TOP F. 14.90 Fré de Boer Workum MEN POPLIN EDEL POPLIN I I fe t I L I informeer j bij ons j eens naar H I I een 1 AEG centrifuge St. Nic. attractie met prijzenregen in Workum a voor een lang overhemde.nleven zonder strijken. MEN-TOP met garantie op niet strijken en niet slijten! K. VISSER, hoofdinsp. N.V.B.D. (Wordt vervolgd) ■K JONG fn OUD../ Süd 72—74 Workum Telefoon 554 geschreven door GRÉ DE BOER Gaastra's Boekhandel Tel. 314 Workum WAT DOET DIERENBESCHERMING NOG MEER Begin vorige maand vroeg de Ned. Ver. tot Bescherming van Dieren naar aanlei ding van de Werelddierendag enige aan dacht te schenken aan ’t werk dat de ver eniging grotendeels belangeloos doet. Nog al te zeer heerst de opvatting dat dierenbescherming een uiting is van sen timentaliteit en van een ongezond ver troetelen van dieren. Wie echter kennis neemt van de processen-verbaal, dag-in- dag-uit, door rijks- en gemeentepolitie en door marechaussee en dierenbescherming tegen dierenbeulen opgemaakt, weet hoe de eerbied voor het leven met voeten wordt getreden. Hij begrijpt dat dierenbe scherming „bestrijding van misdadigheid” is en gezien moet worden als een poging tot menselijke beschaving. Nu er de laatste weken zo veel gezegd en geschreven wordt over het gevaar van besmetting met hondsdolheid zullen de echte dierenvrienden wel bezorgd zijn over de reacties, die op verschillende ver bodsbepalingen kunnen volgen. Meer dan ooit heeft Dierenbescherming thans sym pathie en medewerking nodig, want he laas komen nog regelmatig ontstellende staaltjes van mishandeling en wreedheid voor. Wie daarvan zegt dat de voorstelling van zaken meestal te overdreven is, be hoort zelf ook al vast niet tot de zachtzin- nigsten, is in elk geval slecht op de hoogte van de droevige feiten. Meer moderatie voor onze medeschep selen is in talloze gevallen nog dringend gewenst, wat uit onderstaand artikeltje van een „insider” ook wel duidelijk blijkt. Het komt de laatste tijd nogal eens voor, dat eigenaren, die zich van hun huisdieren willen ontdoen, deze in de auto meenemen en „ergens in Nederland” buiten de wagen zetten, misschien wel met de gedachte, dat er wel dierenvrienden zijn, die er zich over zullen ontfermen. Dit is dan nog een „gunstige” vorm om zich van dieren te ontdoen. Immers het komt wel voor, dat een hond midden-in een eenzaam bos aan een boom wordt vastgezet. Wanneer er dan tijdig geen hulp komt opdagen, is het dier gedoemd de hongerdood te sterven. Vanzelfsprekend wordt het gevonden, dat dierenbescherming de verzorging van dergelijke dieren op zich neemt, maar heeft u er wel eens over nagedacht, dat deze adoptie geld, veel geld kost en dat de „middelen” ergens vandaan moe ten komen? De kleine huisdieren behoren tot een bepaalde categorie, waarvan ieder het vanzelfsprekend vindt, dat dierenbescher ming er zich mee bemoeit. Daarnaast zijn er echter miljoenen andere dieren, die da gelijks met de mens in aanraking komen en die vaak van de willekeur van hun ver zorgers en geleiders afhankelijk zijn. Per jaar komen er ongeveer 3 miljoen dieren op onze veemarkten. In de slacht huizen worden jaarlijks 5 miljoen varkens aangevoerd. Al deze dieren vallen in han den van mensen, die ze niet hebben gefokt en verzorgd; ze zien er enkel een econo misch belang in, dat ze zo spoedig moge lijk op de plaats van bestemming komen. Wij willen hiermede niet zeggen, dat alle mensen, die vee vervoeren of er in hande len, dierenbeulen zouden zijn. Gelukkig niet, want dan zou het er voor de dieren wel heel slecht uitzien. Er zijn evenwel ook mensen met de mentaliteit van „ze- moeten-toch-dood”, hetgeen dan wil zeg- door is bereikt, dat nu alle vervoermidde len goed zijn ingericht, hetgeen veel die renleed voorkomt. Voorkomen is beter dan genezen. Voor dit werk zijn door de Vereniging ambtenaren aangesteld, die echter nog niet alle 13 miljoen dieren, die jaarlijks worden vervoerd, een humane behande ling kunnen garanderen. Door gebrek aan geld is het aantal inspecteurs nog steeds te gering om het gehele veevervoer te controleren. Laat staan om toezicht te houden op alle slachtplaatsen en de 50 miljoen stuks pluimvee, dat jaarlijks in ons land via markten en slachterijen, door handen van lang niet altijd zachtzinnige mensen gaat, om nog niet te spreken over de vele gevallen van onvoldoendé verzor ging. „Denk je, Theo?" „Ja liefje, en jij mij. Je zei gisteren of was het eergisteren? dat je het woord „liefde" in je woorden boek had doorgestreept. Weet je wel, dat je boordevol liefde zit, Cobie? Je hebt het allemaal gegeven aan je meisjes van de huishoudschool. Op de een of andere manier moest je het toch afreageren. Ik heb pas een paar keer in je ogen gezien. Daarin blonk de liefde, meisje. Misschien weet je het zelf nog niet. eens zul je het merken. En ik zal me er in koesteren en me eraan verwarmen en gelukkig zijn." „Theo, houd je mond." „Waarom, liefje?” „Daarom. En noem me niet meer „liefje", want anders krijg ik neiging om je nog eens te kussen." „Waarom doe je het dan niet, lief ste van alle liefjes?" Ze kwam overeind en hij zag twee rode plekken op haar wangen. Haar ogen schitterden en ze trok hem aan een oor. „Theo, je hebt er om ge vraagd, en als je stikt, is het niet mijn schuld. Meteen voelde hij haar lippen weer op de zijne en toen om helsden ze elkaar zo stevig, dat ze beiden bijna adem te kort kwamen. In de vallende schemering liepen ze hand in hand terug naar het stadje. „We zijn veel te laat voor het brood- eten," zei de vrouw. „Wat geeft dat voor een keer," ant woordde hij luchtig. „Ja, maar wat zullen ze ervan den ken, als we beiden te laat binnenko men?" „Dat we te ver gewandeld zijn en verdwaald raakten. Dat kan toch?" Ze trok zijn hand om zich heen en leunde even met haar hoofd tegen zijn schouder. „Zouden ze het aan me kunnen zien? Van ons, bedoel ik?" In een huwelijk moet je geven en nemen, je moet offers brengen en wat van je persoonlijkheid prijsge ven. Je moet naar elkaar toegroeien en je aanpassen. Er komen steeds meer raakpunten en tenslotte is er de harmonieuze kameraadschap, die je ook liefde kunt noemen. Je gaat naar elkaar verlangen en je bent gelukkig als je weer bij elkander bent. Zo zie ik het voor ons, als je zoudt willen. Ik besef best, dat je heel wat in je le ven zult moeten opgeven, als je de grote stap doet. Je zult tot op zekere hoogte je zelfstandigheid kwijt zijn. Je zult bepaalde verplichtingen op je moeten nemen, dat zijn meestal de konsekwenties van het huwelijk. Je zult daarentegen ook de rechten hebben. Denk er maar rustig over na. Doch bij alles, wat je moet loslaten, zal ik je daarvoor veel kunnen ver goeden. Je zult een zorgeloos be staan krijgen. Ik heb een mooi huis en als je het anders ingericht wilt hebben, zal ik het laten verbouwen. Je zult gaan behoren tot de vooraan staande ingezetenen van onze ge meente. Men zal je vragen zitting te nemen in diverse comité's; men zal je medewerking inroepen voor maat schappelijk en sociaal werk. We zul len op bezoek moeten bij de notabe len van ons stadje. Er zullen natuur lijk bepaalde sociale verplichtingen zijn, dat brengt mijn positie mee. Doch dat zal voor jou geen moeilijk heden opleveren. Je bent een ont- In half gebogen houding bleef ze naar hem zitten kijken en hij lachte haar vriendelijk toe. „Ik ben weer helemaal oké, hoor. Gewoon een beetje moe, dat is alles. Je maakt je toch geen zorgen over me?" Ze antwoordde niet en keek maar naar hem. „Zoals je daar ligt, Theo, zie je er veel jonger uit. Ik weet het niet, maar je hebt vandaag een heel andere uitdrukking op je gezicht. Veel rustiger. In aanmerking nemen de, dat je zo hard gewerkt hebt in je leven, heb je praktisch geen rimpels in je voorhoofd." „Dank je, Cobie. Toch ben ik acht en veertig. Overweeg dat ook maar.” Ze schudde haar hoofd en zuchtte, terwijl ze haar blik afwendde en naar de rivier keek. „Ach,de leeftijd, wat doet dat er feitelijk toe. Ik ben in sommige opzichten een moeilijk mens. In beslissende omstandighe den aarzel ik om een besluit te nemen Ik weet nooit, wat het juiste is." Ze keek weer naar hem en vervolgde op zachtere toon: „Theo, als ik „ja” zeg wanneer zou je dan willen trouwen?’ „Liefje, ik zou geneigd zijn om te zeggen: dat laat ik aan jou over. Maar daar staat tegenover, dat er al zoveel kostbare jaren van jouw le ven voorbij zijn en daarom zou ik willen adviseren: dit najaar nog.” Ze schrok en kwam half overeind. „Volgens m’n kontrakt moet ik drie maanden van te voren opzeggen.” „Dan in de komende winter, Cobie, dat doet er tenslotte niet toe. Ik wil best nog een poosje wachten. Ik heb je al gezegd, dat ik niet dol verliefd op je ben. Dat moet je van mij niet verwachten. Maar ik mag je bizonder graag. En jij?" Ze streelde zijn wang. „Je bent lief voor me. Dat ben ik in jaren niet ge wend. Ik dacht altijd: dat bestaat niet meer voor me. Maar nu. je bent zo anders als ik me de mannen heb voorgesteld. Theo, die andere, was altijd zo onstuimig. Ik was wel eens wikkelde vrouw, je hebt uitstekende manieren, kortom: je hebt alles mee. Als ik het eens populair mag zeggen: je bent eigenlijk pasklaar voor dit milieu. En je zult je er na een korte poos in thuis voelen." Hij zweeg en wiste zich het zweet van het gezicht. Ze keek naar hem en schrok. „We lopen natuurlijk veel te ver voor jou. Je moet immers kalm aan doen van je dokter? Stom, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Vooruit, we gaan eerst een poosje rusten, en dan kalmpjes aan terug." Ze zakten neer in het gras vlak bij het water en de man slaakte een zucht van verlichting. Ze keek be zorgd naar hem en streek even over zijn haar. „Je bent toch wel goed?" Hij knikte geruststellend. „Ik voel me weer jong. Vergeet niet, dat het vandaag bizonder heet weer is. Maar een poosje rusten zal ons goed doen." Ze zaten met hun rug tegen een muur van de verkeersweg, die hier hoog boven hun hoofd langs liep. Ze hoorden de auto's zoemen bij het passeren, maar keken alleen maar naar het verlaten water en in de ver te naar het kleine dorpje, dat half verscholen lag achter de hoge bomen die vol bladeren hingen. Ergens floot een trein. Hij zakte wat onderuit, zo dat hij languit in het gras lag, met zijn voeten vlak bij het zacht kabbelende water. Ze keek bezorgd naar hem en nam haar zakdoek, waarmee ze het zweet van zijn voorhoofd veegde. Afwassen van vlees: slechts tijdverspillen Vele huisvrouwen verkeren nog in de mening, dat vlees voordat het ge braden wordt moet worden gewassen. Waarschijnlijk denken zij, dat de bac teriën, die zich aan de buitenkant van het stuk vlees bevinden, op de ze wijze kunnen worden verwijderd. Laten wij u even uit de droom helpen Bacteriën kunnen met water niet worden afgewassen’ Het enige afdoen- bang voor hem. Maar jij. je hebt zelfs niet een poging gedaan om me te kussen. Waarom niet, Theo?" „Liefje, ik wil niets forceren. Ik respecteer je en ik heb achting voor je. Als we elkaar eens zullen kussen, zal dat gemakkelijker vanzelf gaan. Ook dat moet groeien." Ze boog zich dieper over hem heen en keek lachend in zijn gezicht. „Theo?" „Ja?" „Ik ga je kussen. Hoe vind je dat?” „Durf je dat wel, Cobie?" Ze knikte langzaam. „Nu zo bij jou, voel ik me ineens rustigzo heer lijk rustig. en jij bent lief voor me. ik ga dat belonen, Theo." Ze boog zich dieper over hem heen heen en drukte een lange kus op zijn lippen, en toen nog één en nog één. Langzaam trok hij haar tegen zich aan en kuste haar terug. Even bleven ze zo liggen met de ogen gesloten. Toen gleed ze terug en ging naast hem liggen op zijn uitgestrekte arm. Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan en ze legde haar hoofd op zijn borst, zodat heur haar zijn ge zicht beroerde. „Cobie?” „Ja?" „Gelukkig?" „Ik weet het niet, Theo. Ik voel me in ieder geval tevreden. en pret tig. Er gaat een zekere rust van jou uit, zie je, die weldadig aan doet. Dat is misschien wel de reden, dat ik graag je gezelschap zocht. Ik vind het fijn bij jou. Als ze me dit alles een week geleden voorspeld hadden, zou ik naar m’n voorhoofd gewezen heb ben. Wat kan er in enkele dagen ont zettend veel veranderen, niet?” Hij liefkoosde haar. „Ik zou het net zo min geloofd hebben, liefje. Ik prijs me gelukkig, dat ik je ontmoet heb in mijn leven, Cobie. Als je ja zegt, zal ik je kunnen verwennen en vertroe telen. Ik weet zeker dat ik je geluk kig zal kunnen maken." ken, het in de ogen steken van vingers bij varkens om deze dieren te dwingen in een bepaalde richting te lopen e.d. komen eveneens voor. Om er geen gruwelverhaal van te maken, is dit nog maar een kleine opsomming van gevallen, die zich ook in 1962 nog dagelijks voordeden. Men denkt er niet bij na, dat bij vervoer van dieren, deze uit een vertrouwde om geving in een vreemd voertuig geplaatst worden en dat ze komen in handen van onbekende mensen, hetgeen altijd bij die ren onrust verwekt. De mens begrijpt veelal het dier niet en schrijft het onwil toe. Hij is dan spoedig geneigd hardhandig op te treden. In de voertuigen, wanneer deze niet goed zijn ingericht, kunnen gemakkelijk verwondingen ontstaan. Vandaar, dat die renbescherming er immer op heeft aan gedrongen, dat de veeauto’s aan bepaalde eisen voldoen en volgens voorschrift wor den „beladen”. De inspecteurs zijn belast met de keuring van deze voertuigen, waar- gen, dat het er niet op aankomt hoe er de laatste dagen en uren met de dieren wordt omgegaan. Om zoveel mogelijk leed aan deze dier- groepen te besparen, heeft de Ned. Ver eniging tot bescherming van dieren een uitgebreide inspectiedienst, die dagelijks op alle grote markten vertegenwoordigd is. Men weet, dat er inspecteurs zijn en men houdt daar rekening mee. Deze in specteurs treden op, als het moet ook door het maken van proces-verbaal. De Justitie legt over het algemeen gevoelige straffen op bij misdragingen. Helaas moet er vele malen tot deze uiterste maatregel worden overgegaan, b.v. bij het vervoer van te veel dieren in bepaalde ruimten, waardoor gevallen van verstikking voorkomen, vooral bij vervoer van gewonde of zieke dieren over te lange afstanden. Ook tegen het vervoer van dieren met gebroken le dematen, tussen de andere dieren, moet vaak worden opgetreden. Het slaan met dikke knuppels, het prikken met hooivor- Zal radar concurrent worden van blindegeleidehond Technici van de Lockheed Missiles and Space Company in de Verenigde Staten hebben een radarinstallatie ontworpen, die in de toekomst blinden in staat zal stellen zich zonder geleidehond op straat te begeven. Onderzoekingen hebben n.l. reeds aangetoond, dat blinden, die enige tijd met de draagbare radartoestellen hadden geoefend, meubelen, voertui gen, bomen en personen konden waar nemen. Bovendien waren zij in staat zon der enige moeite hoeken van straten om te slaan en openstaande deuren binnen te gaan zonder zich aan de deurstijlen te stoten. Het zal onge twijfeld nog enige tijd duren voordat de draagbare radartoestellen zodanig zijn geperfektionneerd dat zij in de handel kunnen worden gebracht. Amerikaanse verenigingen van blin den hebben echter reeds verklaard bij zonder ingenomen te zijn met deze uitvinding, waardoor wellicht in de naaste toekomst blinden zich vrijer (en zonder de hulp van een geleide hond) op straat zullen kunnen be wegen. Fa. D. Westerhuis de middel is het vlees te braden. Het vet, dat daarvoor wordt gebruikt, heeft n.l. een temperatuur van circa 160 graden Celsius en in deze hitte blijft geen bacterie in leven. Het wassen of afspoelen van vlees is echter niet alleen nutteloos, doch het belemmert tevens het braadpro- ces. Doordat het vlees nat is duurt dit n.l. langer dan wanneer het wassen achterwege blijft. Wat echter nog erger en niet geheel ongevaarlijk is: nat vlees, dat in het hete vet wordt gelegd gaat erg spatten. Nu zijn vetvlekken op kleren nog wel te ver wijderen, doch het hete vet kan ook ernstige brandwonden aan handen en gezicht veroorzaken. Verspilt u dus in het vervolg geen tijd meer aan de „vlees afwas». feit VOOR FEUILLETON KM IK MEN-TOP in de was: even met de hand of in de wasmachine. Zó schoon, zó gebeurd. MEN-TOP kast- en draagklaar. U kunt het vouwen en opbergen, want de vouw ver dwijnt vanzelf. U kunt nü altijd goed gekleed gaan, in een overhemd zónder problemen. MEN-TOP poplin is absoluut zelfstrijkend, een natuurprodukt dat vocht opneemt en dus niet benauwd zit. Vraag naar het overhemd met het MEN-TOP etiket. Het zit zó, krimp- en kreukvrij. En sterk dat het is! Elk MEN TOP overhemd heeft een versterkte boord en versterkte manchetten. Kraakhelderwit, rimpelloos glad, nu, morgen en altijd. MEN-TOP (kan zon der gevaar) in de centrifuge of op een hangertje gedroogd. I I Het meisje 24 A van Opa C*

Kranten in de gemeente Sudwest-Fryslan (Bolswards Nieuwsblad, Sneeker Nieuwsblad en Friso)

Friso nl | 1962 | | pagina 8