KAPPIE EN HET MISTEILAND Geen tweede veld voor V.V. Oosterlittens ZWART MAAR LIEFLIJK B SPORT IN HET KORT YN IT LIJ FAN ’E DYK f ïi ï-i „Oudjes” slaagden voor zwemdiploma Duizend gulden voor moeder en dochter Bloemen bestellen Brandsma bellen Eg 5 - WATSE CUPERUS ROMAN FAN HOATSE DE JONG 1. WOENSDAG 12 DECEMBER 1979 BOLSWARDS NIEUWSBLAD Pagina 2 Oude Kobbe richtte zijn revolver op de kastelein en uit met die rare piratenstreken! Schieten op I Uit het Fries vertaald door E. S. de ]ong niet (Wordt vervolgd) prioriteiten voor 1980 vast te leggen. 2. een duidelijk sportbeleid te eisen of eigen visie naar voren te brengen en 3. die sportnota van het Opbouworgaan kritisch te beoordelen, zodra die er is (want volgens B en W is de afgesproken inleverings termijn al lang verstreken). BOALSERT - Yn „De Koperen Tün” fan Tongersdei 13 desimber sil it twadde programma yn de rige mei Hessel van der Wal en Henk Alkema ütstjürd wurde. Yn dit programma geane Hessel en Henk „op syk nei it heil.” Fierders yn De Koperen Tün noch in kear oandacht foar de takomst fan it Fryske toaniel. De Koperen Tün, ton gersdei 13 desimber fan 18.15 - 19.00 ure. Radio Fryslan FM-kanael 5, 88,6 MHz. MAKKUM - In de sporthal Maggenheim te Makkum werden vorige week vrijdag avond de volgende kompetitie NeVoBo afd. ZWH wedstrijden gespeeld. Tevens vond er dezelfde avond een rekreatief tournooitje plaats. NeVoBo-uitslagen: jun. jongens: Mak kum b - Makkum a: 0-2; dames le klas: Makkum 2 - ANO 1: 2-2; heren 3e klas: Punt Ut 3 - Oeverzwaluwen 2: 0-2; heren le klas: ANO 1 - Makkum 1: 0-3; dames 4 e klas: ANO 3 - SVW 7: 0-2. Rekreatief tournooi: 1. De Pompe- blêdden, Itens; 2. Hanzestad, Bolsward; 3. Makkum I; 4. Makkum II. HORECA-ZAALVOETBAL- TOURNOOI Syb belane mei syn maten op it lytse skoalleplein by de iepenbiere skoalle. Se wiene tige yntiids, dat der wiene hast gjin bern by de skoaldoar. Allinne in pear fan de lytskes, dy’t omaris net it lést komme. „Is dit jimme skoalle?” It kaam Syb sa frjemd en ünwennich oan. Sa deadsk, tocht er; mar Joeke sei: „Dinen ek, jonge.” „Nou, uzes is dér grutter.”' „De ,fine’ hjir ek,” knikte Beart. „Sille wy dér dan ris hinne?” frege Syb. Nou, mei sa’n nijling, dat moast wêze en se mochten dér ek wol sjen dat sy der in nijenien by krige hiene op skoalle. „Wêr moatte wy no hinne,” frege er dryst. „Nei de oare streek,” sei Joeke, en mei har trijen stieken se óf en pesjantelen de buorren troch nei de bisündere skoalle ta. It wie wier. Dizze skoalle stie moaier yn it doarp. It sinneljocht foei rynsk op it plein en de jonges en famkes dy’t dér wiene, wiene al drok oan ’t krijoanboartsjen, doe’t de trije maten der oanstappen kamen. Syb hie de beide hannen yn ’e büsen, stoep foars, de holle dryst omheech en syn pet hast yn ’e nekke. Joeke en Beart gyngen elk oan in kant fan him. Amper wiene se oan ’e bern ta, as alle libben ferstoar ynienen. Femuvere waard de nijkeap opnaam en ien fan de grutste jonges stoep op harren ta. Joeke flüstere temük nei Syb; „In grutte heltmient er seis mar mear koe der net een weerloze kastelein, die man was er net zo ondersteboven van als ik!” „Piratenstreken, huh?” riep de ander uit. Hij grinnikte Dit werd op zondag gespeeld, eveneens in de sporthal. Er namen acht teams aan deel. Het verliep vlot en er heerste een gezellige sfeer. Het team van De Zwaan I won de eerste prijs. 2. Kantine voetbal veld; 3. Lemstra, kantine rekreatie-oord; 4. De Halte/Van Mourik; 5. De Zwaan 2; 6. Tapkamer; 7. Happebak/Ladenius; 8. De Waag. OOSTERLITTENS - De kans dat er een tweede voetbalveld komt in Oosterlittens, lijkt kleiner dan ooit. Bij de ingekomen stukken van de agenda voor de raadsvergadering van de gemeente Baarderadeel op maandag 17 december a.s. zit een besluit van Gedeputeerde Staten van Friesland, waarbij deze goedkeuring onthouden aan de 32ste wijziging gemeentebegroting 1979 betreffende de aanleg van een tweede sportveld te Oosterlittens. Dit omdat er een subsidietoe zegging ontbreekt. Dit argument kan natuurlijk overal voor worden gebruikt. De gemeenteraad van Baarderadeel had zich alleen uit gesproken over het feit dat een tweede veld een dringende noodzaak is. Waarschijnlijk steekt hier meer achter, nameijk het uitbrengen van de definitieve sportnota door het Provinciaal Opbouworgaan aan B en W van Baarderadeel. „Vertel op,” riep Kobbe. „Waar heb je de stuurman van de Kraak gelaten?” ,,N-nergens stotterde de herbergier. „Ik bedoelik heb niets gedaan!” „Zo is het,” zei Kappie snel het schiettuig wegduwend. „Schei i TEL. 2525 - Het komt in orde 39 18 haalde de trekker enkele keren over. Gelukkig had hij gericht op enkele flessen die achter de ongelukkige waard stonden, zodat de arme man alleen door kostelijk vocht werd getroffen. kakelend en gluurde onrustig uit zijn ooghoeken. Doch toen stak hij zijn wapen weg en liep de kade op. „Ja, ja zo!” hernam hij wat kalmer. „Maar we zullen die stuurman vinden! Zonder voltallige bemanning kan je niet slepen - en ik heb mijn schip nodig!” en mei slingere er him om ’e foarste In de officieuze versie sprak het Op bouworgaan een sterke voorkeur uit voor het gebruiken van het in bar slechte konditie verkerende veld in Winsum door de voetbalvereniging Oosterlittens. Dit is door alle verenigingen om technische, organisatorische en het kader betref fende redenen duidelijk weerlegd. Ge vreesd moet echter worden, dat hiervan weinig zal doorklinken. Het overleg tus sen de verenigingen en het Opbouwjor- gaan was eind oktober, de datum van afwijziging door G.S. was 7 november. Verondersteld kan worden dat B en W intern gezien blij zullen zijn met dit besluit van G.S. Immers in de sportnota van het Opbouworgaan zal de prioriteit gelegd worden bij een zogenaamde sporthal in Mantgum. Al met al is het sportveld in Ooster littens mooi op de achtergrond ge drongen. Tenzij de gemeenteraad van Baarderadeel duidelijk haar bevoegd heid (zij is het hoogste gezag in de gemeente en niet B en W) eens gebruikt. Dit kan door tijdens de begrotingsverga- dering van maandag a.s. duidelijk 1. de fan komme. In pear fan de grutste skoalfamkes kamen in I eintsje efter de jonge oan en ien der fan seach Syb mei l sokke moaie, grutte, dünkere eagen oan, dat er der suver I wat waarms fan yn syn wangen fielde. Mar hy moast op syn iepenst wêze. Hy hie wolris earder yn in frjemd doarp I west. I De grutte jonge - hy wie tige kreas yn ’t habyt - stoep ijocht op Syb ta en frege him daalks: „Hoe hjitsto?” en seach him mei in pear hurde eagen oan. Syb hold him effen stil. Doe frege er koart: „Moat ik dy dat sizze?” In ferneatigjende ütdrukking kaam der yn ’e jonge syn eagen en wêr’t no sa gau safolle bern weikamen? Ek fan ’e iepenbiere skoalle. Wat soe dit wurde? Se wisten allegearre wol, Enne, Enne Hearinga, sa hjitte de grutte pommerant, dat wie in baas en Joeke en Beart mei Syb soene it net halde kinne tsjin al dy oare grutten. Mar Syb bleau stil stean en Joeke seach dat er in bytsje read om ’e holle waard. „Wer bist weikommen?” en de jonge syn eagen stiene noch hurder en kalder as niis. Beart seach Syb benaud oan, mar Syb knikte mei de holle. Hy koe dizze net, mar Joeke en Beart wiene der by, dat wie trije en bang wie er net. „Net fan dyn moer!” Dér! Ferdeald! Joeke en Beart waarden der kjel fan. Soks hie net ien ferwachte en dan tsjin Enne fan Wob Hearinga. Enne seis ek net, mar hy fielde, dit moast it iene of it oare wurde en hy koe dochs gjin belies jaan? „Wat!” raasde er ynienen gremitich, balie syn fusten en hong foaroer nei Syb. De oaren krongen tichterby. It koe noch ien, twa tellen sa duorje. Mei lange halen kaam master Kroandyk, it haad fan ’e bisündere skoalle op it tropke bern tasetten en eardat Syb witte koe, oft it him of syn tsjinstander gau, pakte master Enne by de kraach en sei hiel kalm: „Kom jij maar eens mee, vrindje,” en naam him mei nei skoalle. O, wat seagen dy oaren elkoar oan, mar nimmen sei wat. It tropke bern fersille en wylst de trije maten fan ’e seedyk nei har skoalle kroasken, fernijde Joeke oan Syb, dat dy Enne, dy’t tsjin it doarp oan, oan ’e grutte wei wenne, skylk nei stêd ta soe te learen. „Mar in grut geweld is it!” foei Beart yn. „Hy mient altyd, dat er hjir de baas is op ’e buorren.” „Ei jonge,” ferdüdlikte Joeke, „sy binne ek folie machtiger as wy.” „Wie dat har boppemaster?” frege Syb. „Master Kroandyk,” sei Joeke, „en se hawwe ek noch in ündermaster en in juf.” „En jimme?” „Wy?” Joeke seach him mei fernuvere eagen oan. „Allinne master Schotanus.” „Wa wie dat grut fanke dat er by stie.” (Wurdt fuortset) Hoewel het de bedoeling was recreatief te zwemmen bleek na verloop van tijd dat diverse dames en heren de zwem kunst al aardig onder de knie begonnen te krijgen. Men kwam dan ook met de vraag of het niet mogelijk was dat men nog eens een zwemdiploma kon halen. Dat is nu gebeurd. gebeurd. Alle twaalf kandidaten slaagden voor het A-diploma. Men heeft ruim aan de eisen voldaan. Voorwaar een hele prestatie als men weet dat de gemiddelde leeftijd 66 jaar was met als nestor de heer J. Hiemstra met 78 jaar. Na afloop van dit feestelijk gebeuren, zijn de geslaagden in De Groene Weide uitgenodigd waar de di ploma’s en bloemen door de heer Postma van het zwembad werden uitgereikt en konsumpties door het zwembad werden aangeboden. Verder is er door diverse mensen een woord van dank gesproken, waren er enkele voordrachten en werd er gezamenlijk een lied gezongen over het zwemmen dat door één van de dames was gemaakt. De dames: De Lang, Buikstra en Mol die iedere donderdag morgen les geven aan deze groep en assisteren werd een kado in de vorm van een dienblad aangeboden als dank voor de plezierige lessen. De geslaagden: Mevr. A. Buma-v.d. Zee; Th. Peters; Mevr. Y. Klarenberg; B. Jorritsma; D. Bloemhof; R. Posthumus; G. Kasper; J. Rijpma-de Jong; J. Hiem stra; G. R. Bos; Th. IJpma en Mevr. D. I. Lolkema. MAKKUM - In de meeste steden en dorpen zijn de St.-Nicolaasakties ten einde en de prijswinnaars bekend geworden. In Makkum is de hoofdprijs gewonnen door Oetske Boorsma uit de Wyting. Zij werd duizend gulden rijker. De afspraak met haar dochter Trijntje was, van win ik, dan delen wij de prijs, en win jij dan delen wij die ook, zo gezegd zo gedaan. Op de foto moeder en dochter, die de hoofdprijs van de Makkumer Middenstandsverenigings- aktie overhandigd krijgen door de tweede voorzitter van de midden- standsvereniging de heer Manno Bo- link. Triennen fan blidens en tankberens fertsjusteren de boer syn eagen doe’t er om ’e wringe gie en dwers oer ’e dyk by de steile seedyk opklattere. Wrychtich, hy seach om doe’t er in han oer syn beglinstere eagen helle oft de post it ek seach en hy moast skodholje om syn eigen dwaan. Mar, dér, yn ’e foarein o, hy moast it bütendyksfjild op; sinne, wyn en seelucht. God! Hy moast him uterje mar hy koe it hjir net. „Lytse Hiltsje,” preuvele er stil foar him hinne, dêr’t er wer dat lyts stikje libben fan sajust, dér yn it widske, foar syn eagen krige. „Lytse Hiltsje,” hikspeal. „Hil Siderius, dat waard de namme,” lake de boer en hy stapte rjocht en steil de reed lans op nei it slyk en it woe him net ferlitte: de tsiende maaiewie syn famke beme BOLSWARD - Op donderdagmor gen 6 december stonden om 8.30 uur in het Sportfondsenbad te Bolsward 12 zenuwachtige dames en heren van de „bejaarde” zwemgroep klaar om diploma te zwemmen. Na 5 jaar oefenen wilde men proberen alsnog een diploma te behalen. 5 jaar geleden is men op initiatief van het zwembad begonnen met een uur zwemmen voor ouderen. Op de eerste zwemles waren 8 leerlingen aanwezig, maar na een aanvankelijk wat aarzelende start is deze groep nu uitgegroeid tot 26 persoenen die iedere donderdagmorgen van 8.30 - 9.30 uur met veel plezier de edele zwemsport beoefenen en zo jong en lenig blijven. genten, dat niets ontgaat en wat de kleine Jantsje betreft, wegens het feit, dat ze groter wordt en het leven lief heeft, wat al te lief, volgens grote Jantsje haar mening. Dat vrouwtje in de overhoek, dat drie hoefijzers heeft verloren, is een waarschuwend voorbeeld. Het is hier goed wonen in het armhuis, maar men moet de ogen goed de kost geven. De kleine Jantsje is voor de grote de grootste zorg. Ze zit in haar gevaarlijke jaren en is behept met een zwak, waarvan Jantsje het hare denkt. Bovendien is het een knap en fris kind, een voorrecht dat niet eens persé nodig is om lastig te worden gevallen. Dat heeft grote Jantsje in haar eigen leven immers aan de lijve ondervonden. Maar zoveel de grote Jantsje deze dingen destijds schuw de, zo onbevangen schijnt de kleine er voor te zijn. De geruchten dienaangaande dringen soms door van het land tot in het armhuis. Het kind moet dus kort worden gehouden en daartoe doet Jantsje een goed werk. Alleen de methode, die ze hiervoor gebruikt, is volgens haar eigen principe en gespeend aan alle tact. De kleine Jantsje moet onverbiddelijk buigen onder alle strenge eisen, die haar worden gesteld, maar de vrouw vergeet, dat ze in de „kleine” Jantsje langzamerhand geen kind meer, maar een jonge meid van twintig jaar voor zich heeft, die zich zo voor het oog weliswaar buigt, maar zich inwendig verzet tegen de al te strenge en niet altijd billijke eisen van haar pleegmoeder. Het leven wordt de kleine Jantsje te bedompt in die 9rote zaal van het armhuis. Ze zou er graag uit willen, een dienst nemen op een boerderij bijvoorbeeld, het vrije ruime leven tegemoet. Maar daar wil grote Jantsje helemaal niets van weten. Bovendien loont het losse werk op het land ook meer en de kleine Jantsje is tenslotte de kostwinster en de borg voor het armhuis. Zo voltrekt zich langzaam maar zeker een verwijdering tussen de beide Jantsjes, die toch zo zielsveel van elkaar hebben gehouden. Trouwens, de liefde is niet gedoofd, maar de manier van liefhebben kan de kleine Jantsje nu niet meer bekoren. Het is voor de regenten een uitkomst, want hier in het Hallumer armhuis heeft men heel wat beter en gemakke lijker toezicht op de jongen, dan daar helemaal „aan het voeteneinde” op de Leije. De kleine Jantsje moet er dan maar op uit en de verdiende centen aan het armhuis afgeven, de grote moet de vader en moeder helpen bij het werk in het grote huis en aan haar zal dan het zakgeld, dat alle armhuisbewoners krijgen, worden uitbetaald, boven kost, kleding en onderdak. Grote Jantsje, die evenwel geen andere keus heeft, grijpt deze kans aan, omdat het haar levenszekerheid geeft en bovendien omdat ze zo bij haar jongen kan blijven. Ze heeft echter wel goed begrepen, dat ze nu geheel onder toezicht zal staan. Afijn, voor het levensonderhoud behoeft ze zich nu tenminste geen zorgen meer te maken. Het zak geld heeft ze niet nodig en kan ze sparen voor de kinde ren en verder is ze er zelf altijd bij als er een poging ge daan wordt haar in levende lijve te verkopen. Ze vindt het helemaal geen bezwaar om samen met an deren in één zaal te wonen. Ze behoeft zich met de andere hoeken niet meer in te laten, dan nodig is en desnoods staat ze haar mannetje wel. Wanneer ze haar drie nieuwe buren in de andere zaal- hoeken eens goed taxeert, valt het haar niet tegen. In de eerste hoek woont een oud vrouwtje, die ze nog wel kent van de Leije. Meer dan eens heeft ze het mens uit het ergste vuil geholpen, voordat de regenten zich over haar hebben ontfermd. Het is een oud besje van tegen de negentig, die het meest in bed ligt en niemand overlast aan doet. Of er zo eentje bij je op de zaal woont of niet, maakt al heel weinig verschil. Dan de andere hoek, waar een nog betrekkelijk jong vrouw tje woont, afkomstig van de Nieuwe Zijl, die nooit hon derd procent is geweest, een drietal keren tegen de lamp is gelopen en nu met haar drie reeds schoolgaande kinderen in de veilige hoede van het armhuis is opgenomen. Zo is het ook mooi genoeg: driemaal is scheepsrecht. In de derde hoek ten slotte woont een man met een onge lukkig been en een vrouwtje, dat erg door de pokken is geschonden. Die man draagt de naam van Jelle Peterolie. Jantsje weet van hem goed noch kwaad, maar is door de beide andere hoekbewoners bij voorbaat voor hem gewaar schuwd. Het moet een vreemd heerschap zijn, afkomstig uit de Flieterpen. Dat het een vreemd heerschap zou zijn, had Jantsje in de lach doen schieten: „Dan passen we bij elkaar,” had ze gegrinnikt. Neen, alles bij elkaar lijkt het haar nog zo slecht niet. Natuurlijk behoren de inwoners van de zaal niet tot de eer ste klas, trouwens dan zouden ze er nooit terecht zijn ge komen. Jantsje heeft echter te veel zelfkennis, dan dat ze zich in dit gezelschap niet thuis zou gevoelen. Brood doet wonen, zo is dat. De kleine Hendrik voelt zich na enkele dagen in dit ge zelschap volkomen thuis, hij scharrelt van' de ene hoek naar de andere, wordt overal gul onthaald en is spoedig overal kind in huis. Vooral bij Jelle Peterolie zoekt hij zijn vertier. Jelle is een houtsnijder en maakt paarden en koeien, schapen en varkens, zodat de jongen zich hier geen ogenblik ver veelt. Als de kleine Jantsje 's avonds thuis komt van haar werk, kan ze hem steeds bij Jelle vinden. Overigens woont grote Jantsje goed van de anderen afge scheiden. Op de Leije heeft ze genoeg oude gordijnen en matten bij elkaar gebedeld en die komen haar nu van pas. Want ’s avonds wil ze persé met de beide kinderen in haar eigen bedoeninkje zijn, dan sluit ze alle verkeer met de anderen af, ze wil haar kinderen enkel onder eigen invloed. Ze heeft daar zo haar reden voor. Grote Jantsje is zelf te vroeg levensrijp geworden, dat ze het leven niet zou kennen en daarom hoeft noch de kleine Hendrik, noch de jonge Jantsje het te wagen onder de matten door te krui pen. Ze houdt er streng de hand aan. Wat de kleine Hendrik betreft, terwille van het alziend oog van de re- o O k o

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Bolswards Nieuwsblad nl | 1979 | | pagina 2