei tsjerke.
„Dit liket goed net mem,” glundert
Hindrik Nauta. Frou Nauta knikt. Dit
hie hja altyd sa graech wollen. In fam-
ke, mar doe’t hja seis net mear bern
krige, as Albert tocht hja faek: „Skielk
as de jonge in frou siket dan ha’k dochs
in dochter. En dit like in leaf famke.
Hja soene wol net sa lang forkearing
ha wolle. Sy wie ek al fjouwerentwein-
tich en as it mienens wie, dan hoegde
dat ek net. De jonge hie goed syn brea.
As hja dan hjir yn Snits kamen to wen-
jen, kaem frou Nauta har dream aihiel
üt.
Hja bleau noch to iten en dêrnei soe
Albert mei har nei Ljouwert.
Hertlik namen se ófskie, foaral Hindrik
Nauta. Hja moast mar faek komme.
Frou Nauta wie hwat stil, mar nimmen
dy’t it fornaem.
„Ik leau, mem, de jonge hat goed üt
syn eagen sjoen, in frou, dêr’t er mei
foar't Ijocht komme kin, netsjes en bi-
skieden, mar immen, dy’t har weetsje
wol wit.”
„Ik wit net jonge ik wit net, ik bin
krekt sa skrokken.”
„Hwat?” Forheard sjocht Hindrik Nau
ta syn frou oan.
„Ja jonge, ik miende, dat hja nei it
iten doe’t wy dankje soenen in krüs
sloech. Ik waerd sa kjel dat ik it net
goed sjoen ha, mar wier Hindrik, it mist
my leau’k net. O, hwat soe üs nou bop-
ipe de holle hingje?”
„Dêr hoechst net oer yn to sitten frou,
dat docht üs Albert net. Dy is by de
Side lear great brocht, it is net in jon
ge foar sokke dingen. Wy ha ommers
nea lest mei him hawn, altyd like even-
redich. Oare minsken ha wolris spul
mei de bern, dat se net net tsjerke wol
le of nei it fraechlearen, mar Albert is
al trije jier lyn mei oannommen, né
mem dou bist grif mis.”
Hja sitte dy joun as alle sneintojounen,
pits mei in boek, sa nou en dan fait der
iin wurd en dochs is it oars as oars.
Mei spanning sjogge beide üt as de jon
ge wer thüskomt.
Einlings hearre hja syn flugge stap. De
efterdoar giet. „Dêr wie ’k wer, hat
mem noch thé?”
Syn mem giet oerein, mar de heit is
earst. Great stiet er oer de keamer en
ss
derzoek van de raad van Europa naar
martelingen in Griekenland bepaald
niet prettig. Mede hierdoor aarzelen bui
tenlanders in Griekenland investeringen
te plegen.
Degenen die zich hiervoor willen inzet
ten, zullen zich moeten verdiepen in si
tuaties waarin gevangenen verkeren,
waarin de familie zich bevindt, waarin
het land zich bevindt. Het een zal het
ander uithalen en het zal zeker geen
opwekkende bezigheid zijn. Toch zal
men telkens zichzelf moeten dwingen
ermee bezig te blijven. Christenen zou
den allemaal permanent moeten doen:
zich bezighouden met elk onrecht in de
ze wereld. Elke kans, die wordt gebo
den hier iets aan te doen, zou men
dankbaar moeten aannemen. Het niet
benutten van mogelijkheden zou
eens onvergeeflijk kunnen zijn.
Hoe het groepenwerk en de kaarten-
aktie in de praktijk werkt, werd op uit
gereikte stencils nader uitgewerkt. Er
wordt iets verteld over bepaalde gevan
genen waarbij de aktie succes had: Ste
fan Gardonyi, Roemeen, Mali Chiliza,
Zuid-Afrikaan.
In een eerder genoemd artikel in Her-
de leppel ynjown.” Hindrik Nauta wynt
him mear en mear op.
„Dat ha wy allegearre al bipraet. Wy
sille dêrom forsykje oft dümny en pas-
toar üs yn ien tsjinst trouwe wolle, dat
wurdt wol mear dien
„O, woe hy ek al meidwaen oan ’e
greate moade, jawis mei in plaetsje yn
’e krante, tink. Nou ik hoopje net dat
üs dümny him der foar lient”. Foracht-
lik slingert Albert syn heit dy wurden
de keamer yn. „Toe Hindrik, sa birik-
ke wy ommers neat, bidarje dy hwat.”
„Heit wol ek net ris harkje. Jimme ha
it ek sa maklik hawn, eartiids, Wy pra
te der sa’n bult oer. Troch Monique bin
ik folie mear ta neitinken kommen.
Wier, it lit üs beidé net los, wy bidde
der faek togearre om en wy miene, dat
dit de ütkomst is. As wy al bern krije
en it earste is in jonkje dan wurdt dy
yn myn tsjerke doopt en yn üs leauwe
greatbrocht. Is ’t earste in famke dan
komt dat Monique ta en fierder elts
syn beurt. Wy sille dat earllk dwaen.
Ik tink wolris, dat jongelju dy’t dizze
swierrichheden net ha, ek lang sa fol
ie net oer dy dingen prate.”
„Wy wisten hwat wy oan elkoar hienen,
wy hoegden der net oer to praten.” Frou
Nauta seit it hwat üt de hichte. „Ik
soe sizze, jimme witte sa bést hoe’t it
moat, wy kinne it dochs net keare. Mar
as jim skielk troud binne en it giet net
sa, as jim tocht hiene en dat giet
it net dan kinst it üs net kwea nim
me. Us tastimming hast net mear ne-
dich. Dou bist mearderjierrich. Mar tink
der om, üs goedkarring hast net!”
De rein kletteret tsjin ’e ruten, it is
echt hjerstwaer. Frou Nauta hat de
kachel al in bytsje oan, hja sit yn har
stuoltsje en stoarret ta it finster üt.
Justerjoun hienen de bem hjir west mei
it greate nijs. Mei in healjier soe hja
txeppe wêze. As it nou mar in jonkje
waerd, oan har kant, har tsjerke. O, it
gong allgearre bést mei Albert en Mo
nique. Hja leant nou ek wol, dat se
lokkich binne, al gongen se dan snein
to moams ek elk in kant üt. De trou-
dei hie ek wol moai west. Dümny en
pastoar hienen it beide tige earnstich
sein. It wie in tsjinst, dy’t der miskien
ta bydrage mocht, dat hja hwat tichter
by elkoar komme mochten hie dümny
sein. It soe yn it houlik grif wol ris
swierrichheden jaen mei twa tsjerken,
mar as har leafde foar elkoar mar bop-
pe al foar God, great genöch wêze
mocht, koe dat alles oerwinne. „De meas-
te fan dizze is de leafde,” dat hie de
tekst west.
Hindrik Nauta yn ’t wtdske, dan soe
9.90
29.75
6.90
werk van de dichter-monnik Ernesto
Cardenal. Tenslotte sprak mevr. A. van
der Meer-van der Klei over Amnesty
International.
Mevr. Van der Meer-van der Klei be
gon met het aanhalen van een uitspraak
van dr. Visser ’t Hooft: geen horizon
tale vooruitgang zonder vertlkale ge
richtheid. Als het Evangelie de volheid
uitdrukt, kunnen wij ons niet op een
zijdigheid terugtrekken. Wie alleen ver
tikaal denkt, loochent de incarnatie en
de liefde van God voor deze wereld.
Sterker: ketterij is niet alleen het loo
chenen van een geloofswaarheid, maar
evenzeer het loochenen van de verant
woordelijkheid voor de noden van an
deren in andere delen van deze wereld.
Wie alleen de horizontale dimensie ac
centueert, wordt een krachteloos zout.
Christenen hebben bij uitstek redenen
zich geheel voor de gehele mensheid in
te zetten. God deed dat namelijk ook.
Via een artikel in Hervormd Nederland
kwam de werkgroep in aanraking met
de beweging „Amnesty International”,
die zich inzet voor politieke gevangenen
over de hele wereld, voor mensen, die
hun handelen voor de verbetering van
de situatie van anderen, hun strijd voor
rassengelijkheid, tegen onrecht, armoe
de en onvrijheid, met hun eigen vrij
heid hebben moeten betalen.
Amnesty International is niet gelieerd
aan enige politieke of godsdienstige groe
pering; evenmin beperkt de beweging
zich tot bepaalde landen of bepaalde
politieke blokken. Amnesty streeft er
slechts naar, dat regeringen hun onder
danen de vrijheden toestaan, die om
schreven worden in de artikelen 18 en
19 van de Universele Verklaring van de
rechten van de mens welke op 10 de-
center 1948 door de Verenigde Naties
werd aanvaard.
Het werd hier aan de orde gesteld, om
dat dit streven aansluit bij een aspect
van het onderwerp van deze avond en
omdat het degenen, die zich geschikt en
in staat achten hieraan mee te werken
de gelegenheid geeft iets te doen, waar
bij anderen werkelijk gebaat kunnen
zijn.
Dat er invloed uitgaat van de akties
van Amnesty International is wel dui
delijk. Welke concrete gevolgen er
izijn is moeilijk na te gaan. In de loop
van de tijd is gebleken, dat zich op al
lerlei gebieden nuttige veranderingen
voordoen naar aanleiding van het werk
van Amnesty International. Enkele
daarvan zijn de volgende.
1. Leidende politici wordt duidelijk, dat
in het buitenland aandacht bestaat voor
HET ADVIES
Een dokter op het platteland
Die had een slapeloze klant
Wier klachten waren zeer gegrond
Daar hij in ’t bed de rust niet vond
Lag hij ’s avonds op zijn sponde.
Dan draaiden zijn gedachten in de
ronde
Dit euvel zat hem danig dwars.
Zijn lichaam was van slapen wars.
Hij vroeg, dokter mag ik pillen
Die zullen mij tot ruste stillen
Zo dat ik ’s avonds op mijn stee
Niet denk aan verre kusten zee.
De dokter was een kind van ’t land
Doch hield wel zijn praktijk in stanc
Maar zei: Gaat henen beste vrienc
Ik heb het voor u uit gekiend.
Ga ’s avonds; neem uw kuierlatten.
Als gij dan toch de slaap wilt vattei
Neem een half uur dan uw vlucht
In de zuivere avondlucht.
U lacht dan ’t bed verlangend toe.
Gij zijt verfrist en lekker moe.
Het is zo goed, zo puur natuur.
En een welkom wordt uw slapensuur.
J. S.
om’t er mar ien hie, mar it hie foar
him in hurd gelach west. Hy wie dit
léste jier ek folie grizer wurden. Jouns,
doe’t hja op béd soene hied er noch
ris sein: „It is my sa tsjin ’t sin, it
komt nea goed.” Hja hie oars net
sein as: „de measte fan dizze is de leaf
de, wy hoege net to oardieljen allinne
mar leaf to hawwen.”
Monique wie in bést fanke, hja kaem
gauris oanwippen, sa moams om in kop-
ke kofje, liet har faek hwat nijs sjen,
of frege dan oft Albert in dei komme
mocht to iten as hja in dei nei Ljou
wert nei har mem gong. It hoegde net
cars. En nou justerjoun it greate nijs,
as it nou mar in jonkjené sa mocht
hja net.
It waerd in moaije tiid, mem en skoan-
dochter hienen in bulte oan elkoar. Faek
roun frou Nauta oerdei efkes nei de
jongelju en togearre kochten hja alles
hwat der nedich wie foar de lytse pop-
pe Monique fielde har doe’t hja fierder
kaem, net rjocht goed en moast har
tige yn acht nimme. In soad lizze en hja
mocht perfoarst gjin salt ha. Albert wie
ek fol soarch foar syn jonge frou. As
alles mar goed kaem. Skielk in lytse
Hindrik Nauta yn ’e widske, dan soe
pake Hindrik ek wol hwat bydraeije!
Op in tiisdeitomoarn wylst frou Nau
ta yn har kokentsje omsloech stie yn
ienen Albert foar har. Hja seach fuort
dat der hwat wie.
„Jonge, dou hjir, is der hwat?”
„Ja, mem, Monique leit yn it siken-
hüs, fannacht is hja der hinnegien.”
De triennen komme him yn ’e eagen.
,,En, is ’t goed jonge? Siz it dochs”.
„Né, mem, it is net goed
„Monique?” Har lüd trillet, hja kin de
spanning net mear fomeare.
„Mei Monique is it wol goed, sei de
dokter, mar it berntsje meije wy net
ha. It is deahja koene it net réd
de.”
„Och jonge, och jonge, hwat is dit spi-
tich”.
„Kin mem aenst ek efkes by har sjen,
om alve üre is ’t bisyküre. Monique
wol ha, dat ik nei har mem gean om
it to fortellen. Fan ’e middei gean ik
wer nei har ta. Ik gean nou fuort
mem, oars hel je ik de trein net mear.”
Hja sjocht him gean, har jonge, in man
nou, dy’t ek net troch it libben sparre
waerd. Hwat wie se dochs sleau, de jon
ge hie miskien noch gjin iten hawn fan
’e moarn en hja hie him net iens
hwatMidden oer de keamer bliuwt
hja stean. In dea berntsje. Hja wist net
iens, oft it in famke of in jongkje
wie
Het drietal gebedsavonden, waarvan
morgen (zaterdag) avond de laatste
wordt gehouden (steeds kwart voor 8
in de Doopsgez. kerk) is dinsdagavond
ingezet met een zeer geslaagde bijeen
komst, waarbij kapelaan J. Stolk ofm
optrad als voorganger, die tevens de
verbindende teksten sprak. Schriftlezin
gen waren er door mej. Joke Karsten,
E. S. dè Jong (Fries) en W. Bos. De
heer Polman leidde de samenzang en
trad hierbij tevens op als „solist”. Ge
zamenlijk werd de Geloofsbelijdenis van
Nicea gezegd en het Onze Vader gebe
den. Het hart van de avond was wel
het gloevolle en klemmende betoog over
„Geroepenen roepen en doen” over de
aspecten van de vrijheid, b.v. in Zuid-
Amerika, door dr. J. Postma, Doopsge
zind predikant te Warns.
Rindert van Buren droeg voor uit het
Die voordelige KOSTUUMS, met en zonder vest, vanaf 98.
De JAS, waarmee U beslist niet in de kou hoeft te staan 69.
dat KOLBERT vanf 29.90,
die stoere TRUI voor 25.00 (half geld)
die POLO PULL van
en dan dat JACK van
en die enkele WEEKENDER nog voor
over die broek van 15.90 praten we niet eens.
en nog meer van die koopjes, bijv. ook in de Jongens-afdeling.
„Mem is ’t goed dat ik fanne middei
immen mei nim om thé?”
Albert Nauta freget it syn mem, wylst
er mei greate halen de treppen del
komt.
..Dat wist ommers wol jonge, kinst
Geart en Sibe beide wol meinimme.”
„Né mem, dy bidoel ik net,” en Albert
pakt syn mem, dy’t stiet to öfwaskjen
fan efteren beet en lüstert har yn ’t
ear: „Ik wo fan 'e middei graech myn
faem meinimme.”
Frou Nauta draeit har om, hja wurdt
read oan’t yn ’e hals. „Jonge... ken
ik se?”
„Né, mem kin se net en der moat mar
gau foroaring yn komme, tocht ik sa.
Ik sil se aenst fan ’e trein helje, hja
wennet yn Ljouwert.”
„Fansels is it goed jonge dat witst wol.
Ik ha altyd sin oan in dochter hawn,”
grapket hja der efteroan.
Fluitsjend slacht Albert de doar efter
him ticht, neisjoen troch syn mem. Al
sa lang hie hja hope, dat dy jonge in
frou sykje soe. Hy wie fiif en tweintich
en hie in béste baen, mar nea hie hja
f omommen dat er hwaten nou sa
mar.
Hja skrept noch efkes yn ’e koken om
en giet dan mei it skjinne théguod nei
de keamer. Hindrik leit noflik yn ’e
greate stoel, de büsdoek oer ’e holle, to
sliepen. It is sneintomiddeis altyd
sa’n fredich ürke sa nei iten. Frou Nau
ta siket har boek, mar kin har dochs
net stil hélde.
„Hindrik!”
Dy slacht hwat om him hinne. Hy is
net wend, dat de frou him wekker mak-
ket.
„Us Albert komt aenst mei syn faem
thüs”.
„Hin, hwat seist dêr? Albert?”
„Ja, hy sei it my sa krekt, wy kinne
,se net. Hy sil har fan ’e trein helje.
Se komt üt Ljouwert.”
„Nou, nou dat sil hwat wêze. Dat hie
er üs ek wol ris earder sizze kinnen.”
„Och, dou witst net, hoe lang oft er
har ken. Hy is fiif en tweintich. Op
dy leeftyd rinne se meastentiids net sa
lang. Kom, ik sil mar ris thé sette,
aenst komme de jongelju.” Hja seit it
mei eat fan memmegreatskens.
Om krekt healwei fjouweren klapt it
stekje.
„Dêr binne se.”
Beide geane se nei de gong.
Der wurdt füstke en fan beide kanten
is der it elkoar opnimmen.
„Nou, dit is se dan,” seit Albert. „Mo
nique de Ruiter”.
„Mar gau der yn bem, de thé is brün.”
bert?” Heas klinkt Nauta syn lüd, hy
wol net lilk wurde, der hjir gjin dra
ma fan meitsje, mar dochs
„Oars hie ik Monique net meinaem,
heit.”
„Ik, as diaken fan ’e Grifformearde
tsjerke ha mar ien soan en dy sil in
roomsk wiif ha? Né, Albert, né, né en
nochris né!”
„Ik bin gjin bem mear, heit, en jim wit
te net, hwat dit üs koste hat, mar Mo
nique har mem hat har der al by del-
jown en ik bygryp wol, dat heit en mem
dat sa mar net kinne dochs hoopje ik
dat jimme ek yn ’e takomst Monique
sjen sille as jim skoandochter. Sille wy
nou earst mar op bêd, it is by ienen
Yn it kreaze, eptige hüshaldinkje fan
de Nauta’s is gans biroering kaem. Al
tyd gong alles syn evenredige gong. Elk
hie syn wurk en jouns wienen hja gau
ris fuort, Nauta foar de tsjerkespullen,
Albert nei forieningen. Dat gong sa troch
en dochs wie it oars. Frou Nauta koe
har tinzen net mear by har wurk bal
de, altyd mar tyske hja mei dit greate
probleem om. Albert bisocht tige ge-
woan to dwaen, praette oer syn wurk,